ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

BLAZON STONE

“NO SIGN OF GLORY”

(2015)

Το “No Sign Of Glory” είναι το δεύτερο full-length album του Σουηδικού Heavy/ Ρower Μetal συγκροτήματος των Blazon Stone. Ακόμα και για όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ πιο πριν αυτό το συγκρότημα, ίσως όμως να είναι γνωστό σε αρκετούς από εσάς το “Blazon Stone” σαν ο τίτλος του έκτου album των Running Wild. Η επιλογή του ονόματος αυτού του σχήματος είναι προφανώς ολοκάθαρη, αφού τους άρεσε τόσο πολύ η μουσική των Γερμανών, έτσι είναι καθαρά ένας απλός-γνήσιος φόρος τιμής στους Running Wild και έτσι θα πρέπει να το δούμε.

Ο όρος «κλώνος» μπορεί συχνά να είναι και ν’ ακούγετε σκληρός, αλλά σε τούτη την περίπτωση είναι λίγο δύσκολο να αποφευχθεί η σύγκριση, όταν ακούς το “No Sign Of Glory”, αλλά από την άλλη σαν άμυνα θα έλεγα ότι αυτό το LP εξακολουθεί να είναι πολύ καλύτερο από τα album που κάνουν τα τελευταία χρόνια, οι ίδιοι οι Running Wild. Στην πραγματικότητα δεν είναι ανακριβές να πούμε ότι οι Blazon Stone ακούγονται περισσότερο σαν (κλασικοί) Running Wild, απ’ ότι ακούγονται οι Running Wild αυτή την στιγμή, οι Running Wild έχουν αφήσει σε μεγάλο βαθμό (θα έλεγα) αρκετά πίσω τους, τη μεταλλική δύναμη του δημοφιλή 80’s ή 90’s ήχου τους.

Ε ναι λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες οι κλώνοι των Γερμανών είναι εδώ, με τον πραγματικό ήχο των κλασικών δίσκων των Running Wild και είναι σίγουρα ένα πολύ καλό μουσικό υποκατάστατο.
Οι Blazon Stone που δημιουργήθηκαν το 2011 στην πόλη Gävle τις μακρινής και παγωμένης Σουηδίας, άλλαξαν τον τραγουδιστή τους, μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο album τους “Return To Port Royal” (2013). Έτσι η πρώτη συνάντηση με τον νέο τραγουδιστή Georgi Peychev γίνετε στο album “No Sign Of Glory”, ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι είναι πολύ καλή επιλογή, αφού χειρίζεται την φωνή του σε αρκετά καλά επίπεδα με το Πειρατικό Μetal και το άγριο ύφος του ακούγεται πολύ ωραίο. Φίλοι μου, οι Running Wild συμβαίνει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Peychev είναι φωνητικά ένας καλός τραγουδιστής, όσο είναι και ο Rock ‘N’ Rolf. Όλα αυτά που γράφω είναι οι προσωπικές μου εκτιμήσεις, ίσως εσείς να μην βρείτε ότι αυτό το album είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτά των Running Wild, παρά όλα τα καλά μουσικά στοιχεία που έχει. Είναι ελκυστικό όμως το Heavy/ Ρower Μetal πού παίζουν οι Blazon Stone με ταχύτητα, μπορεί όμως να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με τους δασκάλους τους, αλλά όταν το ακούσετε νομίζω πως θα γίνει ένα από τα καλύτερα σας και δεν πιστεύω ότι μπορείτε να βρείτε καλύτερο υποψήφιο σχήμα, για να συνεχίσει την μουσική κληρονομιά των μεγάλων Running Wild.

Στο δεύτερο album ο νέος τραγουδιστής τραγουδά καλύτερα, τουλάχιστον από τον προκάτοχο του, ενώ με αυτόν το δίσκο έχουν κάνει σαφώς σημαντικά βήματα προς τα μπροστά. Αυτό είναι το καλύτερο αντίγραφο του Πειρατικού Heavy Metal, από όλα όσα έχουν βγει μετά την επιτυχημένη πορεία του Rock 'Ν' Rolf, τα τελευταία χρόνια.
Το υλικό είναι σε ικανοποιητικά καλό επίπεδο, τραγούδια με φωτιές και κανόνια απολύτως δολοφονικά, αλλά και με ορισμένα ωραία μελωδικά κιθαριστικά riff.
Δεδομένου λοιπόν αγαπητοί μου, ότι στην μουσική πάντα υπήρχε κάποιο είδος λογοκλοπής, οι Blazon Stone δεν είναι εδώ για να μας επιβάλλουν με το έτσι θέλω την μουσική τους, αλλά όταν τους ακούς μείνεις με την εντύπωση ότι το δισκογραφικό αυτό έργο έγινε από ταλαντούχους τουλάχιστον μουσικούς. Φυσικά σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από εμάς θα πρέπει να επιλέξει καλά το τι θέλει ν’ ακούσει, εγώ έχω επιλέξει εσείς;

Η σκληρή μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, ενώ αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο και με νέες φρέσκες ιδέες.

Αγαπημένα τραγούδια του δίσκου είναι τα “Fire The Cannons”, “No Return From Hell”, “Fight Or Be Dead”, “No Sign Of Glory”.

BLAZON STONE: Georgi Peychev – Vocals, Cedrick Forsberg – Guitar/ Bass/ Drums & Jan Pawel – Keyboards.

NO SIGN OF GLORY: Declaration Of War”, “Fire The Cannons”, “A Traitor Amongst Us”, “No Return From Hell”, “Bloody Gold”, “Fight or Be Dead”, “Beasts Of War”, “Stranded And Exiled”, “No Sign Of Glory”.

Για το Southern-Rock.GR: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

Ο Βρετανός bluesman Danny Bryant 2 χρόνια μετά το εξαιρετικό "Temperature Rising"
(ήταν μάλιστα ανάμεσα στα δέκα καλύτερα albums του southernrock.gr για το 2014)
επιστρέφει με νέο δίσκο. Το όνομα αυτού "Blood Money" και το αποτέλεσμα για ακόμη
μία φορα απολαυστικό.

Το song writing του δημιουργού παραμένει σε υψηλά επίπεδα παραθέτοντας
μας απολαυστικά blues rock διαμαντάκια. Αυτή τη φορά έχει στο πλευρό του και
υψηλούς καλεσμένους με το "δάσκαλο" Walter Trout να συμμετέχει στο ομώνυμο
κομμάτι και να μας προσφέρει ίσως το highlight του δίσκου και τον
Bernie Marsden στο "Just won't burn".

Δε στηρίζεται όμως στους guests για να δημιουργήσει πυροτεχνήματα αλλά τους εναρμονίζει
στο γενικότερο κλίμα δίνοντας έμφαση στη σύνθεση καθεαυτή παίρνοντας από τον καθένα
στοιχεία που κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον το συνολικό αποτέλεσμα. Σαν γενική εικόνα το
"Blood Money" φαντάζει λίγο πιο "σκληρό" από τον προκάτοχό του. Για πολλούς φίλους του
ίσως να αποτελεί και το κορυφαίο δείγμα της μέχρι τώρα πορείας του. Ποικιλόμορφο,
με διαφορετική υφή" σε κάθε τραγούδι είτε έχουμε να κάνουμε με πιο funk σημεία
("Unchained") είτε με έντονο rock/blues στοιχείο (όπως στο ομώνυμο) είτε με
πιο slow κομμάτια ("Slow Suicide"). Η παραγωγή είναι και πάλι του Richard Hammerton
και το γεγονός ότι είναι η 3η φορά που συνεργάζονται δείχνει πως ο Danny έχει
βρει το στουντιακό ήχο που επιθυμεί.

Παρόλο που είναι ακόμα νωρίς μέσα στη χρονιά το "Blood Money" θέτει σοβαρή
υποψηφιότητα για έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους από ένα συνθέτη
που βρίσκεται ίσως στην καλύερη του φάση. Μέχρι να επισκεφτεί κάποια στιγμή
την Ελλάδα (φαντάζει αρκετά δύσκολο είναι η αλήθεια) ανακαλύψτε τον μέσα
από τις δουλειές του. Ο συγκεκριμένος δίσκος θα αποτελέσει μια ιδανική αρχή.

