ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

Track list:
01. Cities walk on fire
02. The river and the town
03. Story of my life
04. Burning desire
05. Walking
06. Actress
07. Devil's road
08. Burn you bridges
09. Shiny summer

Να μια ξεχωριστή περίπτωση μπάντας και το γεγονός ότι είναι εγχώρια το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. Οι Mr.Highway Band είναι μια νέα μπάντα, με λίγα χρόνια ζωής αλλά με πολλές δράσεις. Πέρα από το ντεμπούτο album "Is That Myself", που προβλημάτισε κόσμο (και αυτό κάτι δείχνει), έχουμε πολλές ζωντανές εμφανίσεις (εδώ ξεχωρίζω την σχετικά πρόσφατη ακουστική εκδοχή, που έδειξαν στο Γκάζι), καθώς και τη διοργάνωση, του πολύ πετυχημένου (ειδικά για τα ελληνικά live ροκ στερεότυπα) Music Highway Festival.

Τέλος τα εύκολα, πάμε στα δύσκολα και όπου δύσκολα βλέπε η μουσική, τα τραγούδια. Τι παίζουν οι Mr.Highway Band? Ας δούμε το puzzle λοιπόν.
Θα ξεκινήσω από την αρχή των πάντων, τα Blues. Όχι δεν είναι blues μπάντα, αλλά υπάρχουν τα στοιχεία των blues κυρίως όσον αφορά την αίσθηση. Απλές, μικρές σε διάρκεια συνθέσεις, που μπορούν να αποδοθούν υπέροχα είτε με μια ακουστική κιθάρα, είτε ηλεκτρικά. Και αν δεν είναι Blues, σίγουρα υπάρχει το αμερικάνικο μουσικό υπόβαθρο των 60's. Εδώ παίζουν ρόλο τα φωνητικά, που έχουν μια αίσθηση μεταξύ Johnny Cash και stoner σκηνής . Να, το δεύτερο κομμάτι του puzzle.
Stoner, λοιπόν. Θα μπορούσαν να είναι stoner , και ειδικά στο παρών cd, όπου είναι πιο «ηλεκτρικό» από το προηγούμενο, αλλά και πάλι δεν βασίζονται τα τραγούδια στο μεγάλο Sabbath riff, αλλά στην σπιρτάδα της ακουστικής. Αν οι Clutch είναι stoner (δεν νομίζω!), τότε ίσως έχουν και από δαύτο.
Κομμάτι no.3, Clutch. Όπως οι φοβεροί τύποι από το Maryland έχουν ρίξει στο καζάνι τις μουσικές του επιρροές και τις έχουν αναμείξει με το προσωπικό τους στυλ , κάπως έτσι έχουν κάνει και τα παιδιά των Mr.Highway Band. Προηγείται το προσωπικό ύφος της μπάντας από τις επιδράσεις άλλων και αυτό είναι σπάνιο, ίσως γι' αυτό παραξένεψε το ντεμπούτο τους.

Αν ακόμα δεν έχετε βγάλει άκρη, ακούστε τη φυσαρμόνικα του 'The river and the town' και ταξιδέψτε μέσω του 'Devil's road', μέχρι να φτάσετε στη δικιά σας ' Burning desire'. Από κει 'Walking' μέσα στα στενά των ' Cities walk on fire' για να καταλάβετε ότι τελικά δεν ήταν μόνο μια επιθυμία ,αλλά και μια 'Actress' . Και όσο και ανάποδα να κατέληξε η ιστορία, δεν πειράζει «θα περάσουν τα χρόνια, άλλωστε όλα είναι απλώς rock 'n roll».

Για το SouthernRock.gr Λαμπρόπουλος Γιώργος

Υγ: η τελευταία παράγραφος αποτελεί hint για το λύσιμο του puzzle.καλή τύχη.

Last Updated ( Monday, 09 June 2014 )

Σου αρέσει ο vintage ήχος στις σύγχρονες μπάντες?Οι fuzz-αριστές κιθάρες,τα ψυχεδελικά περάσματα και το stoner-άτο groove?Ψάχνεις να ακούσεις κάτι καινούριο πέρα από τα γνωστά?Τότε μάλλον πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία στους The Well και στο άλμπουμ τους "Samsara".

Το γκρουπ είναι μια μίξη Black Sabbath,Sleep & Electric Wizard.Μου θύμισαν επίσης και λίγο από πρώιμους Witchcraft.Το power trio από το Austin παίρνει γνώριμα σε όλους (και αγαπημένα για αυτούς) στοιχεία και τα χειρίζεται υπό τη δική του προσέγγιση και το δικό του πρίσμα.Εδώ θα βρείτε blues σημεία,up-tempo ξεσπάσματα,stoner riffs και φυσικά όσα ανέφερα στον πρόλογο.Το μυστικό όπλο της μπάντας όμως είναι τα τύμπανα. Ο ντράμμερ Jason Sullivan είναι πραγματικό θηρίο.Δεν είναι ιδιαίτερα τεχνικός,δεν έχει παίξιμο «εντυπωσιασμού» αλλά καταφέρνει μέσα στα 7 κομμάτια του "Samsara" να δώσει στο υλικό δύναμη,χαρακτήρα και την απαραίτητη ώθηση.
Τα φωνητικά επίσης του τραγουδιστή-κιθαρίστα Ian Graham είναι αυτά που πρέπει και «μπλέκουν» όμορφα με αυτά της μπασίστριας Lisa Alley(της οποίας το μπάσο θα ήθελα λίγο ψηλότερα στη μίξη).

