ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

(2017)

HEAVEN AND HELL - HEAVY REMASTERED (2017)

Η κριτική αποτελεί καθαρά άποψη του εκάστοτε συντάκτη. Το εάν κάποιος δίσκος είναι καλός ή όχι είναι υποκειμενικό. Το να κρίνουμε μία κυκλοφορία ,άνθρωποι που δεν έχουμε γράψει και πολλοί καν δεν έχουν παίξει ούτε μία νότα ,το θεωρώ άδικο γιατί το να δημιουργήσεις έναν δίσκο δεν είναι καθόλου εύκολο,το να τον κρίνεις εκ του ασφαλούς όμως είναι. Δυστυχώς έχω πέσει και εγώ ο ίδιος σε λάθη, κάνοντας κριτική με οπαδικό ύφος. Αλλά τα λάθη είναι ανθρώπινα και πρέπει να μαθαίνουμε από αυτά. Αυτό που που προσπαθώ και θα προσπαθώ να κάνω είναι κριτικές με γνώμονα την μεταφορά της ακουστικής εμπειρίας μίας κυκλοφορίας,όσο πιο πειστικά μπορώ,ώστε ο αναγνώστης να πάρει μία ιδέα.

Όταν κυκλοφορεί ένας νέος δίσκος από μία κλασσική μπάντα ,όπως οι Deep Purple,είναι φυσικό να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων των οπαδών και των κριτών. Εδώ λοιπόν έχουμε τον εικοστό δίσκο των Άγγλων και συνεχιστή του πετυχημένου “Now What?”.Δέκα οι συνθέσεις στο σύνολο (δεκατέσσερις για την deluxe).Οι εννέα είναι δικές τους και η μία διασκευή στους Doors. Ο δίσκος αρχίζει πολύ δυναμικά με το πρώτο κομμάτι που είχε δει το φως, το “Time for bedlam”.Δυναμικό τραγούδι,που θυμίζει εποχή “The battle rages on”. Ο Steve Morse θυμίζει Blackmore σε αυτό κομμάτι όπως και σε αρκετά σημεία του δίσκου. Το δεύτερο “Hip Boots” είναι λιγότερο θυμωμένο από το πρώτο αλλά και αυτό με πολύ ενέργεια όπως και τα υπόλοιπα του δίσκου που κινούνται στο ίδιο περίπου ύφος. Πολύ ωραία και η μπαλάντα του album το "The Surprising". Η φωνή του Gillan είναι σε πολύ καλά επίπεδα, οι Glover και Paice σταθερή αξία σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα, αλλά προσωπικά αυτοί που κάνουν την διαφορά είναι ο Don Airey και Steve Morse, με τον πρώτο να μαγεύει στα πλήκτρα και τον δεύτερο να έχει πολύ καλη δουλειά στις κιθάρες. Όσοι έχετε ακούσει το συγκρότημα στην Steve Morse εποχή, ξέρετε τι θα ακούσετε πάνω κάτω.Όσοι είστε οπαδοί της Blackmore εποχής,σε ορισμένα σημεία θα σας την θυμίσει αλλά μέχρι εκεί, ο δίσκος κινείται στο ύφος της μπάντας από το 1995 και μετά.Στην deluxe έκδοση περιέχονται άλλα 4 κομμάτια,ένα ακυκλοφόρητο το “Paradise Bar” , μία ορχηστρική έκδοση ενός κομματιού από τον προηγούμενο δίσκο τους,μία πρόβα του "Hip Boots" και ένα live τραγούδι. Ενδιαφέροντα επιπλέον κομμάτια. Για όσους θέλουν να τα έχουν όλα θα πρέπει να αγοράσουν και το single "All I Got Is You" που περιέχει και άλλα τραγούδια ακυκλοφόρητα.

1. "Time for Bedlam"
2. "Hip Boots"
3. "All I Got Is You"
4. "One Night in Vegas"
5. "Get Me Outta Here"
6. "The Surprising"
7. "Johnny's Band"
8. "On Top of the World"
9. "Birds of Prey"
10. "Roadhouse Blues" (The Doors cover)

http://www.deeppurple.com/ - Επίσημη ιστιοσελίδα.
https://www.thehighwaystar.com/ - Η παλαιότερη και πληρέστερη ιστιοσελίδα για τους Purple.

