ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ SOUTHERN ROCK
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 13 Ιούνιος 2022
- Γράφτηκε από τον/την Κωστόπουλος Ηλίας
LYNYRD SKYNYRD
Authorized Bootleg Live:
“Cardiff Capitol Theater”, Cardiff, Wales (4-November-1975)
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 13 Δεκέμβριος 2018
- Γράφτηκε από τον/την Κωστόπουλος Ηλίας
BILLY F. GIBBONS
THE BIG BAD BLUES
(2018)
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 13 Δεκέμβριος 2016
- Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos
OUTLAWS
LEGACY LIVE
(2016)
Για περισσότερα από 40 χρόνια, ο Southern Rock θρύλος που ονομάζετε Outlaws γιορτάζει θριάμβους, έχει υπομείνει τραγωδίες αλλά τελικά επέζησε και παραμείνει ένα από τα πλέον σημαίνοντα και αγαπημένα συγκροτήματα του είδους.
Πρόκειται για ένα σχήμα που σέβεται την κληρονομιά του, ενώ αρνείται να καθορίζεται μουσικά μόνο από το παρελθόν του, αλλά πάνω απ' όλα όταν παίζει ζωντανά, παίζει για το κοινό του. Έτσι η εξάδα αποδεικνύει πόσος καλός είναι αυτός ο συνδυασμός με το album “Legacy Live”, το ολοκαίνουργιο διπλό live CD τους.
Το “Legacy Live” είναι γεμάτο με κλασικά τραγούδια τους, όπως τα… “There Goes Another Love Song”, “Hurry Sundown”, “Gunsmoke”, “Grey Ghost”, “Knoxville Girl”, “Green Grass & High Tides”, “(Ghost) Riders In The Sky”, αλλά και πιο καινούργια από το πιο πρόσφατο υλικό τους. Συνολικά 20 τραγούδια το κάθε ένα από τα οποία αποδεικνύουν το σκληρό-γνήσιο Southern Rock υπόβαθρο των Outlaws και σηματοδοτήσει ότι εν έτη 2016 είναι τόσο έντονοι και παθιασμένοι, όπως ήταν πάντα, άλλωστε. Στη σκηνή, το συγκρότημα έχει μια φλογερή αναγέννηση.
Μετά από τους τραγικούς θανάτους των original μελών τους, των Frank O'Keefe, Billy Jones και Hughie Thomasson, υπήρχε ο φόβος ότι η διαδρομή των Outlaws είχε έρθει στο τέλος της.
Ευτυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά από ότι αναμενόταν, τα ιδρυτικά μέλη Henry Paul και Monte Yoho συνέχισαν το συγκρότημα, ενώ τώρα θεωρούνται από τους πιο σεβαστούς βετεράνων μουσικούς στο Southern Rock. Οι Outlaws κάνουν ακόμα μουσική, μα περισσότερο από ποτέ… ζωντανή καλή μουσική.
Ευτυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά από ότι αναμενόταν, τα ιδρυτικά μέλη Henry Paul και Monte Yoho συνέχισαν το συγκρότημα, ενώ τώρα θεωρούνται από τους πιο σεβαστούς βετεράνων μουσικούς στο Southern Rock. Οι Outlaws κάνουν ακόμα μουσική, μα περισσότερο από ποτέ… ζωντανή καλή μουσική.
Αυτό το live album είναι ένα από τα καλύτερα live Southern Rock album που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, oι «Παράνομοι» γιορτάζουν την 40η επέτειο τους, με τούτο το διπλό live. Σε όλο τον δίσκο τα κιθαριστικά solos πέφτουν το ένα μετά το άλλο ασταμάτητα, είχα χρόνια να ακούσω έναν τόσο αξιόλογο και χορταστικό Νότιο live album, φυσικά δεν βρισκόμαστε στα 70’s που το South κυριαρχούσε, αλλά αυτή η προσπάθεια των Outlaws είναι σπουδαία, με συγκίνησαν αρκετά με αυτή τη ζωντανή δουλειά τους.