Το σύνολο δεν το χαρακτηρίζεις ποικιλόμορφο το δυναμικό όμως παίξιμο της μπάντας σε συνδυασμό με τον ήχο τους κρατούν το ενδιαφέρον σου αμείωτο.
Εάν έπρεπε να ξεχωρίσω μερικά κομμάτια θα επέλεγα το εναρκτήριο "Mortal Bones" που θέτει και την πορεία του υπόλοιπου δίσκου και το σχεδόν 9λεπτο "The eternal well".
Οι "The Well" βρίσκονται ακόμη στην αρχή της μουσικής τους πορείας και νομίζω πως θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η συνέχεια τους.Προς το παρόν το "Samsara" βρίσκεται εκεί έξω ελεύθερο να το ανακαλύψεις.

The Well:
Ian Graham – Κιθάρα/Φωνή
Lisa Alley – Μπάσο/Φωνή
Jason Sullivan – Drums

Η αλήθεια είναι πως πλέον τα live albums έχουν χάσει την «αίγλη» που είχαν στο παρελθόν καθώς με την εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο όλοι μπορούν να θαυμάσουν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη ή συγκρότημα σε live περιβάλλον από τα σχετικά βιντεάκια που κυκλοφορούν. Προσεγμένες κυκλοφορίες όμως όπως αυτή της live εμφάνισης του τεράστιου Gary Moore στο Bush Hall στο Λονδίνο σίγουρα αξίζουν τον οβολό σας.Μάλιστα τέτοιες κυκλοφορίες αποκτούν και ιδιαίτερη αξία για όσους δεν μπόρεσαν να τον ακούσουν ζωντανά ποτέ και έχουν τώρα την ευκαιρία να πάρουν μία γεύση μέσα από το άλμπουμ «Live at the Bush Hall 2007».

Πίσω στο 2007 λοιπόν ο Gary Moore είχε κυκλοφορήσει τον δίσκο "Close as you get" και σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό Planet Rock οργάνωσαν μια ιδιαίτερη συναυλία στο σχετικά μικρό (400 ατόμων) Bush Hall στο Λονδίνο με σκοπό να πραγματοποιηθεί μια βραδιά όπου οι θεατές θα βρεθούν σε ένα μικρό ζεστό περιβάλλον με τον θρύλο των blues.
Ένα καινούριο άλμπουμ στην πλάτη (παίχτηκαν ζωντανά 7 τραγούδια του),3 πανάξιοι συμπαραστάτες ( Brian Downey -drums, Pete Rees-μπάσο, Vic Martin-keyboards) και μια απαραίτητη δόση από τα κλασσικά ("Don't believe a word", "Still got the blues") μετέτρεψαν μια συναυλία σε εμπειρία ζωής για τους παρευρισκόμενους.
Και το αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά μας όμως 7 χρόνια μετά (ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 22/9 από την Eagle Records) είναι αντάξιο των προσδοκιών.Άψογος ήχος,ο Moore σε κέφια και ικανοποιητικότατο setlist(ειδικά για τους φανατικούς οπαδούς του).
Το εύρος των blues (boogie,rockin',slow) που μας προσφέρει είναι ακόμη μία απόδειξη του πως ένας master του είδους μπορεί να διασκεδάσει και να κρατήσει σε εγρήγορση το κοινό του.

Το «Live at the Bush Hall 2007» είναι από τους δίσκους που ζηλεύεις όταν τους ακούς.Ζηλεύεις γιατί θα ήθελες να ήσουν εκεί να τον απολαύσεις στην παθιασμένη εκτέλεση του "Trouble at home",να κάνεις ησυχία στα αισθαντικά και αργά σόλο του,να καμαρώσεις επί σκηνής την κληρονομιά του Phil Lynott ("Don't Believe a word),να χαθείς στον κόσμο που ο ίδιος δημιουργεί και σε παίρνει μαζί του στο "Still got the blues" κ.ο.κ.
Και σου θυμίζει επίσης,για ακόμη μια χρονιά το τι έχασε ολάκερος ο κόσμος της μουσικής (και όχι μόνο) το Φεβρουάριο του '11 όταν ο Gary έφυγε από τη ζωή.
Γι'αυτό και τέτοια δισκάκια όσα χρόνια και αν περάσουν,όποια τραγούδια του και αν περιέχουν θα είναι άξια προσοχής και αναφοράς.

"Live At Bush Hall 2007" tracklist
1.If the Devil Made Whiskey
2.Thirty Days
3.Trouble At Home
4.Hard Times
5.Eyesight To the Blind
6.I Had a Dream
7.Too Tired
8.Gary's Blues 1
9.Don't Believe a word
10.Still Got the Blues
11.Walking By Myself
12.The Blues is Alright
13.Sundown

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Οι ιδιαίτερα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό instrumental heavy rockers Karma To Burn είναι μία περίπτωση μπάντας που (κυριολεκτικά) αρέσκονται στο να αφήνουν τη μουσική τους να μιλήσει για αυτούς.Μετά την πρόσληψη τραγουδιστή ώστε να κερδίσουν το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο το οποίο όμως έχασαν μετά την απόλυση του οι Karma πέρασαν το υπόλοιπο της ύπαρξης τους μέχρι και σήμερα επικεντρώνοντας την προσοχή και την προσπάθεια τους στην αλληλεπίδραση μεταξύ τριών μόνο οργάνων (κιθάρα,τύμπανα,μπάσο) και στην έκφραση τους μέσω αυτής της διαδικασίας.Παρά τα κάποια guest φωνητικά σε μερικά μόνο κομμάτια τους οι William Mecum(κιθάρα), Rob Halkett (μπάσο) και Evan Devine (Drums) διαβαίνουν ξεκάθαρα το δικό τους μονοπάτι.Μια επιλογή που σίγουρα είναι αντιεμπορική καθώς ο περισσότερος κόσμος χρειάζεται τη φωνή για να δεθεί και να ταυτιστεί με τα τραγούδια αλλά και τίμια αν αναλογιστεί κανείς πως η μουσική πρέπει να δημιουργείται αυθόρμητα και πηγαία από το συνθέτη.

