ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ

 

Κάποιοι καλλιτέχνες δεν σημαδεύουν απλά το χώρο της Rock μουσικής με την παρουσία τους, αλλά μέσα από το έργο τους, γίνονται ταυτόσημοι για μια ολόκληρη εποχή.

Αυτό το ξεχωριστό και ιδιαίτερο βιβλίο του Παναγιώτη Παπαϊωάννου “Dead Rockers Society”, είναι αν μη τι άλλο ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε κάποιους από τους μουσικούς του Rock που χάθηκαν.

Καλό είναι να τους θυμόμαστε και να μνημονεύουμε το μουσικό τους έργο και στις επόμενες γενιές για παρακαταθήκη.

Αν και ο θάνατος είναι η οριστική παύση όλων των λειτουργιών, τα μουσικά έργα όλων αυτών των καλλιτεχνών που έχουν φύγει από τη ζωή, θα υπάρχουν για πάντα κι όταν εμείς δεν θα είμαστε πια εδώ. Ενώ θα σβήσουν από την μνήμη μας μόνο όταν σβήσουμε κι εμείς. Όπως είπε και ο Όμηρος «Είναι αλήθεια, όταν πεθαίνουμε ένα κομμάτι μας ζει: το αθάνατο πνεύμα», έτσι λοιπόν και το έργο τους μένει αθάνατο, σαν ένα κομμάτι της ζωής τους που μένει εδώ για να μας συντροφεύει για πάντα. Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες έχει περάσει πλέον, μετά το θάνατο τους, στη Rock μυθολογία, μόνο που αν η μυθολογία είναι φανταστική, γι’ αυτούς έχουμε χειροπιαστά τεκμήρια του ότι έζησαν κι έκαναν αρκετά μουσικά θαύματα.  

Η αίσθηση ότι ο Χάρος-θάνατος κάθε φορά παίρνει μαζί του και κάποιους από τους πρωτεργάτες του Southern Rock, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι μια ευχάριστη είδηση. Ποσό μάλλον όταν συνειδητοποιείς την απουσία μιας μουσικής καλλιτεχνικής μορφής, που άφησε πίσω μια σημαντική δισκογραφική δουλειά, η κριτική της απαιτεί μόνο σεβασμό.

Σε τέτοιου είδους "εγχειρήματα" είναι πιθανές οι όποιες ελλείψεις, αλλά τούτο το βιβλίο δεν έχει την μορφή εγκυκλοπαίδειας, εύχομαι όμως να αντιληφτεί ο αναγνώστης τα κενά και να αισθανθεί την ανάγκη να τα συμπληρώσει μόνος του.

 

 

«Όσοι μεγαλώσαμε με τον Rock ήχο, συνάψαμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μιαν άτυπη σύμβαση με τους ήρωες που τον δημιουργούν και τον εκφράζουν. Εμείς, με τον θαυμασμό και την αφοσίωσή μας, προθυμοποιηθήκαμε να τους εξασφαλίσουμε μια ένδοξη καριέρα που θα υπερβαίνει τον βιολογικό τους κύκλο. Και, εκείνοι, σε ανταπόδοση, ανέλαβαν να φτιάξουν και να μας χαρίσουν το σάουντρακ για ολόκληρο τον δικό μας.
Η μουσική τους, πολλές φορές ήταν εκεί πριν γεννηθούμε και, ως μέρος της δικής τους ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης, παρέμεινε πάντα δίπλα μας: στο μεγάλωμά μας, στους πρώτους μας έρωτες, στη χαρά από τις επιτυχίες και στη συντριβή από τις αποτυχίες μας, στις απώλειες σημαντικών ανθρώπων, στη γέννηση των παιδιών μας.
Το απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι από μας, οι γενιές των ροκάδων της εποχής της ξηρασίας, κι εμείς παραλάβαμε αυτή τη σκυτάλη. Να κρατήσουμε μέχρι το τέλος δίπλα μας, άτρωτους ως μεγαλύτερους κι απ' τη ζωή την ίδια, αυτούς που αποτελούν τη Λέσχη των Νεκρών Rockers.
Από τον Lemmy ως τον John Belushi και από την Janis ως τον Roy Buchanan, ένα αντιηρωϊκό hall of fame, η ζωή των μελών του οποίου γίνεται συνήγορος θανάτου, ενός θανάτου που την ίδια ώρα διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την πρώτη ύλη που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς.»

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

 

 

“Dead Rockers Society”
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Εκδόσεις Δίαυλος (416 σελίδες).

Tweet