ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ

YANCY DERRINGER - "Openers" 1975 (review)

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 03 Ιανουάριος 2013

YANCY DERRINGER
OPENRS
1975
(Hemisphere Records)

SIDE I: Pass The Wine, Rocket Roll, Aero Plane, I Thought A Lot Today.
SIDE II: Welcome On, Standing On The Edge, Weedburner.

YANCY DERRIINGER: C.F. Charlie Kuchler – Vocals/ Piano, Boyd Williamson – Guitars, Gabriel Berrafato – Bass and Lynn Gnatzig – Drums.
Produced by Pat McBride.

Αν σας αρέσει το σκληρό Southern/ Boogie Rock από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, τότε οι Yancy Derringer είναι για εσάς, αν σας αρέσουν επίσης μπάντες όπως οι παλιοί καλοί Blackfoot ή οι Godz τότε θα αγαπήσετε αυτόν το δίσκο. Το 1975 κυκλοφόρησαν αυτό το καταργημένο και χαμένο πια LP, το οποίο χαρακτηρίζετε από τις εξαιρετικές κιθάρες τα πλήκτρα και από το 7-λέπτο έπος "Weedburner" που θυμίζει αρκετά Led Zeppelin.
Οι Yancy Derringer ήταν ένα τετραμελές συγκρότημα που ηχογράφησε ένα σπάνιο δίσκο με τον τίτλο “Openers” το 1975, μόνο σε 1000 περιορισμένα αντίτυπα, το album αντικατοπτρίζει τον ζωντανό ήχο της μπάντας και έχει επτά δημιουργικά και πρωτότυπα τραγούδια. Όταν το 1976 σχεδιάστηκε να κοπούν και να κυκλοφορήσουν άλλα 1000 αντίτυπα, η μπάντα όμως είχε ήδη διαλυθεί, έτσι ο δίσκος έγινε αμέσως συλλεκτικός και σπάνιος, σήμερα στο διαδίκτυο φτάνει από τα 200 έως τα 250 δολάρια, ίσως και παραπάνω μερικές φορές.
Ο ήχος των Yancy Derringer ήταν παρόμοιος με αυτόν με μερικά από τα πιο σκληρά με γνώμονα το Νότιο Rock ήχο συγκροτήματα, όπως οι Lynyrd Skynyrd, οι Blackfoot, ή οι Marshall Tucker Band.
Οι Yancy Derringer προέρχονται από το Wisconsin και ήταν ένα Southern Hard Rock συγκρότημα, παλαιότερα ήταν γνωστοί με το όνομα Birth, η μπάντα άλλαξε το όνομα της τον Απρίλιο του 1974, όταν αντικαταστάθηκε ο Bill Schmidt στην κιθάρα. Πιο παλιά στα 60’s ονομάζονταν Atlantic Ocean, ή Speed Freedom, που είχαν σχηματιστεί γύρω από μια ομάδα μουσικών που φοιτούσαν σε ένα κολέγιο στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin το LaCrosse, είχαν παίξει ως 6μελής μπάντα, αλλά έως και δέκα άτομα επί σκηνής.
Οι Yancy Derringer έπαιξαν σε πολλά τοπικά bars, festival, και πανεπιστημιουπόλεις γύρω από τα Midwest από 1974 μέχρι το 1976 και είχαν μια καλή γερή βάση οπαδών που τους είχαν ακολουθήσει και στις προηγούμενες μπάντες. Άρχισαν να γράφουν τα δικά τους τραγούδια, παρ’ όλα αυτά έκαναν και μοναδικές διασκευές σε τραγούδια των Mott The Hoople, Rolling Stones, ή των Creedence Clearwater Revival και ήταν επίσης γνωστοί για τα εντυπωσιακά jamming σε τραγούδια των Led Zeppelin.
Κυκλοφόρησαν ένα δίσκο το 1975 ο οποίος έλαβε άριστες κριτικές από τότε μουσικό τύπο και τώρα θεωρείται ως πιο συλλεκτικός στην μουσική εφημερίδα “Goldmine” και στο περιοδικό “Rockin’ Records”. Αλλά δυστυχώς η εντελώς και αναίτια υπό-χρηματοδότηση δεν βοήθησε την τελική πορεία της επιτυχία του μοναδικού αυτού δίσκου.
Ο δίσκος είναι λίγο Stoner με Hard Progressive Rock ήχο που προσελκύει την προσοχή του Rock ακροατή, διότι το 7-λέπτο “Weedburner” είναι πραγματικά ένα μεγάλο τραγούδι με μια απόκοσμη κιθάρα και με μια ζέστη ευχάριστη slide κιθάρα. Το υπόλοιπο album είναι λιγότερο βαρύ, περισσότερο Hard Rock και με πολλά στοιχεία από Southern Rock, τα δυο τραγούδια που ξεχωρίζω είναι το "Welcome On" και το "Standing On The Edge". Όλο όμως το “Openers” καλύπτει ένα ευρύ φάσμα του σκληρού Rock με στυλ και τραγούδια που ταιριάζουν όμορφα μεταξύ τους, τα περισσότερα από τα τραγούδια του δίσκου είναι αρκετά πειστικά και ευχαρίστα στο άκουσμα. Το πιο περίεργο τραγούδι είναι το “Rocket Roll”, που έχει μια όμορφη μελωδία και υψηλά φωνητικά που θυμίζουν λίγο το "Teenage Love Affair” του Rick Derringer.
Σε γενικές γραμμές αυτό είναι ένα εκπληκτικά συμπαγές Hard Rock/ Southern album χωρίς κανένα αποτυχημένο κομμάτι.
Μετά από το αρχικό τους πόνημα, πολύ γρήγορα το συγκρότημα θέλει έναν δεύτερο δίσκο ο οποίος όμως παγιδεύτηκε στην διαχείριση της δισκογραφικής τους εταιρείας και δεν βγήκε ποτέ. Αυτό προκάλεσε τριβή ανάμεσα στην μπάντα και στους οπαδούς τους, αφού χάσουν το ενδιαφέρον τους για το σχήμα. Τελικά οι Yancy Derringer διαλύθηκαν τον Οκτώβριο του 1976, το 1978 ξαναφτιάχτηκαν με το όνομα Vers με τον πρώτο τους κιθαρίστα Bill Schmidt, προσπάθησαν για ένα δίσκο αλλά ποτέ δεν βγήκε στα ράφια των δισκοπωλείων.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ YANCY DERRINGER
Openers [1975]