Στο έκτο τους άλμπουμ συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο.8 instrumental heavy rock «δυναμιτάκια» με ευκολομνημόνευτα hooks χωρίς ίχνος ρεφραίν και κουπλέ όπως τα έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας.Το καλό στη συγκεκριμένη περίπτωση με την απουσία φωνητικών είναι πως εστιάζεις απόλυτα στη μουσική και κάθε κομμάτι έχει και κάτι διαφορετικό να προσφέρει .To «57» για παράδειγμα που ανοίγει το δίσκο (οι Karma to Burn εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων χρησιμοποιούν αριθμούς για να «βαφτίσουν» τα τραγούδια τους) είναι «χτισμένο» πάνω σε έξυπνα θέματα τυμπάνων ενώ το «54» είναι χαρακτηριστικό δείγμα boogie rock.Δε σε αφήνουν δηλαδή εύκολα να βαρεθείς ούτε αυτά που παίζουν διέπονται από επανάληψη και μονοτονία.

Το «Arch Stanton» δε θα προσφέρει στους Karma to Burn «ορδές» νέων οπαδών και παγκόσμια επιτυχία.Σε όσους αρέσει το instrumental desert-heavy rock επηρεασμένο από τα 70's μάλλον είναι ήδη εξοικειωμένοι με το υλικό της μπάντας και το νέο τους άλμπουμ θα τους ικανοποιήσει.Για τους υπόλοιπους που θεωρούν τη φωνή απαραίτητη μάλλον το πρώτο τους δισκάκι από τη Roadrunner με φωνητικά θα είναι και ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει και θα προσπεράσουν τα υπόλοιπα όπως και αυτό σχετικά εύκολα.

Όπως όμως προείπα η επιλογή που έχουν κάνει είναι απόλυτα τίμια,έχει γίνει πλέον χαρακτηριστικό του ύφους και της ιδιοσυγκρασίας τους και μόνο σε καλό τους βγαίνει μέχρι στιγμής.Ρωτήστε και όποιον τους έχει δει live κάποια από τις ουκ ολίγες φορές που μας έχουν επισκεφτεί.

"Arch Stanton" Tracklist:
1 – 57
2 – 56
3 – 53
4 – 54
5 – 55
6 – 23
7 – 58
8 – 59

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

O Murali Coryell,γιος του θρυλικού τζαζ-ροκ κιθαρίστα Larry Coryell,είναι ένας soul-blues μουσικός,ιδιαίτερος στο είδος του.Διαθέτει μια βαθιά φωνή τενόρου που μαζί με το κιθαριστικό του παίξιμο αποτελούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία της νέας του δουλειάς.Το "Restless Mind" έρχεται 5 χρόνια μετά το τελευταίο του στούντιο άλμπουμ ( "Sugar Lips"-2009) και είναι μια προσπάθεια που αξίζει προσοχής.
H αλήθεια πάντως είναι πως ο δίσκος ξεκινάει λίγο «περίεργα» καθώς τα 3 πρώτα τραγούδια δεν είναι και ότι καλύτερο έχει να επιδείξει ο Coryell σαν συνθέτης.Άνευρες κατ'εμέ πάντα δημιουργίες χωρίς να έχουν κάτι το ιδιαίτερο.Γρήγορα πάντως αυτό αλλάζει καθώς το "I'm so happy" έρχεται για να επαναφέρει την τάξη.Το κομμάτι είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του τι μπορεί να προσφέρει και νομίζω πως περιέχει και το καλύτερο σόλο του στο δίσκο.Η συνέχεια επιφυλάσσει επίσης πολύ καλά κομμάτια.Το "I Can't Give You Up" και το "Lonely Eyes" ξεχωρίζουν ενώ κατά πόδας ακολουθεί και το "Lets get it on"(Μarvin Gaye cover).Το άλμπουμ κατά τη διάρκεια του δεν έχει κάτι που θα σε ξαφνιάσει αλλά ούτε και κάτι με το οποίο θα δυσαρεστηθείς.Ο Coryell διαθέτει μια πολύ καλή φωνή,ξέρει πώς να τη χρησιμοποιεί έτσι ώστε να την αναδείξει μέσα από τις συνθέσεις του ενώ και κιθαριστικά αναδεικνύεται η πιο τραχειά πτυχή μιας κατά τα άλλα soul-blues προσωπικότητας.Στιχουργικά τώρα κινείται πολύ σε ερωτικά θέματα,φυσικά όχι υπό το πρίσμα ενός ροκ σταρ αλλά υπό μια αρκετά παθητική στάση-μιλά δηλαδή αρκετά για ερωτικές απογοητεύσεις.Σίγουρα τα μπλουζ είναι ένα είδος μουσικής που ο στίχος πάντα περιέχει πόνο,αγωνία,απογοήτευση,προσπάθεια κτλ αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως είναι λίγο «γλυκανάλατος».
Όπως και να έχει πάντως δε θα αλλάξει τον κόσμο σας αλλά περιέχει πολλά καλά στοιχεία.