Η μοναδική επίθεση γίνετε από τις κιθάρες και τα αρμονικά φωνητικά που έχουν πολύ πλούτο, μας παρουσιάζει πραγματικά πόσο καλά είναι η φωνή του μοναδικού Henry Paul. Εδώ ο Henry δείχνει τις ικανότητες του μια προς μια, εξαπολύοντας όλον του τον δυναμισμό μάζεψε τα τραγούδια και κατέγραψε ένα εξαιρετικά σφιχτοδεμένο live δίσκο, με πολλά vintage στοιχεία που κοιτάζουν πίσω στο παρελθόν πολύ απειλητικά. Όλα τα τραγούδια αναμεταδίδουν ένα φονικό τρίδυμο στις κιθάρες, το τι γίνετε με τα solos δεν περιγράφετε με λόγια, χαμός. Αν και χωρίς τη βοήθεια των αείμνηστων O'Keefe, Jones και Thomasson, οι εναπομείναντες Outlaws σπάνε κόκκαλα στην κυριολεξία. Αυτοί οι «παράνομοι» πάντα έβγαζαν δίσκους κορυφαίους και βρώμικους, γεμάτους Southern Rock, επιπλέον οι κιθαριστικές τους μονομαχίες είναι εντυπωσιακές αφού οι τρείς κιθάρες κυριολεκτικά θερίζουν.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, παρά τις όποιες αλλαγές στην σύνθεση τους, τους θανάτους μελών, οι Outlaws στέκονται ακόμη όρθιοι, δυνατοί, ισχυροί, ζωντανοί και αυτό το live το επιβεβαιώνει. Το album είναι αφιερωμένο στην μνήμη, των Hughie Thomasson, Billy Jones και Frank O’ Keefe.
LEGACY LIVE: “There Goes Another Love Song”, “Hurry Sundown”, “Hidin’ Out In Tennessee”, “Freeborn Man”, “Born To Be Bad”, “Song In The Breeze”, “Girl From Ohio”, “Holiday”, “Gunsmoke”, “Grey Ghost”, “South Carolina”, “So Long”, “Prisoner”, “Cold Harbor”, “Trail Of Tears”, “It’s About Pride”, “Waterhole”, “Knoxville Girl”, “Green Grass & High Tides”, “(Ghost) Riders In The Sky”.
OUTLAWS: Henry Paul – Vocals/ Guitar, Chris Anderson – Guitar, Steve Grisham – Guitar, Randy Threet – Bass, Monte Yoho – Drums and Dave Robbins – Keyboards.
Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.
Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (CD), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Southern Rock εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 12 Δεκέμβριος 2016
- Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos
BLACKFOOT
SOUTHERN NATIVE
(2016)
Επιστροφή των Blackfoot με το “Southern Native”, το πρώτο CD από το νέο line-up, αλλά μαζί με τον ιδρυτή του group Rickey Medlocke (??!!).
Απλά αυτό δεν είναι το συγκρότημα που έκανε βρώμικο Southern Rock στη δεκαετία του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, αλλά είναι ένα Hard Rock υβρίδιο με κάποια στοιχεία από Metal. Θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι αυτό το group δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τους Blackfoot από το παρελθόν.
Δεν αισθάνομαι και τόσο καλά με αυτό το album, πρώτα απ’ όλα, αυτό είναι Southern Rock; Όχι και τόσο; Ούτε ένα τραγούδι σαν τα παλιά και δεύτερον, αυτό είναι το καλύτερο υλικό που θα μπορούσε να συγκεντρώσει ο Rick; Και πάλι όχι. Αν και είμαι βέβαιος ότι αυτοί οι νεοι μουσικοί είναι ταλαντούχοι, δεν έχουν και πολύ πρωτοτυπία και πραγματικά, οι επιδόσεις τους γενικά είναι άνευ ενέργειας.
Παρά το εντυπωσιακό εξώφυλλο που υπόσχεται πολλά, σε γενικές γραμμές αυτό το album δεν είναι καν μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του group. Υπάρχουν μερικά καλά τραγούδια, αλλά στα κυριότερα σημεία δεν είναι και πολύ καλά.
Έτσι λοιπόν, το θρυλικό σχήμα επιστρέφει δισκογραφικά μετά από περίπου 20 χρόνια με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ο φυσικός ηγέτης τους Rickey Medlocke, μαζεύει μια ομάδα από νέους μουσικούς ενώ ο ίδιος απλά βοηθάει στις κιθάρες, στη σύνθεση και στην παραγωγή χωρίς να είναι ενεργό μέλος, αφού οι υποχρεώσεις που έχει με τους Lynyrd Skynyrd δεν το αφήνουν.