Track listing:
1. Blood money
2. Master plan
3. Slow suicide
4. Unchained
5. On the rocks
6. Sugar sweet
7. Fool’s game
8. Holding all the cards
9. Just won’t burn
10. Sara Jayne

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς

ENFORCER

FROM BEYOND

(2015)

Απίστευτο έργο τέχνης, αυτή η μουσική είναι αρκετά δυναμική για τους Enforcer, είναι ένα πολύ καλό και αξιοπρεπές album όπως και τα 3 τελευταία τους. Ίσως αυτό το album να μην είναι σε καμία περίπτωση τόσο μεγάλο όσο τα Heavy Metal διαμάντια των 80’s. Ωστόσο όμως, η δύναμη τoυ έγκειται στο γεγονός ότι όταν συγκροτήματα τύπου Enforcer, κοιτούν με τον απαιτούμενο σεβασμό πίσω στο καλό γνήσιο 70's & 80's Hard Rock/ Heavy Metal... τότε και μόνο θα έχουν ένα λαμπρό μέλλον μπροστά τους. Όταν το Heavy Metal ξαναγεννιέται κάθε στιγμή με τέτοια καινούργια συγκροτήματα, τότε πολύ απλά το Heavy Metal δεν θα πεθάνει ποτέ, αγαπητοί μου αναγνώστες.

Οι Enforcer προσπαθούν να ενσωματώσουν κυρίως στο ήχο τους το ρετρό-Metal ή old-school γι’ κάποιους άλλους, ναι ένα τέτοιο ηχητικό πράγμα υπάρχει ακόμη αυτές τις μέρες στην μουσική μας. Οι Enforcer συνεχίζουν να δείχνουν ότι είναι ένα συνεπής Ηeavy Μetal σχήμα, καθώς αναβιώνουν όσο μπορούν έναν 80’sσκληρό δυναμικό ήχο. Αυτοί οι Σουηδοί έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν την πλειοψηφία των συνομηλίκων τους, συλλαμβάνοντας την ενέργεια και το πάθος της εποχής τους, που από όπου και αν το δεις, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν παράλληλα με τον κλασικό ήχο και τα καλά τραγούδια.

Το “From Beyond” περιέχει εκρηκτικά τύμπανα, φωνητικά στα ύψη, ιλιγγιώδη κιθαριστικά solo και πιασάρικα Heavy Metal riffs. Η ταχύτητα είναι από τα κυριότερα στοιχεία αυτού του δίσκου, αλλά υπάρχει και μια πιο μελωδική και mid tempo προσέγγιση σε κάποια τραγούδια, αλλά δεν πρέπει να ανησυχείτε οι Enforcer απελευθερώνουν μια κόλαση όταν χρειάζεται. πολύ εύκολα. Αυτός ο δίσκος είναι ακόμα, σταθερά καλός, διασκεδαστικός και καλογραμμένος ακριβώς όπως χρειάζεται η Heavy Metal εποχή μας. Έσκαψα πραγματικά μέσα στην μουσική τους με το τελευταίο album τους, είναι ένας δίσκος πραγματικά συναρπαστικός και με γρήγορο Ηeavy Μetal. Ευτυχώς που το “From Beyond” δεν μου φαίνεται λιγότερο από ότι περίμενα, ως εκ τούτου είναι τόσο διασκεδαστικό όσο όλα τους τα βινύλια. Τα τραγούδια τους είναι ακόμα άνω του μέσου όρου και μερικά όπως το ομώνυμο “From Beyond” και το "Destroyer" είναι αρκετά μεγαλειώδη, θα ήθελα απλώς οι Enforcer θα διατηρούσουν αυτήν την ενέργεια που έχουν και στο μέλλον.

Πέρα ​​από ένα άξιο LP, είναι μια καλή προσπάθεια από τους Enforcer να μείνουν στο χώρο του Heavy Metal, για αρκετά χρόνια ακόμα, το αξίζουν άλλωστε. Oι Enforcer, χάρη στην προσωπικότητα που βάζουν στη μουσική τους, καταφέρνουν να αρπάξουν περισσότερη προσοχή από το κοινό, ο δίσκος τουλάχιστον είναι καλός κατά το 100%, όλα τα τραγούδια όπως τα “Destroyer”, “Undying Evil”, “The Banshee”, “From Beyond”, “Mask Of Red Death”, “HungryThey Will Come”, “Below The Slumber” που είναι αξιόλογα. Ο ρυθμός επιβραδύνεται ελαφρά για να επικεντρωθεί σε μελωδικές γραμμές, ο δίσκος κινείται μεταξύ δύο άκρων, από τη μία πλευρά η καθαρή βάναυση ταχύτητα και από την άλλη η μελωδία, η επική διαδρομή από μελωδικές στιγμές, όλα όμως στα όρια του κλασικού 80’s Heavy Metal. Εμπνευσμένο Ευρωπαϊκό Μetal, όπως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80, με το συγκρότημα να επικεντρώνεται σε έναν πιο μελαγχολικό ήχο, με μια πιο εκλεπτυσμένη δημιουργική προσέγγιση, οι Enforcer εξακολουθούν να τονίζουν την ατμόσφαιρα της μουσικής τους με πιο σοβαρή και μελαγχολική πορεία όπου έχουν επιλέξει. Συνολικά, για το συγκρότημα αυτό ακριβώς το album είναι μια φυσική εξέλιξη, που δείχνει ότι εξακολουθούν να εμπνέονται και να εξελιχθούν σε νέες μουσικές σφαίρες, είναι επίσης ένας τρόπος για να μην επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους σε κάθε δίσκο.

Το Heavy Metal, για περισσότερα από 40 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη προστίθενται συνέχεια νέες γενιές ακροατών δίπλα στους παλιότερους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς όμως κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο με νέες φρέσκες ιδέες. Bravo…

ENFORCER: Olof Wikstrand – Vocals/ Guitar, Joseph Tholl – Guitar, Tobias Lindqvist – Bass & Jonas Wikstrand – Drums.

FROM BEYOND: “Destroyer”, “Undying Evil”, “From Beyond”, “One With Fire”, “Below The Slumber”, “Hungry They Will Come”, “The Banshee”, “Farewell”, “Hell Will Follow”, “Mask Of Red Death”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

BLACK TRIP

SHADOWLINE

(2015)

Δύο χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του album τους “Goin’ Under”, οι Black Trip εξαπολύουν μια νέα επίθεση με το “Shadowline”. Όντας αυτό το συγκρότημα προσφέρει ακόμα περισσότερο με τη μουσική του στο λεγόμενο New Wave ofTraditional Heavy Metal, με 11 νέα φρέσκα τραγούδια, που έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε σε αυτό το album των Σουηδών Heavy Metalers. Σίγουρα πρέπει να συμφωνήσω όπως αυτό το album, μου κολλά σαν ήχος στις παλιές Heavy Metal ρίζες, αλλά με νέες και συναρπαστικές ιδέες από αυτά τα νεαρά παιδιά, έχει πολλές επιρροές από 70’s και 80’s καλλιτέχνες, αλλά από μουσικότητα είναι αρκετά καλό. Σε αυτό το album ακούω κάποιες ομοιότητες από το γνωστό Hard Rock των Iron Maiden, των Blue Oyster Cult ή των Thin Lizzy, ίσως να είναι η φωνητική απόδοση, ή οι κιθαριστικές μελωδίες ή ακόμη και η παραγωγή αλλά σε κάθε περίπτωση, είμαι εντυπωσιασμένος.

Όλο το “Shadowline” περιέχει καλά groovy-riff κιθάρας που οδηγείται σε εκπληκτικό Heavy Metal. Καθ’ όλη την ακρόαση του δίσκου μπορείτε να ακούσετε πραγματικά την ανάπτυξη του συγκροτήματος και την άριστη μάχη των δίδυμων lead κιθαριστών, είναι ένα επιτυχημένο κιθαριστικό album που αγκιστρώνει τον ακροατή και δεν του αφήνει περιθώρια διαφυγής. Ευχάριστα είναι και τα φωνητικά από λεπτές και με πάθος γλυκές κραυγές, αυτό σημαίνει ότι ο τραγουδιστής μπορεί να παίξει γύρω από τη φωνή του διαφορετικά φωνητικά-μουσικά στυλ και πραγματικά να προσαρμοστούν καλύτερα στον σκληρό ήχο των Black Trip. Ακούγοντας το κάθε μέλος σε αυτό το album τόσο στη δομή των τραγουδιών, όσο και τη χρήση των οργάνων, βλέπεις και ακούς ότι καλύτερο έχει αυτό το συγκρότημα, χωρίς πολλά τεχνάσματα παρά μόνο σκληρό old-school Heavy Metal.

