ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

Λίγα δευτερόλεπτα μετά μόλις βάλεις το βινύλιο στο pick-up, ξεκινά η γνωστή εισαγωγή… "You Want The Best You Got The Best, The Hottest Band In The World... KISS" και μετά αμέσως το “Detroit Rock City”, η ενέργεια του set-list δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, όλα τα τραγούδια είναι ένα best off… “Creatures Of The Night”, “Psycho Circus”, “Parasite”, “War Machine”, “Tears Are Falling”, “Deuce”, “Lick It Up”, “I love It Loud”, “Hell Or Hallelujah”, “God Of Thunder”, “Do You Love Me”, “Love Gun”, “Black Diamond”, “Shout It Out Loud” και “Rock ‘N’ Roll All Nite”.

Το set-list είναι όμως ίδιο εδώ και χρόνια, χωρίς καμιά έκπληξη, το ίδιο πάνω-κάτω κάθε βράδυ, νομίζω πως το συγκρότημα έχει εγκλωβιστεί μέσα στο make-up από το 1996 και δεν πρόκειται να ξανά βγει ποτέ, ούτε και πρόκειται να δομικάσει κάτι καινούργιο, δυστυχώς. Η απόδοση του συγκροτήματος εντάξει είναι άψογη, χωρίς λάθη και φάλτσα, οι μερακλήδες KISS οπαδοί θα το χαρούν σίγουρα αυτό το live, με τους υπόλοιπους οπαδούς δεν ξέρω όμως τι γίνετε;.

Τα φωνητικά του Paul Stanley έχουν κάποια θεματάκια κατά καιρούς, κατά τη διάρκεια ορισμένων από τα τραγούδια του live, ενώ σε κάποια άλλα τραγουδά όντως με δύναμη και φινέτσα.

Η πρώτη μεγάλου μήκους συναυλία σε video σχεδόν 10 χρόνια μετά από το “Rock The Nation, Live”. Σίγουρα το KISS Army, θα προσθέσει αναμφισβήτητα στην συλλογή του αυτή την κυκλοφορία. Όλοι οι υπόλοιποι σας παρακαλώ προτιμήστε τα παλιά live του σχήματος “Alive!", “Alive II” και “Alive III”. Ως χαρακτηριστικό μπόνους στο πακέτο του DVD, το “Rocks Vegas” περιλαμβάνει επίσης ένα ακουστικό σετ από επτά τραγούδια, αλλά και πάλι σε αυτή την περίπτωση προτιμήστε το ιστορικό “MTV Unplugged”.

Το συγκεκριμένο live δε νομίζω ότι πρόκειται να προσθέσει κάτι στην μεγάλη ιστορία του σχήματος, παρά μόνο στις τσέπες των μελών, κάποια χιλιάδες δολάρια ή και παραπάνω. Ούτως η άλλως όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Gene Simmons… οι KISS δεν είναι band αλλά brand.

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία θεωρώ πως είναι για εσωτερική κατανάλωση, δηλαδή για τους οπαδούς των KISS (όπως εγώ), όλοι οι υπόλοιποι παρακαλώ προσπεράστε άφοβα. Αν πάλι θέλετε να έχετε κάποιο DVD των KISS, προτιμήστε

σας παρακαλώ τα "Kissology Vo.1, 2 & 3".

KISS: Gene Simmons – Vocals/ Bass, Paul Stanley - Vocals/ Guitar, Eric Singer – Drums & Tommy Thayer – Guitar.

Kριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (2-LP/ DVD).

KISS - "Rocks Vegas" (2016)

RUNNING WILD

RAPID FORAY

(2016)

Το πειρατικό πλοίο των Running Wild του αειθαλή Rock ‘N’ Rolf, έχει σαλπάρει ξανά για τα καλά στις ανοιχτές θάλασσες! Μια απροσδόκητη και θριαμβευτική επιστροφή από τους πειρατές του Ηeavy Μetal είναι τούτο το album, ένας φόρος τιμής προς τον πραγματικό κλασικό ήχο των Running Wild. Όλα τα κλασικά στοιχεία του συγκροτήματος είναι εδώ, σε ένα πολύ αριστοκρατικό και σύνθετο δίσκο, ο Rolf έχει επιτέλους αναλάβει να μας δώσει ένα εξαιρετικά ελκυστικό album, με anthemic τραγούδια με καλά πιασάρικα ρεφρέν, υπνωτική φωνή και όσο ποτέ άλλοτε καλές στακάτες ρυθμικές κιθάρες, που θα σας στείλουν για ένα ατελείωτο headbanging.

Οι Running Wild φίλοι μου, επέστρεψαν για τα καλά, οπότε όλοι οι κλώνοι τους μπορούν τώρα θα χαθούν από προσώπου Γης. Αυτός ο δίσκος είναι μίλια πάνω από τα δύο τελευταία που κυκλοφόρησε ο Rock ‘Ν’ Rolf, το τελευταίο ήταν πραγματικά καλό και αντάξιο του ονόματος των Running Wild. Αλλά σε τούτο εδώ ο Kasparek παίζει με τη γνώστη σε όλους μας δύναμη του, εύκολες μελωδίες, hooky χορωδιακά φωνητικά, στίχους σχετικά με διάφορα ιστορικά γεγονότα και ναι, πάρα πολλούς στίχους για τους πειρατές. Η διασκέδαση, η ταχύτητα και η ποιότητα είναι ξανά πίσω. Ελπίζω πως ήρθε η στιγμή, ο Rolf να κάνει ίσως και μερικά shows εκτός Γερμανίας και των πέριξ χωρών, έτσι για μια αλλαγή βρε αδελφέ.