Οι νεοι Blackfoot έχουν σαφέστατα πιο μοντέρνο ήχο από ότι είχαν οι παλιοί, δεν λείπουν όμως οι κλασσικές South συνθέσεις, τώρα αν το “Southern Native” σε γενικές γραμμές δικαιώνει την όλη κίνηση, αυτό θα το δείξουν οι οπαδοί αν θα απογοητευθούν ή όχι με την αγορά του. Θα έλεγα ότι το album έχει και τα τρωτά του σημεία, γιατί οι μουσικοί που έχουν επιλεχθεί (από τον ιδιο τον Medlocke) γι’ αυτό νέο σχήμα, έχουν μεγαλώσει μουσικά μέσα στα 90’s/ 00’s και σε κάποια σημεία αυτό φαίνετε στο album. Έτσι δυστυχώς, δεν μπορούν να αναπαράγουν με τίποτα την αυθεντική αλητεία και το βρώμικο πάθος των παλιών ένδοξων ημερών, που έβγαζε αυτό το ηρωικό θρυλικό σχήμα.
Για να είναι απόλυτα ειλικρινής, όταν κάθισα να γράψω αυτήν την κριτική, δεν ήξερα από πού να αρχίσω... γιατί οι Blackfoot είναι ένα από τα top.5 αγαπημένα μου συγκροτήματα που ακούω από το Νότιο Rock. Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι ο ιδρυτής τους Rickey Medlocke εξακολουθεί να είναι στο τιμόνι, όσον αφορά τη διαχείριση του group, με έκανε κι αγόρασα αυτό το album. Αλλά δεν έχει καμία εμφανή σχέση με τους Blackfoot του παρελθόντος… στην πραγματικότητα, είναι αρκετά πιθανών να πούμε ότι κανένα από τα σημερινά μέλη του σχήματος, να είχαν γεννηθεί όταν το group απολάμβανε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του στα 70’s και στα 80’s.
Τώρα όσον αφορά τον ήχο, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, περιέχει πολύ λίγα καλά τραγούδια. Πάρτε ας πούμε μια γεύση… το “Need My Ride” για παράδειγμα, είναι ένα γρήγορο και μανιώδες σκληρό Rock τραγούδι με μια μικρή Νότια χροιά, αλλά δεν έχει την αμεσότητα που θα έπρεπε. Ομοίως το ομώνυμο “Southern Native”, που φαίνεται να του λείπει το πάθος, η μπαλάντα “Everyman” είναι έντεχνη και θα μπορούσαν να εμφανίζεται σε χιλιάδες άλλα μελωδικά Hard Rock album. Το “Call Of Α Herο” περιέχει κάποιες τακτοποιημένες καλές πινελιές, που υπαινίσσονται το Blackfoot παρελθόν. To θετικό όμως, που λάμπει σε όλο το album είναι τα φωνητικά, ο τραγουδιστής έχει μια πλούσια φωνή με καλό τακτοποιημένο τονισμό, ενώ κατά καιρούς έχει προσπαθήσει να προκαλέσει το πνεύμα του μέντορα του στο group (Medlocke). Τα “Satisfied Man”, “Take Me Home”, “Diablo Loves Guitar”, “Whiskey Train” ακούγονται ευχάριστα, έτσι προσφέρουν μερικές καλές στιγμές που είναι πειστικές και με πάθος.
Αλλά σε γενικές γραμμές, το υλικό στο σύνολο του αδυνατεί να εκπληρώσει την προσδοκία που είχαμε και να ενώσει ένα τόσο μεγάλο χάσμα μεταξύ των album του group. Στην καλύτερη περίπτωση το “Southern Native”, είναι ένα μισό-αξιοπρεπή Hard/ Southern Rock album, με μερικά καλά τραγούδια, όπως το “Love This Town”.
Στην άλλη περίπτωση όμως, είναι σε πολλά μέρη μόνο μια σκιά του προηγούμενου εαυτού του Medlocke, θα μπορούσε ίσως να δοθεί λίγο περισσότερη προσοχή και να τεθεί αυτό το δισκογραφικό έργο, κάτω από ένα διαφορετικό καινούργιο όνομα. Καλή η προσπάθεια, αλλά σε πολλά σημεία δεν μ’ έπεισε όσο θα ήθελα, οι συνθέσεις είναι καλές, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν τις είχε τραγουδήσει ο ίδιος ο Medlocke; Ε, τότε φίλοι μου, θα είχαμε να μιλάμε για αρκετούς μήνες...
SOUTHERN NATIVE: “Need My Ride”, “Southern Native”, “Everyman”, “Call Of A Hero”, “Take Me Home”, “Whiskey Train”, “Satisfied Man”, “Ohio”, “Love This Town”, “Diablo Loves Guitar”.