Ένα album γεμάτο ενέργεια και μεράκι, το “Shadowline” περιέχει μόνο καλά τραγούδια, οι Black Trip πετάνε έξω πιασάρικα riffs, που θυμίζουν αρχές της δεκαετίας του ’80, οι παλιές old-school επιρροές είναι προφανές, από τις κιθαριστικές μονομαχίας και τα κιθαριστικά solo των Sebastian και Peter, a-la Maiden ή Priest.
Με δύο μέλη να προέρχονται από τους Enforcer (Joesph Tholl και JonasWikstrand), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και ευτυχώς το συγκρότημα σπάνια λαμβάνει ερεθίσματα από τους Enforcer. Η παραγωγή του “Shadowline” κρύβει γεύσεις πίσω από την δεκαετία του '80, δεν είναι όμως πολύ υπερβολική επιτρέποντας ωστόσο έτσι σε κάθε ένα από τα μέλη του σχήματος να ξεχωρίσει. Η κιθάρα και τα τύμπανα είναι ιδιαίτερα ελκυστικά, με τις κιθάρες να οδηγούν συχνά σ’ ένα τεράστιο σκληρό ήχο όπως υποτίθεται ότι πρέπει να είναι το γνήσιοHeavy Metal.
Ας ελπίσουμε λοιπόν, ότι οι Black Trip να καταφέρουν να κρατήσουν και στο μέλλον, με την εξαιρετική δουλειά που έχουν κάνει μέχρι τώρα, νομίζω πως θα τα καταφέρουν. Όταν κοιτάς με τον απαιτούμενο σεβασμό πίσω στο καλό γνήσιο 70's & 80's Hard Rock-Heavy Metal... τότε και μόνο θα έχεις ένα λαμπρό μέλλον μπροστά σου. Όταν το Heavy Metal ξαναγεννιέται κάθε στιγμή με τέτοια καινούργια συγκροτήματα, τότε πολύ απλά το Heavy Metal δεν θα πεθάνει ποτέ.

Το Heavy Metal, για περισσότερα από 40 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη προστίθενται συνέχεια νέες γενιές ακροατών δίπλα στους παλιότερους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής μας, καθώς κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, ενώ αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο και με νέες φρέσκες ιδέες.

BLACK TRIP: Joesph Tholl – Vocals, Peter Stjärnvind – Guitar, Sebastian Ramstedt – Guitar, Johan Bergebäck – Bass & Jonas Wikstrand – Drums.

SHADOWLINE: “Die With Me”, “Danger”, “Berlin Model 32”, “Over The Worldly Walls”, “Clockworks”, “Rooms”, “Subvisual Sleep”, “Sceneries”, “The Storm”, “Coming Home”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

IMPELLITTERI

VENOM

(2015)

Πω πω, ο βιρτουόζος κιθαρίστας Impellitteri ξανά πίσω στην μουσική, έξι χρόνια μετά το τελευταίο του δίσκο. Ο Chris η ομάδα του και φυσικά με τον μέγιστο Rob Rock στα φωνητικά, νομίζω πως κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα έργα της δισκογραφίας του. Το “Venom” διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της καλής σκληρής μουσικής, δηλαδή πολύ απλά είναι Heavy Metal φίλοι μου, σε πλήρη ταχύτητα, με το νεοκλασικό ήχο που τόσο χαρακτήρισε το μουσικό προφίλ του Impellitteri και όλα αυτά μαζί με μια πολύ μελωδική φωνή από τον Rob. Θεωρώ πως το “Venom” ακούγεται τέλειο, σύντομα τραγούδια όχι περισσότερο από 3 λεπτά, με άψογες κιθάρες από τον Chris, αναμφίβολα είναι ένας από τα πιο καταρτισμένους κιθαρίστες, σε ότι αφορά την ταχύτητα στον πλανήτη. Ένα κλασικό Αμερικανικό Heavy Metal album, εξαιρετική, καταπληκτική δουλειά με την υπογραφή των Chris/ Rob, κολοσσιαία κιθαριστική δουλειά , ο ήχος πολύ κρύσταλλο και τα τραγούδια γροθιά, σε όλες τις εκτελέσεις.
Ο δίσκος δεν προσφέρετε για ανάπαυση, όλα τα τραγούδια έχουν ταχύτητα, προσφέροντας ότι καλύτερο έχουν σαν συγκρότημα, σε κάθε σύνθεση ανά πάσα στιγμή χωρίς να προδώσουν τον εκπληκτικό ήχο τους.

Έτσι, η προσφορά τους σε αυτό το album, μας είναι πολύ έντονη, χαρακτηριστικά τραγούδια όπως τα “Empire Of Lies”, “Venom”, “We Own The Night”, “Face The Enemy” ας πούμε, έχουν τρομακτικά κιθαριστικά riff. Φυσικά στο ίδιο πνεύμα κινείτε ολόκληρος ο δίσκος, με πιασάρικα ρεφρέν εξαιρετική μελωδική γραμμή, όλα τέλεια διανθισμένα. Εν ολίγοις είναι εντυπωσιακή η νέα δουλειά των Αμερικανών, μια από τις καλύτερες στην ιστορίας τους, δείχνει ένα συντριπτικό μουσικό επίπεδο. Ένα ολοκληρωμένο album, γεμάτο μαγεία και το ταλέντο όλου του συγκροτήματος βρίσκεται παντού. Το album είναι πολύ συνοπτικό και τα τραγούδια δεν περιέχουν τίποτα το περιττό αντίθετα, (για μένα) τα υψηλής ταχύτητας νεοκλασικά solo της κιθάρας, θα μπορούσαν να είναι λίγο μεγαλύτερα σε διάρκεια, για να χορτάσουμε πιο πολύ το ταλέντο του βιρτουόζου κιθαρίστα.

Ο Rob Rock, όπως πάντα τραγουδά πολύ όμορφα, τραγούδια που ξεχωρίζουν, εκτός αυτών που ανέφερα πιο πάνω είναι και τα “Time Machine”, “Rock ThroughThe Night”, “Rise”, “Reach For The Sky”, έχουν ακριβώς τη σωστή ισορροπία μεταξύ Heavy και Power. Ναι, αγαπητοί αναγνώστες το 2015, έχουμε ένα αριστούργημα του μελωδικούPower Metal από τον Impellitteri μετά από 28 χρόνια δημιουργικότητας, αυτά τα παιδιά έχουν ως αποστολή να μας δώσουν (και το κάνουν) ένα εξαιρετικά καλό δίσκο, που στο σύνολο του είναι ένα εντυπωσιακό δισκογραφικό έργο.

IMPELLITTERI: Rob Rock – Vocals, Chris Impellitteri – Guitars, James Amelio Pulli – Bass & Jon Dette – Drums.

VENOM: “Venom”, “Empire of Lies”, “We Own the Night”, “Nightmare”, “Face the Enemy”, “Domino Theory”, “Jehovah”, “Rise”, “Time Machine”, “Holding On”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

STRATOVARIUS

ETERNAL

(2015)

Η φαντασία συνεχίζεται!!! Το να παίξεις καλό Power Metal είναι ένα δύσκολο μουσικό παιχνίδι, αγαπητοί αναγνώστες. Όταν ο Timo Tolkki ιδρυτής και κύριος τραγουδιστής για περισσότερο από δύο δεκαετίες, άφησε τους Φιλανδούς Stratovarius , τα στοιχήματα για την επιβίωση του συγκροτήματος ήταν λίγα και κάτω από τη βάση από πολλούς οπαδούς. Μεγάλο λάθος, αυτό το τέταρτο μετά-Tolkki έργο, τους δικαιώνει όμως απόλυτα, άκρως ανανεωμένοι με ένα εντελώς υψηλού επιπέδου δίσκο από καλές συνθέσεις, καλή ενορχήστρωση και καλή παραγωγή. Το σχήμα επαναπροσδιορίστηκε στον παλιό καλό του ήχο με μεγάλη αξία, χωρίς να προδώσουν τις βασικές αρχές που τους έκανε γνωστούς σε ολόκληρο τον πλανήτη Γη.