TRIVIA: “Yancy Derringer” λεγόταν και μια Αμερικανική Western σειρά που παίχτηκε στο CBS τα χρόνια 1958-1959, με τον Jock Mahoney (1919-1989) στο πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Yancy Derringer ήταν ένας τυχοδιώκτης gentleman, ήταν ένας πρώην αξιωματικός του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Στρατού που έχει επιστρέψει στη New Orleans, Louisiana, το 1868 τρία χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου.

Κείμενο: Ηλίας Κωστόπολος.

Ηλίας Κωστόπουλος

Η ιστορία του Break On Through (To The Other Side)

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 16 Δεκέμβριος 2012

Η ιστορία του Break On Through (To The Other Side)

Η ιστορία του Break On Through (To The Other Side) 2
γράφει το μέλος Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE) Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Στους στίχους του συναντάμε ταυτόχρονα τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά. Την ώρα της αφύπνισης και την ώρα του ονείρου.Το «Break On Through (To The Other Side)» περιλαμβάνεται στον πρώτο δίσκο των Doors, με τίτλο το όνομά τους, που κυκλοφόρησε το 1967. Δεδομένου ότι ήταν το πρώτο τραγούδι του δίσκου αλλά και το πρώτο single των Doors, αυτό είναι το τραγούδι με το οποίο το συγκρότημα συστήθηκε στο κοινό εισάγοντας την καλλιτεχνική του οπτική: «the day destroys the night / Night divides the day».

Περισσότερα...

BLIND FAITH - "Blind Faith" 1969 (review)

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 04 Δεκέμβριος 2012

BLIND FAITH
BLIND FAITH
22 June 1969
(Atco)

SIDE I: Had To Cry Today, Can’t Find My Way Home, Well All Right, Presence Of The Lord.
SIDE II: Sea Of Joy, Do What You Like.

