The Next Saturdays… Πρέπει να ομολογήσω από την αρχή κάτι. Με προκαταβάλλει πάντα ευχάριστα το όνομα ενός σχήματος, έστω κι αν δεν έχω ακούσει νότα από τη δουλειά τους. Αν είναι έξυπνο, πιασάρικο, αυτόματα τους προσεγγίζω με ενδιαφέρον. Τι να κάνουμε; Υποθέτω καθένας έχει τις παραξενιές του!
Οι The Next Saturdays είναι μια από τις περιπτώσεις αυτές… Είχα την ευκαιρία να ακούσω 4 κομμάτια τους και μόνο από το όνομα της μπάντας ήμουν περίεργος. Καθαρόαιμο και ειλικρινές hard rock με ελαφρά blues περασματάκια (το blues ίσως να μην είναι εμφανές με το πρώτο άκουσμα, αλλά πιστέψτε με, είναι εκεί κρυμμένο!), παιγμένο με όρεξη και το σημαντικότερο με αξιόλογη παραγωγή: ίσως να χρειάζεται λίγο περισσότερο «όγκο» αλλά πολύ καλή και καθαρή.
Επιρροές υπάρχουν, αλλά αφομοιωμένες σε σημείο του να μην ξεχωρίζουν κραυγαλέα. Η φωνή έχει μια ιδιαίτερη χροιά που δε μπορώ να ταυτοποίησω εύκολα (αν πω πως ενίοτε μου θύμισε Nick Cave ή τους Still Patient? δεν θα πω ψέματα), πάντως ξεχωρίζει!
Σε ό,τι αφορά τα τραγούδια; Το “Athi” είναι το αγαπημένο μου: ανεβαστικό, ρυθμικό, με κατάλληλη δόση groove και ιδανικός προπομπός για τα επόμενα. Το “Octave of Something” (ρε παιδιά, τι έμπνευση είναι αυτή με τους τίτλους! Μιλάω ειλικρινά!) δείχνει λίγο πιο καθαρά τα blues περάσματα του σχήματος. Αργόσυρτο και moody όπως ταιριάζει σε τέτοιου είδους τραγουδιού.
Αποκάλυψη το “Sally Joe” που μυρίζει έντονα δουλειά Monster Magnet. Hard rock ρυθμός, με αγριάδα να υποκαθιστά λίγο το groove αλλά ό,τι πρέπει για να ξεσηκώσει κόσμο! Το “The Victim’s Lament” δεν είναι αυτό που υπαινίσσεται ο τίτλος: μέτριο τέμπο, rock άκουσμα με λίγο πιο μελωδικές γραμμές αυτή τη φορά (δεν ξέρω γιατί, αλλά το lick στην αρχή μου έφερε στο νου whisky in a jar).
Με δυο κουβέντες; Ευχάριστη ακρόαση, ιδιαίτερα για rock οπαδούς. Μόνο αρνητικά κατά τον υποφαινόμενο είναι η προφορά (που μαστίζει γενικά την ελληνική σκηνή) και η παραγωγή, που ενώ δεν είναι καθόλου κακή, θα ήθελε το κάτι παραπάνω. Μην περιμένετε να ακούσετε μια μπάντα που να ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, που δε νομίζω άλλωστε ότι είναι ο στόχος τους, αλλά για όσους αρέσκονται σε hard rock παλαιάς κοπής, ένα άκουσμα νομίζω πως θα τους ανοίξει την όρεξη!
Manos Psakis