Deep Purple - Infinite

PRIDE OF LIONS

FEARLESS

(2017)

Το δίδυμο των Peterik/ Hitchcock, μας παραδώσαν ένα καλό AOR album ξανά ως Pride Of Lions.

Αρχές του 2017 λοιπόν και το πέμπτο album τους είναι παρόν, να ομολογήσω πως δεν είχα ακούει κανένα τραγούδι από αυτά που ήταν διαθέσιμα στο διαδίκτυο, γιατί πολύ απλά ήθελα να το ακούσω και να πάρω την έκπληξη της πρώτης ακρόασης και ομολογώ ότι δεν το έχω μετανιώσει, καθόλου.
Πράγματι το “Fearless”, είναι ένα αρκετά ισχυρό και μελωδικό Hard Rock/ AOR διαμαντάκι, που εξυπηρετείται από την ζεστή φωνή του Toby και υποστηρίζεται από τα μεταξένια πλήκτρα και τα ωραία αιχμηρά κιθαριστικά solo του Peterik. Η μελωδία σε όλο το “Fearless” ξεχωρίζει, με μαγευτικά φωνητικά και πιασάρικα ρεφρέν και όλα είναι καλά και άψογα.

Πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω το εξώφυλλο του δίσκου, όπου έχει ένα λιοντάρι με φτερά αγγέλου και μια μπαλαρίνα στην πλάτη του. Αυτή η εικόνα μου δημιούργησε αρχικά κάποια σύγχυση, αλλά ακούγοντας το album, κατάλαβα ότι τα τραγούδια δεν είναι καθόλου αδύναμα ή βαρετά, αλλά θυμίζουν αρκετά τα AOR τραγούδια των ενδόξων-θρυλικών 80’s.

Το πόσο σημαντικός μουσικός/ καλλιτέχνης είναι ο Jim Peterik δεν χωράει θέμα αμφισβήτησης, για τον πολυβραβευμένο Αμερικάνο κιθαρίστα που μας έχει προσφέρει τόσο τα συνθετικά όσο και τα εκτελεστικά διαπιστευτήρια του, αναρίθμητες φορές από τις αρχές των 70’s (Ides Of March) μέχρι και σήμερα, ενώ πάλι έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων και με τους Mariah, Henry Paul Band, 38 Special. Ο συν-ιδρυτής λοιπόν, των Survivor αλλά και συνθέτης μερικών από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των 80’s, συνεχίζει ακάθεκτος να προσφέρει μοναδικό συνθετικό υλικό υψηλής ποιότητας και με τους Pride Of Lions.

Από την αρχή το “Fearless”, παρουσιάζει υπέροχα αποτελέσματα στον χώρο του μελωδικού Hard Rock/ AOR, έτσι θα στέκεται υπερήφανα (πιστεύω), ως μια από τις καλύτερες AOR κυκλοφορίες που θα ακουστούν το 2017 και σίγουρα must-have για τους fans του μουσικού αυτού είδους.

Ακούγοντας το album, το αποτέλεσμα είναι ότι ακούς τραγούδια λες και είναι προϊόν μιας άλλης πιο μελωδικής εποχής, όπου κάποτε αυτός ο μελωδικός ήχος μεσουρανούσε. Οι δώδεκα συνθέσεις του δίσκου συναρπάζουν, με όμορφες μελωδίες που κρύβονται μέσα σε μεστά και ουσιαστικά συνθετικά τραγούδια, επίσης προσφέρονται πλούσιες δόσεις καλού μελωδικού AOR, κάνοντας έτσι το “Fearless” αναγκαίο για καθημερινές ακροάσεις.

Τα καλύτερα τραγούδια του album θεωρώ πως είναι τα… “All I See Is You”, “The Tell”, “The Light In Your Eyes”, “Silent Music”, “Rising Up”, “Unmasking The Mystery”, αλλά για το τέλος κρατώ το “Freedom Of The Night” που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αδικοχαμένου Jimi Jamison.