Αληθινό βαρέων βαρών album, οι δύο βετεράνοι Timo Kotipelto και Jens Johansson, έχουν ρίξει πολλές υπερωρίες για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της εικόνας και τις προώθησης των Stratovarius, κρατώντας ζωντανή και ανέπαφη τη μαγική φλόγα του συγκροτήματος. Αλλά είναι αλήθεια ότι και ο νεαρός Matias Kupianen που έχει αναλάβει τα ηνία της κιθάρας, ενώ είναι καθοριστική και η συμμετοχή του στην σύνθεση, στην παραγωγή και στην μουσική κατεύθυνση του group, κι όλα αυτά μαζί με ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Το “Eternal” είναι ένα βήμα προς αυτήν την νέα πορεία που ξεκίνησε το σχήμα το 2008, είναι πάλι υψηλού επιπέδου κοντά στην υπερφυσική μαγεία τους, δείχνοντας και πάλι με το καλύτερο τρόπο, ότι οι Stratovarius είναι ένα συγκρότημα που ζει σίγουρα μια δεύτερη νεότητα.

Μελωδικό, δυναμικό και φρέσκο ​Ευρωπαϊκό Heavy Metal, παρέχοντας ένα μεγάλο τελικό αποτέλεσμα, με εξαιρετικό ήχο, όπου οι κιθάρες παίζουν ένα μεγάλο πεντακάθαρο ρόλο, που όμως δεν αποσπώνται από το σύνολο του έργου, όπου τα πλήκτρα και πάλι έχουν δυναμική θέση. Εν τω μεταξύ, ο Timo τραγουδά πιο λεπτά από ποτέ και πολύ μελωδικά, γενικά η φωνή του είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Τα μουσικά θέματα από την αρχή μέχρι το τέλος του “Eternal” είναι υπέροχα, με πολύ φρέσκο ήχο, έντονα, δυναμικά και γεμάτα με υπέροχα τραγούδια και μελωδίες που διατηρούνται στην μνήμη. Τραγούδια σαν τα “Shine In The Dark”, “My Eternal Dream”, “Rise Above It”, “In My Line Of Work”, “The Lost Saga” είναι μόνο μερικά από τα πολύ καλάακούσματα του “Eternal”.

Με την ευκαιρία να πω, ότι η συμβολή στον δίσκο των Stratovarius του Jani Liimatainen (ex-Sonata Arctica), σχετικά με τη σύνθεση σε όλους σχεδόν τους στίχους του album, όπου μοιράζονται με τον Kotipelto και την μουσική, κάνουν το“Eternal” ενδιαφέρον προς ακρόαση. Κλείνοντας θα έλεγα πως, οι Stratovarius έχουν κάνει έναν αξιόλογο δίσκο, οι βασιλιάδες είναι ακόμα ζωντανοί, οι βασιλιάδες συνεχίζουν να υποστηρίζουν το θρόνο τους. Είμαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα εν γένει, το albumαποδείχτηκε ότι σαφώς είναι καλύτερο από ότι ήταν ας πούμε το “Polaris”, το “Elysium” ή το “Nemesis”.

STRATOVARIUS: Timo Kotipelto – Vocals, Matias Kupiainen – Guitars, Lauri Porra – Bass, Rolf Pilve – Drums and Jens Johansson – Keyboards.

ETERNAL: “My Eternal Dream”, “Shine In The Dark”, “Rise Above It”, “Lost Without A Trace”, “Feeding The Fire”, “In My Line Of Work”, “Man In The Mirror”, “Few Are Those”, Fire In Your Eyes”, “The Lost Saga”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP ή CD), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και τοHeavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

VISIGOTH
THE REVENANT KING
(2015)

Το “The Revenant King” είναι το ντεμπούτο full-length album των Αμερικανών Βησιγότθων, αυτή είναι η πρώτη τους κυκλοφορία με την ιστορική Metal Blade records.
Η μουσική είναι ως επί το πλείστον παραδοσιακό Heavy Metal, με έμφαση στην διαμόρφωση με εύλογα μεγάλα τραγούδια, που σε αρκετά σημεία θυμίζουν Grand Magus και Manilla Road. Η μουσική τους είναι συνήθως αρκετά μέσα στο κλασικό Metal ρυθμό, αλλά μερικές φορές κτυπάει και πολλά στοιχεία από το Power Metal. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτού του μουσικού ύφους είναι το τραγούδι “Blood Sacrifice”, αλλά υπάρχει το αισιόδοξο και παραδοσιακό “Dungeon Master” που χωρίζει. Το “Dungeons & Dragons” είναι ένα πάρα πολύ cheesy για μερικούς ακροατές τραγούδι, στο ύφος των Visigoth. Η μουσική τους έχει ένα σοβαρό ύφος που πάει και προς την κατεύθυνση του Doom Metal.

Ο τραγουδιστής Jake Rogers έχει μια ισχυρή βαριά φωνή, που ταιριάζει αρκετά καλά με το old-school στυλ του συγκροτήματος, επίσης αν θέλετε κλασικά Heavy Metal riffs, θα τα έχετε σε αυτό το album σε πλήρη αφθονία. Ο ρυθμός του καλπάζων στυλ θα φέρει προφανώς το μυαλό σας, τους Iron Maiden.
Με ένα κορυφαίο επικό Ηeavy Μetal εξώφυλλο àla Cirith Ungol και πραγματικά αρκετά κάλο υλικό στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, με πολύ καλό λυρικό τραγουδιστή και πολύ αξιοπρεπές συνθέσεις τραγουδιών. Επιπλέον ένα καλό στοιχείο, το ότι είναι περίπου μία ώρα σε διάρκεια.
Αυτό το προϊόν τελικά είναι, πράγματι καλό. Παραδοσιακό Heavy Metal με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, με έντονο μπάσο και drums, ενώ η κιθαριστική δουλειά είναι πολύ καλή και μερικές φορές συναρπαστική.
Αλλά χωρίς, καμία αμφιβολία το αθάνατο Metal-ικό αίμα ρέει μέσα στις φλέβες αυτού του group, αφού περιλαμβάνει μια διασκευή στο κλασικό τραγούδι “Necropolis” των Manilla Road. Επίσης ξεχωρίζουν και αυτά τα τραγούδια “Mammoth Rider”, “Iron Brotherhood” και “From The Arcane Mists Of Prophecy”.

VISIGOTH: Jake Rogers - Vocals, Leeland Campana - Guitar, Jamison Palmer - Guitar, Matt Brotherton - Bass & Mikey T. - Drums.
THE REVENANT KING: “The Revenant King”, “Dungeon Master”, “Mammoth Rider”, “Blood Sacrifice”, “Iron Brotherhood”, “Necropolis”, “Vengeance”, “Creature Of Desire”, “From The Arcane Mists Of Prophecy”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.
Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού, έγινε κατόπιν αγοράς του φυσικού προϊόντος, έτσι ώστε να υποστηρίξουμε και το group αλλά και το Heavy Metal, αν θέλουμε να μείνει υγιείς και να μην πεθάνει.

WASP

GOLGOTHA

(2015)