BLIND FAITH: Eric Clapton – Vocals/ Guitars, Rick Grech – Vocals/ Bass, Ginger Baker – Drums and Steve Winwood – Vocals/ Keyboards.
Produced by Jimmy Miller.

Οι Άγγλοι Blind Faith είχαν χαρακτηριστεί ως το πρώτο super group, απλά να θυμόμαστε ότι αποτελούνταν από τους Eric Clapton (Cream), Steve Winwood (Traffic), Ginger Baker (Cream) και Rick Grech (Family), το σχήμα δημιουργήθηκε επίσημα στις 8 Φεβρουαρίου του 1969.
Όλοι αυτοί οι μουσικοί είχαν έρθει από Progressive Rock συγκροτήματα και σε μεγάλο βαθμό από Blues μπάντες, είχαν αποφασίσει όμως να ταρακουνήσουν τα μουσικά πράγματα εν έτι 1969, και ενσωμάτωσαν στυλ και επιρροές σε αυτόν τον ένα και μοναδικό δίσκο που κυκλοφόρησαν.
Το αρχικό εξώφυλλο του album όπως παρουσιάστηκε στην Ευρώπη με το μικρό γυμνό κορίτσι (λέγετε ότι ήταν η κόρη του Eric Clapton) απαγορεύθηκε, ενώ σε κάποιες χώρες κυκλοφόρησε με το οπισθόφυλλο για εξώφυλλο.
Λίγο μετά την διάλυση των Cream στα τέλη του 1968, ο Clapton είχε αρχίσει τις επαφές με τον Winwood και, σύντομα η σκέψη του να σχηματίσουν το δικό τους συγκρότημα ήταν δελεαστική. Ο πρώην drummer των Cream, Baker ήταν πρόθυμος να συμμετέχει και αμέσως μπαίνει στην μπάντα, μετά καλούν και τον Grech για να γίνει ο μπασίστας και οι Blind Faith επίσημα έχουν δημιουργηθεί. Οι φήμες ξεκίνησαν για αυτό το super-group αμέσως και εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά σε σημείο που πολλοί τους ονόμαζαν Super Cream.
Λέγετε ότι το όνομα Blind Faith προέρχεται δήθεν από την συγκρατημένη αισιοδοξία του Clapton που αισθάνθηκε για το συγκρότημα, τώρα όμως αναγνωρίζεται ως το σημείο αναφοράς όταν μιλάμε για super groups.
Είναι ένα album γραμμένο γρήγορα μέσα σε λίγους μήνες (Φεβρουάριο, Μάρτιο του 1969), αυτοί οι τύποι ήθελαν να κάνουν πραγματικά καλά δυνατά και δημιουργικά τραγούδια και ναι, όντος τα τραγούδια είναι αρκετά καλά.
Οι Blind Faith κάνουν το live ντεμπούτο τους στο Hyde Park του London τον Ιούνιο του 1969. Ακολούθησε μια γρήγορη live περιήγηση στην Σκανδιναβία ως προθέρμανση για τις μεγαλύτερες συναυλίες στην Αμερική, όταν τελείωσε τον Αύγουστο του 1969 η Αμερικανική περιοδεία, οι Blind Faith δεν υφίστανται όμως ως μπάντα. Όπως σε κάθε κανονικό μεγάλο super-group απλά κατέρρευσαν κάτω από την πίεση των live και τελικά υπέκυψαν στην οριστική διάλυση.
Το album των Blind Faith ήταν μια εμπορική επιτυχία, ένα τέλειο παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει η διαφημιστική εκστρατεία στις πωλήσεις, το album έφτασε στο Νο.1 και στις δυο μεριές του Ατλαντικού. Η μουσική του album είναι κατά περιόδους στο ύφος των Winwood (Traffic) και Clapton (Cream) αν και έχει επίσης το δικό του μοναδικό Hard Rock ήχο.