"Restless Mind" tracklist
1.Waiting and wasting away
2.Kiss me first
3.Restless Mind
4.I'm so happy
5.Sex maniac
6.Crime of opportunity
7.I can't give you up
8.Tag along
9.I need someone to love
10.Lonely eyes
11.Everyday is a struggle
12.Let's get it on

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Μάλλον η μέχρι τώρα ιστορία των Kiss και των πολλών που έχουν ειπωθεί μεταξύ μελών και πρώην μελών έχει αναδείξει τον Ace Frehley ως ιδιαίτερα συμπαθητική «φιγούρα» ιδιαίτερα από τη στιγμή που πολλές φορές μάχεται λεκτικά με τον ιδιαίτερο και καυστικό Gene Simmons.Αφήνοντας λοιπόν την όλη ιστορία με το Rock n Roll Hall of Fame πίσω,ο Ace μας παρουσιάζει το νέο solο δίσκο του "Space Invader" μετά το "Anomaly" του 2009.

Πιο λεπτομερώς λοιπόν ο Frehley στο συγκεκριμένο άλμπουμ έπαιξε στα περισσότερα κομμάτια ο ίδιος κιθάρα και μπάσο(συμμετέχει και ο Chris Wyse στα "What Every Girl Wants" & "Starship") ενώ πίσω από τα τύμπανα κάθισε αυτή τη φορά ο Matt Starr(Burning Rain,Bang Tango κ.α).
Το ομότιτλο με το οποίο ξεκινάει το άλμπουμ σου δίνει την απαραίτητη «ώθηση» από νωρίς ενώ το «Gimme a feeling» που ακολουθεί είναι ένας συνδυασμός από Kiss και southern rock.
Ο δίσκος κινείται σε αρκετά υψηλά επίπεδα και στη συνέχεια του.Εκτός μερικών εξαιρέσεων θα βρείτε μέσα δυνατές συνθέσεις με όπως τα «Past the milky way», «Starship» κ.α.
Η κιθαριστική δουλειά είναι εξαιρετική και φανερώνει πως ο Ace βρίσκεται σε καλή κατάσταση και φόρμα ενώ σε μερικά σημεία εντυπωσιάζει και η δουλειά του στα φωνητικά.
Στα αρνητικά τώρα η παραγωγή είναι λίγο flat και μονοδιάστατη ενώ και οι στίχοι στα περισσότερα κομμάτια είναι ιδιαίτερα απλοϊκοί χωρίς πολλή φαντασία-ειδικά από τη στιγμή που ο τίτλος του άλμπουμ σε προδιαθέτει για στιχουργικά «ταξίδια».
"Toys, Toys,For big boys, boys,You'd be surprised the joy they bring"-ένα μικρό παράδειγμα των όσων λέω.
Τέλος δεν ξέρω για πόσους έχει σημασία αλλά και το εξώφυλλο θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο.

Συνολικά πάντως ο Frehley δείχνει να πατάει στα πόδια του και να προσπαθεί ανεπηρέαστος να γράψει τη μουσική του.Θεωρώ το "Anomaly" του '09 καλύτερο αλλά γενικά «κυλάει» άνετα σαν άκουσμα και περιέχει αρκετές καλές στιγμές.

Tracklist
01. Space Invader
02. Gimme a Feelin'
03. I Wanna Hold You
04. Change
05. Toys
06. Immortal Pleasures
07. Inside the Vortex
08. Past the Milky Way
09. Reckless
10. The Joker
11. The Starship

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Έχουμε και λέμε.Νέος δίσκος για τον ταλαντούχο συνθέτη
Danny Bryant που από την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνεις πως
πρόκειται για μία αξιοπρόσεκτη δουλειά που αναδεικνύει τις
πολύπλευρες δυνατότητες του δημιουργού.Το "Temperature Rising"
αποτελεί ένα υβρίδιο blues και hard rock,με heavy μπασογραμμές
και ουσιώδη κιθαριστική δουλειά.Γενικότερα αποτελεί μια προσπάθεια
έκφρασης πέραν της πεπατημένης.
Τα "Guntown","Razor Sharp" & "Mystery" θα σας συναρπάσουν.
Στα ίδια υψηλά επίπεδα κινούνται και τα "Nothing at all"
& "Take me higher".
Ο Bryant στήνει τα τραγούδια του έξυπνα βγάζοντας παράλληλα
και έντονο συναίσθημα,στοιχείο απαραίτητο για μουσική βασισμένη
στα blues.
H παραγωγή είναι "γυαλισμένη" και καθαρή αναδεικνύοντας
όπως ακριβώς πρέπει το υλικό.
Τα up beat κομμάτια είναι groovy και άκρως "διασκεδαστικά"
ενώ οι μπαλάντες απόλυτα συναισθηματικές,ικανές να σε συγκινήσουν
και να σε αφήσουν μόνο με τις σκέψεις σου.
Νομίζω πως ότι ακριβώς έχει στο μυαλό του να κάνει σε τούτο εδώ το
δίσκο το καταφέρνει και θεωρώ πως πρόκειται για μερικά από τα καλύτερα
δείγματα γραφής που έχει να μας παρουσιάσει,όχι μόνο ο Bryant ως κιθαρίστας
και συνθέτης αλλά και το σύγχρονο blues rock σαν είδος.