Οκτώβριος 2015, οι πρώτες μου εντυπώσεις για το νέο album των WASP, μιας και περιμέναμε για αυτό εδώ τον δίσκο πολύ καιρό, από το 2009. Μετά την πρώτη ακρόαση είναι ασφαλές να πούμε ότι είναι ένα αξιοπρεπές και τίμιο τουλάχιστον album, ενός ένα από τα μεγαλύτερα 80’s συγκροτήματα (για μένα) στην ιστορία της σκληρής μουσικής.
Συνολικά το “Golgotha” θα έλεγα πως φαίνεται να είναι το ελαφρύτερο album των WASP που έχω ακούσει, το οποίο δεν αποτελεί έκπληξη, επειδή βλέπω ότι ο Blackie δεν θέλει να βγει έξω από το σπήλαιο της θρησκείας, όπου και βρίσκετε. Υπό αυτή την έννοια θα έλεγα ότι είναι μια νέα μουσική προσπάθεια για τα μουσικά οράματα του.
Μουσικά τώρα, το album σε μεγάλο βαθμό έχει πειράματα από το Hard Rock έδαφος και υπάρχουν μερικά καλά τραγούδια εδώ, δηλαδή τα “Last Runaway”, “Miss You” και “Shotgun” δανείζονται κυρίως στοιχεία από το κλασικό Hard Rock και το Rock ‘n’ Roll, ενώ τα “Scream”, “Slaves of the New World Order” και το ομότιτλο “Golgotha” είναι πιο παραδοσιακά στον ήχο των WASP, που αποτελούν τον καθιερωμένο πια ήχο τους. Η Hard Rock επιρροή είναι αναμφισβήτητα κυρίαρχη εδώ, όπως και τα επιδέξια κιθαριστικά solo από τον Douglas Blair που ανεβαίνει στην πρώτη γραμμή εκρηκτικά σε πολλά από τα τραγούδια, αφήνοντας περισσότερο και αρκετό χώρο για να προβάλει το ταλέντο του. Ο Doug Blair έχει συνεργαστεί και παλιότερα με το σχήμα, ήταν στην περιοδεία του “Crimson Idol”.
Να σας πω την αλήθεια το “Golgotha” δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα, είναι εν μέρει ένα καλό album με μερικά από τα γνωστά μουσικά πρότυπα των WASP, αλλά είναι και επίσης όμως ένα ελαφρύτερο και ίσως πιο ελπιδοφόρο από τον μετανοημένο Blackie.
Τελικά το “Golgotha” ακούγεται σαν το συνολικό έργο ενός συγκροτήματος και όχι μόνο ενός ατόμου, γιατί υπάρχουν εδώ σίγουρα δύο μουσικές προσωπικότητες, μια ο Lawless και μια ο Blair, όπου λάμπουν μέσα από τη μουσική τους.
Στο εξώφυλλο μπορεί να υπαινίσσονται ο χαμός και η κατήφεια, αλλά το φωτοστέφανο του φωτός στο κέντρο φαίνεται να είναι η εστίαση. Φαντάζομαι με το χρόνο, πως ο Blackie θα μένει περισσότερο αφοσιωμένος στη θρησκεία (όπως φαίνεται γενικά να συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις). Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη λυρική έκφραση της θρησκείας του Blackie, αλλά στη μουσική ερμηνεία του μου φαίνετε κάπως δύσκαμπτος και το παρόν του παλεύει με το ένδοξο παρελθόν του.
Ένας φίλος οπαδός των WASP είπε για το “Golgotha”, «Είναι ολοκληρωμένο έργο που θέλω να το ακούω ολόκληρο, σε αντίθεση με τα τελευταία που είχαν απλά κάποια καλά τραγούδια»...
Οι WASP στην πραγματικότητα είναι ένα από τα λίγα old-school σχήματα που υπάρχουν, που κατάφερε κάπως να μας εκπλήσσει και να ακούγονται ακόμα ευχαρίστα. Αυτό το album ίσως να είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον Blackie για να μείνει στην μουσική βιομηχανία.

WASP: Blackie Lawless - Vocals/ Guitar, Douglas Blair - Guitar, Mike Duda - Bass & Michael Dupke - Drums.
GOLGOTHA: “Scream”, “Last Runaway”, “Shotgun”, “Miss You”, “Fallen Under”, “Slaves Of The New World Order”, “Eyes Of My Maker”, “Hero Of The World” & “Golgotha”.

Για το SouthernRock.gr Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

H Liv Kristine Espenaes Krull εκτός από τεράστιο όνομα έχει και τεράστια φωνή.

Με τη συγκεκριμένη τραγουδίστρια δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Την είχα πρωτοδεί με τους Theater of Tragedy το Σεπτέμβρη του ’97 στα τσιμέντα του ΟΑΚΑ. Συγκεκριμένα βλέπω έξι μαντράχαλους και μια χοντρούλα μικρή ν’ ανεβαίνουν στη σκηνή και αρχίζω να περιμένω τα χειρότερα. Ώσπου ανοίγει το στόμα της η χοντρούλα και μου πέφτει το σαγόνι!!!!! Ήταν η πρώτη μου επαφή με το female fronted gothic και τα ‘Beauty and the Beast’ φωνητικά των Theater of Tragedy. Έκτοτε η Liv μεγάλωσε, αδυνάτισε, άλλαξε συγκρότημα, παντρεύτηκε, έκανε παιδί και εξακολουθεί να έχει ΦΩΝΑΡΑ.Στους Leaves’ Eyes έχει αναλάβει τα ‘beauty’ φωνητικά με τον σύζυγό της Alexander Krull να εκτελεί το ακραίο κομμάτι τους. Το ‘King of Kings’ είναι το έκτο full length album των Leaves’ Eyes. Θεματολογικά μας πάει ένα ταξίδι στη χώρα των Βίκινγκς και περιγράφει την ιστορία του Harald Hårfagre, του πρώτου βασιλιά της Νορβηγίας. Μουσικά οι Leaves’ Eyes πότε με το λυρισμό, πότε με τις folk μελωδίες, πότε με τα χορωδιακά και πότε με τα άγρια φωνητικά τους καταφέρνουν να αποδώσουν τέλεια το κλίμα της εποχής. Με τη βοήθεια της London Voices Choir, της Simone Simons (Epica) στο ‘Edge of Steel’ και της Lindy-Fay Hella (Wardruna) στο ‘Blazing Waters’ έφτιαξαν μία από τις καλύτερες δουλειές τους. Κατάφεραν τα προαναφερθέντα στοιχεία (λυρισμός, folk, χορωδία και επιθετικά φωνητικά) να τα ταιριάξουν άψογα με φανταστικές εναλλαγές μεταξύ τους. Ο δίσκος θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει το soundtrack του νέου κύκλου επεισοδίων των ‘Vikings’.

Το ‘King of Kings’ ξεκινά με το εν είδει προλόγου ‘Sweven’, τα βούκινα του οποίου προϊδεάζουν για τη μάχη που θα ακολουθήσει. Εξάλλου ο ‘Βασιλεύς των Βασιλέων’αναφέρεται σε Βίκινγκς και όχι στη γνωστή ταινία-χλαμύδα που τρώμε στη μάπα κάθε Μεγάλη Εβδομάδα.

Ακολουθεί το ομώνυμο ‘King of Kings’. Αρχίζει λίγο μουδιασμένα και συνηθισμένα μέχρι τη μέση του κομματιού, όπου οι εναλλαγές φωνητικών μεταξύ της Beauty και του Beast απογειώνουν το τραγούδι.

Το ‘Halvdan the Black’ είναι το πιο επιθετικό και ακραίο φωνητικά τραγούδι του δίσκου με τον Alexander Krull να έχει τον πρώτο ρόλο. Στο ‘Waking Eye’ ο Alexander κάνει διάλλειμα για να στρώσει λίγο ο λαιμός του (χαμομήλι, αυγουλάκι κτλ) και αφήνει τη Liv να κάνει παιχνίδι. Το τραγούδι θυμίζει αρκετά Nightwish και είναι μάλλον μέτριο.

Τα ‘Feast of the Year’ και ‘Vengeance Venom’ πάνε πακέτο. Folk πακέτο για την ακρίβεια. Το πρώτο αποτελεί την instrumental εισαγωγή και το δεύτερο την απάντηση των Leaves’ Eyes στο ‘Emerald’ των Thin Lizzy. Μάλιστα τo riff του μοιάζει αρκετά. Με πέντε λέξεις:

Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!

Πολύ καλό και το ‘Sacred Vow’ που ακολουθεί με τον κύριο Krull να ξαναπαίρνει ρεπό. Γενικά στο ‘King of Kings’ τα extreme φωνητικά έχουν περιοριστεί χωρίς να χάνει όμως το συγκρότημα την ταυτότητά του.

Η πρώτη guest συμμετοχή έρχεται στο ‘Edge of Steel’ με τη Simone Simons. Λίγο ξενέρωτη η εισαγωγή με τα χορωδιακά πα-πα-πα η συνέχεια όμως αποζημιώνει και με το παραπάνω. Εδώ οι φίλοι των Manowar θα ενθουσιαστούν. Το τραγούδι θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο ‘Kings of Metal’. Στο τέλος δε που αρχίζουν οι διφωνίες, οι τριφωνίες ή οι και-γω-δεν-ξέρω-πόσες-φωνίες ψάχνεις το τσεκούρι για την επιδρομή. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!

Μετά η Liv Kristine ξαναπαίρνει τα ηνία. ‘Haraldskvæði’. Δεν ξέρω πώς προφέρεται. Σημαίνει ‘Το Τραγούδι του Κόρακα’ και βασίζεται σε νορβηγικό ποίημα του 9ου αιώνα. Είναι η μπαλάντα του δίσκου, μοιρολόι σωστότερα αν κρίνω από τους στίχους που περιγράφουν το πεδίο μετά τη μάχη. Το τραγούδι θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο γιατί τα 3:24 δε φτάνουν για να ξεδιπλώσει η Liv το μεγαλείο της φωνής της.

Δεύτερη guest συμμετοχή με τη Lindy-Fay Hella στο ‘Blazing Waters’. Εδώ οι Manowar συναντούν τους Therion σε ένα απίστευτο κομμάτι με ένα δαιμονισμένο σόλο και άπαντες να δίνουν ρέστα. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!

Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με το ‘Swords in Rock’, άλλη μια folk κομματάρα. Θα έγραφα πάλι ‘Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!’ αλλά θα δείξω αυτοσυγκράτηση.

Πέραν της πλάκας το ‘King of Kings’ (μαζί με το 'Under the Red Cloud' των Amorphis) είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος. Σε συνολικά έντεκα τραγούδια, βγάζοντας έξω τις δύο εισαγωγές, έχει ένα μέτριο κομμάτι και οκτώ που κυμαίνονται από πολύ καλά ως αριστουργήματα.

Όσο για τις επαναλήψεις της πρότασης ‘Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου’, απλά δεν μπορώ να διαλέξω πιο τραγούδι μου αρέσει περισσότερο.

Tracklist

1.Sweven

2.King of Kings

3.Halvdan the Black

4.Waking Eye

5.Feast of the Year

6.Vengeance Venom

7.Sacred Vow

8.Edge of Steel

9.Haraldskvæði

10.Blazing Waters

11.Swords in Rock

Υ.γ. Προειδοποίησα ότι με την Liv Kristine δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

Για το SouthernRock.gr Γ. Αμυγδαλάς

Την πρώτη φορά που έβαλα να ακούσω το ‘Book of Souls’ θυμάμαι μέχρι και το ‘Speed of Light’. Μετά αποκοιμήθηκα, πράγμα που μου έχει συμβεί μόνο με Dream Theater. Έχω βέβαια το ελαφρυντικό ότι ήμουν κομμάτια από τη δουλειά. Έκτοτε άκουσα το δίσκο καμμιά δεκαριά φορές και γεγονός είναι ότι το νέο άλμπουμ των Iron Maiden με άφησε παγερά αδιάφορο.Τα μόνα κομμάτια που μου έμειναν είναι τα ‘If Eternity Should Fail’ και ‘Speed of Light‘.

Η γενική μου αίσθηση για το υπόλοιπο είναι: Αχρείαστα μεγάλες και πολύ ίδιες συνθέσεις. Το ίδιο ισχύει για riffs και σόλα. Πουθενά κάτι ιδιαίτερο για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Μια μπαλάντα, ένα ξέσπασμα, κάτι βρε αδερφέ να με ξεκουνήσει!!!

Ο δίσκος δεν κατάφερε καν να με εκνευρίσει!!! Και στο καπάκι ακούω γνώμες και διαβάζω κριτικές που το επαινούν και νοιώθω σα σε επεισόδιο του Twilight Zone.

Όπως και νά ’χει review σημαίνει εκφράζω τη γνώμη μου για ένα δίσκο και νομίζω πως το ‘Book of Souls’ ίσως το ξαναβάλω στο player σε περίπτωση αϋπνίας.

TRACK LISTING
DISC 1
1. IF ETERNITY SHOULD FAIL (DICKINSON) 8:28
2. SPEED OF LIGHT (SMITH/ DICKINSON) 5:01
3. THE GREAT UNKNOWN (SMITH/ HARRIS) 6:37
4. THE RED AND THE BLACK (HARRIS) 13:33
5. WHEN THE RIVER RUNS DEEP (SMITH/ HARRIS) 5:52
6. THE BOOK OF SOULS (GERS/ HARRIS) 10:27

DISC 2
7. DEATH OR GLORY (SMITH/ DICKINSON) 5:13
8. SHADOWS OF THE VALLEY (GERS/ HARRIS) 7:32
9. TEARS OF A CLOWN (SMITH/ HARRIS) 4:59
10. THE MAN OF SORROWS (MURRAY/ HARRIS) 6:28
11. EMPIRE OF THE CLOUDS (DICKINSON) 18:01

Γ.Αμυγδαλάς γισ το SouthernRock.gr

Χρειάστηκε η εγκατάσταση απινιδωτή στο στήθος, η εμφάνιση διαβήτη και μερικές ακόμη επιπλοκές με την υγεία του για να καταλάβει ο Lemmy ότι τα χρόνια περνούν και πρέπει να ηρεμήσει (λίγο).Έκοψε (λέει) το κάπνισμα και άλλαξε την ημερήσια δόση Jack-Coca cola που έπινε με ίση ποσότητα βότκα-πορτοκάλι. Α, ναι!!! Κυκλοφόρησε και νέο δίσκο με τους Motorhead!!! O τίτλος αυτού:Bad Magic και το περιεχόμενο καλό.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Οι συνθέσεις κυμαίνονται από μέτριες ως πολύ καλές. Μην ψάξετε το νέο Ace of Spades ή το Orgasmatron II στο Bad Magic. Προετοιμαστείτε όμως για 45 λεπτά βρώμικο Rock ‘n’ Roll όπως μόνο οι Motorhead ξέρουν να παίζουν.

Ο δίσκος αρχίζει δυναμικά με τα Victory or Die και Thunder & Lightning, δύο απ’τα καλύτερα τραγούδια του Bad Magic. Μικρή κοιλιά στη συνέχεια με το Fire Storm Hotel. Ανεβαίνουμε λίγο με τα Shoot Out Αll of Your Lights και The Devil.

Ακολουθεί το Electricity, γρήγορο και τσαμπουκαλίδικο. Ακόμη καλύτερο το Evil Eye αλλά μετά η συνταγή χαλάει λιγάκι με τρία μέτρια κομμάτια (Teach Them How to Bleed, Till the End, Tell Me Who to Kill).

Το Teach Them… ενώ έχει τα φόντα, την ταχύτητα και το σαματά για να το γουστάρω, κάτι δε μου ακούγεται καλά. Το Till the End είναι η ‘μπαλάντα’ που μας έχει συνηθίσει ο Lemmy να γράφει που και που, αλλά ο ‘Θείος’ έχει συνθέσει και καλύτερες.

Το Tell Me… είναι ένα συνηθισμένο Motorhead filler. Το Choking on Your Screams ανήκει στη σχολή Orgasmatron/Nightmare και μου άρεσε ιδιαίτερα. Το When the Sky Comes Looking for You δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και ο δίσκος κλείνει με τη διασκευή του Sympathy for the Devil των Rolling Stones.Αξιοπρεπέστατη και Motorhead-ικότατη.

Κλείνοντας, το Bad Magic είναι μια καλή προσπάθεια με τις μέτριες, τις καλές και τις πολύ καλές στιγμές της.

Συνθετικά ο Lemmy δεν επιρεάστηκε από την περιπέτειά του αλλά δυστυχώς διαβάζοντας τα νέα από τις εμφανίσεις των Motorhead, στα live υπάρχει πρόβλημα. Δυστυχώς ο ‘Θείος’ ο οποίος γουστάρει αφάνταστα να περιοδεύει και να βγαίνει στη σκηνή, σωματικά πλέον δυσκολεύεται. Οι εμφανίσεις των Motorhead είναι λοταρία. Μπορεί να ακούσεις από 14 (στην καλύτερη περίπτωση) μέχρι 2 και κάτι τραγούδια, αναλόγως την κατάσταση του Lemmy. Επειδή το φαινόμενο είναι συχνό πιθανώς να αρχίσει και η γκρίνια από τον κόσμο.

Καλός και χρυσός ο Lemmy, αγαπημένο συγκρότημα οι Motorhead, αλλά όταν δίνεις 20 € εισιτήριο, περιμένεις κάποια πράγματα. Όταν ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να σου τα δώσει ας κάτσει σπίτι του σε τελική ανάλυση.

Για το SouthernRock.gr: Γ.Αμυγδαλάς

Gary Clark Jr., "The Story of Sonny Boy Slim""Η ευστροφία ειναι ευλογία και κατάρα μαζί"

Ενας νεαρός μουσικός μόλις 31 ετών απο το Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών εμφανίζεται και πάλι στον χώρο της δισκογραφίας με το νεο του άλμπουμ "The Story of Sonny Boy Slim"που κυκλοφόρησε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015) απο το Label της Warner Bros.

Αγριο κιθαριστικό ταλέντο και οχι μόνο ο GCjr στο άλμπουμ του "Blak and Blu" του 2012 που περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά στύλ .Απο soul και hip -hop/R&B μέχρι Rock & Roll και Blues, τα οποία κανείς δεν αντιλαμβάνεται πως καταφέρνει και τα ενωνει.

Τρία χρόνια αργότερα εξελίσσεται ακόμα περισσότερο φιλοξενώντας κι άλλα διαφορετικά στυλ όπως funk-soul και gospel.
Κάνοντας είσοδο στο άλμπουμ με το κομματι "The healing ", ο Clark τραγουδά πως η μουσική θεραπεύει ψάχνοντας παρηγοριά μέσα σε αυτές τις άσχημες εποχές προσωπικών και κοινωνικών κρίσεων.