Το κιθαριστικό riffing έχει πραγματικά ότι κλασικό έχουν οι Running Wild, πολλά από τα τραγούδια του δίσκου, διεκδικούν την παλιά αίγλη, στην πραγματικότητα είναι στο ίδιο επίπεδο με τα κλασικά τραγούδια τους. Έτοιμοι προς επιβίβαση λοιπόν, με το δέκατο έκτο full-length δίσκο τους, εντάξει δεν είναι μια πλήρης 360 μοίρες, επιστροφή στον κλασικό Μetal ήχο τους με τις Ηeavy/ Ρower πινελιές που είχαν, αλλά να ληφθεί πραγματικά υπόψη ότι είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος, κοιτώντας πίσω προς τον γνωστό ήχο τους. Στην πραγματικότητα, θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα καλό πισωγύρισμα σε έναν ανθεκτικό, στιβαρό ήχο, που είχαν χρόνια να μας προσφέρουν. Αυτό το album των Running Wild κοίτα κατάματα τα κλασικά “Pile Of Skulls”, “Under Jolly Roger”, “Masquerade” και “Rivarly”, είναι ότι πιο κοντινό σε αυτά τα albums έχω ακούσει ποτέ. Έτσι μας δίνετε η μεγάλη ελπίδα ότι μπορεί να ήρθε η εποχή που ξανά γυρίζουν πίσω στον γνώριμο κλασικό εγγυημένο ήχο τους. Συνολικά έχουμε μια επιστροφή στο μεγαλείο, αριστούργημα. Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο δίσκος ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη, ο θρυλικός Rock 'Ν' Rolf κυματίζει και πάλι την πειρατική του σημαία με καμάρι, όσοι πιστοί προσέλθετε.

Το “Rapid Foray”, ανακτά την αληθινή ουσία των καλύτερων Running Wild, από τα θαυμάσια χρόνια τέλη των 80’s και αρχές των 90’s, όπου ο ήχος τους έλαμψε με τη μεγαλύτερη λαμπρότητα. Ένα album φτιαγμένο με αγάπη και αφοσίωση στο γνήσιο πειρατικό Heavy Metal, ο Rolf επιστρέφει με τη σκόνη από τα παλιά τους ρούχα για να μας δώσει και πάλι μια χούφτα από τραγούδια στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Αν είχε κυκλοφορήσει πριν από μια δεκαετία, σήμερα θα ήταν σίγουρα ένα διαχρονικό ιστορικό album, οπότε είναι στο χέρι μας να γίνει…

Το “Rapid Foray”, καλείται να σηματοδοτήσει το μέλλον και τη νέα πορεία του Γερμανικού συγκροτήματος. Βγάζω το καπέλο μου… Τόσα χρόνια καριέρας στην πλάτη του και κυρίως μετά από τόσες απογοητεύσεις, ο Rock ‘N’ Rolf και οι Πειρατές του λάμπουν και πάλι… Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά, για να τους ανακαλύψει και η νέα γενιά των Heavy Metal οπαδών, οι Running Wild το αξίζουν και με το παραπάνω, αν σκεφτεί κανείς το τι σαβούρα από συγκροτήματα κυκλοφορεί εκεί έξω… Δεν έχω να προτείνω κάποιο τραγούδι, όλο το “Rapid Foray”, είναι must have για όλους μας.

RUNNING WILD: Rock ‘N’ Rolf Kasparek – Vocals/ Guitars/ Bass & Peter Jordan – Guitar. (Guests: Ole Hempelmann – Bass & Michael Wolpers – Drums).

RAPID FORAY: “Black Skies, Red Flag”, “Warmongers”, “Stick To Your Guns”, “Rapid Foray”, “By The Blood In Your Heart”, “The Depth Of The Sea – Nautilus”, “Black Bart”, “Hellestrified”, “Blood Moon Rising”, “Into The West”, “Last Of The Mohicans”.

Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

..............................................................................................................

Aκολουθεί και δεύτερη κριτική απο τον Γιάννη Αμυγδαλά.

Δεύτερο album μετά την ανασύσταση των Running Wild -όπως βλέπετε αγνοώ επιδεικτικά το ‘Shadowmaker’ και νοιώθω σα να μην πέρασε μια μέρα από το ‘Resilient’. Σκεφτόμουν να κάνω copy/paste την κριτική του ‘Resilient’ με τις αντίστοιχες διορθώσεις στους τίτλους των τραγουδιών γιατί πάνω-κάτω τις ίδιες εντυπώσεις αποκόμισα. Πέραν της πλάκας ο Rock ‘n’ Rolf ξέρει πολύ καλά να γράφει κομμάτια που μένουν στο κεφάλι και ριφάκια που σου θυμίζουν τις ενδοξότερες στιγμές του συγκροτήματος. Τα τραγούδια του ‘Rapid Foray’ -άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο- πετυχαίνουν τα παραπάνω. Δυστυχώς πάλι δεν βρήκα το τραγούδι-ύμνο για να κολλήσω και δυστυχώς πάλι οι ηχογραφήσεις έγιναν με drum machine. Κατά συνέπεια ο ήχος των ντραμς είναι επίπεδος και μουντός. Ναι μεν για την περιοδεία ο Rock ‘n’ Rolf θα προσλάβει ντράμερ και μπασίστα αλλά αδυνατώ να καταλάβω αυτή τη λογική.

Ο δίσκος αρχίζει δυναμικά με το ‘Black Skies, Red Flag’ και συνεχίζει εξίσου καλά με το ‘Warmongers’. Το ‘Stick to Your Guns’ δεν με συγκλόνισε ιδιαίτερα. Το ‘Rapid Foray’ που ακολουθεί είναι καλύτερο αν και δε μου αρέσουν τα δεύτερα φωνητικά στο ρεφρέν. Θα σταθώ λίγο περισσότερο στο ‘By the Blood in Your Heart’, στο οποίο ο Captain Rolf έφτιαξε ένα καθαρά συναυλιακό κομμάτι. Απλός ρυθμός, εύκολοι στίχοι, η χαρά του sing along δηλαδή αλλά με κέρδισε κυρίως το δεύτερο μέρος όπου έχουμε και προσθήκη γκάιντας.

Το ‘The Depth of the Sea (Nautilus)’ είναι ένα όμορφο instrumental ορεκτικό για το καλύτερο τραγούδι του album. Το ‘Black Bart’ αναφέρεται στον (John) Bartholomew Roberts, τον πιο επιτυχημένο, όσον αφορά τα πλοία που κούρσεψε, πειρατή. Ο Roberts στα τρία χρόνια ‘καριέρας’ του κατέλαβε ούτε λίγο ούτε πολύ 470 πλοία. Κατά μέσο όρο ένα κάθε 56 ώρες περίπου!!! Επίσης φέρεται και ως ο συγγραφέας του περίφημου Κώδικα των Πειρατών. Αν μή τί άλλο οι Running Wild, οι Alestorm, οι Swashbuckle και οι λοιποί metal πειρατές του οφείλουν πολλά. Για να μην αναφερθώ στο Roman Polansky (‘Pirates’-1986) και τους δημιουργούς του ‘Black Sails’ (1). Πίσω στο τραγούδι μας. Το ‘Black Bart’ θυμίζει στο ρεφρέν του το ‘Black Gold’ (‘Rogues En Vogue’-2005) αλλά είναι από κάθε άποψη ανώτερό του. Μαζί με τα ‘Black Skies, Red Flag’ και ‘Warmongers’ είναι τα καλύτερα του δίσκου.Κερδίζει τα δυο προαναφερθέντα τραγούδια στο νήμα λόγω του θέματός του. Ακολουθεί άλλο ένα δυνατό κομμάτι, το‘Hellectrified’ και μετά ο δίσκος κάνει κοιλιά με τα ‘Blood Moon Rising’ και ‘Into the West’. Κυρίως το δεύτερο σε κάποια σημεία θυμίζει το ‘Ω Σουζάννα’ (βλέπε Λούκυ Λουκ, ή το ‘Είμαστε καουμπόηδες από το Μεξικό’ για τους παλιότερους). Θα ήταν λοιπόν καλύτερο να είχε μέσα μπάντζο και να ήταν bonus joke track στην special edition του album.