Ο δίσκος ξεκινά με το Hard Rock riff του εναρκτήριου “Had To Cry Today” (προσωπική μου συμπάθεια), συνεχίζει με το μυστηριακό ακουστικό Folk-Country “Can’t Find My Way Home” (το πιο γνωστό τραγούδι του δίσκου) με μια υπέροχη φωνή από τον Winwood, ενώ τα drums ταιριάζουν τέλεια. Μετά έρχεται μια Hard Rock διασκευή στο γνωστό Rock ‘N’ Roll τραγούδι του Buddy Holly το ”We All Right”. Στη συνέχεια υπάρχει η πρώτη μεγάλη σύνθεση του Clapton το “Presence Of The Lord” με μια μεγάλη σειρά από πλήκτρα, ισχυρά φωνητικά και μια φανταστική αν και ξαφνική solo κιθάρα, ο Ginger παίζει και εδώ κάποια μεγαλειώδη drums που ταιριάζουν απόλυτα, είναι ένα από τα προφανές high-lights του album, έτσι κλείνει η πρώτη πλευρά του ομώνυμου δίσκου.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το "Sea Of Joy", ίσως το μικρότερο κομμάτι σε σχέση με αυτά που υπάρχουν την πρώτη πλευρά, το fiddle (βιολί) του Grech είναι αρκετά αισθητό και, είναι η πιο καλή στιγμή του τραγουδιού. Αυτό το τραγούδι είναι διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι των Blind Faith, στην αρχή είναι αργό, αλλά στη συνέχεια θα γίνει βαρύτερο, ο Ginger παίζει αργά επιβλητικά drums, ακόμα ένα πιασάρικο Rock & Roll τραγούδι.
Τώρα έρχεται ίσως το πιο αμφιλεγόμενο τραγούδι του album αυτό που χωρίζει τους die hard οπαδούς των Blind Faith σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, ο λόγος για το 15-λέπτο "Do What You Like" που αποτελείται από πολλά περάσματα από όλα τα μέλη της μπάντας, που κάνουν ότι τους αρέσει πραγματικά. Κάθε μέλος έχει το δική στιγμή του για ένα solo, ενώ πολλοί οπαδοί μισούν αυτό το τραγούδι εμένα μου αρέσει, το καθένα χωριστά από τα μέλη των Blind Faith μας δείχνουν πόσο ταλαντούχοι είναι με τα όργανα τους. Έχουμε solo keyboards από τον Winwood, ενώ ο Clapton μας δίνει ένα αστρικό solo σε απόδοση, ο Grech μας δείχνει πόσο μεγάλος και στιβαρός είναι στο μπάσο. Τέλος υπάρχει και ο γρανιτένιος και μοναδικός Ginger, το drum solo του συνεχίζετε για μεγάλο χρονικό διάστημα και είναι απίστευτο και αξέχαστο.
Έτσι είναι το απόλυτο τέλειο album που ζει ακόμη μέχρι και σήμερα (μετά από 4 δεκαετίες), σίγουρα χάρις το ταλέντο των εμπλεκομένων μουσικών, πολλοί από εσάς πρέπει να ήσασταν αγέννητοι όταν βγήκε αυτός ο δίσκος, εγώ ήμουν μόλις 3 χρονών. Μπορούμε μόνο να φανταστούμε τι θα έκαναν στη συνέχεια αν ήταν μαζί, αλλά δεν πειράζει αφού μας άφησαν αυτό το μουσικό διαμάντι σαν παρακαταθήκη.
Το πρώτο και το τελευταίο album των Blind Faith, παραμένει ένα από τα καλύτερα μουσικά κοσμήματα που έβγαλαν ποτέ οι Eric Clapton, Steve Winwood, Rick Grech και Ginger Baker. Η ιστορία του συγκροτήματος διήρκεσε μόλις έξι μήνες μέχρι τον Οκτώβριο του 1969, δυστυχώς η μπάντα δεν θα ήταν ποτέ ξανά μαζί, όμως ο μόλις 42 λεπτών δίσκος είναι εδώ κα θα μας συντροφεύει για πάντα καλή ακρόαση σε όλους.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ BLIND FAITH
Blind Faith [1969]

Ηλίας Κωστόπουλος.