BLACKFOOT: Tim Rossi – Vocals/ Guitar, Rick Krasowski – Guitar, Brian Carpenter – Bass and Matt Anastasi – Drums.
Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.
Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (CD), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Southern Rock εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 10 Δεκέμβριος 2016
- Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos
ROSSINGTON
ΤΑΚΕ ΙΤ ΟΝ FAITH
(2016)
Ο διάσημος, αειθαλής Gary Rossington, το μοναδικό πλέον ιδρυτικό μέλος στη σύνθεση των θρυλικών Lynyrd Skynyrd, κυκλοφόρησε με τη σύζυγο του Dale, αυτό το album. Με το πολύ λιτό και απλό όνομα Rossington επιστρέφει, χωρίς να χρειάζεται αλλάξει τον κόσμο του Southern Rock ήχου, το έχει κάνει άλλωστε με πολύ μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν, μας προσφέρει μια συμπαθή και τίμια κιθαριστική Νότια Rock κυκλοφορία.
Φωλιασμένο μέσα στα τραγούδια του “Take It On Faith” είναι ένα μυστικό συστατικό που μπορεί να συνοψιστεί σε μία απλή λέξη «αγάπη». Αυτό είναι ελιξίριο που τροφοδοτεί τον Gary και την Dale Rossington, οι οποίοι κάνουν μουσική μαζί για πάνω από 35 χρόνια ως πλήρη μέλη της διευρυμένης οικογένειας των Skynyrd. Ερωτεύτηκαν όταν ήταν μαζί στις ημέρες των Rossington Collins Band στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο μαέστρος της κιθάρας Gary και η Dale, που δικαίως πολλοί την αποκαλούν η Πρώτη Κυρία του Southern Rock. Αν και η πρώτη τους επαφή έγινε όταν η Dale έκανε backing vocals για τους 38 Special, όταν άνοιξαν για τους Skynyrd το 1977.
Στο “Take It On Faith” η Dale και ο Gary (γνωστός και ως "The Prez"), έχουν εδραιώσει περαιτέρω τη μουσική τους με δυνατούς δεσμούς, παράγουν ένα ειλικρινές, γεμάτο ψυχή και απολύτως Βlues/ South-tastic νέο album. Τα 12 τραγούδια που περιλαμβάνονται στο “Take It On Faith” ειναι πολύ όμορφα, αν είστε οπαδός του Νότιου Rock που με το ένα πόδι πατάει στα Βlues και με το άλλο στο South, αδράξτε την ευκαιρία και αποκτήστε άμεσα αυτό το album.
Το εναρκτήριο τραγούδι “Highway Of Love” είναι γεμάτο από πιασάρικα Βlues κιθαριστικά riffs, ώριμα φωνητικά και σ’ εισάγει με το καλημέρα σ’ ένα ισχυρό Νότιο/ Blues Rock vibe που συνεχίζεται σε όλο το υπόλοιπο του album. Μέσα από τα ζεστά κιθαριστικά riffs του Gary Rossington, θα σας αφήσει να μεταφερθείτε και ν’ αντιμετωπίσετε το ζεστό κλίμα των τοπίων των Νότιων Πολιτειών των ΗΠΑ. Όλα τα τραγουδια έχουν ένα πιασάρικο up-tempo ρυθμό που θα σας γεμίσουν με σαφή αισιοδοξία, έτσι ώστε να το ξανά-ακούσετε άμεσα.
Το εναρκτήριο τραγούδι “Highway Of Love” είναι γεμάτο από πιασάρικα Βlues κιθαριστικά riffs, ώριμα φωνητικά και σ’ εισάγει με το καλημέρα σ’ ένα ισχυρό Νότιο/ Blues Rock vibe που συνεχίζεται σε όλο το υπόλοιπο του album. Μέσα από τα ζεστά κιθαριστικά riffs του Gary Rossington, θα σας αφήσει να μεταφερθείτε και ν’ αντιμετωπίσετε το ζεστό κλίμα των τοπίων των Νότιων Πολιτειών των ΗΠΑ. Όλα τα τραγουδια έχουν ένα πιασάρικο up-tempo ρυθμό που θα σας γεμίσουν με σαφή αισιοδοξία, έτσι ώστε να το ξανά-ακούσετε άμεσα.