To ‘Rapid Foray’ κλείνει με τον καθιερωμένο πλέον Running Wild τρόπο: Τραγούδι μεγάλο σε διάρκεια, με αναφορές σε ιστορικό γεγονός ή λογοτεχνικό έργο. Ο Rock ‘n’ Rolf στέκεται και πάλι στο ύψος του με το ‘Last of the Mohicans’, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του James Fenimore Cooper. Ωραίο τραγούδι με το ρεφρέν και το riff να του δίνουν φτερά. Τέλος πολύ καλό είναι και το εξώφυλλο του δίσκου το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενα του Καπετάνιου είναι φωτογραφία από το αρχείο του επεξεργασμένη ώστε να μοιάζει με ελαιογραφία. Σε γενικές γραμμές το ‘Rapid Foray’ μου άφησε θετικές εντυπώσεις όπως φαίνεται και από την κάτοθι βαθμολόγηση.

Track list Βαθμός

1. Black Skies, Red Flag (9)

2. Warmongers (9)

3. Stick to Your Guns (5)

4. Rapid Foray (6)

5. By the Blood in Your Heart (7)

6. The Depth of the Sea (Nautilus) (7)

7. Black Bart (9)

8. Hellectrified (8)

9. Blood Moon Rising (5)

10. Into the West (5)

11. Last of the Mohicans (8)

Γενικός βαθμός: 7.1 (Εγκρίνεται)

(1): Δεν ξέχασα τους 'Πειρατές της Καραϊβικής'. Απλά δε θεωρώ το concept τους πειρατικό. Ζόμπυ, κατάρες, τέρατα και ένας πράσινος δράκος στο μαγειρείο του πλοίου. Και όλα αυτά με ένα γιαλαντζί πειρατικό υπόβαθρο. Ο Black Bart θα τους είχε βάλει όλους να περπατήσουν στη σανίδα ήδη από την πρώτη ταινία.

Γ. Αμυγδαλάς.

RUNNING WILD - "Rapid Foray" (2016)

Είτε το πιστεύετε είτε όχι αγαπητοί αναγνώστες, αυτό είναι το ντεμπούτο solo album του frontman τραγουδιστή των Aerosmith, κάτι το οποίο είναι αρκετά εντυπωσιακό σαν γεγονός από μόνο του.

Κατόπιν πάλι, φαίνεται να ήταν λίγο διαλεκτικός με studio κυκλοφορίες, ο Steven Tyler τα τελευταία χρόνια, οπότε ίσως αυτό το solo album να ήταν αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν. Ο παγκοσμία καθιερωμένος Hard Rock τραγουδιστής, αισθάνεται τελικά την ανάγκη να κάνει κάτι προσωπικό, μετά από 4 δεκαετίες στη show bizz. Αφού έχει κερδίσει στο έπακρο τη δημοσιότητα και την εμπορική απήχηση, ηχογράφησε ένα solo δίσκο πράγμα που βασικά είναι μια δικαιολογία, για έναν καθιερωμένο και οικονομικά εξασφαλισμένο μουσικό. Δηλαδή θέλησε να ζήσει ορισμένες από τις μουσικές φαντασιώσεις του και να δοκιμάσει καινούργιες μουσικές συνθετικές κατευθύνσεις, χωρίς να βάλει σε κίνδυνο το μέλλον, ή την επιτυχημένη πορεία του συγκροτήματος του. Έτσι λοιπόν, το “We're All Somebody From Somewhere” έγινε εκτός του μητρικού σχήματος (Aerosmith), αφού δεν ήθελε ή δεν έπρεπε να δοκιμάσει αρνητικά την δημοτικότητα του group. Από την άλλη αυτός ο δίσκος ουδέποτε θα έβγαινε από τους Aerosmith, αφού μουσικά δεν είναι στο ίδιο ύφος και στον ίδιο ήχο.

Ο Tyler έχει συνεργαστεί στο “We're All Somebody From Somewhere”, κυρίως με τον T Burnett Bone και σίγουρα τα οφέλη από μια καταπληκτική δουλειά στην παραγωγή φαίνεται. Ο Tyler είναι σε καλή φωνητική απόδοση, οι φωνητικές χορδές του ηχούν κατάλληλα με το γενικό σύνολο του δίσκου, είναι επίσης συγκινητικός, αλλά δεν στηρίζεται καθόλου στα γνωστά ουρλιαχτά του, που τον καθιέρωσαν. Τώρα θα ρωτήσετε είναι καλό ή όχι το συγκεκριμένο album; ενώ τις τελευταίες δεκαετίες οι Aerosmith έχουν γυρίσει πίσω στις Βlues ρίζες τους. Το solo album του Tyler δεν έχει κάτι από αυτά, είναι πολύ Pop/ Rock με πολλά light Country Rock στοιχεία και σύγχρονο FM Rock των ΗΠΑ. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Tyler, ήθελε να το κυκλοφορήσει αυτό το album και το κυκλοφόρησε, αλλά είναι αδύναμο, χωρίς τσαμπουκά και τσαγανό, έτσι αποτυγχάνει να χτυπήσει στα σημεία. Σίγουρα, ο καθένας ακούει ότι θέλει δεν τίθεται θέμα, αλλά μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι θα το ακούσω πάνω από 2-3 φόρες, πέρα από την πρώτη καθαρή περιέργεια που είχα. Η μόνη θετική πλευρά, είναι ότι η φωνή του Steven Tyler, παραμένει άμεσα αναγνωρίσιμη και μπορεί να σε κάνει να θες ν’ ακούσεις αρχικά τούτο το album, αλλά μετά από 2-3 ακροάσεις θα το ξανά ακούσεις; Εδώ είναι το μέγα ζήτημα; Εσείς δεν ξέρω, εγώ πάντως όχι δυστυχώς.

Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω, ποιος ακριβώς ήταν ο λόγος που χρειάστηκε ένα solo album ο Steven Tyler το 2016; Απευθύνετε μόνο σε οπαδούς των Aerosmith και του Tyler και σε μόνο αυτούς, όλοι οι άλλοι προσπεράστε άφοβα. Το μόνα τραγούδια που ξεχώρισα είναι το “Love Is Your Name”, αλλά και τις δύο διασκευές, μια στο “Janie’s Got A Gun” από Aerosmith και μια στο “Piece Of My Heart” από Janis Joplin.

WE’RE ALL SOMEBODY FROM SOMEWHERE: “My Own Worst Enemy”, “We're All Somebody From Somewhere”, “Hold On (Won't Let Go)”, “It Ain't Easy’, “Love Is Your Name”, “I Make My Own Sunshine”, “Gypsy Girl”, “Somebody New”, “Only Heaven”, “The Good, The Bad, The Ugly & Me”, “Red, White & You”, “Sweet Louisiana”, “What Am I Doin' Right?”, “Janie's Got A Gun”, “Piece Of My Heart”.

Για το Southern-Rock.GR: (Ηλίας Κωστόπουλος).

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (CD).

STEVEN TYLER - “We're All Somebody From Somewhere”, (2016)

DEAD DAISES

MAKE SOME NOISE

(2016)

Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι φίλοι μου, το σύγχρονο Hard Rock, μεστό, ιδρωμένο και να ξεχειλίζει από αδρεναλίνη. Τα πιο γνωστά ονόματα της Hard Rock μουσικής βιομηχανίας ενώνουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν κάτι πολύ καλό από κοινού και το αποτέλεσμα αυτού… ένα δυναμικό super-group.

Μπορείτε να ασχοληθεί μαζί με τους Dead Daises με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο ένας για τα πια μέλη απαρτίζουν το εν λόγο σχήμα, έτσι μπορείτε να βασίστε στο δυνατό μουσικό βιογραφικό παρελθόν του καθενός, ή εναλλακτικά μπορείτε να το δείτε σαν ένα νέο σχήμα όπως όλα, χωρίς όμως να κοιτάτε την προϊστορία των μελών. Από όποια σκοπιά και να το δείτε είμαι σίγουρος ότι θα σας ενθουσιάσει. Οι Dead Daises, είναι η καλύτερη επιλογή Hard Rock σχήματος που συνδυάζει άψογα το κλασικό αλλά και τον φρέσκο ήχο στην μουσική τους. Καθώς αυτό το συγκεκριμένο συγκρότημα στηρίχθηκε μουσικά κάπως, στην προγενέστερη παλιά φόρμουλα, όπου είχαν τα μέλη των Dead Daises για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, μια τέτοια επιλογή ήταν σχεδόν προφανές. Ας δούμε ποιοι όμως αποτελούν αυτό το σχήμα, στο αισίως τρίτο τους album με τον τίτλο “Make Some Noise”… αυτοί είναι οι Brian Tichy (Ozzy Osbourne, Foreigner), David Lowy, John Corabi (Mötley Crüe, Union, Scream), Marco Mendoza (Thin Lizzy, Whitesnake) και Doug Aldrich (Whitesnake, Dio), είπατε τίποτα;

Το “Make Some Noise”, συνδυάζει μια τραχιά ευθύτητα που είναι ήδη σήμα κατατεθέν για πολλά σχήματα του χώρου, περιλαμβάνει πολλά μοντέρνα riff, νευρικές συνθέσεις, που κι αν είναι στη σύγχρονη εποχή, έχουν μια ιστορική αναδρομή στο παρελθόν. Υπάρχουν αρκετά φιλικά προς το ράδιο τραγούδια, που όμως δεν θα τα ακούσετε όμως με καμιά δύναμη, στο έτσι κι αλλιώς αρτηριοσκληρωτικό από την κουλτούρα του Ελληνικό ραδιόφωνο, κρατικό ή μη. Η γεύση που σου αφήνει αυτό το album με τον στον ήχο του, είναι η απίστευτη ένταση και μια γενναιόδωρη δόση άψογης κιθάρας από τον μέγιστο Doug Aldrich.

Είναι η ίδια αρχέγονη δύναμη της Hard Rock μουσικής που συνελήφθη και απαθανατίσθηκε μέσα από δεκάδες αν όχι εκατοντάδες συγκροτήματα και τραγούδια στο παρελθόν, αλλά και οι Dead Daises παραμένουν σαγηνευτικοί, παρά την απλότητα τους. Νομίζω πως οι Dead Daises έχουν βρει το καλύτερο line-up τους, στο τρίτο δίσκο τους, τώρα για κάποιους μπορεί η μουσική τους να είναι καλή, αλλά με ντεμοντέ Hard Rock υπόβαθρο, αλλά σε τούτο το album μας παρουσιάζουν ένα κάλο και ωραίο Hard Rock/ Rock 'N' Roll, από την αρχή του δίσκου μέχρι το τέλος του. Οι ήχοι του δίσκου κυμαίνονται από το κλασικό 70’s στυλ του Hard Rock με χρωματισμένες πινελιές από 80’s Sleaze Rock. Οι νοσταλγοί του κλασσικού 70’s Hard Rock ήχου, αλλά και οι οπαδοί των 80’s, νομίζω πως πρέπει να επενδύσετε σε αυτό το συγκρότημα όχι μόνο για τα μέλη όπου το αποτελούν, αλλά και γιατί είναι μια φρέσκια νέα ιδέα. Αν πάλι ψάχνετε κάτι για να ξεκινήσετε ένα party το Σαββατοκύριακο διακοπών, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά με αυτόν το δίσκο.

DEAD DAISES: John Corabi – Vocals, Doug Aldrich – Guitar, David Lowy – Guitar, Marco Mendoza – Bass & Brian Tichy – Drums.
MAKE SOME NOISE: “Long Way To Go”, “We All Fall Down”, “Song And A Prayer”, “Mainline”, “Make Some Noise”, “Fortunate Son”, “Last Time I Saw The Sun”, “Mine All Mine”, “How Does It Feel”, “Freedom”, “All The Same”, “Join Together”.

Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

DEAD DAISES - "Make Some Noise" (2016)

DIAMOND HEAD

(2016)

Οι Diamond Head ήταν στα 80’s, ένα από τα πλέον σημαίνοντα Heavy Metal σχήματα του NWOBHM κινήματος, η καριέρα τους δυστυχώς δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε, τελικά όμως έμειναν ως ένα underground χαμένο αστέρι. Το πρώτο τους album το 1980 “Lightning To The Nations” ήταν διαχρονικό, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι απλά το καλύτερο τους. Η μαζική τους επιρροή στα NWOBHM σχήματα ήταν καθολική και άμεσα επηρέασαν τις επόμενες γενιές μουσικών, που πήραν κι έβαλαν τον ήχο τους στη μουσική τους, (βλ. Metallica). Οι Diamond Head είχαν μια περίεργη σταδιοδρομία, με βάση τα albums που κυκλοφορούσαν, αυτό ήταν ένα μειονέκτημα, γιατί πήγαν μπροστά παίζοντας σπουδαίο Heavy Metal, άλλα και λίγο πίσω παίζοντας εμπορευματοποιημένο Hard Rock, που δεν τους ταίριαζε.

Το “Diamond Head”, είναι το εβδομο studio album του συγκροτήματος και το πρώτο στα φωνητικά με τον καινούργιο τραγουδιστή Rasmus Bom Andersen.
Έτσι, είμαστε εδώ σχεδόν 36 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, το ομώνυμο τους album “Diamond Head” είναι σίγουρα μπροστόβαρο αφού τα δύο πρώτα τραγούδια θα έλεγα ότι είναι και τα καλύτερα. Τα “Bones” και “Shout At The Devil”, έχουν ένα αξιοπρεπές ρυθμό Hard Rock που θυμίζει τα πρώτα χρόνια τους, με καλή μελωδία, τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγουδια του δίσκου απλά υπάρχουν. Πολλά από τα κιθαριστικά riffs είναι όμορφα, γρήγορα και μελωδικά, αλλά φαίνεται σαν να είναι δύσκολο να δικαιολογήσουν τη χρήση τους, ως η ραχοκοκαλιά ολόκληρου του δίσκου. Είναι μια χαρά από τεχνικής άποψης, αλλά δεν είναι καθόλου συναρπαστικά ή πραγματικά ακόμη ότι είναι πολύ διαφορετικά το ένα από το άλλο. Το “All The Reasons You Live”, είναι μια έντιμη προσπάθεια για μια Rockin’ μπαλάντα, που ακούγεται όμως σαν Foreigner, το “Wizard Sleeve” είναι σίγουρα το highlight του δεύτερου μισού του album και φέρνει στο νου παλιούς καλούς Diamond Head, αλλά και Judas Priest.

Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος όταν αγόρασα το βινύλιο των Diamond Head, ελπίζοντας ότι θα ήταν καλό, γιατί όλοι ξέρουμε καλλιτέχνες που ακόμα βγάζουν πραγματικά ποιοτική μουσική μετά από μια μακροχρόνια καριέρα. Αν οι Diamond Head είχαν κυκλοφορήσει αυτό το album ως ένα EP με τα “Bones”, “Shout At The Devil”, “Wizard Sleeve” και το “Silence”, θα είχε σίγουρα θεωρηθεί ως μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών, αυτού του θρυλικού συγκροτήματος. Δεν περίμενα κάποια νέα μουσική από τους Diamond Head. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι σαν τα “Helpless”, “It’s Electric” ή σαν το “Am I Evil?” ας πούμε, αλλά περίμενα ότι το ομότιτλο album, σε αυτό το στάδιο της καριέρας τους, θα ήταν μια πιο τολμηρή καλή κίνηση. Το ομώνυμο album υποτίθεται ότι θα είναι η καλύτερη στιγμή, όπου θα λάμψει όταν είσαι στην κορυφή. Ο Tatler έχει ακόμη την αίσθηση της μελωδίας και είναι τόσο καλή όσο ποτέ άλλοτε, οι μελωδίες είναι μερικές φορές άψογες, αλλά δεν κάνουν τι διαφορά, που θα περίμενα. Συνολικά είναι ένα αδύναμο album, που δεν είναι αντάξιο τουλάχιστον της ιστορίας τους, αν όχι της καριέρας τους.

DIAMOND HEAD: Rasmus Bom Andersen – Vocals, Brian Tatler – Guitar, Andy Abberley – Guitar, Eddie "Chaos" Moohan – Bass and Karl Wilcox – Drums.

DIAMOND HEAD: “Bones”, “Shout At The Devil”, “Set My Soul On Fire”, “See You Rise”, “All the Reasons You Live”, “Wizard Sleeve”, “Our Time Is Now”, “Speed”, “Blood On My Hands”, “Diamonds”, “Silence”.

Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

DIAMOND HEAD - "Diamond Head" (2016)

ACE FREHLEY

ORIGINS VOL.1

(2016)

Ο Ace Frehley, ποτέ δεν γνώρισε σαν solo καλλιτέχνης τη πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά κατόρθωσε να αντέξει στο χρόνο, κυκλοφορώντας σε τακτά χρονικά διαστήματα καλούς δίσκους και έχοντας εξίσου τακτικές ανακατατάξεις στη σύνθεση του line-up, κάτω από διάφορες δισκογραφικές εταιρείες. Το Hard Rock του Ace, φαίνετε ότι δεν πρέπει είναι για όλα τα αυτιά, πρέπει να έχεις ακούσει πολλά σκληρά και αλήτικα συγκροτήματα, για να σου αρέσει αυτός ο τύπος. Δεν πρόκειται λοιπόν για έναν τυχαίο κιθαρίστα που παίζει με καλές προθέσεις πέντε-έξι πραγματάκια, αλλά για έναν χύμα μουσικό που παίζει με έναν απλό τρόπο Hard Rock, αυτό που βεβαία ξεχωρίζει είναι το μοναδικό παίξιμο στην κιθάρα, κατά την άποψη μου το καθαρό Hard Rock πρέπει να είναι κατ' ανάγκη βρώμικο και ο Ace τιμά το όνομα του και το Hard Rock.