Δέκα λόγοι για τους οποίους τα ‘70s ήταν η καλύτερη δεκαετία του Rock.

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 10 Νοέμβριος 2012

Κάθε γενιά είναι ευαίσθητη όσον αφορά τη δεκαετία που ενηλικιώθηκε.Για τους ροκάδες ωστόσο καμία δεκαετία δεν ανταγωνίζετε τα ‘70s σε πολλούς τομείς.
Στα ‘70s,τη μετά- Beatles και προ-MTV δεκαετία,το rock and roll παιζόταν σε μεγάλους ανοιχτούς χώρους και η διάσπαση σε υποκατηγορίες δεν ήταν τόσο έντονη.Παραθέτουμε δέκα λόγους που έκαναν αυτή τη δεκαετία,την καλύτερη του rock and roll.

Περισσότερα...

FIREBALLET - "Night On Bald Mountain" 1975 (review)

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 18 Οκτώβριος 2012

Fireballet Night On Bald Mountain album cover

FIREBALLET

NIGHT ON BALD MOUNTAIN

1975

(Passport Records)

SIDE I: Les Carthedrales, Centurion (Tales Of Fireball Kids), The Fireball.

SIDE II: Atmospheres, Night On Bald Mountain (Suite) [a. Night On Bald Mountain, b. Night-Tale, c. The Engulfed Cathedrale, d. Night-Tale (reprise), e. Night On Bald Mountain (finale)].

FIREBALLET: Jim Como – Vocals/ Drums, Ryche Chianda – Guitars, Martyn Biglin – Bass, Bryan Howe – Organ and Frank Pelto – Piano.

Produced by Ian McDonald.

Αν σας αρέσουν τα πρώτα βινύλια των Uriah Heep με τον David Byron στα υπέροχα οπερετικά φωνητικά, τότε αυτός ο δίσκος είναι για τα γούστα σας.

Δημιουργήθηκαν αρχές των 70’s, στο New Jersey, NYC, αρχικά ονομάζονταν Fireball Kids αλλά όταν υπέγραψαν δισκογραφικό συμβόλαιο με την Passport Records άλλαξαν το όνομα τους σε Fireballet.

Αυτός ο δίσκος λοιπόν είναι ένας από τους πολυτιμότερους λίθους στην ιστορία του Αμερικανικού Progressive Rock, για όσους ξέρουν δηλαδή.

Το πρώτο τους album "Night On Bald Mountain" κυκλοφόρησε το 1975 σε παραγωγή του Ian McDonald (King Crimson, Foreigner), ακούγεται πολύ καλαίσθητα και ευχαρίστα.

Το πολύ όμως απογοητευτικό δεύτερο τους LP του 1976 με τον τίτλο “Two Too", δεν αποτέλεσε καμία έκπληξη και αποδείχθηκε το κύκνειο άσμα της μπάντας, εμείς εδώ όμως θα ασχοληθούμε μόνο με το πρώτο τους.
Το ντεμπούτο album είναι δυστυχώς μια άγνωστη ομορφιά για πολλούς οπαδούς του Hard Rock και Progressive Rock, ίσως κάποιοι μυημένοι να το γνωρίζουν.

Το album είναι πραγματικά αρκετά αξιοπρεπές με πολύ καλές μελωδίες, με μεσαιωνικής φαντασίας στίχους, ότι πρέπει δηλαδή για τους Prog Rock οπαδούς.

Ο Jim Como είναι ένας αρκετά καλός και συνάμα δραματικός τραγουδιστής, σε πολλά σημεία μου θυμίζει έντονα τη φωνή του μέγιστου David Byron (Uriah Heep), ενώ η υπόλοιπη μπάντα με τον εκπληκτικό κιθαρίστα Ryche Chlanda και τέλος το δίδυμο στα keyboards Bryan Howe και Frank Petto, είναι άξιοι και ναι, παίρνουν πολλά εύσημα για τη συμβολή τους στη δημιουργία αυτού του δίσκου.