Το αισθαντικό ομότιτλο τραγούδι “Take It On Faith”, είναι αρκετά αφηγηματικό και παρουσιάζει πολύ ωραία τα βαθιά φωνητικά της Dale Rossington, το συγκεκριμένο τραγούδι έγινε και video-clip. Τα τραγούδια που περιέχουν και τμήματα από πιάνο προσθέτουν στην καλή αισθητική του δίσκου, ο επαγγελματισμός του μουσικών όπου με λαμπερή ηρεμία και χωρίς καμία αμφιβολία, σε κάνουν ήδη να αισθάνεσαι αυτή την βαθιά ριζωμένη αίσθηση του Νότιου Country Rock vibe.
To “Take It On Faith” είναι το πρώτο μουσικο album που έχει κάνει ο Rossington εκτός των Lynyrd Skynyrd τα τελευταία 30 χρόνια και αυτό είναι ένα σπουδαίο γεγονός από μόνο του. Η κιθάρα του Gary δεν έχει τ' άγρια ξεσπάστα που ακούμε στους Skynyrd (δεν χρείαζετε άλλωστε), εδώ η κιθάρα του είναι μελωδική, μεστή και πολύ Blues, ακούς έναν εντελώς καινούργιο Rossington. Ο τύπος απλά είναι απίστευτος τα solos του είναι μοναδικά και εκπληκτικά... σε μαγεύουν με το πρώτο κιόλας άκουσμα.
Αν θα έχει εμπορική επιτυχία αυτό το album; Αυτό δεν το ξέρω σίγουρα, αλλά δεν νομίζω πως ο Gary χρειάζεται ν’ αποδείξει κάτι μετά από 50 χρόνια στη μουσική σκηνή του Νότου. Απλά αυτό το album είναι για μένα μια κατάθεση ψυχής. Τελικά είναι ένα αρκετά ώριμο μα πάνω απ‘ όλα είναι ένα συνεπές album σε όλα του και έχει αρκετά πιασάρικα τραγούδια.
Από τον καλό αυτό δίσκο ξεχώρισα επίσης τα εξής τραγούδια… "Through My Eyes", “Shame On Me”, “Too Many Rainy Days”, "I Should've Know", ενώ σε πολλές πτυχές του δίσκου η χημεία του Gary και της Dale, μου θύμισαν και με γύρισαν κάπως πίσω στις ημέρες των Rossington Collins Band.
"...Ένας «δήθεν» μουσικό-κριτικός δημοσιογραφάκος σε Ελληνικό site, έγραψε ότι το “Take It On Faith” είναι «πουρό-ροκ», μα πόσο άσχετος και ανεκδιήγητος μπορεί να είναι κάποιος..., κανένας σεβασμός στην ιστορία του Gary Rossington και στην προσφορά του στο Southern Rock..."
"...Ένας «δήθεν» μουσικό-κριτικός δημοσιογραφάκος σε Ελληνικό site, έγραψε ότι το “Take It On Faith” είναι «πουρό-ροκ», μα πόσο άσχετος και ανεκδιήγητος μπορεί να είναι κάποιος..., κανένας σεβασμός στην ιστορία του Gary Rossington και στην προσφορά του στο Southern Rock..."
ΤΑΚΕ ΙΤ ΟΝ FAITH: “I Should’ve Known”, “Take It On Faith”, “Light A Candle”, “Dance While You’re Cookin’”, “Shame On Me”, “Good Side Of Good”, “Through My Eyes”, “Something Fishy”, “Too Many Rainy Days”, “Where Did Love Go”, “Two Very Different Things”.
ROSSINGTON: Dale Rossington – Vocals, Gary Rossington – Guitar.
Jack Holder/ Gary Nicholson/ Kenny Greenburg – Guitar, David Smith – Bass, Richie Hayward – Drums, Bruce McCabe/ Reese Wynans/ Michael Rojas/ Gordon Mote – Piano/ Organ, Delbert McClinton – Harmonica and Shawn Camp – Dobro.
Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.
Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (CD), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Southern Rock εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 28 Οκτώβριος 2016
- Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos
VAN ZANT
RED, WHITE & BLUE (LIVE)
2016
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 24 Οκτώβριος 2016
- Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos
OUTLAWS
ONCE AN OUTLAW, 2007
(2016)
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 20 Οκτώβριος 2016
- Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos
HOGJAW
RISE TO THE MOUNTAIN
(2015)
Ο τελευταίος δίσκος των Hogjaw, κυκλοφόρησε το 2015, αλλά τώρα το πήρα σε βινύλιο, οπότε τώρα γίνετε και αυτή η δίσκο-παρουσίαση. Εγώ δεν περιμένω να μου στέλνουν σε download τις νέες δισκογραφικές δουλειές των συγκροτημάτων, για να κάνω κριτική, αλλά θέλω να έχω το φυσικό προϊόν (LP ή CD) της μουσικής που ακούω. Επίσης, εκτός αυτού, κάνω κριτική σε ότι θέλω εγώ και όχι σε ότι μου στέλνουν που μπορεί να είναι και σαβούρα. Η επιλογή των δίσκων που σας παρουσιάζω είναι καθαρά δική μου και μετά από αυτόν τον πρόλογο, ας περάσουμε στο τελευταίο album των Hogjaw.
Οι Hogjaw δισκογραφούν από το 2008 και κάθε φορά μας παρουσιάζουν ωραία Southern Rock/ Boogie albums, το συγκρότημα έχει βελτιώσει τον ήχο του σημαντικά, όλα αυτά τα χρόνια, το “Rise To The Mountain”, είναι ίσως η ιδανική περίπτωση ενός καλού της Νότιου Rock δίσκου. Σίγουρα είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση αν αναλογιστούμε τα πόσα λίγα γνησία αντρικά Southern Rock albums κυκλοφορούν κάθε χρόνο.
Η φωνητική απόδοση του Jonboat Jones, κινείται κάπου μεταξύ του μεγάλου Johnny Cash και έτσι καταφέρνει να βάλει την απαραίτητη συγκίνηση στην τραγουδιστική του απόδοση. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές πλέον στα πιο πολλά τραγούδια πλέον από το νέο δίσκο, ενώ και η σύνθεση των τραγουδιών έχουν τη τάση να έχουν βελτιστοποιηθεί σημαντικά. Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε τη θετική εικόνα για την αναβίωση του Southern Rock μέσω των Hogjaw, όπου κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, το πάθος δεν τους λείπει καθόλου. Το συγκρότημα μεταλλάσσεται γρήγορα και έχει τις ικανότητες του να μας χαρίσει δολοφονικούς δίσκους. Όλα τα riffs εν τω μεταξύ είναι πραγματικά πολύ καλά και η εικόνα που παρουσιάζουν οι Hogjaw έχει πολλά θετικά στοιχεία, ενώ και τα τραγούδια έχουν σίγουρα εξελιχτεί σε οργανικό επίπεδο, προς το καλύτερο. Θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι Hogjaw με το “Rise To The Mountain”, έχουν κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Επιπλέον τα πιασάρικα riffs και οι μελωδίες σου μείνουν, από το πρώτο άκουσμα κιόλας του δίσκου. Στην πραγματικότητα το “Rise To The Mountain”, είναι ένα πραγματικά καλό Southern Rock album εν έτη 2015.
Συμπέρασμα το “Rise To The Mountain” των Hogjaw, μας προσφέρει ένα πολύ καλό και αξιοπρεπές μείγμα από Blues Rock, Country/ Southern Rock, που είναι ακόμα πολύ μπροστά από άλλα συγκροτήματα του είδους. Το Νότιο Rock πολλοί το αγάπησαν, ενώ υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που το υπηρετούν ακόμα και σήμερα, αλλά λείπει το μεγάλο όνομα που θα εκτινάξει τη δημοτικότητα του και πάλι στα ύψη. Πολλοί προσπαθούν και θέλουν αλλά… δεν μπορούν δυστυχώς να κάνουν τι μεγάλη διαφορά, γιατί πολύ απλά δεν έχουν έναν Ronnie Van Zant στις τάξεις τους. Τουλάχιστον οι Hogjaw προσπαθούν και όταν πρόκειται για παραδοσιακή Αμερικανική Νότια μουσική, με κιθάρα με πλούσια riffs και ευφυή σύνθεση τραγουδιών, να τους ακούσετε το αξίζουν. Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα… “Rise To The Mountain”, “I Will Remain”, “Leavin Out The Backside”, “Grey Skies”, “Another Day” και “Fire, Fuel & Air”.
HOGJAW: Jonboat Jones – Vocals/ Guitar, Jimmy Rose – Guitar, Elvis D – Bass and Jason Kwall – Drums.
RISE TO THE MOUNTAIN: “Rise To The Mountain”, “Leavin Out The Backside”, “Over For You Know It”, “Where Have You Gone”, “Fire, Fuel & Air”, “I Will Remain”, ‘Another Day”, “Second To None”, “The Smoker”, “Grey Skies”.