Είναι πιθανό ο Ace να είναι απλά ένας ξεροκέφαλος μουσικός, αλλά συγχρόνως είναι σίγουρα ένας πολύ ξεχωριστός μουσικός, που γνωρίζει καλά τα δυνατά του σημεία. Με έναν θαρραλέο απλοϊκό τρόπο που άλλους ενθουσιάζει και άλλους εξοργίζει, υπάρχουν μερικοί καλλιτέχνες που το δέχεται ή δεν το δέχεται η καρδία σου με το πρώτο. Καλλιτέχνες που έχουν την μουσική έκφραση και γενικά κάθε εξωτερίκευση σαν πηγή ζωής. Εν ολίγης, οφείλουμε σεβασμό στα εκ φύσεως μουσικά ταλέντα χωρίς αυτό να προϋποθέτει αναγκαστικά προσπάθεια για εξήγηση, ο Ace είναι μια ξεχωριστή περίπτωση κιθαρίστα.

Έχει καταφέρει να φτιάξει σχολή χωρίς να ήταν ποτέ ιδιαίτερα υπερηχητικός (όπως ο Yngwie Malmsteen), εφευρετικός (όπως ο Eddie Van Halen), συμπαγής (όπως ο Zak Wylde) ή ακριβής (όπως ο Michael Schenker). Αυτό που τον έκανε όμως να ξεχωρίσει ήταν η εκπληκτική του ικανότητα να συνδυάζει όλα τα παραπάνω με εξαιρετική χαλαρότητα σαν να έφτιαχνε τον πρωινό καφέ του, ζωγράφιζε πανέμορφα μελωδικά μέρη σαν να πετάει από άστρο σε άστρο. Βέβαια ότι κατάφερε να δημιουργήσει υποβοηθήθηκε και συντηρήθηκε κατά κύριο λόγο και από την οπτική του εικόνα, την φαινομενική persona του, τον δεύτερο εαυτό του. Το αυθεντικό Hard Rock εκτός από την ομορφιά τις μουσικής έχει και το attitude και ο Ace είναι δάσκαλος και μάστορας σε αυτό. Ο Ace πρόσφερε πάρα πολλά, αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευρηματικός, πολυσχιδής, ανατρεπτικός μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινος.

Εν έτη 2016 λοιπόν και ο Ace Frehley μας προσφέρει μια συλλογή από δώδεκα διασκευές σε κλασικά Rock τραγούδια, σε μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Σε λιγότερο από δύο χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία του, ο Ace Frehley είναι και πάλι πίσω μαζί μας με το “Origins Vol.1”, μια συλλογή από διασκευές που επηρέασαν την πρώην κιθαρίστα των KISS. Για το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, είναι καλή η επιλογή του στα τραγούδια, γιατί αυτά ταιριάζουν πάρα πολύ καλά με το στυλ του κιθαριστικού παιξίματος του. Με έναν μοναδικό αλλά και εκρηκτικό τρόπο ο Ace εδώ, κάνει τα τραγούδια «δικά» του θα έλεγα, χωρίς να είναι κάποιες κακέκτυπες διασκευές χωρίς ουσία.
Το album περιλαμβάνει επίσης και guest εμφανίσεις από τους Slash, Lita Ford, John 5, Mike Mc Cready, αλλά και του πρώην bandmate του Ace, τον frontman των KISS, Paul Stanley. Πιο συγκεκριμένα, η συνεργασία αυτή σηματοδοτεί και την πρώτη φορά που εμφανίζονται ξανά μαζί ο Ace και ο Paul στον ίδιο studio δίσκο, από το reunion album των KISS το “Psycho Circus” του 1998. Ενώ η συνεργασία των Ace και Paul, συνεχίζετε και με το video-clip του τραγουδιού “Fire And Water”, εν τω μεταξύ ο Ace έχει να κάνει επίσημο solo video-clip από το 1989. Μάλιστα επέλεξε να κυκλοφορήσει επίσημα το νέο του video-clip, την ημέρα των γενεθλίων του στις 27 Απριλίου, καλή και έξυπνη κίνηση θα έλεγα . Μάλιστα στο εξώφυλλο του δίσκου (να κοιτάξεις καλά), υπάρχει ένα αερόστατο με τον αριθμό 27, (η oποία είναι η ημερομηνία γέννησης του Ace).

Ας δούμε τώρα ποιες είναι οι guest εμφανίσεις των καλεσμένων του Ace Frehley, που είναι στα εξής τραγούδια… “Spanish Castle Magic” (John 5), “Fire And Water” (Paul Stanley), “Emerald” (Slash), “Wild Thing” (Lita Ford), “Parasite” (John 5) και στο “Cold Gin” (Mike Mc Cready).
Το “Origins Vol.1”, προσφέρει επίσης στον Frehley την ευκαιρία να διασκευάσει εκ νέου δύο τραγούδια που έγραψε για τους KISS, αλλά δεν είχε την αρκετή αυτοπεποίθηση για να τραγουδήσει τότε στα studio album. Οι νέες εκδόσεις του “Cold Gin” και του “Parasite” εδώ είναι απλά μοναδικές, αλλά η έκπληξη έρχεται με το “Rock And Roll Hell”, ένα τραγούδι του πρώην συγκροτήματος του από το album “Creatures Of The Night” του 1982, όπου ο Ace δεν έλαβε καθόλου μέρος στις ηχογραφήσεις, αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να είχε κάνει αν είχε εμπλακεί.

Είναι πολύ συναρπαστικό σαν album, ακούγετε όλο ευχαρίστα, δεν έχω να σας προτείνω κάποιο τραγούδι, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν προτείνεις κάποια, αλλά ακούς όλο το album από την αρχή μέχρι το τέλος. Η αλήθεια είναι πως περιμένω ήδη ν’ ακούσω με αγωνία, αν θα βγει και το Vol.2, μακάρι, ίδωμεν.

ACE FREHLEY: Ace Frehley – Vocals/ Guitar, Chris Wyse – Bass & Scott Coogan – Drums.

ORIGINS VOL.1: “White Room” (Cream), “Street Fighting Man” (Rolling Stones), “Spanish Castle Magic” (Jimi Hendrix), “Fire And Water” (Free), “Emerald” (Thin Lizzy), “Bring It On Home” (Led Zeppelin), “Wild Thing” (Troggs), “Parasite” (KISS), “Magic Carpet Ride” (Steppenwolf), “Cold Gin” (KISS), “Till The End Of The Day” (Kinks), “Rock And Roll Hell” (KISS).

Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

ACE FREHLEY - "Origins Vol.1" (2016)

MYSTIC PROPHECY

WAR BRIGADE

(2016)

Οι Mystic Prophecy (για όσους δεν το γνωρίζουν) παίζουν Heavy Metal, στο ύφος συγκροτημάτων όπως είναι οι Accept, Judas Priest κλπ, ενώ έχουν γίνει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις τα τελευταία χρόνια στην παγκόσμια Μetal σκηνή. Στέκονται ψηλά με μια ισχυρή δυναμική στα καλύτερα τους, μετά από ένα διάλειμμα σχεδόν δύο χρόνων, η κατά το ήμισυ Γερμανική δύναμη των Mystic Prophecy μας παρουσιάζει το ένατο studio album “War Brigade”. Και λέω κατά το ήμισυ, διότι δύο εκ των μελών είναι Έλληνες, ο ιδρυτής τους τραγουδιστής Δημήτρης Λιαπάκης (Devil’s Train, Valley’s Eve) και ο κιθαρίστας Λάκης Ραγκαζάς (Devil’s Train, Long Live). Το σχήμα των Mystic Prophecy υπάρχει από το 2000 και όλα αυτά τα χρόνια μας έχει δώσει μόνο καλές και ποιοτικές δισκογραφικές αλλά και δυναμικές δουλειές.

Το “War Brigade” τώρα, είναι ένα δυνατό Heavy/ Power Metal album, ακριβώς αυτό που περιμέναμε, δεδομένου ότι ο πυρήνας της μουσικής τους παραμένει λίγο πολύ το ίδιο από album σε album. Έτσι η τελευταία τους κυκλοφορία, είναι πολύ καλή, άκουσα ακριβώς αυτό που περίμενα, τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο, ατόφιο καυτό και εκρηκτικό, δυναμικό Heavy Metal.
Εδώ οι Mystic Prophecy παίζουν ένα πολύ σκληρό στυλ Power Metal, που αναμιγνύεται με κάποια στοιχεία από Τhrash, ειδικά στην κιθαριστική δουλειά του Λάκη Ραγκαζά. Ο τραγουδιστής Δημήτρης Λιαπάκης είναι ένας πολύ σκληρός τύπος, η φωνή ταιριάζει με την μουσική τέλεια και είναι αρκετά επιθετική, αλλά μπορεί επίσης να εναρμονιστεί τέλεια με τα χορωδιακά φωνητικά και τα πιο μελωδικά τμήματα. Όπως ήταν αναμενόμενο το album αυτό, διαθέτει σε μεγάλο βαθμό up-mid tempo Ρower Μetal τραγούδια, που συνήθως έχουν πιασάρικα ρεφρέν με υψηλή ενεργειακή απόδοση, αλλά όμως υπάρχουν και μερικές εκπλήξεις, που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις ακούγοντας το “War Brigade”.

Το album διαθέτει εξαιρετική, εκρηκτική κιθάρα, καθώς και εκπληκτικά μελωδικά ρεφρέν, όπου τα φωνητικά λάμπουν και είναι super επιθετικά, νομίζω ότι εδώ ο Λιαπάκης είναι απόλυτα οργισμένος, φωνητικά. Γενικά ο δίσκος έχει απολύτως δολοφονικά κιθαριστικά riffs, που ξεχωρίζουν από μακριά και κάνουν αξέχαστη την διαδρομή τους στα αυλάκια του βινυλίου. Συνολικά το “War Brigade”, είναι ότι πρέπει όχι μόνο για τους οπαδούς των Mystic Prophecy, αλλά για όλους τους Heavy Metal fans, ένα στέρεο-στιβαρό και επιθετικό μείγμα από Ηeavy Μetal και Ρower Μetal, με τραγούδια που ξεχωρίζουν και που κολάνε απόλυτα με τον καθιερωμένο σκληρό ήχο του συγκροτήματος.

Μπορούν και πάλι φίλοι μου, να είναι υπερήφανοι ο Λιαπάκης και η παρέα του, ότι με ισχυρά τραγούδια τύπου, “The Cruxifix”, “Metal Brigade”, “The Devil Is Back”, “War Panzer”, “War Of Lies” ή “10.000 Miles Away”, θα είναι μέρος κάθε λίστας που χαρακτηρίζετε από το απαραίτητο headbanging. Τέλος, Mystic Prophecy ίσον γρήγορα και επιθετικά τραγούδια όπως “Burning Out” και “Pray For Hell”. Καλό είναι όλοι μας να υποστηρίζουμε τέτοιες αξιόλογες προσπάθειες συγκροτημάτων, που τουλάχιστον προσπαθούν σκληρά για να κρατήσουν την σημαία του Heavy Metal ψηλά στον ιστό της, παρά τις αντιξοότητες. Αλλά και γιατί δύο δικά μας παιδιά, προσπαθούν εις την αλλοδαπήν να παράγουν καυτό, γνήσιο Heavy Metal.

MYSTIC PROPHECY: R.D. Liapakis – Vocals, Lakis Ragazas – Guitar, Markus Pohl – Guitar, Joey Roxx – Bass & Tristan Maiwurm – Drums.

WAR BRIGADE: “Follow The Blind”, “Metal Brigade”, “Burning Out”, “The Crucifix”, “Pray For Hell”, “10.000 Miles Away”, “Good Day To Die”, “The Devil Is Back”, “War Panzer”, “Fight For One Nation”, “War Of Lies”, “Sex Bomb” (LP bonus track).

Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

MYSTIC PROPHECY - "War Brigade" (2016)

CAULDRON

IN RUIN

(2016)

Οι Cauldron για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα δροσερό μικρό (ακόμα) συγκρότημα, προέρχονται από τον μακρινό Καναδά και την σύγχρονη μουσική εποχή, αλλά ακούγεται πάρα πολύ όπως ήταν το Heavy Metal στη Βρετανία στην δεκαετία του ’80 και αυτό είναι για μένα πολύ καλό.
Όπως είπα και παραπάνω ακούγεται σαν ένα βρετανικό σχήμα από τη δεκαετία του ’80, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό φίλοι μου; Αυτό σημαίνει ότι κυρίως από την κιθάρα, θα ακούσετε πολλά καλπάζων riff και solo που είναι μελωδικά και πολύ ενδιαφέρουσα. Ηχεί σαν ένα 80’s NWOBHM group από τη Βρετανία, επίσης σημαίνει ότι μπορείτε να περιμένετε και θα ακούσετε κάποια καλά flashy drums.