Tracklist
1.Best of me
2.Take me higher
3.Nothing at all
4.Together through life
5.Razor Sharp
6.Temperature rising
7.Time
8.Mystery
9.Guntown

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

5 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι Rival Sons μας παραδίδουν τον
4ο στούντιο δίσκο τους έχοντας πλέον κατακτήσει παγκόσμια αναγνώριση
και αποδοχή.10 νέα τραγούδια,φρέσκος ροκ ήχος και "κοφτεροί" στίχοι,
αυτό είναι με λίγες λέξεις το "Great Western Valkyrie".

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά θεωρώ πως το συγκρότημα βρίσκεται στην
καλύτερη του φάση τόσο δημιουργικά όσο και "εμπορικά".Παρά την αλλαγή στο line up
το περασμένο καλοκαίρι (ο μπασσίστας Dave Beste στη θέση του Robin Everhart)
οι Rival Sons ακούγονται το ίδιο δεμένοι όσο και το 2011 όταν το καταπληκτικό
"Pressure & Time" πλημμύρισε τα ράφια των δισκοπωλείων.

Το υλικό του νέου δίσκου θα ικανοποιήσει τόσο τους οπαδούς τους,όσο και αυτούς
που ίσως τους ακούσουν για πρώτη φορά.Στο πρώτο μισό έχουμε να κάνουμε με δυνατά
ροκ κομμάτια,γεμάτα ενέργεια με τα χαρακτηριστικά πλέον catchy riffs και φωνητικά
των Rival Sons.Στη συνέχεια του άλμπουμ θα βρούμε κάποια πιο low tempo τραγούδια
καθώς και μερικά αρκετά μεγάλα σε διάρκεια.
Το "Good Things" είναι το προσωπικό μου αγαπημένο ενώ ξεχώρισα επίσης τα
"Open my eyes","Good Luck","Destination on course" & "Play the Fool".

H κιθαριστική δουλειά είναι καταπληκτική για άλλη μια φορά το ίδιο και το rythm section
που προσδίδει σταθερότητα στο όλο αποτέλεσμα.Στο προαναφερθέν "Destination on Course"
πραγματικά με εντυπωσίασαν με το jamming στο τέλος του κομματιού,με τα εφφέ και την ατμόσφαιρα
που δημιουργούν και όλα αυτά τα στοιχεία είναι δείγματα της εξέλιξης του συγκροτήματος,
κάτι που παρατηρείς σχεδόν σε όλα τα τραγούδια.

Αυτό που καταφέρνουν καταπληκτικά και σε αυτό το δίσκο είναι να γράφουν κολλητικά
hard rockin' blues riffs που σε συνδυασμό με τα δυνατά ρεφραίν νομίζω πως αποτελούν
και τη "συνταγή" της επιτυχίας τους (αν μπορείς να το πεις έτσι).
Πάρε για παράδειγμα το riff του "Electric Man" η του "Good Luck" και θα καταλάβεις
τι εννοώ.

Πίστευα πως θα είναι δύσκολο να μείνουν στα πολύ υψηλά στάνταρ των "Pressure & Time"
και "Head Down" όμως για μια ακόμη φορά οι Rival Sons εντυπωσιάζουν.
Το "Great Western Valkyrie" περιέχει λοιπόν ένα σύνολο ταργουδιών υψηλού επιπέδου
,με αρκετά νέα στοιχεία και πειραματισμούς και θα σταθεί πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους.

Tracklist
1. Electric Man
2. Good Luck
3. Secret
4. Play The fool
5. Good Things
6. Open My Eyes
7. Rich and the Poor
8. Belle Starr
9. Where I've Been
10. Destination On Course

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Κατ'αρχήν να τονίσω μερικά πράγματα.Πρώτον θεωρώ πως κάθε
άνθρωπος στον κόσμο που ακούει μουσική έχει τα δικά του κριτήρια
για το τι είναι "καλό" και τι όχι,τι του αρέσει και τι όχι,μιας και
μιλάμε για γούστα και προτιμήσεις και επομένως δεν υπάρχει κάποιο
αντικειμενικό κριτήριο για το τι προσδιορίζει την "καλή" ή τη "σωστή" μουσική.
Δεύτερον όταν ακούω ένα δίσκο κρίνω αποκλειστικά το υλικό του δίσκου και το
τι εντύπωση μου άφησαν τα τραγούδια καθεαυτά και όχι με βάση το τι θα μπορούσε
ή θα ήθελα να είναι ούτε με βάση σύγκρισης με την υπόλοιπη δισκογραφία κάθε
μπάντας.

Δεχόμενος λοιπόν προσωπικά τα παραπάνω ήμουν από αυτούς που ευχαριστήθηκαν
το "Nostradamus" του 2008 παρόλο που σαν συνολικό αποτέλεσμα απείχε πολύ
από το γνώριμο ύφος των Priest.Όταν όμως ανακοινώθηκε πως θα έβγαζαν νέο
άλμπουμ ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα γυρνούσαν σε πιο "safe" (με την καλή
έννοια) και heavy metal-ικά μονοπάτια-κάτι που έγινε σε μεγάλο βαθμό.