Συνολικά, όλο το “Fearless” είναι ένα όμορφο και αξιόλογο album, που θα ενθουσιάσει όλους τους φίλους του καλού ποιητικού και μελωδικού Hard Rock/ AOR.

FEARLESS: “All I See Is You”, “The Tell”, “In Caricature”, “Silent Music”, “Fearless”, “Everlasting Love”, “Freedom Of The Night”, “The Light In Your Eyes”, “Rising Up”, “The Silence Says It All”, “Faster Than A Prayer”, “Unmasking The Mystery”.
PRIDE OF LIONS: Jim Peterik – Vocals/ Guitar, Toby Hitchcock – Vocals, Ed Mike Aquino – Guitar, Klem Hayes – Bass, Breckenfeld – Drums and Christian Cullen – Keyboards.

Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Hard Rock/ Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

PRIDE OF LIONS - "Fearless" (2017)

GRIM REAPER

WALKING IN THE SHADOWS

(2016)

Αυτό είναι ένα όμορφο comeback, ο Steve Grimmett και το group του έχουν κάνει ομολογουμένως πολύ καλή δουλειά. Τα τραγούδια είναι όμορφα και η παραγωγή καλή, μέσα στους κανόνες του NWOBHM, οφείλω να ομολογήσω όμως ότι μου θυμίζει περισσότερο το σχήμα που είχε ο Steve στα 90’s τους Lionsheart, παρά τους παλιούς Grim Reaper. Αλλά τουλάχιστον δεν είναι νεκροί και το παλεύουν ακόμη.

Οι καινούργιοι Grim Reaper με το album “Walking In The Shadows”, δεν τα πάνε και άσχημα για ένα σχήμα που ήταν σε παύση για σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Ο Steve επέτρεψε στο Metal χωρίς να είναι βαρετός καθόλου και δεν έχει μαλακώσει η φωνητική του προσέγγιση, όλα αυτά τα χρόνια έχουν ωριμάσει την φωνητική τεχνική του.

Οι Grim Reaper που ιδρύθηκαν το 1979, ήταν ένα έμβλημα του New Wave Οf British Heavy Metal, κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους και διαλύθηκαν το 1988. ’Εκτοτε ο Grimmett πρόσφερε την χαρακτηριστική φωνή του και σε άλλα σχήματα, συμπεριλαμβανομένων των Chateaux, των Onslaught, των Lionsheart, των Friction, των Steve Grimmett Band, των Grimmstine και των Sanity Days, ενώ στα τέλη των 70’s ήταν στους Medusa.

Η φωνή του Steve παραμένει ιδιαιτέρως ξεχωριστή και αναγνωρίσιμη όπως πάντα και το ύφος του δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ όπως αναμενόταν, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ καλό. Ο Ian Nash χειρίζεται άψογα τις κιθάρες και μερικές φορές φαίνεται να διοχετεύει ήχους του αρχικού κιθαρίστα των Reaper, Nick Bowcott. Κάθε οπαδός του αρχικού συγκροτήματος νομίζω πως θα έχει αμφιβολίες για τους σημερινούς Grim Reaper, χωρίς Bowcott, αλλά θα έλεγα ότι το ύφος του Nash είναι αρκετά παρόμοιο με τα riffs του Bowcott, τα οποία φέρνουν το ίδιο μουσικό αποτέλεσμα, μια γροθιά. Ο Chaz Grimaldi αποδεικνύει ότι είναι ένας ταλαντούχος μπασίστας και ξέρει πώς να χωρέσει τον εαυτό του στη μουσική, μένοντας σταθερά στο προσκήνιο. Ο Paul White στα drums μπορεί να τα κάνει όλα, ο χειρισμός του είναι κατ’ ευθείαν πάνω στο Metal στυλ του group, χωρίς να είναι αρκετά φανταχτερός κυριαρχεί και αμέσως περνάει στην προσοχή σας.

Το “Walking In The Shadows” είναι ένα κομμάτι χτισμένο γύρω από ισχυρή φωνή τόσο του Grimmett, όσο και στις υπέροχες κιθάρες του Nash, που έχουν πολύ ρυθμό αλλά και τα solo του είναι αρκετά κολασμένα.