Για το Southern-Rock.GR: (Ηλίας Κωστόπουλος).
ΥΓ. Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε το group/ καλλιτέχνη.
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτώβριος 2016
- Γράφτηκε από τον/την Savvas Sinodinos
OUTLAWS
IΤ'S ABOUT PRIDE
(2013)
Είναι το “It’s About Pride” το μεγάλο comeback album για τους Outlaws; Ναι, φίλοι μου είναι το μεγάλο comeback, γιατί πολλά από τα τραγούδια ασχολούνται με την απώλεια, το οποίο είναι κατανοητό, του frontman Hughie Thomasson που πέθανε το 2007. Τα επιζώντα μέλη αποφάσισαν να μεταφέρουν σε αυτό το album το τι σημαίνει γι’ αυτούς το Southern Rock. Σε όλο τον δίσκο τα κιθαριστικά solos πέφτουν το ένα μετά το άλλο ασταμάτητα, είχα χρόνια να ακούσω έναν τόσο αξιόλογο και χορταστικό Νότιο album. Φυσικά δεν βρισκόμαστε στα 70’s που το South κυριαρχούσε, αλλά αυτή η προσπάθεια των Outlaws είναι σπουδαία, με συγκίνησαν αρκετά με αυτή τη νέα δουλειά τους, που έκατσα και άκουσα ξανά όλα τα βινύλια τους.
Εδώ στο “It’s About Pride” ο Henry Paul δείχνει τις ικανότητες του μια προς μια, εξαπολύοντας όλον του τον δυναμισμό. Μαζί με τους παλιούς Monte Yohoκαι Billy Crain, μάζεψε όλα τα τραγούδια και κατέγραψε ένα εξαιρετικά σφιχτοδεμένο δίσκο, με πολλά vintage στοιχεία που κοιτάζουν πίσω στο παρελθόν της μπάντας πολύ απειλητικά. Όλες οι συνθέσεις αναμεταδίδουν ένα φονικό τρίδυμο στις κιθάρες, το τι γίνετε στα solosδεν περιγράφετε με λόγια, χαμός. Όλα τα τραγούδια είναι κορυφαία, οι «παράνομοι» είναι πάλι έξω για να αποδείξουν ότι δεν είναι προς τα κάτω, αλλά προς την κορυφή και κάνουν ένα μεγάλο άλμα προς τον 21ο αιώνα. Αν και χωρίς τη βοήθεια του αείμνηστου Thomasson, οι εναπομείναντες Outlaws σπάνε κόκκαλα, φίλοι μου.
Ενώ να τονίσω ότι η παραγωγή των Michael Bushκαι Henry Paulείναι άψογη και πεντακάθαρη, που αφήνει όλα τα όργανα να ακουστούν ομοιόμορφα. Απολαύστε τραγούδια όπως τα “Tomorrow’s Another Night”, “Hidin’ Out In Tennessee”, “Trail Of Tears”, “Trouble Rides A Fast Horse”, “Right Where I Belong” και την εκ νέου εκτέλεση του γνωστού παλιού τραγουδιού των Outlaws, “So Long”.
Αυτοί οι «παράνομοι» πάντα έβγαζαν δίσκους κορυφαίους και βρώμικους, γεμάτους Southern Rock, επιπλέον οι κιθαριστικές τους μονομαχίες είναι εντυπωσιακές αφού οι τρείς κιθάρες κυριολεκτικά θερίζουν. Το album είναι αφιερωμένο στην μνήμη, των Hughie Thomasson, Billy Jones και Frank O’ Keefe.
It’s About Pride: “Tomorrow’s Another Night”, “Hidin’ Out In Tennessee”, “It’s About Pride”, “Born To Be Bad”, “Last Ghost Town”, “Nothin’ Main About Main Street”, “The Flame”, “Trail Of Tears”, “Right Where I Belong”, “Alex’s Song”, “Trouble Rides A Fast”, “So Long”.
OUTLAWS: Henry Paul (Vocals/ Guitar), Monte Yoho (Drums), Dave Robbins (Keyboards), Billy Crain (Guitar), Chris Anderson (Guitar) & Randy Threet (Bass).
Για το Southern-Rock.GR: (Ηλίας Κωστόπουλος).
Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (CD), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε το group/ καλλιτέχνη.
.......................................................................