Το τραγούδι " Hold on" είναι ένας ύμνος στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε ,με τη μουσική του να είναι έντονα πιο αιχμηρή σε σχέση με τους στίχους του.
Ξεχωρίζουν επίσης ο βαθύς ρυθμός στο τραγούδι "Wings" ,ενα ντουέτο με την Tameca Jones και το "Church " ενα διαλογιστικό κομμάτι που ξεδιπλώνει το δράμα μέσα στις προσευχές .

Παρακάτω μπορείτε να δείτε ολα τα τραγούδια του άλμπουμ

Track Listings
1. The Healing
2. Grinder
3. Star
4. Our Love
5. Church
6. Hold On
7. Cold Blooded
8. Wings
9. BYOB
10. Can't Sleep
11. Stay
12. Shake
13. Down To Ride

Για το SouthernRock.gr Αννα Λαζάρου

Small blues trap...μικρή μπλουζ παγίδα...μια τόσο γλυκιά παγίδα γεμάτη με το μέλι των μπλουζ...σε τραβάει και τσουπ!!!Αυτό ήταν,παει...ΚΟΛΛΗΣΕΣ!!!

Με έντεκα χρόνια παρουσίας στη σκηνή των μπλουζ και τέσσερα άλμπουμ οι Παύλος Καραπιπέρης,φωνή, φυσαρμόνικα, ρυθμική & resonator κιθάρα, κρουστά, Παναγιώτης Δάρας στη ρυθμική & lead κιθάρα, βιολί, φωνή, κρουστά και Λευτέρης Μπέσιος στο μπάσο στήνουν για άλλη μια φορά την εξαίσια παγίδα τους που ονομάζεται Time Tricks στην οποία πέφτουμε με μεγάλη χαρά και προθυμία.

Απολαυστικά τραγούδια που δείχνουν ότι η μπάντα τούτη αγαπά τα μπλουζ αλλά έχει επηρεαστεί κι από άλλα μουσικά ιδιώματα.

Η καινούργια δισκογραφική δουλειά τους καταφέρνει να μας μεταφέρει σε άλλη χώρα...σε ένα σκηνικό ερήμου που η ζέστη κυριαρχεί κι ο χρόνος κυλά αργά.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το Gambling...όπου ο τζογαδόρος μας έχει μαζί του ακόμα κι έναν lodestone που προσελκύει το χρήμα κι ελπίζει τούτη τη φορά η τύχη να του χαμογελάσει κι η ζωή του να αλλάξει.Αργός και υπνωτικός ο ρυθμός σε βάζει στη θέση του gambler μας...νιώθεις την αγωνία για τη σωστή ζαριά, το κατάλληλο φύλλο...για το πόσο ολόκληρη η ζωή του εξαρτάται από το σωστό ποντάρισμα.

Κι αυτό το μικρό τραγουδάκι που ακολουθεί...μικρό μόνο στον τίτλο.Με μια μελωδία που ευχαριστεί την ψυχή και κιθάρες που κεντάνε.This little tune λέγεται και δεν είναι ούτε σκιά ούτε μπουκέτο όπως λένε και οι στίχοι...μόνο μια προσπάθεια να ευχαριστήσει την ψυχή των ακροατών...προσπάθεια τόσο επιτυχημένη που άθελα ξεφεύγει ένα...άφεριμ!

Καθαρόαιμο μπλουζ το τρίτο τραγούδι...τα κόλπα του χρόνου...σε φέρνουν πίσω και σε κάνουν να γυρνοβολάς χωρίς σκοπό χωρίς προορισμό...ανατριχιαστική η φυσαρμόνικα...σα να βλέπω το σαρκαστικό χαμόγελο του χρόνου να μου υπενθυμίζει ότι αυτά που ΝΟΜΙΖΑ ότι άφησα πίσω είναι εδώ μπροστά μου...αυτή η κιθάρα!!!Σε κάνει να χάνεσαι όλο και πιο πολύ στην απέλπιδα προσπάθεια να επιστρέψεις στο παρόν και να συνεχίσεις.

Γρήγορος ρυθμός στο I wish I could fly και ναι...πάντα ήθελα να μπορέσω να πετάξω και μόλις βρήκα τον τρόπο!!!Ο ρυθμός του τραγουδιού δίνει φτερά,ακίνητος δε μένεις και σας διαβεβαιώ είναι εξαιρετικά δύσκολο να πληκτρολογείς...χορεύοντας!!!Αρκούντως ανεβαστικό,αυτό που χρειαζόταν μετά το time tricks και τη βαθιά μελαγχολία του.

Και ξαφνικά όλα βάφονται...ΚΟΚΚΙΝΑ!!!Μια περίεργη κόκκινη απόχρωση...γεμάτη σκόνη της ερήμου...κι ένα ποτάμι σκέψεων μέσα στο κεφάλι...είναι η κουνιστή καρέκλα στη βεράντα ο ήχος που ακούγεται στο βάθος ή ο κροταλίας που σέρνεται στην καυτή άμμο;Εικόνες από την άγρια Δύση,σκέψεις και συναισθήματα που ξεπετάγονται υπό την καθοδήγηση των μουσικών που απαρτίζουν τους small blues trap...

Φτιάχνω άλλο ένα ποτό και φοράω τα παπούτσια μου...I'm leaving this town baby...αρκετά με τα χαμένα όνειρα,λεω να πάω να βρω ένα μέρος που θα κάνω πάλι όνειρα και θα τα κάνω αληθινά...έλα μαζί μου αν θες...πώς να αντισταθείς ακούγοντας αυτό το τραγούδι...δε θες πολύ να ετοιμάσεις βαλίτσα...ο προορισμός δεν έχει καμία σημασία...το μόνο που μετράει είναι η ελπίδα να ξαναρχίσεις.

Στο τελευταίο κομμάτι έχουμε μια...υπέροχη έκπληξη.Ο Τζέσε Τζέημς ανασταίνεται και επιστρέφει σπίτι για να τακτοποιήσει κάτι δουλειές που άφησε στη μέση...κάποια απλήρωτα χρέη γιατί ο Τζεσε δεν είναι τύπος που την κάνει με ελαφρά ξεχνώντας.

Δεν έχω παραισθήσεις...διατηρώ τα λογικά μου ακέραια προς το παρόν.Ετσι λέγεται το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ των Small Blues Trap...Resurrected Jesse James Returns Back Home -From The Land Of The Dead- To Take Care Of Unpaid Matters!!!

Aυτό ακριβώς που λεει το τραγουδι...το βλεπεις να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου.Ο Τζέσε επιστρέφει σπίτι του...λίγο κουρασμένος στην αρχή,γρήγορα όμως βρίσκει το βήμα του κι επιταχύνει...ο προδότης Robert Ford δεν πήρε την αμοιβή του άλλωστε ποτέ...κάτι ψιχουλάκια μόνο...τα πολλά τα πήραν οι σερίφηδες...όμως δεν ανησυχεί...έχει χρόνο πια για να πληρώσει τον καθένα με το νόμισμα που του αξίζει...

Ο ήχος των Small Blues Trap γεμίζει το μυαλό εικόνες...το γκρουπ από τη Φθιώτιδα σε στέλνει ταξίδι στη Δύση,σε βάζει σε σκέψεις,σε οδηγεί σε περισυλλογή...γλυκαίνει την ψυχή με τις μουσικές του...βοηθά τα θηρία να ησυχάσουν...αφού τα ταρακουνήσει πρώτα ελαφρώς...

Καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα...στη βεράντα κατά προτιμηση.Βαλτε ένα ποτό κι ανάψτε ένα τσιγάρο...αφεθείτε...τα παιδιά ξέρουν πολύ κάλα πού και πώς να σας οδηγήσουν...θα περάσετε ΠΑΡΑ πολύ καλά...ίσως και να βρείτε την απάντηση στα μακροχρόνια ερωτήματα που σας βασανίζουν...μη σας τρομάξει ο Τζεσε...καμιά δουλειά δε μένει στη μέση κι αυτό σίγουρα θα σας το δείξουν οι Small Blues Trap που οδεύουν στην καταξίωση...έχουμε πολλά ταξίδια να κάνουμε μαζι...