Καθυστέρησα ηθελημένα την κριτική για την εν λόγω επιστροφή αυτής της θρυλικής
μπάντας με το "Redeemer of souls",έτσι ώστε να έχω μια κατασταλαγμένη εικόνα
και να μην παρασυρθώ από τον ενθουσιασμό επειδή απλά έβγαλαν νέα τραγούδια
ούτε και στον αντίποδα να το συγκρίνω με το τι θα ήθελα να είναι το αποτέλεσμα
του δίσκου (αυτό που εξήγησα παραπάνω) και τον καταδικάσω μονομιας.
Εν τέλει κατέληξα κάπου στη μέση.Ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ
που βρίσκει τους Judas εν έτει 2014 να ξεπερνούν τον για πολλούς "σκόπελο" του
"Nostradamus" και να γράφουν μερικά πολύ δυνατά κομμάτια αλλά παράλληλα
να συναντάμε και αρκετές αδύναμες στιγμές και ιδέες.

Tο εισαγωγικό "Dragonaut",το ομώνυμο καθώς και τα "Halls of Valhalla" & "Battle Cry"
είναι ίσως τα highlights του δίσκου και χαρακτηριστικά δείγματα
των Priest.Heavy riffing,άψογα solos (εξαιρετική η δουλειά του Tipton με τον Faulkner
στο δισκογραφικό ντεμπούτο του τελευταίου με τη μπάντα) και με έναν Halford όπως
πάντα αρχοντικό και σε σημεία ανατριχιαστικό.
Αντίθετα όμως τραγούδια σαν τα "March of the Damned" & "Μetallizer" τα
θεωρώ λίγα και τετριμμένα για το επίπεδο και τις ικανότητες της μπάντας.
Το 2ο μισό του δίσκου είναι σαφώς πιο low tempo συγκριτικά με το πρώτο
μισό κάτι όμως που κάνει το τελικό αποτέλεσμα άνισο,ενώ και η μεγάλη
χρονική διάρκεια είναι αλήθεια πως δε βοηθάει τον ακροατή.
Το "Begininng of the End" κλείνει πολύ όμορφα το δίσκο και όπως και
να έχει σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος που οι Judas μετά από τόσα χρόνια
είναι ακόμα εδώ χαρίζοντας μας αξιοπρεπέστατες δουλειές,που άλλοι
θα αγαπήσουν λιγότερο,άλλοι περισσότερο,αλλά αδιαμφησβήτητα έχουν το
σεβασμό και τον θαυμασμό όλων.

Εγώ αυτό που έχω να πω είναι πως όλοι οι φίλοι της μπάντας ας του δώσουν
μια ευκαιρία και ο καθένας σίγουρα θα βρει τις στιγμές που του αρέσουν.

Tracklist

01. Dragonaut
02. Redeemer Of Souls
03. Halls Of Valhalla
04. Sword Of Damocles
05. March Of The Damned
06. Down In Flames
07. Hell & Back
08. Cold Blooded
09. Metalizer
10. Crossfire
11. Secrets Of The Dead
12. Battle Cry
13. Beginning Of The End

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Οι Beggar's Blues Diary είναι μία από τις καλύτερες και σκληρά "εργαζόμενες" rock
μπάντες στην Ελλάδα.3 album μέσα σε λίγα χρόνια,κομματάρες και πολλά μα πολλά
χιλιόμετρα στο δρόμο.
Η σχέση μου με το συγκρότημα λοιπόν έχει κάτι το μαγικό.Τους παρακολουθώ κυρίως από
το "Truth" του 2013 και καταφέρνουν με την πρώτη κυριολεκτικά ακρόαση να μου
καρφώνονται κομμάτια στο μυαλό για εβδομάδες ολόκληρες!Αυτό είχα πάθει πέρσυ με
τα "Truth","Not my war","Midnight Blues" & "Reconfessions" αυτά παθαίνω και στο νέο
τους πόνημα με τα "Lunatic","Motorchrist","Desperate Rock n Roll" κτλ κτλ(θα τα πω όλα και
θα γίνω γραφικός).

Απλό,στακάτο,ρυθμικό ροκ με απίστευτα φωνητικά και ρεφραινάρες.
Πιο up tempo στο σύνολο του συγκριτικά με το "Truth" και τα ακουστικά στοιχεία μειωμένα.
Η παραγωγή ιδανική (οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Sierra Sudios),αποπνέει ένα live feeling
και οι μικροπινελιές από τραγούδι σε τραγούδι είναι παντρεμένες ιδανικά.

Το "Jesse James"χαλαρά διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου τραγουδιού που άκουσα
φέτος στο είδος του.
Το "Lunatic" θεωρώ πως είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα.
Το "That Road" σε κάνει να θέλεις να υψώσεις τη γροθιά σου στον αέρα και να τ
ραγουδήσεις μαζί τους "on down the pavement that i own,last time i checked i was alone".

Οι στίχοι του Γιάννη απλοί και καθημερινοί,ικανοί να σε βγάλουν από τη μιζέρια μιας ημέρας
ή μιας άσχημης κατάστασης.Και δεν είναι πλεόν πολλοί οι δίσκοι που το καταφέρνουν αυτό.
Ζωή στο δρόμο,αλητεία και ελευθερία.

Για να συνοψίσουμε λοιπόν οι Beggar's Blues Diary συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν στο
καταπληκτικό "Truth" και στοχεύουν ακόμα πιο ψηλά.Το άλμπουμ έχει ήδη καπαρώσει μια θέση
στο προσωπικό μου top ten της χρονιάς και είμαι σίγουρος πως οι φίλοι του είδους θα το
αγαπήσουν και αυτοί.

Βάλτο να παίζει στο σπίτι,στο αυτοκίνητο,στη δουλειά,στο δρόμο όταν περπατάς,οπουδήποτε.
Το "Desperate Rock n Roll" αποτελεί την απαραίτη "ψυχοθεραπεία" στην τρέλα της καθημερινότητας.
Με 2 λέξεις ΛΙΩΣΤΕ ΤΟ!

