ΜΟΥΣΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Wacken Open Air Festival - Η Μέκκα του Metal αποκαλύπτεται!
- Λεπτομέρειες
- Άννα Γκίκα - 01 Οκτώβριος 2011
Τα εισιτήρια είχαν αγοραστεί μήνες πριν αφού και φέτος το ιστορικό φεστιβάλ του Wacken είχε ξεπουλήσει από τις αρχές του χειμώνα...
Τα εισιτήρια είχαν αγοραστεί μήνες πριν αφού και φέτος το ιστορικό φεστιβάλ του Wacken είχε ξεπουλήσει από τις αρχές του χειμώνα.
Έφτασε λοιπόν και ο αύγουστος! Μάζεψα τα μαύρα μου ρούχα, τα σύνεργα του camping, την πολύ προσεκτικά σχεδιασμένη λίστα με τις συναυλίες που ήθελα να δω και πήρα το δρόμο για το μικρό, ειδυλλιακό χωριουδάκι του Γερμανικού βορρά, που κάθε καλοκαίρι μεταμορφώνεται στον απόλυτο ναό της σκληρής ροκ μουσικής.
Μετά από ένα κουραστικό και ολοήμερο σχεδόν ταξίδι, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας. Ήταν ένα ήσυχο, συννεφιασμένο απόγευμα όταν το πούλμαν έστριψε και μπήκε στην είσοδο του camp. Μπροστά μας απλώνονταν οι τεράστιες εκτάσεις του φεστιβάλ. Δεκάδες χιλιάδες σκηνές ήταν ήδη παραταγμένες.
Σημαίες από κάθε γωνιά του πλανήτη ανέμιζαν.
Όλα ήταν έτοιμα για τις επόμενες μαγικές μέρες.
Ξημέρωσε τετάρτη, αναγνωριστική μέρα και ευτυχώς ηλιόλουστη.
Βόλτες στο χωριό. Ένα μικρούλι χωριουδάκι που μοιάζει βγαλμένο από playmobil, στο οποίο παρελάυνουν 100 χιλιάδες χαρούμενοι μεταλλάδες! Εκεί μπορεί κανείς να δει τα πάντα.
Ντυσίματα, χτενίσματα ή ακόμα τους συμπαθέστατους κατοίκους του χωριού, να κάθονται στις αυλές τους και να σχολιάζουν τα απίθανα που βλέπουν, ποζάροντας που και που στους περαστικούς.
Πέμπτη, η πρώτη επίσημη μέρα του W:O:A
Ξύπνησα ακούγοντας τον Udo να τραγουδά Princess of the Dawn από μακριά, αντιλαμβανόμενη με λύπη ότι έχασα την τελετή έναρξης, όμως κοιτάζοντας την λίστα μου αναθάρρησα.
Το απόγευμα περιελάμβανε Helloween, Blind Guardian και Οzzy.
Κατηφορίζοντας προς τον χώρο των συναυλιών αντιληφθήκαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά φέτος... όμως δεν δώσαμε σημασία γιατί ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγάλος.
Κατευθυνθήκαμε προς την True Metal Stage. Helloween. Ένα από τα πρώτα μου ακούσματα.
Η συναυλία ξεκίνησε με μικροπροβλήματα στον ήχο, που όμως ξεπεράστηκαν πολύ γρήγορα.
Ο Deris σε μεγάλα κέφια μας ανέβασε αμέσως με τα κλασσικότερα κομμάτια τους, μεταξύ των οποίων και το μαγευτικό Halloween, το οποίο ερμήνευσε άψογα. Κινούμενοι στο μοτίβο του Wacken δεν οι γερμανοί δεν είχαν ανηφορίσει στο Wacken για promotion του τελευταίου δίσκου, αλλά για να μας ευχαριστήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν και αυτό ακριβώς έκαναν. Γύρισαν για encore με το μαγικό I Want Out και φυσικά αποθεώθηκαν.
Ακολουθούσαν οι Blind Guardian. Mεταφερθήκαμε στην Black Stage έτοιμοι να απογειωθούμε. Κάτι που δυστυχώς δεν έγινε.
Οι μάγοι του metal είχαν φτιάξει μια πολύ προσεγμένη σύνθεση ως playlist, με τα καλύτερα κομμάτια τους που μπορώ να σκεφτώ, αλλά δυστυχώς έλειπε η ζωντάνια. Πάντως ως συνήθως έπαιξαν πολύ προσεκτικά και άρτια. Η καλύτερη στιγμή της συναυλίας ήταν το πολυακουσμένο Bard Song, που όμως παίρνει μια αριστουργηματική χροιά όταν το ακούς ζωντανά, και το τραγουδάς μαζί με 100 χιλιάδες ανθρώπους καθώς ο ήλιος δύει.
Next up, o Ozzy.