Track list
1.Gamblin’
2.This Little Tune
3.Time Tricks
4.I Wish I Could Fly
5.A Strange Shade Of Red
6.I ’m Leavin’ This Town

Eυα Ζευγουλά για το SouthernRock.gr

Η άνοδος της μάντας των Blackberry Smoke,οφείλεται στο οτι εργάζεται σκληρά, και σηκώνει ψηλά την σημαία του Νότου για τα τελευταία 14 και πλέον χρόνια.

Οι rockers απο την Ατλάντα απολαμβάνονουν τον frontman Charlie Starr που τον αποκαλούν "slow build," παίζοντας πάνω από 250 παραστάσεις το χρόνο, περιοδεύοντας με ZZ Top, κυκλοφορόντας μια χούφτα studio και live δίσκους και, το πιο σημαντικό, να διαμορφώσει μια λεγεώνα απο φανατικούς οπαδούς.

Παρά το γεγονός ότι το τελευταίο τους άλμπουμ, το 2012 το "The Whippoorwill",τους βοήθησε να προωθήσουν τον ευατό τους στο ρόλο του νεότερου πρεσβευτή του Southern Rock, η νεα τους κυκλοφορία "Holding All the Roses" που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο, μέσω της Rounder Records, κρατά την υπόσχεση τους για το μεγάλο στοίχημα.
Το άλμπουμ περιέχει ενα σύνολο απο 12 τραγούδια, το οποίο έκανε την παράγωγή ενας ιθαγενών της Ατλάντα ο Brendan O'Brien (γνωστός απο AC / DC, Neil Young κ.λπ), είναι γεμάτη με γκρουβαριστά καλούδια ,καλοπαιγμενα riffs, γκρινιάριδες ήχους της εξάχορδης και απλές ακαταμάχητες μελωδίες.

Το "Holding All the Roses" είναι το τέταρτο studio άλμπουμ και ολα τα τραγουδια γράφτηκαν απο τον Charlie Starr εκτός απο το "Lay It All on Me", που συμμετείχε και ο Travis Meadows.

Η υπέροχη παραγωγή και το ευρηματικό εξώφυλλο δένουν με το μουσικό consept και αναδυκνείουν το ταλέντο του γκρούπ

Track Listing
1. Let Me Help You (Find the Door)
2. Holding All the Roses
3. Living in the Song
4. Rock and Roll Again
5. Woman in the Moon
6. Too High
7. Wish in One Hand
8. Randolph County Farewell
9. Payback's a Bitch
10. Lay It All on Me
11. No Way Back to Eden
12. Fire in the Hole

Σάββας Συνοδινός

Οι αγαπημένοι Ζητιάνοι τα κατάφεραν ξανά!Ένα χρόνο μετά το επιτυχημένο
"Desperate Rock n Roll"και με πολλά live στις αποσκευές οι Beggars
(πλέον μετά την αλλαγή στο όνομά τους) επιστρέφουνμε τον 4ο στούντιο δίσκο τους.
Πιο δημιουργικοί από ποτέ,με κεκτημένη ταχύτητα από τις
συνεχόμενες περιοδείες μας παραδίδουν έναν ακόμα πολύ καλό,rock n roll δίσκο.

Old school αισθητική σε εξώφυλλο και διάρκεια (8 κομμάτια-no fillers), λίγο
πιο τραχειά και επιθετική παραγωγή σε σχέση με το "Desperate.." και
ακόμα πιο heavy κομμάτια.
Η αρχή γίνεται με το "I don't know",ένα γρήγορο,κλασσικό Beggars κομμάτι.
Τα επόμενα τρία είναι και τα προσωπικά μου αγαπημένα.
Το "Devil's Highway" είναι ένας heavy rock ογκόλιθος που σου κολλάει
στο μυαλό,το "At the disco" έχει μια feelgood αισθητική
(κυρίως στην εκφορά των στίχων από το Γιάννη) ενώ το "Rita" με τον εθιστικό
ρυθμό του γίνεται αμέσως συναυλιακό must.

Η αλήθεια είναι πως όλα σχεδόν τα κομμάτια θα ήταν ιδανικά σε live συνθήκες.
Βγάζουν ένα πηγαίο αυθορμητισμό και ένα feeling που τα καθιστά
ιδανικά σε συναυλιακό περιβάλλον.Κάτι που ισχύει φυσικά και για τα 2 επόμενα.
Το "Bring me down" έχει μια blues αισθητική που γοητεύει ενώ στο
"Modern Baby" πολύ θετική εντύπωση προκαλούν τα εκτεταμένα κιθαριστικά σόλο
τα οποία παρόλο που όλο το τραγούδι αποπνέει Motorhead-ίλα του δίνουν
μια πιο heavy metal χροιά.Το "Lightning" που ακολουθεί είναι και το πρώτο
δείγμα από το νέο δίσκο που ακούσαμε τον περασμένo Δεκέμβρη
και το αγάπησα αμέσως φτάνοντας έτσι στο "Mother Earth" που παιγμένο
μόνο με μια 12-χορδη αποχαιρετά μελαγχολικά τον ακροατή μετά από
30κάτι λεπτά αγνού rock n roll βομβαρδισμού.

Θέλω να σταθώ σε 2 πράγματα που μου άφησε η συνολική ακρόαση
του "Devil's Highway".
Το πρώτο είναι πως σε μπάντες όπως οι Beggars που έχουν ένα παγιωμένο
μουσικό ύφος δεν περιμένεις στον επόμενο δίσκο τους να γράψουν ένα 7λεπτο
progressive έπος.Αυτό που κάνει τη διαφορά για εμένα και το ψάχνω γενικά σαν
ακροατής είναι μερικά στοιχεία που μπορεί να μη βγάζουν μάτι αλλά αν τα
παρατηρήσεις είναι πολύ ουσιαστικά.
Και εδώ χαίρομαι που βλέπω μπόλικα τέτοια.Τα πλήκτρα στο ομώνυμο που σε στοιχειώνουν
(όποτε τα χρησιμοποιούν γεννούν κομματάρες-βλ. "Lunatic","Over me","Reconfessions"),
το σαξόφωνο στο "Rita"-ένα ακόμα όργανο που επίσης τους ταιριάζει πολύ,
το middle section του "Lightning",τα σόλο στο "Modern Baby"
όπως ανέφερα νωρίτερα και φυσικά όλο το "Mother earth".

To 2ο στοιχείο που θέλω να σχολιάσω είναι οι στίχοι του Γιάννη.
Όπως είχα γράψει και στο review για το "Desperate.." τις περισσότερες φορές
οι Beggars έχουν στίχους για το δρόμο,για την καθημερινή
ζωή,στίχους που ταυτίζεσαι και που λειτουργούν καθαρτικά στη ρουτίνα μιας ημέρας.
Στο "Devil's.." υπάρχουν ξανά τέτοιου είδους στίχοι φυσικά και σε μερικά
τραγούδια παρατήρησα μια μικρή ευχάριστη διαφορετικότητα σε αυτό τον τομέα,
μια εξέλιξη αν θέλετε.
Ο Γιάννης καταφέρνει να δημιουργήσει στο μυαλό του ακροατή μερικές πολύ
δυνατές εικόνες και να πλάσει μερικές ιδιαίτερες-rock n roll πάντα-ιστορίες,
κάτι που παρατήρησα έντονα κυρίως στο ομώνυμο ("among black dressed old strangers
among a woman i name Rose"-πόσο στιχάρα!),
στο "At the disco" ("And your daddy was a hippy Flirt the needle down
on South Street But your mamma thought I'm perfect Since that day on her double bed" ) ,
στο "Rita" (Someone called about Rita, anything that you can give me, I'm going mad,
Such an Evil seniorita,another day Without her my head will burn)
και στο "Mother Earth" με τον κοινωνικό
προβληματισμό του (I was just the quiet one With no voice to be heard
Now it's time for the quiet one To raise his voice upon the air).

Θα σταματήσω κάπου εδώ το παραλήρημα για να μην κουράσω.
Έχω δηλώσει ανοιχτά πως με αυτή τη μπάντα δεν έχω καμία διάθεση να γίνω
αντικειμενικός.Οι φίλοι τους θα λατρέψετε και αυτό το άλμπουμ-για τους
υπόλοιπους είναι μια πολύ καλή αρχή για να γνωρίσουν μία
από τις πιο τίμιες και αξιόλογες rock μπάντες της χώρας!

Tracklist
1.I don't know
2.Devil's Highway
3.At the disco
4.Rita
5.Bring me down
6.Modern Baby
7.The lightning
8.Mother earth

Για το SouthernRock.gr Δημήτρης Μουργελάς