Tracklist
1. Gotta Move
2. Lunatic
3. The Motorchrist
4. These Days
5. Jesse James
6. That Road
7. The Lizard
8. Renegade Son
9. Downtown Train
10. Gun In My Hand
11. Desperate Rock 'N' Roll

Για το SouthenRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Μετά το "Fifteen Raindrops In An Ocean Of Blues Tales" (2009) και το
"Somethin' Like Blues or Haunted Ballads" (2012),η καινούρια προσωπική δουλειά
του Παύλου Καραπιπέρη-τραγουδιστή και αρμονικίστα του συγκροτήματος Small Blues Trap
είναι το "One Sin In Seven Parts",ένα τραγούδι το οποίο αποτελείται από 7 μέρη.

O δίσκος λοιπόν μου άρεσε πολύ.Bluesy και αρκετά σκοτεινό το νέο αυτό δημιούργημα του Παύλου
αποτελεί μια δυνατή πρόταση για τους φαν του είδους.
Εδώ δε θα βρείτε όμως "κλασσικούς" blues ήχους αλλά αρκετά ετερόκλητα και ethnic
στοιχεία παιγμένα από όργανα όπως το σαντούρι και ο μπαγλαμάς.

Γενικά το αποτέλεσμα είναι αρκετά "προοδευτικό" και μαγευτικά εκκεντρικό και απέχει πολύ
από το "μία από τα ίδια" που χαρακτηρίζει αρκετούς σημερινούς blues δημιουργούς.
Προσωπικά από τα πρώτα λεπτά μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Τα φωνητικά είναι τραχιά και και ιδιαίτερα και δένουν με το μουσικό μέρος.
Δεν επικεντρώθηκα πάντως σε συγκεκριμένα τραγούδια και τίτλους τραγουδιών.
Η μικρή διάρκεια του με έκανε να απορροφηθώ σε ένα μουσικό ταξίδι χωρίς περιττά
στοιχεία.

Με λίγα λόγια απαιτεί την προσοχή σου αλλά θα σε ανταμείψει άμεσα.
Ακούστε το.

Tracklist

1. Welcome Boy

2. In This World Of Madness

3.Your Ticket To Adventure

4. A Callin' Down The Riverside

5. A Secret Place

6. Dig In Your Soul

7. The Dreamland's Door

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

O Ted Nugent είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου αλλά και μουσικού.Προσωπικά
διαφωνώ κάθετα με κάμποσες εξω-μουσικές δηλώσεις και αντιλήψεις του αλλά όσων
αφορά την ποιότητα και το υλικό του τελευταίου του δίσκου "Shut Up & Jam" οφείλω να
ομολογήσω πως μας παραδίδει ένα καλό και μεστό αποτέλεσμα.

Η χρονική διάρκεια (λιγότερο από 50 λεπτά) συγκαταλέγεται στα ατού μαζί φυσικά
με τα riffs της κιθάρας του που είναι ιδιαίτερα catchy ενώ γενικά υπάρχει μια μίξη ροκ
εν ρολ τραγουδιών με κάποια πιο groovy .Στα highlights του άλμπουμ κομμάτια όπως τα
"Everything Matters","Semper Fi" & "She's Gone" όπου στο τελευταίο τον συνοδεύει με τη
φωνή του ο Sammy Hagar (Van Halen).
Οι στίχοι του είναι αρκετά εριστικοί και με αφήνουν παγερά αδιάφορο ("I love my barbecue /
It's what the Pollocks do") οπότε επέλεξα να επικεντρωθώ στο σύνολο των τραγουδιών το οποίο
όπως είπα στην αρχή είναι αρκετά καλό.

Ο "MotorCity Man" λοιπόν μας ετοίμασε ένα αρκετά καλό άλμπουμ-σίγουρα όχι ανάμεσα στα καλύτερα
του-αλλά καλύτερο από πολλά στο είδος του.Αν είστε από αυτούς που είναι της άποψης "άλλο ο δημιουργός
σαν άνθρωπος και άλλο το δημιούργημα του (ως μουσική αξία)" ακούστε το.

Tracklist:

Shut up & jam
Fear itself
Everything matters
She's gone
Never stop believing
I still believe
Throttledown
Do-rags and A .45
Screaming eagles
Semper Fi
Trample the weak hurdle the dead
Never stop believing (blues)

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

To "All in" είναι και γαμώ τα δισκάκια!Πρόκειται για το 4ο άλμπουμ
του Νεο-Υορκέζου Dave Fields ο οποίος επιδίδεται σε hard rockin' blues
τραγουδάρες με πιο μοντέρνο όμως ύφος(κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό
να συμβαίνει στους σύγχρονους μπλουζ δίσκους).

O Fields αυτή τη φορά δούλεψε με πολλούς μουσικούς όπως οι Andy Huenerberg & Tony Tino
στο μπάσο,ο Kenny Soule στα τύμπανα,ο Dave Keys στο πιάνο και ο Vladimir Barsky
στα πλήκτρα.

Όλα τα τραγούδια είναι καταπληκτικά και ειδικά τα "Voodoo Eyes" & "Not Going To Let You
Get Away" δείχνουν τη συνθετική ικανότητα και το εύρος του καλλιτέχνη.
Στο "All in" περιέχονται επίσης και 2 διασκευές στα "Crossroads" (Cream) & "Black Dog"
(Led Zepellin).

