HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

(2016)

 

 

Οι Last In Line είναι το σχήμα που δημιουργήθηκε το 2012 από τα πρώην μέλη του αρχικού line-up του Ronnie James Dio, τ’ όνομα του συγκροτήματος προέρχεται από το album “The Last In Line” του 1984, ενώ η παραγωγή στο δίσκο έγινε από τον πρώην μπασίστα του RJD, τον Jeff Pilson.

Για κάποιους αυτό το album ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, για κάποιους άλλους ήταν μια απογοήτευση που θυμίζει σε πολλά σημεία αρπαχτή και δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.

Σε τούτο τον δίσκο δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση το majestic Ηeavy Μetal των πρώτων δίσκων του Dio, με την dungeons and dragons θεματολογία των στίχων του. Επίσης να θυμίσω ότι πριν από μερικά χρόνια, (τον κύριο εμπνευστή αυτής της κίνησης), τον κιθαρίστα Vivian Campbell να ειρωνεύεται σε συνεντεύξεις του τον RJD και το μουσικό είδος που υπηρετούσε ο Ronnie.

Δεν είναι ένα Dio album για όσους νομίζουν κάτι τέτοιο, αλλά αν το ακούσετε να το ακούσετε μόνο ως ένα παραδοσιακό Hard Rock album, τότε έχει καλώς.

Το πιο σημαντικό είναι ότι στο “Heavy Crown” τα τραγούδια είναι απλά και η παραγωγή καλή, θεωρώ επίσης ότι είναι μια συναισθηματική απελευθέρωση δίσκου. Έχει κάποια ποιοτική μουσική, με στέρεα μουσικότητα λόγω τον μελών που έχουν πολλά χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους. Άλλα σχήματα έρχονται και παρέρχονται, ενώ κάποια από αυτά γνωρίζουν την επιτυχία, αλλά τώρα αν θα κάνουν επιτυχία οι Last In Line, αυτό πραγματικά δεν μπορώ να το γνωρίζω.

Το “Heavy Crown”, έχει καλό μουσικό επίπεδο, ισορροπία και κάποια λάμψη από τα 80’s, ως εκ τούτου θα προσεγγίσουμε αυτό το album για το τι μπορεί να κάνει μόνο του, αν σκεφτεί κανείς ότι μέσα σε αυτό παίζουν οι Vivian Campbell, Jimmy Bain (RIP), Vinny Appice, αλλά και ο τραγουδιστής Andrew Freeman.

Οι αναφορές στο παρελθόν είναι αναπόφευκτες, τα τραγούδια θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό αρχές ’83-’84 (εποχή Dio), όχι στιχουργικά όπως προ-είπαμε αλλά μόνο μουσικά, ναι, έχουν ένα κάποιο μαγευτικό αποτέλεσμα όπως έχουν αναπαραχθεί και παιχτεί, ακόμη και αν όλοι οι εμπλεκόμενοι στη δημιουργία αυτού του album, είναι γύρω από έναν νέο τραγουδιστή, το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό.
Τελικά, αυτό το album είναι αξιοπρεπές και κάπως ήπια δελεαστικό, η παρουσίαση των τραγουδιών είναι απλή, κυρίως αντλώντας στοιχεία από τα πρώιμα 80’s, που σου φέρνουν μια γεύση από τον ήχο του Dio του 1983-’84, με έναν εξαιρετικά ξηρό-δυνατό ήχο (ειδικά στα τύμπανα) και με σύγχρονη παραγωγή. Το μουσικό περιεχόμενο είναι σε μεγάλο βαθμό σίγουρα μια ειλικρινή προσπάθεια για να προσεγγίσουν τον παλιό τους ήχο σαν μουσικοί, όπως ο Vivian Campbell που τελικά αποφάσισε να παίξει κιθάρα, όπως έπαιζε περίπου πριν από τρεις δεκαετίες.

Καλός αρκετά είναι και ο τραγουδιστής ο νεοφερμένος Andrew Freeman, όπου η φωνή του φέρνει και θυμίζει εξαιρετικά τον Doogie White και ίσως είναι μια ελαφρύτερη έκδοση εμπνευσμένος από τον Jorn Lande.