Από την άλλη πλευρά του νομίσματος, οι Fireballet παίζουν με αρκετές επιρροές από Uriah Heep, Yes, Deep Purple, Genesis, King Crimson, Kansas, Starcastle, FM.

Ο δίσκος ξεκινά με το δεκάλεπτο “Les Cathédrales” όπου έχει μια εκπληκτική αίσθηση Prog Rock, τα πλήκτρα προωθούνται σε ατμοσφαιρικά τμήματα, ενώ τα φωνητικά στο τραγούδι είναι μεσαιωνικού στυλ και φαντασίας. Μουσικά υπήρχαν πάρα πολλές ανατροπές, στροφές και περάσματα, είμαι σίγουρος ότι αυτό το τραγούδι θα σας καθηλώσει. Ακολουθεί το τραγούδι “Centurion (Tales Of Fireball Kids)” εδώ να παραδεχτώ ότι η fuzz solo κιθάρα του Ryche Chlanda είναι απλά απολαυστική. Η πρώτη πλευρά του δίσκου κλείνει με το “The Fireballet” όπου βρίσκει το συγκρότημα και τα περίεργα φωνητικά του Cuomo να ακούγονται μαγευτικά, ενώ ο Chlanda μετατρέπει το τραγούδι σε ογκόλιθο χάρις την ξέφρενη κιθάρα του.

Η δεύτερη πλευρά του “Night On Bald Mountain”, ξεκινά με το “Atmospheres” εκτός από την όμορφη μελωδία, το αποκορύφωμα ήρθε με τη μορφή Jazz solo κιθάρας του Chlanda. Το album θα τελειώσει με 20-λέπτο ομώνυμο κομμάτι όπου χωρίζετε σε πέντε τμήματα, με δεκάδες στροφές και με τα πέντε μέλη της μπάντας να έχουν μια ευκαιρία να επιδείξουν τη δεξιοτεχνία τους. Ακόμη και ένα τμήμα από εκκλησιαστικό όργανο υπάρχει σε αυτό το κομμάτι, θα το αγαπήσετε νομίζω με πάθος, δίνω ένα επιπλέον συν για τις όμορφες φωνητικές αρμονίες του τραγουδιστή.

Έτσι λοιπόν, αν πλησιάσετε και ακούσετε αυτόν το δίσκο με τη δέουσα προσοχή και με ανοιχτό μυαλό, θα πρέπει να απολαύσετε το αποτελέσματα στο maximum, αν ακούτε πραγματικά Progressive Rock, τότε πρέπει να είστε προοδευτικοί στα ακούσματα σας και σε κάτι καινούργιο, όπως το λέει και η λέξη.

Οι Fireballet είναι άλλο ένα από αυτά τα ελάχιστα γνωστά στο ευρύ Hard Rock κοινό Αμερικανικά Prog Rock σχήματα. Παρατήρησα ότι η Prog Rock σκηνή αυτής της χώρας (USA) αποτελείται από πολύ λίγες μπάντες που πραγματικά έκαναν μεγάλη καριέρα, ίσως μόνο οι Kansas να έκαναν επειδή περιλαμβάνουν στον ήχο τους μοναδικά μουσικά ηχητικά στοιχεία. Οι περισσότερες όμως από τις άλλες μπάντες ήταν άτυχες, αφού μόνο σε μικρές, τοπικές, περιφερειακές ετικέτες υπέγραψαν συμβόλαιο, ή τέλος κυκλοφόρησαν μόνες τους τα album τους.

Τουλάχιστον οι Fireballet είχαν την τύχη να γράψουν το δίσκο τους για την Passport Records, μια μικρή ετικέτα που όμως τουλάχιστον ήταν σε θέση να διανέμει τον δίσκο σε όλη την Αμερική και να έχουν μια σχετική επιτυχία στα τοπικά ραδιόφωνα.

Για μένα, το "Night On Bald Mountain" είναι ένας αρκετά καλός Progressive Hard Rock δίσκος, θα έλεγα ότι είναι απαραίτητος για κάθε οπαδό του Prock Rock όταν μάλιστα οι κλασσικές επιρροές είναι προφανής.

Το 1976 κυκλοφόρησαν άλλο εάν δίσκο, το απογοητευτικό “Two Too” (αλήθεια πόσο χαζό-ηλίθιο είναι αυτό το cover), λίγο μετά όμως από την κυκλοφορία αυτού του δεύτερου album η μπάντα διέλυσε οριστικά και αμετάκλητα.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ FIREBALLET

Night On Bald Mountain [1975]

Two Too [1976]

Ηλίας Κωστόπουλος.

SKYCLAD - A WORD TO THE WISE

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 27 Σεπτέμβριος 2012

Αφορμές για το άρθρο είναι η αγάπη που είχα για τους Skyclad όσο τραγουδούσε ο Walkyier σ’αυτούς και ο παρατετεμένος (κοντά ένα μήνα κράτησε) φετινός καύσωνας.Πρέπει να το αποδεχτούμε πλέον.Η Ελλάδα,το καλοκαίρι τουλάχιστον,έχει υποτροπικό κλίμα.Η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη είναι γεγονός και αιτία είναι η αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα (CO2) στην ατμόσφαιρα.

Περισσότερα...

MARCUS - "Marcus" 1976 (review)

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 19 Σεπτέμβριος 2012

MARCUS
MARCUS
1976
(United Artists)

SIDE I: Black Magic, Salmon Ball, Kelly, Gypsy Fever.
SIDE II: Pillow Stars, Highschool Ladies Streetcorner Babies, Dream Wheel, Rise Unto Falcon.

MARCUS: Marcus Malone – Vocals, Gene Bloch – Guitar, Randall David – Guitar, Jack Weber – Guitar Tim Bogert - Bass and Dandy “Star” Holmes – Drums.
Produced by Stuart Alan Love.

