9 ΦΛΕΒΑΡΗ- THE BEAT GOES ON ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ VINILION
- Λεπτομέρειες
- Savvas Sinodinos - 05 Μάρτιος 2010
Πάει καιρός που συζητούσαμε παρέα με το Δημήτρη τον Επικούρη για να κάνουμε κάτι το διαφορετικό, κάτι που να ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, κάτι που δεν υπάρχει πια στο σημερινό κόσμο της κυριλέ τσόντας, της υποκουλτούρας, του ομαδικού αυνανισμού ενός λαού που ξεχνάει. Ξεχνάει το παρελθόν του, την ιστορία του, τις παρακαταθήκες του.
Έτσι λοιπόν το απόγευμα μιας βροχερής Πέμπτης κατηφορίσαμε να τον γνωρίσουμε από κοντά. Μαζί μας, ένας μεγάλος ελληνάνθρωπος, μια τεράστια ψυχή ποτισμένη με γνήσιο ανθρωπισμό και ευαισθησία, ο συγγραφέας Βλάσης Ρασσιάς.Τη βραδυά άνοιξε ένας μεγάλος δάσκαλος του μπλουζ και μαιτρ στη slide κιθάρα, ο Σίμος Κοκαβέσης."
Ο Βασίλης αποδείχτηκε παλιός γνώριμος του Βλάση και μεγάλη ψυχή. Κάτσαμε όλοι παρέα σχεδιάζοντας μια εκδήλωση που είχαμε σκαρωμένη στο μυαλό μας.
Ο Βλάσης πρότεινε μια βραδιά γεμάτη ήχο και χρώμα. Μια βραδιά ποίησης, τέχνης και μπλουζ. Αυτό είναι το μπλουζ. Μια μελοποιημένη ανθρώπινη απόπειρα ενάντια στην αλλοτρίωση και τον ξεπεσμό.
Ο Βλάσης, ποιητής ο ίδιος, πρότεινε να παντρέψουμε τα μπλουζ με ποίηση της γενιάς των ΒΕΑΤ. Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Gregory Corso, William Burroughs Κλπ. Το μουσικό μέρος θα κάλυπταν 2 εξαιρετικά συγκροτήματα για τα οποία αυτή ριμάδα η χώρα θα έπρεπε να νιώθει πολύ υπερήφανη: Το πρώτο είναι οι Blues Cargo, οι πατριάρχες του μπλουζ της Αθηναϊκής σκηνής που εδώ και 20 χρόνια συνεχίζουν ακούραστοι να διδάσκουν στους νεότερους τι σημαίνει παίζουν ατόφιο Chicago Blues. Αξίζει κανείς να τους ακούσει για να διαπιστώσει τον καταπληκτικό ήχο, και την απίστευτη κιθαριστική τεχνική που ξεπηδά μέσα από τα δάκτυλα του Στέλιου του Ζαφειρίου αλλά και τη μαγευτική Albert King φωνής του Δημήτρη Ιωάννου.
Το δεύτερο είναι οι Small Blues Trap, ένα συγκρότημα που θυμίζει τις παλιές καλές
νύχτες του San
Francisco, τους
ποιητές του San
Francisco Renaissance, τα άγρια ουρλιαχτά του Tom
Waits και τη
φυσαρμόνικα του Little
Walter. Όλα αυτά μέσα στη ψυχή
του τραγουδιστή Παύλου Καραπιπέρη και εκλεκτού μας φίλου. Δίπλα του οι
υπνωτικοί αλλά συνάμα και μαγευτικοί ήχοι της κιθάρας του Παναγιώτη του Δάρα
δεμένοι σφιχτά με το μπάσο του Λευτέρη και τα ντραμς του Στάθη.
O Βλάσης όμως, μας επιφύλασσε μία έκπληξη: Έφερε μαζί του το Νίκο Καλογερόπουλο, αυτό τον πολυτάλαντο ηθοποιό, τον ακούραστο εργάτη της τέχνης, τον άνθρωπο που όταν μιλά ένα τεράστιο θεατρικό σανίδι ξεφυτρώνει μπροστά του και μετατρέπει κάθε του κουβέντα σε μια θεατρική πράξη. Απίστευτος ο Νικόλας. Απλός, ανθρώπινος, δικός μας. Δικός σας. Ανήκει σε όλους όσους αγαπούν την τέχνη, το θέατρο, τη μουσική, το τραγούδι τη ποίηση.
Οι απαγγελίες του Βλάση και του Νίκου μοναδικές. Σφραγίστηκαν για τα καλά μέσα μας και χάραξαν για πάντα τις ψυχές μας.
Η βραδιά ήταν καταπληκτική. Πάνω από 200 άτομα μαζεύτηκαν και πολλοί που έφτασαν δεν μπόρεσαν να μπουν μέσα γιατί δεν.........χωρούσαν. Μουσική και ποίηση. Ποίηση και μουσική.
Και ελπίδα. Πολύ ελπίδα. Γιόμισε ο τόπος φοιτητόκοσμο. Ακούσαμε πολλά ευχαριστώ μα πιο πολύ ακούσαμε την ανάγκη όλων αυτών των νέων παιδιών να το ξαναζήσουν.
-«Θα το ξανακάνουμε» τους είπαμε.
Και θα το ξανακάνουμε................................
Σάββας Συνοδινός