Ακολουθεί μια δεύτερη κριτική από τον Σάββα Συνοδινό.
Οι Outlaws, ενα απο τα σημαντικότερα γκρούπ με την δική του σημαντική διαδρομή στο χώρο του Southern rock κυκλοφορήσε το νέο του άλμπουμ, "It’s About Pride" στις 25 Σεπτεμβρίου μέσω της Rocket Science Ventures. Είναι το πρώτο studio άλμπουμ της μπάντας από το 1994 με το Diablo Canyon. Το “Tomorrow’s Another Night,” είναι το πρώτο single,του άλπμουμ που εγινε ραδιοφωνική επιτυχία απο τις 20 αυγούστου.
Μετά απο αρκετές αλλαγές στα μέλη της μπάντας στην διάρκεια της καριέρας τους το συγκρότημα διαθέτει πάλι το ιδρυτικό της μέλος τραγουδιστής / τραγουδοποιός / τον κιθαρίστα Paul Henry ο οποίος πηγαινοερχόταν στο γκρούπ και αυτό προκάλεσε διάφορες περιέργες κουβέντες γύρω απο το όνομα της μπάντας. Μαζί του στα drums o τραγουδοποιός Monte Yoho, o κιθαρίστας Billy Crain, ο κιθαρίστας Chris Anderson,και ο πληκτράς /τραγουδιστής Ντέιβ Robbins ενώ στο μπάσο /και δεύτερα φωνητικά ο Randy Threet.
"Οι Outlaws υπήρξαν μακριά απο την δημοσιότητα πολύ καιρό, είναι σχεδόν σαν ξεκινώντας πάλι απο την αφετηρία," λέει ο Paul σε μια δηλωσή του "Όμως, λόγω της ιστορίας της μπάντας, βλέπουμε αυτό ως ένα νέο κεφάλαιο. Έχουμε γράψει αυτό το άλμπουμ με τους δικούς μας όρους, και είμαστε έδω για να κάνουμε μια σημαντική εμφάνιση. Οι οπαδοίς μας που τους αρέσαμε εξακολουθούν και τώρα να μας αγαπούν γιατί είμαστε εξίσου καλή μπάντα ή ακόμα και καλύτερη από ό,τι είμασταν. Πάνω απ 'όλα, αναγνωρίζουν την καρδιά του γκρούπ και το τι είναι αυτό που εξακολουθεί να κάνει". Εαν κρατήσουμε μακριά τις διαφωνίες και οτι άλλο προέκυψε, με το εαν ο Henry μπορεί, η πρέπει, να χρησιμοποιεί το όνομα του γκρούπ,και δούμε μόνο το μουσικό κομμάτι, πρόκειται για ενα άλμπουμ που προσπαθεί να δώσει μια άλλη διάσταση της μπάντας πιο εξελιγμένη θα έλεγα, βασισμένη στο παρελθόν της.
Σε κάποια τραγούδια δεν μπορώ να πω, πως είναι ο απόλυτα γνωστός sound της μπάντας, αλλά μια ισως βελτιωμένη έκδοση με πολύ καλύτερη παραγωγή και σαφή southern soft rock δρόμους. Τα σόλος αρκετά προσεγμένα με λίγο μικρότερη διάρκεια απο το παρελθόν, αλλά σίγουρα ποιοτικά (σε κάποια σημεία μύρισε και Skynyrd). Ο αμερικάνικος μουσικός νότος και με μπαλλάντες και με ποιό power τραγούδια ξαναβρίσκει την αίγλη του. Με λίγα λόγια για όσους αγαπούν αυτό το είδος, είναι ένας δίσκος που θα πρέπει να υπάρχει στην δισκοθήκη τους.
Σάββας Συνοδινός.
Περισσότερα Άρθρα...
- Rory Kelly - "Kings Never Sleep" 2014 (review)
- North Mississippi Allstars - "World Boogie Is Coming" 2013 (Review)
- HOGJAW - "If It Ain´t Broke." 2013
- J.J. MUGGLER BAND - "The JJ Muggler Band" (1994 original) 2013
- Skinny Molly - "Haywire Riot" (2012)
- ZZ TOP - ‘La futura’ 2012 (review)
- Jimmie Van Zant - "Feels Like Freedom" 2012
- Lynyrd Skynyrd - "Last of a Dyin' Breed' 2012 (review)
- LITTLE FEAT - ”Rooster Rag” 2012 (review)
- Chuck Leavell - "Back to the Woods" 2012