Θα έλεγα επίσης μετά βεβαιότητας πως δεν υπάρχει ένα κακό τραγούδι σε τούτο το album. Ο δίσκος περπατά στις σκιές του NWOBHM αλλά με σύγχρονο ήχο, με την φωνή του Grimmett είναι τόσο μεταλλική όσο ποτέ και το νέο line-up είναι αρκετά σφιχτοδεμένο ώστε να φαίνεται ότι είναι μαζί για δεκαετίες. Ο ήχος τους είναι μια ιστορική αναδρομή στις ημέρες δόξας του Heavy Metal και αρκετά αναζωογονητικός, οι Grim Reaper παραδίδουν στο “Walking In The Shadows” ένα καθαρό old school 80’s ηχοδρόμιο, χωρίς μπαλάντες, χωρίς πλήκτρα, ή τραγούδια αγάπης.

Μετά το πρόσφατο πρόβλημα υγείας του Steve, πρέπει όλοι μας ν’ αγοράσουμε αυτή την δισκογραφική δουλειά του (στο φυσικό προϊόν), έτσι ώστε να δείξουμε έμπρακτα ότι δεν τον έχουμε ξεχάσει. Και όπως λέει κι ένα τραγούδι του δίσκου… “Rock Will Never Die”…

WALKING IN THE SHADOWS: “Wings Of Angels”, “Walking In The Shadows”, “Reach Out”, “I’m Coming For You”, “From Hell”, “Call Me In The Morning”, “Rock Will Never Die”, “Temptation”, “Thunder”, “Now You See Me”, “Blue Murder”, “Come Hell Or High Water”.

GRIM REAPER: Steve Grimmett – Vocals, Ian Nash – Guitars, Chaz Grimaldi – Bass & Paul White – Drums.

Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

GRIM REAPER - "Walking In The Shadows" (2016)

ASCALON

REFLECTIONS

(2016)

Όταν οι Ascalon, δηλώνουν ως κύριες επιρροές τους, τους Judas Priest, τους Angel Witch, τους Manowar και τους Saxon, τότε τα πολλά λόγια είναι περιττά.

Αυτοί οι Heavy Metal στρατιώτες από το Lancashire, του Ηνωμένου Βασίλειου παρουσιάζουν το ντεμπούτο τους album “Reflections”, (μάλιστα από Ελληνική ανεξάρτητη δισκογραφικά εταιρεία σε CD, αλλά και σε βινύλιο).

Ήχος κλασικός στην παράδοση του NWOBHM, ένα ταξίδι με 5 τραγούδια μέσα από ένα επικό Μetal (όπως απεικονίζεται στο φανταχτερό artwork του δίσκου), με κάποια ταχύτητα και Ρower Μetal επιρροές. Δεν χάνουν στην κυριολεξία κανένα riff, έτσι μπορούν να υπερηφανεύεται για μια εξαιρετική κιθαριστική δουλειά που κάνει τούτο το album να ξεχωρίζει. Ορίζεται κυρίως από τις μονομαχίας στις κιθάρες, αλλά και στον ρυθμό που είναι ο παραδοσιακός καλπάζων των 80’s, αρκετή αφθονία σε αρμονίες και καθαρά φωνητικά.

Τα τραγούδια έχουν ωραίο ρυθμό και αρκετά καλό ήχο, με ένα instrumental με ακουστικά περάσματα με επικές κιθάρες, τραγούδια που επίσης συνδυάζουν ενδιαφέρουσα δομή, με αξιόλογες αλλαγές στο ρυθμό και μερικά έξυπνα κιθαριστικά solo.

Συνολικά, το “Reflections” είναι ένα “Heavy Metal” album, που μπορεί κατά πάσα πιθανότητα μουσικά να μην αλλάξει την Metal μουσική, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία πια στις μέρες μας. Οι Ascalon, μας δίνουν με τον καλύτερο τρόπο μια ελκυστική γεύση από το δυναμισμό τους, θα περιμένουμε μεγάλα πράγματα από αυτούς στο μέλλον. Δικαίως συγκαταλέγονται μέσα στα ελπιδοφόρα νέα σχήματα του New Wave of Traditional Heavy Metal.