Για να είμαι ειλικρινής δεν καιγόμουν να δω τον κάποτε πρίγκηπα του σκότους, όμως σκέφτηκα ότι μετά από τόσα χρόνια, θα ήταν μια καλή εμπειρία. Μπα...
Ο κος Οzzy βγήκε και είπε μια σειρά από καλοδιαλεγμένα κομμάτια-ύμνους στον χώρο του ροκ. Ακολουθούμενος από την υπερ-μπάντα του.
Ο κος Ozzy μας έλουσε με αφρούς, μας έδειξε τον πισινό του και χτύπαγε τα γνωστά παλαμάκια του.
Αλλά δεν ήταν εκεί. Πολύ κρίμα.
Οι καταχρήσεις όλων αυτών των χρόνων ήταν παραπάνω από οφθαλμοφανείς.
Παρασκευή. Thank Dio it's Friday!
Πρωινό ξύπνημα (12.00), για να δω τους πολύ συμπαθείς Primal Fear. Μπορεί το όνομα να μη σας είναι γνωστό, όμως ο τραγουδιστής κος Ralf Scheepers σας είναι, αφού ήταν για
χρόνια η φωνή των Gamma Ray. Ο κος Scheepers εκτός από εξαιρετικό τραγουδοποιό και performer ήταν και ευγενέστατος, αφού ήταν ο μοναδικός από όλα τα γερμανικά γκρουπ (και ήταν πολλά) που μας μίλησε στα αγγλικά, απολογούμενος μάλιστα αφού το Wacken είναι διεθνές φεστιβάλ. Μπράβο στον κύριο και μπράβο και στο συγκρότημά του. Ωραιότατοι. Δυνατοί.
Ταυτόχρονα σε μια διπλανή σκηνή οι Φιλανδοί Ensiferum έκαναν σαματά. Οι νεαροί μουσικοί ξέρουν αρκετά καλά το αντικείμενο τους, παρότι τους λείπει η πείρα. Ξεσήκωσαν το κατα κύριο λόγο αντίστοιχα νεαρό πλήθος και κίνησαν το ενδιαφέρον και εμάς των μεγαλύτερων.
Διάλειμμα για φαγητό και ξεκούραση και κυριώς ψυχική προετοιμασία, σε λίγο θα έβλεπα ένα συγκρότημα θρύλο, ένα συγκρότημα που έχει διαμορφώσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μουσικής μου παιδείας, ένα συγκρότημα σταθμό στο χώρο του σκληρού ροκ και μέταλ... τους θεούς Judas Priest.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πάρα πολλά.
Και η αλήθεια είναι ότι πήρα πολύ περισσότερα από αυτά που περίμενα...
Οι Priest απέδειξαν ότι οι 4 δεκαετίες που έχουν στην πλάτη τους δεν λειτούργησαν ως βάρος αλλά ώς σωστή ωρίμανση.
Έπαιξαν υπερδιπλάσια ώρα από οποιοδήποτε άλλο γκρουπ του φεστιβάλ, και η απόδοση τους ήταν πολλά σκαλοπάτια παραπάνω.
Μακράν η καλύτερη συναυλία του Wacken 2011 και σίγουρα η καλύτερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει προσωπικά.
Η απουσία του κου Downing δεν αφέθηκε να γίνει αισθητή, αφού τα υπόλοιπα μέλη καθώς και ο αντικαταστάτης του, ήταν δεμένοι. Σε συνδυασμό με τον μέγιστο Rob Halford μας χάρισαν μια μαγευτική εμπειρία.
Δεν έλειπαν εναλλαγές στο φόντο της σκηνής, φαντασμαγορικά εφε φωτισμού και η απίθανη σκηνική παρουσία του κου Halford με τα απίθανα κοστούμια, αλλά και την κλασσική είσοδό του μαρσάροντας την μηχανή του.
Τα ιστορικά κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο. Μελωδίες που κάλυπταν σε εύρος όλη την λαμπρή πορεία των Priest, εκτελεσμένα άψογα και φυσικά το πλήθος παραληρούσε.
Μεταξύ άλλων ξεχώρισαν τα Victim of Changes, Night Crawler, το Breaking the Law - στο οποίο μάλιστα ο Halford δεν έβγαλε άχνα, αφήνοντας στο εκστασιασμένο κοινό τα φωνητικά και το υπέροχο Living After Midnight ως κλείσιμο το οποίο μας έκανε να χορεύουμε όλοι μαζί.
Και εκεί που λέγαμε ότι η τελείωσε η απίθανη βραδιά... μια ώρα μετά οι Αυστραλοί Airbourne εμφανίστηκαν και μας άλλαξαν γνώμη. Ο Ο'Κeeffe εμφανίστηκε ως συνήθως ημίγυμνος μέσα στην γερμανική νύχτα για να ανάψει φωτιές. Υπερδραστήριος και καταπληκτικός frontman, συνοδευόμενος από τους υπόλοιπους συνέχισε επάξια την ήδη υπέροχη βραδιά. Το φανταστικό Running Wild εκτοξεύτηκε σαν πυροτέχνημα στην παγωμένη νύχτα και τα διαμάντια που ακολούθησαν μετέτρεψαν τη συναυλία σε πάρτυ.