Παρά τη δύναμη των τυμπάνων και της κιθάρας, αυτό το album έχει και καλές μπάσο-γραμμές, αλλά επιπλέον και τα φωνητικά είναι κάτι το ιδιαίτερο, ο τραγουδιστής έχει εξουσία και οι μελωδίες του είναι ελκυστικές. Σε γενικές γραμμές αυτό το album έχει άφθονο κέφι και αν σας αρέσουν συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden, οι Judas Priest των 80’s, ή γενικά τοNWOBHM σαν ήχος, τότε είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον θα απολαύσετε το “InRuin”. Οι Καναδοί αναπαράγουν αυτόν τον ήχο, πολύ καλύτερα από κάποιο παλιά NWOBHM συγκρότημα που υπάρχουν ακόμα.

Οι Cauldron μετά από τρία studio albums έχουν αρχίσει να ωριμάζουν, αλλά εξακολουθούν να γνωρίζουν τι κάνει ακριβώς τους οπαδούς τους να τους γουστάρουν, μα πολύ απλά το παλιό 80’s old-school Heavy Metal και αυτό είναι σίγουρα αρκετά καλό. Νομίζω ότι τα κιθαριστικά Metal riffs που οδηγούν όλο το album, το βοηθούν να πάει μπροστά και να του δώσουν έτσι ένα στερεό υπόβαθρο για το υπόλοιπο της μουσικής επέλασης. Η εκτίναξη από τις εκρηκτικές μελωδίες της κιθάρας είναι εδώ και αποδεικνύουν ότι πάνω απ’ όλα το συγκρότημα έχει καλούς μουσικούς. Από το 2006 που σχηματίστηκαν, μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει ένα EP και τρία full-length studio album, για το νέο τους δίσκο το τρίο επέστρεψε στο studioηχογράφησης “Lincoln County Social Club” στην πατρίδα τους στο Toronto, όπου ηχογράφησαν δύο από τα προηγούμενα album τους και το “In Ruin”, το έκαναν σε συμπαραγωγή με τον Chris Stringer (Rush). Συνολικά θα έλεγα ότι, αυτό το album για τους Cauldron είναι μια φυσική εξέλιξη, που δείχνει ότι εξακολουθούν να εμπνέονται και έτσι να εξελιχθούν σε νέες μουσικές σφαίρες, είναι επίσης ένας τρόπος για να μην επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους.

Το Heavy Metal, για περισσότερα από 40 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη προστίθενται συνέχεια νέες γενιές ακροατών δίπλα στους παλιότερους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες στα 80’s. Τώρα που δυστυχώ όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού old-school 80’s ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς όμως κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο με νέες ιδέες. Εύχομαι τα καλύτερα γιατους Cauldron.

Από τα 9 τραγούδια του “In Ruin”, ξεχώρισα τα “No Return/ In Ruin”, “Burning At Both Ends”, “Come Not Here”, “Santa Mira”, “Hold Your Fire” και “Outrance”.

CAULDRON: Jason Decay – Vocals/ Bass, Ian Chains – Guitar & Myles Deck – Drums.

IN RUIN: “No Return/ In Ruin”, “Empress”, “Burning At Both Ends”, “Hold Your Fire”, “Come Not Here”, “Santa Mira”, “Corridors Of Dust”, “Delusive Serenade”, “Outrance”.

Για το Southern-Rock.GR: Ηλίας Κωστόπουλος.

CAULDRON - "In Ruin" (2016)

BIG BAD WOLVES

“Dangerous Freak”

(2016)

Θα ήταν ατόπημα αν δεν υποστηρίζαμε (σαν site) την καλή Hard Rock και Metal σκηνή της χώρας μας, που είναι τόσο ποιοτική αλλά και τόσο υποτιμημένη. Έτσι σας παρουσιάζω τους Big Bad Wolves, αφού κινούνται στα μονοπάτια του καλού Hard Rock, έτσι ώστε να σας δώσω την ευκαιρία να τους ακούσετε. Οπότε θεωρώ λοιπόν χρέος μου, να παρέχω τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη από το site, σε σχήματα ή μουσικούς που πιστεύω ότι πραγματικά το αξίζουν.

Το συγκρότημα των Big Bad Wolves δημιουργήθηκε το 2012 από τον Κώστα Μπαντούνα (κιθάρα) και τον Ορέστη Μυτιληναίο (τύμπανα). Λίγο αργότερα προστέθηκαν και οι Στέργιος Σκοπιανός (μπάσο) και Γιώργος Νούσιας (τραγούδι), έτσι ένωσαν τις μουσικές εμπειρίες, όπου οδήγησαν στη δημιουργία του ντεμπούτου album τους “Dangerous Freak” τον Φεβρουάριο του 2016.

Το “Dangerous Freak”, με το Hard Rock ήχο να είναι ο κεντρικός πυρήνας, είναι το αμάλγαμα των μελών από τις μουσικές εμπειρίες και προτιμήσεις που έχουν.

Τα παιδιά από την ακριτική Κομοτηνή, (με αυτό το αυτοχρηματοδοτούμενο CDτους), μας έδωσαν ένα αρκετά καλό album με σκληρό ήχο και όμορφη παραγωγή, αλλά και τραγούδια που έχουν αρχή, μέση και τέλος, όλα γύρω από το γνήσιο 70’s Hard Rock ήχο. Χωρίς να έχουν όμως πίσω τους κάποιο ακριβοπληρωμένοstudio (όπως της Αθήνας), ηχογράφησαν ένα σκληρό δίσκο, με ψυχή και πάθος.

Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Hard Rock καλλιτέχνες, όπως είναι στην προκείμενη περίπτωση οι Big Bad Wolves, απλά δε συγκρίνεται. Έχουν σαν σχήμα ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς όμως κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο με νέες ιδέες.

Συνολικά, για το συγκρότημα αυτό ακριβώς το album είναι μια φυσική εξέλιξη, που δείχνει ότι εξακολουθούν να εμπνέονται και εύχομαι στο μέλλον να εξελιχθούν μέσα από νέες μουσικές σφαίρες.

Από τα 8 τραγούδια του CD, αυτά που μου έκαναν εντύπωση ήταν τα “DrinkingLike A Devil”, “Like Fear And Love”, “A Way To Be Free” και “Yelp” σε αρκετά τραγούδια πάντως εντόπισα και κάποια ψήγματα Stoner Rock.

Αν θέλετε να τους γνωρίσετε μπείτε εδώ…

https://www.facebook.com/TheBigBadWolvesGreece/

Για το SouthernRock.GR: Ηλίας Κωστόπουλος.

BIG BAD WOLVES “Dangerous Freak” (2016)