Τα τραγούδια εδώ είναι αρκετά εντυπωσιακά, είναι μια συλλογή από τραγούδια που γενικά αντανακλούν ότι αξίζει τουλάχιστον να τα ακούσετε, “Devil In Me”, “Starmaker”, “Curse The Day”, “Blame It On Me”, “Martyr”, “I Am Revolution”, “Heavy Crown”.

Τα τρία πρώην παιδιά του Dio, οι άντρες αυτοί μόνο τυχαίοι Hard Rock μουσικοί δεν είναι, αν σκεφτεί όμως κανείς ότι ο Andrew Freeman λαμβάνει το ρόλο του να μιμηθεί τον RJD στα φωνητικά, αντικαθιστώντας τον αναντικατάστατο με έναν τρόπο, τότε δεν πρέπει ν’ αγοράσει με τίποτα αυτό το album, ξεκάθαρα. Αν το δούμε ως ένα άλλο νέο σχήμα που δεν μιμείτο τον Ronnie (και έτσι πρέπει), τότε και μόνο θα απολαύουμε αυτό το album. Αλλά αν όμως δεν μπορείτε να πάρετε πίσω την γενεαλογία των μελών, αυτό θα είναι μια σχεδόν οδυνηρή εμπειρία.

Γενικά δεν είναι ένας κακός δίσκος, μουσικά και φωνητικά είναι πολύ σταθερός, αν και δεν μεταφράζεται σε «κλασικά» ή «αξέχαστα» τραγούδια, η σύνθεση των τραγουδιών είναι αν μη τι άλλο εξαιρετική. Λαμβάνοντας υπόψη την ποιότητα των μουσικών, αυτό το album είναι ένα μικρό θαύμα και περιέχει τουλάχιστον δύο επικούς ύμνους τα “The Devil In Me” και “Starmaker”.

Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ καλό album, επίσης φαίνονται τα χρόνια, η εμπειρία και η ιστορία των μελών στις συνθέσεις του δίσκου. Πρόκειται για έναν απρόσμενα καλό δίσκο με μια πολύ καλή φωνή και τους τρεις γνωστούς από τα παλιά να είναι σε πολύ καλή-δυνατή φόρμα. Συνοπτικά όμως, είναι μια τίμια και πολύ καλή προσπάθεια που με τίποτα δεν περνά απαρατήρητη. Τα τραγούδια ίσως και να ταίριαζαν στον Dio, ο τραγουδιστής Andrew Freeman όμως δεν να τον μιμείται καθόλου (προς τιμήν του), σωστό παίξιμο από όλους τους μουσικούς, χωρίς φανφάρες και τρελή επίδειξη. Αν είχαν άλλο όνομα σαν σχήμα, τώρα ίσως δεν θα κάναμε καθόλου τις όποιες συγκρίσεις. Από την άλλη όμως, νοστάλγησα τις παλιές καλές ημέρες, το χάρηκα με μέτρο, αν υπάρχει έστω και μια στιγμή που σε κάνει να αναπολήσεις μεγάλες στιγμές του 80’s Μetal παρελθόντος τότε νομίζω ότι αυτό το album κατάφερε μια χαρά το σκοπό του.

Για μένα είναι ένα καλό Ηard/ Ηeavy album και έτσι πρέπει να το δούμε, οι Last In Line μας έδωσαν ένα τίμιο δίσκο, θυμηθήκαμε το παλιό σχήμα του Ronnie και αυτό είναι super, ωραίο δυνατό στακάτο παίξιμο (δεν γινόταν κι αλλιώς άλλωστε), καλές και απλές συνθέσεις χωρίς δαιδαλώδεις μονότονες επιδείξεις.

 

 

HEAVY CROWN: “Devil In Me”, “Martyr”, “Starmaker”, “Burn This House Down”, “I Am Revolution”, “Blame It On Me”, “Already Dead”, “Curse The Day”, “Orange Glow”, “Heavy Crown”, “The Sickness”.

LAST IN LINE: Andrew Freeman – Vocals, Vivian Campbell – Guitar, Jimmy Bain – Bass and Vinny Appice – Drums.

 

 

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Hard Rock/ HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

Tweet