Το κρύο ήταν τσουχτερό και η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ, δεν είχε όμως τελειώσει...
Οι Apocalyptica ήρθαν τις πρώτες πρωινές ώρες για να μας ταξιδέψουν σε άλλη διάσταση.
Εμφανίστηκαν μέσα στην ομίχλη σαν ξωτικά, λουσμένοι με ψυχρό μπλε φως και κάνοντας τα τσέλο να ηχούν απόκοσμα. Μια φαντασμαγορική εμπειρία που μας άφησε άφωνους.
Σάββατο.
Περίεργο ξύπνημα, αφού η σκηνή μου ήταν γεμάτη νερό, αλλά οι κακουχίες είναι αλληλένδετο κομμάτι του φεστιβάλ και σίγουρα αμελητέες σε σχέση με την εμπειρία.
Πρωινή βόλτα στο χωριό και γρήγορα πίσω για την μεσημεριανή συναυλία των Katakysm. Σχετικά νέο συγκρότημα, και μάλλον αρκετά σκληρός ήχος για τα γούστα μου, αλλά τα παιδιά αυτά έχουν καταφέρει μέσα σε λίγο χρόνο να έχουν ένα σωστά φορμαρισμένο συγκρότημα, με ήχο που ηλεκτρίζει και ξεσηκώνει τους νεολαίους metalheads. Παρακολούθησα την συναυλία από κάποια απόσταση, στην προσπάθεια μου να αποφύγω ορισμένες μάλλον βίαιες εκδηλώσεις αποδοχής του γκρουπ από το κοινό, όπως αυτή του 'Security Stress Test' που διέταξε ο τραγουδιστής... Δεκάδες άνθρωποι να κάνουν crowd surfing πλησιάζοντας τους έκπληκτους security που δεν προλάβαιναν να
τους μαζεύουν.
Βίαια πράγματα...
Το απογευματάκι, συνέχισε με Iced Earth και κατόπιν πάλι σε σκληροπυρηνικά πλαίσια, με τους Sepultura που βγήκαν στη σκηνή με την γνωστή τους ζωώδη αγριάδα και έκαναν το κοινό να χορεύει σαν να είναι προτόγονοι και προετοιμάζοντας μας για το κλείσιμο του φετινού Wacken.
Η νύχτα έπεσε όταν οι απόλυτοι Motorhead εμφανίστηκαν στην σκηνή. Η τελευταία συναυλία του φεστιβάλ ήταν αυτή που έπρεπε και οι Motorhead έκανα αυτό ακριβώς που ξέρουν καλά.
Ρόκαραν μέχρι τέλους φτάνοντας μας στα όρια.
Η βροχή δεν τρόμαξε κανέναν και οι ογκόλιθοι του σκληρού ροκ έκαναν 100 χιλιάδες ανθρώπους ευτυχισμένους.
Ο Θεός, όπως πάντα επιβλητικός, μετέδιδε τον ηλεκτρισμό σε κάθε εκατοστό της τεράστιας έκτασης του W:O:A. Το Killed By Death μας τρέλανε και το Ace of Spades ακόμα πιο πολύ. Στήθηκε ένα τεράστιο Circle Pit στην μέση της αρένας και η δίνη που σχηματίστηκε έκανε το πλήθος να μοιάζει με θάλασσα, άγρια, ορμητική και απέραντη...
Το φετινό Wacken Open Air ήταν εκπληκτικό, όμως όπως όλα τα όμορφα πράγματα τελείωσε. Και πέρα από τις μαγικές μουσικές εμπειρίες, τα συναισθήματα μόνο καλά δεν ήταν.
Ο ναός είχε πέσει στην 'λούμπα' του κέρδους...
Ο αυστηρός αριθμός εισητηρίων των προηγούμενων χρόνων, είχε πάει περίπατο. Οι 75 χιλιάδες κόσμου που παρευρέθηκαν το 2010, σχεδόν διπλασιάστηκε το 2011. Οι εγκαταστάσεις δεν ήταν αρκετές. Αναγκαζόμασταν να βλέπουμε τα αγαπημένα μας γκρουπ από πολύ μεγάλη απόσταση. Η όποια υγιεινή είχε εξαφανιστεί.
Και όσοι από μας τους πιστούς είδαμε την διαφορά, νιώσαμε την πικρή αλήθεια του ξεπουλήματος μιας θρησκείας που φαίνεται να φθίνει...
Ελπίζω σε μια αλλαγή, αλλιώς θα μείνω να κρατώ τις μουσικές αναμνήσεις μου ζωντανές για όσο μπορώ και να αναπολώ το πόσο τυχερή υπήρξα που τις έζησα.
Κείμενο: Άννα Γκίκα