Το Heavy Metal, για περισσότερα από 45 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, έτσι λοιπόν αγαπητοί μου, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική με την οποία ανδρώθηκες, από νέα συγκροτήματα. Τώρα που δυστυχώς όμως, χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν ακούσματα από το ένδοξο 80’s παρελθόν της σκληρής μουσικής μας, καθώς κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, ενώ αναπαράγουν εκπληκτικά αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο.

REFLECTIONS: “Speed Daze”, “Reflections”, “Red Leather”, “Outlaw’s Hymn”, “The Enforcer”.

ASCALON: Matt Gerrard – Vocals/ Guitar, Chris Marsh – Guitar, Alex Varley – Bass & Vince Scott – Drums.

Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

ASCALON - "Reflections" (2016)

BLACK STAR RIDERS

HEAVY FIRE

(2017)

Αυτό το συγκρότημα μου φέρνει στο νου, μια πραγματική διχοτομία. Ενώ τους χειροκροτώ για τον ήχο και την μουσική τους, που έχει μια γεύση από Thin Lizzy. Από την άλλη όμως θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η ομοιότητα του ήχου; Υπάρχει μια πραγματική αίσθηση του Lizzy ήχου, αλλά τουλάχιστον δεν υπολογίζεται ως μίμηση. Τελικά, όλα γίνονται με απολυτό σεβασμό και το κιθαριστικό δίδυμο είναι φωτιά και λάβρα, για να είμαι ανειλικρινής.

Το “Heavy Fire” είναι πιο δυνατό από το κάπως αδύνατο προηγούμενο “Killer Instinct”. Αυτό το album είναι ένα ωραίο Hard Rock album, όπως ακριβώς ήταν και το ντεμπούτο τους, το ίδιο λαμπρό.

Οι Black Star Riders βρίσκονται ήδη σε πολύ καλή τροχιά, έχουν αρκετές Lizzy αναλαμπές, αλλά έχουν και ορισμένες 50’s Rock & Roll στιγμές, καθώς και κάποια Southern Rock στοιχεία, προφανώς θα φταίει που ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Tennessee.

Τα κιθαριστικά riffs των Scott Gorham και Damon Johnson, είναι διασκεδαστικά και εξαιρετικά, οι κιθάρες έχουν αρκετά και πιασάρικα riff, που σου κολλάνε στο μυαλό θυμίζοντας 70’s.

Αισθάνομαι ότι οι Black Star Riders, μετά την κυκλοφορία του υπέροχου ντεμπούτο τους, πριν από τρία χρόνια, τώρα έχουν γίνει πιο σταθεροί κυριολεκτικά σαν βράχος. Η ομάδα, χτίστηκε στις ρίζες των Thin Lizzy και αυτό φαίνεται απόλυτα στο ήχο τους.

Το “Heavy Fire” διαθέτει δέκα καλά έως πολύ καλά λαμπρά Hard Rock τραγούδια, που πιστεύω πως έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το συγκρότημα ακόμα πιο δημοφιλής από ότι είναι σήμερα. Όλα ξεκινούν με το ομώνυμο τραγούδι “Heavy Fire” που αν και μέτριο, ο ρυθμός και η μελωδία του, στο τέλος σε τραβάνε σαν μαγνήτης. Από ’κει και περά τα αγαπημένα μου είναι τα εξής… “When The Night Comes In”, “Testify Or Say Goodbye”, “True Blue Kid”, “Letting Go Of Me”.

Όλος ο δίσκος περιέχει σκληρά και κυρίως πιασάρικα τραγούδια με ωραία ρεφρέν, γεγονός που καθιστά το album αυτό απαραίτητο για όσους αρέσκονται στο καλό Hard Rock ήχο από τα 70’s.

Όταν το άκουσα μετά από 4-5 φορές συμπέρανα ότι νιώθω το ίδιο καλά όπως όταν ακούω κάποιο Thin Lizzy album και αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού οι Black Star Riders αντανακλούν πλήρως το παραδοσιακό κλασικό Hard Rock ήχο.