Γενικά θεωρώ πως πρόκειται για ένα δημιουργό που αξίζει μεγαλύτερης προσοχής και που
δε στοχεύει σε πυροτεχνήματα αλλά προσπαθεί δίσκο με δίσκο και με πολλή δουλειά να χτίσει
το κοινό του.Ακούστε το και είμαι σίγουρος πως μετά την πρώτη ακρόαση θα αναζητήσετε και
παλαιότερες δουλειές του.

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Παίζόντας από μικρή ηλικία και φτάνοντας αισίως στο 5ο στούντιο άλμπουμ του ο Eli Cook
μάλλον είναι ένας από τους καλύτερους μπλουζ κιθαρίστες που δεν έχετε ακούσει.
"Primitive Son" ονομάζεται το τελευταίο του δημιούργημα το οποίο "ξεχειλίζει" από ποιοτικότατο
southern blues με το βλέμμα και την καρδιά στραμμένα σε masters του είδους όπως οι J.L Hooker,
Muddy Waters,Bukka White κτλ.

Μοντέρνα γενικότερα προσέγγιση πάνω στα blues με ολίγον τι από πιο "βρώμικο" hard rock.
Τα "Sweet Thang","Shake the Devil Down"& "Burying Ground" είναι τραγούδια που πρέπει όπωςδήποτε
να ακούσετε ενω τα πιο ακουστικά "Swing A Little Harder" και "Won't be Long" είναι απολαυστικά.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε πως ο Cook επίσης τραγουδάει,και τραγουδάει καλά.
Η βαθιά φωνή του δένει άριστα με το υλικό του και δημιουργεί ένα συμπαγές αποτέλεσμα,στο οποίο
αποτέλεσμα όμως σημαντικότατη είναι και η προσφορά καλεσμένων όπως οι Artimus Pyle(Lynyrd Skynyrd),
Vinny Apice(Black Sabbath) & Leslie West (Mountain) μεταξύ άλλων.

Groove-άτο και τσαχπίνικο λοιπόν,το "Primitive Son" προτείνεται ανεπιφύλακτα.

"Primitive Son" Tracklist
1. War Horse
2. Revelator feat. Vinny Appice & Jorgen Carlsson
3. Sweet Thang feat. Tinsley Ellis
4. High In The Morning feat. Sonny Landreth & Reese Wynans
5. Won t Be Long
6. Motor Queen feat. Leslie West
7. Be Your Fool feat. Rod Piazza
8. Swing A Little Harder
9. Shake The Devil Down feat. Harvey Mandel
10. Tall & Twisted
11. The Great Southern Love Kill feat. Pat Travers & Artimus Pyle
12. Amphetamine Saint feat. Eric Gales
13. Primitive Son
14. Burying Ground

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Uriah Heep έχουν κερδίσει με το σπαθί τους
χαρακτηρισμούς όπως "θρυλικοί" και πως δεν έχουν τίποτα πλέον να αποδείξουν
σε κανέναν.Παρόλα αυτά η μπάντα μέσα σε μια πορεία 45 χρόνων με τεράστιες
επιτυχίες,αποτυχίες,δυσκολίες και αλλαγές μελών παραμένει ακόμα δυνατή και
ενεργή.Απόδειξη αυτού?Μα φυσικά ο νέος τους δίσκος ονόματι "Outsider".

Το "Outsider" φυσικά δεν είναι σαν τα "Look at yourself" & "Demons and Wizards".
Ηχητικά είναι μάλλον πιο κοντά στις τελευταίες δουλειές της μπάντας Wake The Sleeper (2008)
& Into The Wild (2011).Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με το "Speed of sound" και οι Heep
δείχνουν να θέλουν να προετοιμάσουν τον ακροατή για μία δυναμική συνέχεια.
Όλη απόδοση της μπάντας είναι εξαιρετική και ειδικά του Mick Box η δουλειά του
οποίου στην εξάχορδη βγάζει μάτια.

Μέσα στο άλμπουμ θα βρει κανείς πολύ δυνατά κομμάτια που αξίζουν προσοχής.
Τα "The Law" & "Rock the Foundation" δείχνουν πως η μπάντα "το 'χει" ακόμα
με τα straight hard rockin' τραγούδια ενώ στον αντίποδα το "Is Anybody Gonna Help Me"
είναι μια πολύ καλή ροκ μπαλάντα.Η παραγωγή είναι καθαρή και κατάλληλη για το ύφος
τους ενώ προσωπικά ευχαριστήθηκα ιδιαιτέρως την εκτεταμένη χρήση του hammond.

Γενικότερα το "Outsider" δείχνει πως το συγκρότημα δημιούργησε έναν ισορροπημένο δίσκο
που αναμιγνύει ήχους και στοιχεία του "ένδοξου" παρελθόντος αλλά και του παρόντος.
Ακούστε τον χωρις "πρέπει" και "αν",χωρίς συγκρίσεις και πιστεύω πως θα σας ικανοποιήσει.

Band:
Mick Box: guitars, vocals
Phil Lanzon: keyboards, vocals
Bernie Shaw: lead singer
Russell Gilbrook: drums, vocals
Dave Rimmer: bass, vocals

Track List:
1.Speed Of Sound
2.One Minute
3.The Law
4.The Outsider
5.Rock The Foundation
6.Is Anybody Gonna Help Me?
7.Looking At You
8.Can't Take That Away
9.Jessie
10.Kiss The Rainbow
11.Say Goodbye

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς