ΑΛΛΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

"What’s Your Name Boy?" : " ALVIN LEE sir"

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 13 Νοέμβριος 2011

"What’s Your Name Boy?": "ALVIN LEE sir" .

Μια μικρή ιστορία .Σαν εισαγωγή.

foto

" What’s Your Name Boy?" : " ALVIN LEE sir" .

Μια μικρή ιστορία .Σαν εισαγωγή.

Τον Αύγουστο του 1996 φόρτωσα τα μπαγκάζια, καβάλησα την μηχανή και ο άνεμος με έφερε στην Λευκάδα για διακοπές .Έφτασα μεσημέρι και μέχρι το βράδυ δεν έβρισκα δωμάτιο ούτε για δείγμα. Αφού έχω «σκανάρει» όλες τις παραλίες για να την πέσω με το sleeping bag, κάνω μια τελευταία στάση στο μοναδικό ξενοδοχείο που δεν είχα ρωτήσει. Και ναι!!!! ’Ως εκ θαύματος το ένα και μοναδικό κρεβάτι που δεν ήταν πιασμένο στο νησί , το έπιασα εγώ.
Η πραγματική ιστορία αρχίζει από την επομένη το πρωί. Βγαίνω στο lobby όπου πέφτω μούρη με μούρη με έναν τουρίστα και την οικογένεια του .Μακρύ κατσαρό μαλλί ,σχετικά κοντός ,ηλιοκαμένος στα όρια εγκαύματος και φορτωμένος με αξεσουάρ παραλίας . Το χαβανέζικο πουκάμισο δεν έκρυβε την όψη της «ροκοφατσας». Την γυναίκα του με την πρώτη ματιά δεν θα την έλεγα μαύρη καλλονή. Έμοιαζε περισσότερο με την Whoopi Goldberg(παναγιά βοήθα!!!!!!!!).Αλλά η μίξη και η αγάπη των δυο τους φαινόταν στο απίστευτα όμορφο κοριτσάκι τους. Να πω την αλήθεια, κάτι μου θύμισε ο τύπος ,αλλά από την μια η ρόκ εμφάνιση και των δυο μας, και από την άλλη το καλοκαίρι , δεν χρειάζονται και πιο πολλά για να πεις μια καλημέρα με έναν άγνωστο. Με χαιρέτησε ,τον χαιρέτησα και έφυγε.
Οι εκατέρωθεν τυπικές χαιρετούρες κράτησαν μερικές ημέρες κάθε φορά που συναντιόμασταν, ώσπου ο ξενοδόχος (με τον οποίο κατά την διάρκεια αυτών των ημερών γίναμε φίλοι)ανέλαβε να λύσει το μυστήριο.
«Ξέρεις ποιος είναι αυτός με τον οποίο ανταλλάσεις καλημέρες ??»με ρώτησε. «Όχι» του είπα. «Αυτός είναι ο μπασίστας του Alvin Lee» μου είπε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό για να φωλιάσουν μέσα οι μύγες. Σε τριάντα δευτερόλεπτα ανακάλεσα στο μυαλό μου την παρουσία μου στο Ροδον κάποιους μήνες πριν στην εμφάνιση του Alvin Lee με τους Nine below zero.Ακόμα πιο πριν όμως είχε εμφανιστεί στο club West με ένα καταπληκτικό τρίο. Ήταν ο Steve Gould.
Περάσαμε αρκετά βράδια μαζί στην αίθουσα αναψυχής του ξενοδοχείου. Βάζαμε τους δικούς μας για ύπνο και καθόμασταν ως το ξημέρωμα να ανταλλάσουμε ροκ ιστορίες παίζοντας μπιλιάρδο και πίνοντας κρασιά. Μιλήσαμε αρκετά για τον Alvin Lee αλλά και για τον ίδιο ,καθώς ο Steve έχει γράψει το όνομα του στα charts του Billboard.(Κάνω μια αναφορά στο τέλος).
Από τότε έως σήμερα βρεθήκαμε ακόμα μια φορά στο Λονδίνο αλλά αυτή είναι μια φιλία που δεν χρειάζεται την συχνότητα συνεύρεσης για να πιστοποιήσει την γνησιότητα της.
Και όπως συνήθως λέω στην ταβέρνα όταν μου σερβίρονται τα κρέατα……..στο θέμα μας τώρααααα.

foto1

Η ΑΡΧΗ

Ο Alvin Lee(κατά κόσμο Graham Barnes Ημ.γεν. 19-12-1944) δηλώνει μόνιμος κάτοικος Ισπανίας τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια. Και ενώ είναι τόσο εύκολο να βρεις που μένει, είναι τόσο δύσκολο να αναφέρεις μια τόσο μεγάλη μουσική πορεία χωρίς να παραλείψεις κάτι. Ξεκινώντας να γράψω αυτό το άρθρο μίλησα με πολύ κόσμο που όπως και εγώ ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα καλά άλογα και δεν τα σκοτώνουμε με την πάροδο του χρόνου. Το κοινό σημείο περί Alvin Lee παραμένουν οι Ten Years After.
Μπορεί όμως ένα όραμα να περιοριστεί στα ασφυκτικά όρια μιας μπάντας? Ίσως.
Ένα ταλέντο όμως ποτέ.
Ο πιο βασικός λόγος είναι ότι ο Alvin Lee από το τέλος εποχής του με τους T.Y.A έως και σήμερα ,δηλώνει συνέχεια παρών. Συναυλιακά αλλά και δισκογραφικά.
Η μητέρα γη του Νόττινχαμ(Ρομπέν των δασών, Δάσος του Σεργουντ) από όπου προέρχεται ο Lee μόνο τυχαία δεν είναι. Ian Paice/Deep Purple- Graham Russell/Air Supply,-Andy Fletcher/Depeche Mode- John Crocker/Chris Barber’s Jazz band, και άλλες γνωστές παγκόσμιες προσωπικότητες όπως ο γνωστός μας φιλελλην Λόρδος Βύρωνας (http://en.wikipedia.org/wiki/Lord_Byron) ο οποίος έζησε, πέθανε και ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο στο Hucknail στα περίχωρα της πόλης, αλλά και οι διάσημοι νομπελίστες D. H Lawrence(http://en.wikipedia.org/wiki/D._H._Lawrence) και Stanley Middleton (http://en.Wikipedia.org/wiki/Stanley_Middleton) .
Σε μια τέτοια πόλη με έναν τεράστιο κατάλογο προσωπικοτήτων, και δικό της πανεπιστήμιο τεχνών από το 1888 ήταν φυσικό και επόμενο ο μικρός Alvin να πιάσει μια κιθάρα και να ξεσκονίσει όλα τα δισκάκια της Jazz , blues και Rock’roll του πατέρα του. Elvis Presley, Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Scotty Moore.Και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Δεκατριών ετών παίζει με διάφορους φίλους σε πάρτι γνωρίζοντας ελάχιστα ακόρντα αλλά την ταστιέρα δεν λέει να την αφήσει.

Σε μετέπειτα δηλώσεις του, αποκαλύπτει ότι το σχολείο ήταν ένα τεράστιο εμπόδιο από την στιγμή που έπιασε μια κιθάρα στα χέρια του. Καθώς ο «Βενιαμίν» τις οικογένειας (με δυο αρκετά μεγαλύτερες αδερφές) , αλλά και η αδυναμία που του είχε ο πατέρας του βλέποντας το πάθος του για την μουσική όπως είχε και ο ίδιος ,τον οδηγούν να παρατήσει το σχολείο οριστικά σε ηλικία 13 ετών .
Η φλόγα της αναγνώρισης άναψε ουσιαστικά σε μια εμφάνιση που έκανε στο London Marquee παίρνοντας μέρος σε ένα blues show κάτω από το βλέμμα του μοναδικού John Lee Hooker ,μόλις 15 χρονών.Εκπληκτος ο Hooker τον ρωτησε το ονομά του, και αυτός απάντησε για πρωτη φορά με το καλλιτενικό του " ALVIN LEE sir"

Η αποδοχή του κοινού ,του έδωσε αρκετή δουλειά συμμετέχοντας ως studio session μουσικός. Στα 16 του χρόνια συναντάει το σκάφος του Leo Lyons (από το Νόττινχαμ και αυτός)και ενώνουν τις κιθάρες τους και την αγάπη τους για τα blues,κάτω από το όνομα “The Jaybirds”. foto2

Τα καλά λόγια έπαιρναν και έδιναν για αυτήν την νέα μπάντα στην Μεγάλη Βρετανία και αυτό οδήγησε στην αποδοχή της πρότασης που δέχτηκαν για να εμφανιστούν στο διάσημο Star club του Αμβούργου στην Γερμανία, όπου λίγες εβδομάδες πιο πριν είχαν παίξει οι Beatles.Η επιτυχία δεδομένη .(Ανοίγω παρένθεση για να τονίσω ότι ρίχνοντας μια ματιά στο πρόγραμμα συναυλιών του Lee τα τελευταία 25 χρόνια ,η Γερμανία είναι ένα κομμάτι από μόνη της στα τουρ. Μιλάμε για μεγάλο έρωτα των Γερμανών στον Alvin Lee.)

TEN YEARS AFTER…

Το 1966 όμως υπήρξε το έτος κλειδί. Άλλαξαν το όνομα της μπάντας σε Ten Years After αναδιοργάνωσαν τους μουσικούς και λίγους μήνες μετά ,ξεπήδησε το ομώνυμο άλμπουμ. Ακολούθησαν τα SSSH(1969) και Cricklewood Green και Watt (1970),A space in time(1971) με την μέχρι τότε μεγαλύτερη επιτυχία τους “I’d like to change the world”,το Rock n roll music to the world (1972),Recorded live(1973),και το ύστατο πριν αποχωρήσει ο Lee,Positive Vibrations(1974)και βέβαια σχεδόν όλα στο Billboard μέσα στις 50 πρώτες θέσεις (άρα και πωλησεις).Κάνω μια μικρή παρένθεση γιατί ειδική μνεία αξίζει η εμφάνιση των Ten Years After στο Woodstock στις 17 Αυγούστου του 69’. Όχι από μουσικής σκοπιάς. Τεχνικά ζητήματα που σήμερα φαίνονται διορθώσιμα, εκείνα τα χρόνια υπήρξαν αξεπέραστα. Η μπάντα εμφανίστηκε κατά τις 8 το βράδυ μέσα σε ένα νέφος υγρασίας που είχε σαν αποτέλεσμα τα όργανα να είναι συνεχώς ξεκούρδιστα .Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι κάμερες του φεστιβάλ έπαθαν blackout και έτσι το μοναδικό τραγούδι που σώζεται από αυτήν την ωριαία εμφάνιση τους στην ταινία του Woodstock ,είναι το δωδεκαλεπτο “I’m going home”(Το τελευταίο από τα έξι συνολικά που έπαιξαν). foto3

Αλλά…… ακόμα και εάν οι κάμερες λειτουργούσαν ,η εμφάνιση τους πάλι δεν θα υπήρχε γιατί τα μικρόφωνα από τα ντραμς «βούλωσαν» και υπήρξε αποσυντονισμός ήχου και εικόνας.. Είπαμε…. καταραμένη υγρασία. Χρειάστηκε να επέμβει στο στούντιο ο percussionist Larry Bunker(με την σύμφωνη γνώμη του ντράμερ Rick Lee ο οποίος δεν ήταν διαθέσιμος λόγω περιοδείας),για να ξαναγράψει(overdub) και να συγχρονίσει ,το ακουστικό και οπτικό υλικό αυτού του ενός και μοναδικού τραγουδιού. Άρα. Για όποιον έχει δει αυτό το βίντεο στο u tube η οπουδήποτε αλλού, ουσιαστικά δεν ακούει Ricky Lee στα ντραμς αλλά Larry Bunker η και τους δύο μαζί .Αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την δυναμική της μπάντας η οποία με αυτό το φεστιβάλ αρχίζει την κατάκτηση όλης της Αμερικής. Έως τότε υπήρχε η διακριτική παρουσία τους στις ΗΠΑ αλλά το Woodstock τους καθιέρωσε ως σταρς.Και ως σταρ πια ,ήρθαν στην επιφάνεια και τα ακυκλοφόρητα,BBC sessions(1967) αλλά και ένα live Undead-1968(Ανήκει στην κατηγορία bootleg καθότι ποτέ δεν έγινε επεξεργασία του υλικού σε στούντιο, πράγμα το οποίο συνηθιζόταν από τότε έως και τις μέρες μας).Ο Lee αργά αλλά σταθερά θέτει εαυτόν ουσιαστικά εκτός μπάντας. Ήδη από τις αρχές του 74’ έχει ηχογραφήσει μαζί με τον Mylon LeFevre (http://www.mylon.org/bio/index.php ) το άλμπουμ “On the road to freedom”(προφητικό??) με την συνεργασία των Ron Wood,George Harrison,Steve Winwood,Mick Fleetwood,αλλά και την πρώτη σόλο δισκογραφική του παρουσίαση η οποία ολοκληρώθηκε πριν κυκλοφορήσει ο τελευταίος δίσκος των T.Y.A.(Με τον ίδιο να συμμετέχει για τελευταία φορά).

foto4 SOLO KAΡΙΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ.

Οι συνεργασίες έχουν αρχίσει προ πολλού όπως διαβάσατε πιο πάνω αλλά το πρώτο άλμπουμ του Lee είναι ήδη στα ράφια. Ο τίτλος ? “In Flight”(1974) . Κατά πολλούς(και για εμένα)ένα personal statement ,αφού περιέχει αρκετές διασκευές του πολυαγαπημένου του Elvis Presley. Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι ο Lee δεν απέκτησε δική του μπάντα για να «γράφουν» μαζί στο στούντιο, παρά μερικά χρόνια αργότερα. Πλειάδα μουσικών παρέλασε από τους δίσκους του. Αναφέρονταν ως “the company”(παρέα) και δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα όλα τα ονόματα. Αυτό που ξεχωρίζει σε αυτή την δουλειά είναι του Mel Collins μόνιμου συνεργάτη του King Crimson στο σαξόφωνο.1975 και “Pump Iron”/ “One more chance” Live Bootleg.Το Pump Iron είναι ένας δίσκος εξ ολοκλήρου γεννημένος στο στούντιο και αρκετά παράξενο γεγονός για τα δεδομένα του Lee όπου τα pre recordings γίνονταν οπουδήποτε αλλού και η τελική ηχογράφηση με όλα τα όργανα μαζί. Εδώ ακολούθησε την κλασσική φόρμα εγγραφής. Ένας ένας και με την σειρά. Πλειάδα μουσικών όπως και πιο πριν. Και όπως και πιο πριν ,ακόμα ένα μέλος του King Crimson.Ο μπασιστας Boz Burrell,ο πιο γνωστός από τους υπόλοιπους 4 μπασιστες που έχουν γράψει στον δίσκο.Ο έτερος live δίσκος της ίδιας χρονιάς είναι επίσημο bootleg με ασυνήθιστα καλή ηχογράφηση από εμφάνιση στο Άμστερνταμ μερικούς μήνες πριν. 1978 και “Let it rock”. Φοβερό άλμπουμ. Back to the basics θα το χαρακτήριζα. Η διαφορά βρίσκεται στο εξής. Τέλος τα φλάουτα, τα σαξόφωνα ,και τα πολλά πλήκτρα. Η κιθάρα ξαναπαίρνει τα πάνω της. Πιο μεστός ήχος αλλά και πιο ακατέργαστος .

Το συναίσθημα σε κατακλύζει σε τραγούδια όπως το “Through with your loving’” και “Images shifting”.Η φυσαρμόνικα κυριαρχεί.Alvin Lee & Ten Years Later. “Rocket fuel”(1978).Πείραμα??Ειρωνεία??Αναπόληση?? Κανείς δεν ξέρει. Οι κριτικές μέτριες παρόλο που υπάρχουν ωραίες ροκ φόρμες και δυναμικά Ριφ αλλά κανείς δεν αδικεί κανέναν λόγω της πιο illustration παραγωγής και του πιο mainstream ήχου. Και τα δυο αρκετά «ξένα» ως προς την προσωπικότητα και το ύφος του Lee.Οι πιο αυστηρές κριτικές μίλησαν ακόμα και για σύγκληση του άλμπουμ με αυτά των Kiss(!!!!!).Μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστές οι σχέσεις του Lee με τα μέλη των Τ.Υ.Α εκείνη την περίοδο, όσον αφορά το όνομα του άλμπουμ. Alvin Lee & Ten Years Later. Ακούγεται σαν να θες να προκαλέσεις καυγά. Κάποια δήλωση του όμως στο Τέξας, ίσως ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο. Σε ερώτηση για το τι πιστεύει για την μετέπειτα πορεία των Τ.Υ.Α χωρίς τον ίδιο ,δήλωσε κυνικά «Το βρίσκω απαράδεκτο να κυκλοφορούν ακόμα με αυτό το όνομα. Εν μέρη τους δικαιολογώ γιατί κάτι πρέπει να κάνουν και αυτοί για να ζήσουν από την μουσική ,και μόνο με αυτό το όνομα θα τα καταφέρουν.»“Ride on” το 1979.Φοβερή επίδειξη ικανοτήτων σε μια εποχή που αλλάζει ριζικά η μουσική. Ο Lee κερδίζει μια μάχη απέναντι σε μπάντες όπως οι Kiss,Bad Company,Foreigner,Journey,Boston,Eagles, Lynyrd Skynyrd ,Kansas,και πάρα πολλούς άλλους.

Πλασάρεται ανάμεσα τους στα charts(έστω και αν το Billboard τον μετράει άδικα κάτω από το Νο 100 παραβλέποντας τις πωλήσεις) . Όποιος υποστηρίξει ότι μιλάμε για διαφορετικές μουσικές ,άρα και μη συγκρίσιμες, κάνει λάθος. Στην Αγγλία είναι η εποχή της έκρηξης του πανκ, αλλά και της «νέας τάξης» του ροκ με τον τίτλο New Wave of British Heavy Metal(NWOBHM).Στην Αμερική του Glam rock. Μόνο η disco και η soul έμειναν σε μια σταθερή πορεία έχοντας το φανατικό κοινό τους. Όλοι λοιπόν προσπαθούν να προσδιορίσουν τον χώρο τους. Αλλάζουν ρούχα, επανεξετάζουν την μουσική τους, «δουλεύουν» την σκηνική τους παρουσία ενώ παράλληλα είναι η εποχή που όποιος μπαίνει στα τσαρτ έστω και με ένα τραγούδι κάααααθεται για μια ζωή και μασάει δολάρια. Υπάρχει ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα. Το κοινό σε Ευρώπη και Αμερική διαλέγει στρατόπεδα και αλλάζει πιο γρήγορα από την ίδια την μουσική. Αυτό το κοινό δεν τον έχει ξεχάσει. O Alvin Lee επαναφέρει την τάξη με την κιθάρα του να βγάζει φωτιά σε τραγούδια όπως το “Hey Joe” του Hendrix (απίστευτη διασκευή) η το “Aint nothing Shakin” αλλά και μια επανάληψη της εποχής των Τ.Υ.Α με το “I’m going home”.

STEVE GOULD (Μονάδα καλλιτεχνικής μέτρησης στο 100%). foto5

Αν δεν έχετε βαρεθεί μέχρι εδώ, και θυμάστε την εισαγωγή του κειμένου και το όνομα Steve Gould τότε ήρθε η ώρα του. Και την αξίζει…. Mέλος των Rare Birds (htpp://en.wikipedia.org/Rare Birds) σχεδόν από την σύσταση της μπάντας το 1968 και πριν ακόμα ενεργοποιηθούν δισκογραφικά, δηλ. έναν χρόνο αργότερα. Στιβαρά πλήκτρα και ήχος κοντά στους Procol Harum η και στους Aphrodite’s Child. Βασικά μια progressive μπάντα πριν ακόμα το progressive κατηγοριοποιηθεί. Σας λέω ότι αυτά τα παλληκάρια ήταν τουλάχιστον μια εικοσαετία πιο μπροστά. Και πιστέψτε με ,δεν πέρασαν απαρατήρητοι. Έγιναν περισσότερο γνωστοί σε Ιταλία και Γαλλία παρά στις ΗΠΑ. Κυκλοφόρησαν έξι δίσκους έως την διάλυση του το 1975,με πιο γνωστό άλμπουμ το πρώτο και ομώνυμο.

Μεγαλύτερη τους επιτυχία το τραγούδι “Sympathy” όπου και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και τους δώσει την 27η θέση των Αγγλικών τσαρτ. Το τραγούδι αυτό έκαναν αργότερα διασκευή οι Marillion αλλά και οι Faithless. Συνέχισε να μπαίνει και σε παρά πολλές συλλογές μετά από την διάλυση της μπάντας. Η τελευταία το φετινό καλοκαίρι σε Compilation hit cd στην Ολλανδία.Μετά την διάλυση των Rare Birds o Steve Gould περιπλανήθηκε για λίγο με τον Alan Merrill και τους Arrows και όταν και αυτοί διαλυθήκαν τότε ξεπετάχτηκαν οι Runner.Ενδιαφέρον μίγμα.Steve Could(ex Rare Birds)/Alan Merrill(ex Arrows)/Mick Feat(Van Morrison)/Dave Dowle (exWhitesnake).Υπέγραψαν συμβόλαιο και o πρώτος δίσκος είναι γεγονός. Μόλις έναν χρόνο μετά και με φοβερές πωλήσεις του άλμπουμ αλλά και με σοβαρό radio airplay η μπάντα διαλύεται .Σοκ!!Με τραγούδι μέσα στα Αμερικάνικα τσαρτ και με ένα βαρύ πρόγραμμα συναυλιών .(O Steve δεν ήθελε να μου πει τον λόγο διάλυσης αλλά είναι πολύ πιθανό να υπήρξε ρήξη με την εταιρία τους. Η μπάντα ήθελε δεύτερο άλμπουμ γρήγορα και η εταιρία πιο πολλά live gigs).Και κάπως έτσι οι Gould και Dowle περνάνε το κατώφλι του Alvin Lee.

ALVIN LEE BAND/STEVE GOULD/JON LORD/GEORGE HARRISON

H συνεργασία Lee/Gould δημιούργησε δύο άλμπουμ κάτω από το όνομα Alvin Lee band. Free Fall(1980) και RX-5(1981)και ο Gould γίνεται το πρώτο επίσημο μέλος σε μια πορεία που κράτησε πάνω σε από 20 χρόνια συνεργασίας. Στην αρχή σαν κιθαρίστας και αργότερα σαν μπασιστας. Οι δύο τους κρατανε τις κιθάρες και τα φωνητικά. Και στα δυο άλμπουμ ο George Harrison κρατάει ενεργό ρόλο σε αξιοπρόσεκτες μελωδίες ενώ στο πρώτο ο Jon Lord δίνει εξαιρετικό παίξιμο σε blues κλίμακες. Στο Free fall πολύ καλή διασκευή στην επιτυχία του Gerry Rafferty, ”Take the money and run”. Οι συνθέσεις κινούνται σε κλασσικές ροκ,blues φόρμες και γενικά περνάς ένα ευχάριστο δίωρο.Αλλά και το RX5 παίζει στα ίδια όρια. Δυνατό ροκ και rhythm and blues. Ο Lee σε δεύτερο ρόλο και χωρίς πολλές ιδέες αφήνει τον Gould να κάνει την πιο πολύ δουλειά. Το άλμπουμ βρίσκεται ήδη στο τελικό στάδιο του mastering όταν προσθέτει δυο δικά του τραγούδια. Ξεχωρίζω την διασκευή των Ike & Tina Turner, “Nutbush city limits”.(Πόλη του Μισισιπή από όπου κατάγεται η Tina Turner).

Δυο ενδιαφέροντα στοιχεία. Το εξώφυλλο είναι δημιουργία του Derek Riggs.Οι φαν των Iron Maiden τον γνωρίζουν πολύ καλά, αφού είναι ο δημιουργός όλων ανεξαιρέτως των εξωφύλλων τους από το 1978 έως σήμερα. Ακόμα μια πληροφορία είναι ότι το βινύλιο κόπηκε στην τότε Γιουγκοσλαβία υπό την εταιρία Jugoton. Μάλλον είναι κίνηση οικονομικού ενδιαφέροντος. Την Jugoton την συναντάμε και σε άλλες κοπές.

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ 80 και 90.

Τις δεκαετίες 80 και 90 ο Lee αραιώνει την δισκογραφία αλλά όχι τις εμφανίσεις του σε Ευρώπη και Αμερική. Επανέρχεται με το Detroit Diesel-1986 .Και εδώ πολλές συμμετοχές. Οι αγαπημένοι του φίλοι Harrison και Lord έχουν τις στιγμές τους, και για να μην βαρεθείτε έχω ακόμα μια ωραία πληροφορία. Στα γυναικεία φωνητικά η Vicky Brown.Δεν θυμίζει τίποτα στους πιο πολλούς αλλά είναι η μητέρα (της πιο κοντά ηλικιακά σε εμάς )Sam Brown.(Επιτυχία με το τραγούδι Stop και μετέπειτα backing vocalist των Pink Floyd).

O Steve Gould συνεχίζει με κιθάρες, συνθεσάιζερ και φωνητικά. Επίσης επανεμφανίζεται στο μπάσο ο Boz Burrell (ex King Crimson-Bad Company)αλλά και ο Leo Lyons.Και ίσως αυτή η επαναφορά της σχέσης με τον Lyons έφερε και το άλμπουμ των Ten Years After, About Time-1989. Δυνατές συνθέσεις των Lee και Gould (ο δεύτερος συμμετέχει ως συνθέτης και όχι ως μουσικός ) με την original μπάντα.Alvin Lee-Rick Lee-Lyons-Churchill.1992 και Live 1990 πάλι με Τ.Υ.Α. και μετά πάλι σόλο.1992-ZOOM.Steve Grand( ex Eric Burton) σε μπάσο,Keyboards και τεχνική επεξεργασία. Κάποιες επανεκτελέσεις αλλά και διασκευές.1994- “I hear you rockin”(Usa edition) η αλλιώς “ninetyninetyfour”(European edition). Γλυκές διασκευές στα “I hear you knockin” και “Ι want you” των Beatles.Δεύτερα φωνητικά η …. Sam Brown.Ακολουθούν τα Pure Blues-1995, το Live in Vienna – 1996 και το Alvin Lee in Tennessee-2004. Ειδικά για τον τελευταίο μια ιστορική αναφορά.

foto7 Alvin Lee/Scotty Moore(ex Elvis Presley band)/Pete Pritchard(ex King Ace)/Willie Rainsford(ex από πού να αρχίσω)/D.J Fontana(ex Elvis Presley).

Αυτά τα αγόρια μαζεύτηκαν σε ένα στούντιο στο Τενεσσι και μέσα σε δύο ημέρες έγραψαν τον δίσκο.Άφησα για το τέλος το άλμπουμ SAGUITAR-2007.Ο λόγος είναι ότι από αυτήν την χρονιά η γνήσια Gibson 335 Big Red(η οποία εικονίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου και τον συνόδευσε σε όλη την καριέρα του) “βγήκε στην σύνταξη”. Σύμφωνα με τον Lee ήταν αδύνατο να την ταξιδεύει πια σε όλον τον κόσμο ,λογω παλαιότητας. Από εκείνη λοιπόν την στιγμή που την ξεκούρασε έως και σήμερα, ιδιώτες αλλά και μεγάλοι οίκοι αξιολόγησης, έχουν βαλθεί να την αγοράσουν. Μέσος ορος τιμής αγοράς τα 500.000 ευρώ. Καθόλου άσχημα αν αναλογιστεί κάποιος ότι αγοράστηκε μόνο 90 λίρες.

Σύμφωνα με δήλωση του σε Γερμανικό περιοδικό είπε για αυτό το θέμα : “Δεν πίστευα ότι μετά θάνατον θα με απασχολούσε κάτι, και τώρα έχω. Νόμιζα ότι εκτός από εμένα κανείς δεν θα έδινε δεκάρα για την κιθάρα μου. Θα φροντίσω για το θέμα αυτό ώστε κανείς να μην διαταράξει τον αιώνιο ύπνο μου”. pfoto8 Βέβαια η Gibson του έφτιαξε μια ίδια με όλα τα stickers πάνω της. Αλλά η γνήσια δεν είναι…..

Ο Alvin Lee υπάρχει ακόμα σαν ένας σκληρά εργαζόμενος μουσικός. Κοντά στα εβδομήντα πια ,εμφανίζεται σε κοινό όπου τον σέβονται και ζητάνε να δουν την γνήσια συνταγή….το γνήσιο πράγμα. Δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει σε φήμη άλλους μεγάλους της εποχής του όπως οι Hendrix,Clapton,Jeff Beck η ο Jimmy Page.Ήθελε να μην προκαλεί και να έχει χαμηλό προφίλ. Και πάνω από όλα να μην δεσμεύεται από κανέναν και από τίποτα. Ούτε καν από την ίδια του την μουσική αν λάβουμε υποψιν ότι το “I like to change the world” ,αυτή η μεγάλη επιτυχία, είναι και το λιγότερο παιγμένο τραγούδι όσο αυτός ήταν μέλος των Τ.Υ.Α αλλά και αργότερα όταν ακλούθησε σόλο καριέρα. Καμιά ανταλλαγή με σκοπό την μουσική του αιωνιότητα. Μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις έδωσε τέσσερα καλοκαιρινά σόου. Ένα στην Πολωνία ένα στην Γένοβα της Ιταλίας ένα στην Στουτγάρδη και ένα στην Ατλάντα των ΗΠΑ και συνεχίζει. Οι κριτικές του κοινού τέλειες. Έχοντας το βλέμμα στο μέλλον ο κύριος Lee θα γεμίσει τις μπαταρίες του 67χρονου κορμιού του και θα παραμείνει πιστός στο ένα πράγμα που του δίνει ενέργεια. Τα live gigs. pfoto9

(Όλες οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες στο ιντερνέτ από την επίσημη σελίδα του καλλιτέχνη, τις αναφορές της Wikipedia,την σελίδα Discogs,αλλά και την εγκυκλοπαίδεια του Irwin Stambler: History of pop,rock and Soul.Όλες οι αναφορές στο όνομα Steve Gould είναι από την Wikipedia αλλά και την προσωπική επαφή του γράφοντος με τον ίδιο τον καλλιτέχνη.)

Ζητάω συγνώμη προκαταβολικά εάν παρέλειψα άθελα μου κάποια πληροφορία. Ο όγκος έρευνας είναι τόσο μεγάλος ώστε ακόμα και διαφορετικές ιστοσελίδες δεν συμφωνούν με ημερομηνίες live η κυκλοφορίες άλμπουμ η ακόμα και σε διάφορα γεγονότα. Σε αρκετά από αυτά ανατρέχω στην δισκογραφία μου και στην βιβλιοθήκη μου. Επίσης παραλείπω επίτηδες τις δεκάδες συνεργασίες του Lee που κατέληξαν σε άλμπουμ γιατί θα έπρεπε για να μην αδικήσω κανέναν,να αναφερθώ ξεχωριστά σε καλλιτέχνες όπως οι Bo Didley , Jerry Lee Lewis και πολλοί άλλοι. Δεν το απέφυγα στο κείμενο αλλά το κράτησα σε πλαίσια.

Νίκος Μενεμενόγλου. (Drummer - Mastering chief Studio NEST)