Για μένα το “Heavy Fire” είναι μια πραγματική απόλαυση, για μένα αυτός είναι ο τρόπος που το Hard Rock πρέπει να ακούγεται, δηλαδή groovy και βρώμικος. Συνολικά το “Heavy Fire” είναι ένα album που είναι βαρύ και έχει πολλές φωτιές μέσα τους, αν τις ψάξεις και τις ακούσεις καλά.

HEAVY FIRE: “Heavy Fire”, “When The Night Comes On”, “Dancing With The Wrong Girl”, “Who Rides The Tiger”, “Cold War Love”, “Testify Or Say Goodbye”, “Thinking About You Could Get Me Killed”, “True Blue Kid”, “Ticket To Rise”, “Letting Go Of Me”

BLACK STAR RIDES: Ricky Warwick – Vocals, Scott Gorham – Guitar, Damon Johnson – Guitar, Robbie Crane – Bass and Jimmy DeGrasso – Drums.

Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Hard Rock/ HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

BLACK STAR RIDERS - "Heavy Fire" (2017)

Οι Alkonost είναι από τις παλαιότερες ρώσικες folk metal μπάντες μιας και μετράνε σχεδόν 20 χρόνια ιστορίας.'Εχουν κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους,αλλά είναι κυρίως γνωστοί στα σλαβόφωνα κράτοι και σε αυτό πιστεύω ότι ευθύνεται ο στίχος του που είναι κυρίως γραμμένος στα ρώσικα,αν και έχουν κυκλοφορήσει δίσκους με αγγλικό στίχο.Το συγκρότημα ξεκίνησε με death metal φωνητικά και με πιο σκληρό ήχο.Όμως στην συνέχεια άρχισαν τα death φωνητικά του Alexey "Alex Nightbird" Solovyov να εναλλάσονται με τα θεϊκά οπερετικά φωνητικά της Alena Pelevina και τα folk στοιχεία να αυξάνονται περισσότερο.Οι Alkonost άρχισαν να ανεβαίνουν πολύ στα μέσα σχεδόν του 2000.Μέχρι το 2010 η σύνθεση τους ήταν σταθερή,αλλά μετά άρχισαν οι συνεχείς μεταβολές της.Μοναδικό σταθερό μέλος είναι ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης Andrey "Elk" Losev που μαζί με την τραγουδίστρια Ksenia Pobuzhanskaya, η οποία ήρθε στο συγκρότημα το 2012,αποτελούν το βασικό πυρήνα της μπάντας τα τελευταία χρόνια.Ο ήχος πλέον είναι καθαρό folk metal με τα death στοιχεία να έχουν μείνει απειροελάχιστα,μόνο μερικά growls εδώ και εκεί και τα φωνητικά τα έχει αναλάβει εξολοκλήρου η Ksenia,η οποία τα πάει περίφημα.Ο δίσκος κινήται στα βήματα του προήγουμενο "Tales of Wanderings",όσοι δε είχατε ακούσει το "Mermaid" EP του 2014,θα είχατε πάρει μια γεύση για το τι παίζει εδώ.Λοιπόν εδώ έχουμε 9 κομμάτια(συν 2 bonus για όσους το αγοράσουν από το bandcamp) καλοπαιγμένου folk metal.Οι κιθάρες για άλλη μια φορά είναι υπέροχες και τα φωνητικά μαγευτικά,ενώ το rhythm section και τα keyboards ακολουθούν εξίσου καλά.Αν δεν σας χαλάνε τα ρώσικα φωνητικά και γουστάρετε τέτοιου είδους μουσική,επενδύστε άφοβα.Για περισσότερες πληροφορίες για τους Alkonost και τον δίσκο αυτό κοιτάξτε στο επίσημο site τους εδώ.

Τracklist:

1. River
2. Pearl
3. Mermaid
4. Leshy's Bride
5. Battle against the Abyss
6. Blow, the Wind
7. Herbalist
8. Hop
9. Sorrowbird

Bandcamp bonus:

10.Mermaid(acoustic edition)

11.Bird Sadness(acoustic edition)

Alkonost - Songs of the White Lily (2016)