Η μοναδική δισκογραφική δουλειά από τους Marcus είναι αυτή που σας παρουσιάζω εδώ, ενός Hard Rock σχήματος από την μουσική πόλη του Detroit.
Η μπάντα πήρε το όνομα της από τον τραγουδιστή τους Marcus Malone, αλλά θα έλεγα ότι είναι ένα υποτιμημένο συγκρότημα, ο λόγος; Θυμάμαι όταν είδα το album για πρώτη φόρα σε ένα κατάστημα μεταχειρισμένων δίσκων (αρχές 90’s), που απεικονίζει τον Marcus Malone, με όλα τα είδη των φώτων που ήταν χάλια γύρω του, τότε αυτό που είπα ήταν: «ο δίσκος είναι Disco». Γιατί πολύ απλά το εξώφυλλο φαινόταν τόσο πολύ Disco-ish.
Ευτυχώς για μένα, μόλις τον άκουσα δεν ήταν καθόλου Disco, αλλά πραγματικά σας λέω θα εκπλαγείτε από την σκληρή μουσική που παίζει εδώ αυτό το σχήμα, χάρις τη βραχνή και γεμάτη ιδιαιτερότητες φωνή του τραγουδιστή, που δημιουργεί μια υπέροχη αντίθεση με τις τριπλές κιθαριστικές γραμμές. Δυστυχώς, η συνεργασία αυτή κατέληξε μόλις σε ένα δίσκο, ένα πραγματικό συλλεκτικό κομμάτι, μιας και το βινύλιο έχει προ πολλού χαθεί από τα δισκάδικα μεταχειρισμένων βινυλίων ενημερωμένα ή μη.
Αυτό είναι ένα αγαπημένο album από τα μέσα της δεκαετίας του '70, είναι συγκρίσιμο θα έλεγα στο μουσικό ύφος ίσως των Nitzinger, αλλά στην πραγματικότητα το “Marcus” είναι καλύτερο. Είναι ένα album που πρέπει να το έχει κάθε σκληρός 70’s οπαδός του Hard Rock και του Heavy Rock, καθώς με τρεις κιθαρίστες τα riffs είναι απίστευτα, τι περισσότερο θα μπορούσατε να ζητήσετε;
Με σαφείς υπαινιγμούς από Led Zeppelin, από Deep Purple και σίγουρα από Aerosmith σε όλα τα τραγούδια, είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως αυτός ο δίσκος δεν έπιασε καθόλου τους σκληρούς οπαδούς του Hard Rock, ίσως γιατί ο δίσκος κυκλοφόρησε σε μια εποχή που ανθούσε η σαχλή Disco μουσική. Γεγονός είναι ότι η δισκογραφική εταιρεία United Artists, έχει επενδύσει πολύ λίγα ή καλύτερα σχεδόν τίποτα για να τους προωθήσει, το οποίο σε συνδυασμό με το ότι στα καταστήματα έβαλαν το δίσκο στα ράφια της Funk και R&B, έτσι σίγουρα κρύφτηκε από τους ακροατές της Hard Rock μουσικής, που δεν τον άκουσαν ποτέ.
Το album είναι αναμφισβήτητα μέσα στα καλύτερα χαμένα διαμάντια (lost gem) της δεκαετίας του ’70 στο Hard Rock, όπως οι Toad ή οι Stonewall.
Η ποιότητα των οκτώ συνθέσεων είναι καταπληκτική και θα σας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς μια τέτοια μπάντα δεν είχε συνέχεια, καθώς οι τρεις κιθαρίστες εκ περιτροπής κάνουν αυτόν το δίσκο μια πραγματική απόλαυση για τους λάτρεις του σκληρού 70’s Hard Rock ήχου.
Το "Marcus" ανοίγει με το "Black Magic" που είναι μια γροθιά στο στομάχι, έχει ένα riff παρόμοιο με αυτό του "Space Truckin’" των Deep Purple, με ένα πολύ βαρύ ήχο κιθάρας που επίσης θυμίζει τις μουσικές γραμμές του "Miss Misery" των Nazareth.
Το "Kelly" είναι μια όμορφη μπαλάντα, ενώ ένα από τα καλύτερα τραγούδια είναι το “Pillow Stars" όπου οι Marcus ακούγονται τόσο κοντά στον ήχο του NWOBHM.
Άλλα αξιόλογα τραγούδια του δίσκου είναι τα "Highschool Ladies Streetcorner Babies" που μας φέρνει στο μυαλό Aerosmith των 70’s, το "Dream Wheel" έχει στοιχεία από AOR, ενώ το "Rise Unto Falcon” έρχεται να μας θυμηθεί κάτι από παλιούς Judas Priest.
Αν και εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί αυτό το album (σε μορφή βινυλίου), κάντε ένα κόπο να ψάξετε λίγο για να το βρείτε, είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα το απολαύσετε από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, αυτή η μπάντα δεν έρχεται να σας σπάσει τα αυτιά με βαβούρα, αλλά να σας δείξουν πόσο ταλαντούχοι μουσικοί είναι.
Στη δεκαετία του ’80, οι φήμες ήθελαν τον τραγουδιστή Marcus Malone, να σχεδιάζει συνεργασία με τον κιθαρίστα Greg Parker και τον Dandy Holmes, τελικά κατέληξε στο σχήμα που συνόδευε στα live τον Paul Sabu.

TRIVIA:
Για το τέλος άφησα το κερασάκι στην τούρτα, δηλαδή την συμμετοχή του μεγάλου βετεράνου Tim Bogert (Vanilla Fudge, Beck-Bogert & Appice, Boxer, Pipedream, Derringer, Cactus) στο μπάσο, σε 3 τραγούδια.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ MARCUS
Marcus [1976]

Κείμενο: Ηλίας Κωστόπουλος.

Historiami(n) Μια γιορτή αφιερωμένη στην ζωή του Robert Solli Burås

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 20 Αύγουστος 2012

Historiami(n)
Μια γιορτή αφιερωμένη στην ζωή του Robert Solli Burås

Ο κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του μια ιστορία. Πίσω από μεγάλους καλλιτέχνες όμως κρύβονται συνήθως οι πιό περίτεχνες, γεμάτες περιπέτεια, δημιουργία, πάθος και πόνο. Αυτά είναι θέματα που πάντοτε δέσποζαν στα τραγούδια ενός από τα πιό αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού αλλά και παγκοσμίως: Ο λόγος για τους Madrugada.

Περισσότερα...