ΜΟΥΣΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Messing with the blues (Κοιμάμαι και ξυπνώ με τα μπλούζ για μαξιλάρι)

Λεπτομέρειες

Savvas Sinodinos - 18 Ιανουάριος 2011

Messing with the blues

(Κοιμάμαι και ξυπνώ με τα μπλούζ για μαξιλάρι)

Η εποχή που τα μπλούζ σήμαιναν, αγκαλιάσματα στο μισοσκόταδο των ντισκοτέκ, που οι 17χρονες καρδιές χτυπούσαν δυνατότερα και ρυθμικότερα από τα αλλόκοτα 12μετρα slow rock των οποίων μόλις και που κατανοούσαμε τους στίχους, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Messing with the blues

(Κοιμάμαι και ξυπνώ με τα μπλούζ για μαξιλάρι)

Η εποχή που τα μπλούζ σήμαιναν, αγκαλιάσματα στο μισοσκόταδο των ντισκοτέκ, που οι 17χρονες καρδιές χτυπούσαν δυνατότερα και ρυθμικότερα από τα αλλόκοτα 12μετρα slow rock των οποίων μόλις και που κατανοούσαμε τους στίχους, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

 
Η συγγένεια των Blues

Τα Blues,  αναδεικνύονται, γοητεύουν, ενημερώνουν και ανοίγουν τον κύκλο τους, μέσα από την ίδια τους την ιστορία που δείχνει ότι γέννησε μαζί με τα γκόσπελς και τα οργιώδη Μπούγκις όλους τους επόμενους μουσικούς θρύλους, όπως το Rhythm n’ Blues το Ρόκ εντ Ρόλ και το κλασικό ρόκ.

Θα ξαφνιαστείτε, αν διαβάσετε εκείνα τα ψιλά γράμματα που αναφέρουν τους δημιουργούς των τραγουδιών και που δίνουν ίδια ονόματα με πασίγνωστα κομμάτια – οδηγούς των μπλούζ.

To Backdoor man το έχετε ακούσει από τους Doors. Είναι γραμμένο από τους πατέρες των Chicago Blues Willie Dixon και Howling Wolf  το 1961.

To the Levee Breaks  το έχετε μάθει από τους Zeppelin. Είναι των Kansas Jo McCoy και της Memphis Minnie και πρώτη φορά ηχογραφήθηκε το 1929…

Οι συγγένεια δεν κρύβεται.  Επι παραδείγματι το Jailhouse Rock του γνωστού δίδυμου Jerry Label και Mike Stoller που γράφτηκε το 1957,  όταν το ακούς από τον Elvis και από τους πασίγνωστους και εμπνευσμένους μουσικο-κινηματογραφικούς   Blues Brothers, αντιλαμβάνεσαι άμεσα ότι η μουσική, δεν είναι μόνο ότι ακούμε από το ραδιόφωνο. 

Το κοινό

Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι σαραντάρηδες, πενηντάρηδες και βάλε,  μουσικόφιλοι, στρέφονται στα Μπλούζ και τη Σόουλ, ψάχνοντας το χαμένο κρίκο που τους συνδέει με τη ρόκ πραγματικότητα της νεότητάς τους. Ακούν, τραγουδούν,  χορεύουν , χειροκροτούν και περνούν καλά.

Ακούν σε απίστευτα (μικρά κυρίως) μπαράκια που έχουν μετατραπεί σε ιδιότυπες μουσικές σκηνές, σε διάφορες συνοικίες, χωρίς να μετακινούνται από το τραπέζι, το σκαμπώ ή ακόμη και την όρθια θέση στη μπάρα, ούτε για κατούρημα, μία ώρα ή δύο ή και τρείς, όσο διαρκεί η εμφάνιση γνωστών και αγνώστων μπλούζ γκρούπς.

Τραγουδούν Hoochie Coochie man, Mojo Workin, Help me , Sweet home Chicago και άλλα γνωστά και λιγότερο γνωστά κομμάτια τα οποία  παίζουν νέα παιδιά,( ή και μεγαλύτερη σε ηλικία) με δύναμη και θέληση, σαν να έχουν γεννηθεί στο Memphis Tennessee ή στο Chicago Illinois, με ψυχή, δύναμη, σωστό μέτρο και   άξια λόγου δεξιότητα, με δύσκολα όργανα, όπως οι φυσαρμόνικες, τα Σαξόφωνα, ακόμη και τα ογκώδη κόντρα μπάσα.

Και το κοινό, ακούει, σέβεται, χειροκροτεί, ανταποδίδει, περνά καλά και το δείχνει, τραγουδώντας δυνατά, χορεύοντας Everybody need somebody και σφυρίζοντας με ενθουσιασμό.

Οι περίοδοι οικονομικών κρίσεων, είναι λένε πάντα, χρυσές εποχές για τη μουσική και για τα κλαμπάκια που παίζουν με ζωντανές εμφανίσεις. Το όρθιο σε τεράστιους χώρους με ένα ακατάληπτο γκάπα-γκούπα να σου σακατεύει τα αυτιά, δεν κάνει πλέον δουλειά ούτε σε τουριστικές περιοχές το καλοκαίρι.


Τα Γκρούπς

Τα Μπλούζ γκρούπς, είναι πολλά και όλα με ικανούς παίχτες να ταρακουνήσουν μουσικά, σε επαγγελματικό επίπεδο (αν και ερασιτέχνες, συνήθως) τη μουσική σκηνή στην Ελλάδα.

Γι αυτό και ακούστηκαν τη χρονιά που πέρασε σε δεκάδες φεστιβάλ, από την καρδιά της Αθήνας, το Αιγάλεω και την Πετρούπολη, μέχρι την Πελοπόννησο, την Ήπειρο και τα νησιά του Αιγαίου. Για τη Θεσσαλονίκη, δε γίνεται λόγος, έχει τεράστια μουσική παράδοση στο χώρο κι έχει αναδείξει διεθνείς αστέρες, όπως οι Blues Wire του Ζάικου και οι Backbones του Ντουνούση.
Όμως, να, που μας ξαφνιάζουν απίθανα γκρούπ, όπως οι Daddys’s Work Blues band με παίχτες τον Θανάση Γκιόκα στην κιθάρα και τον Γιάννη Παχίδη στη φυσαρμόνικα, οι FreemanJam του Μάνου Καρζή, ο Ζήκος με τους Zero-Zero του, οι 4Blues, ο Νώντας Βορλόκας με τους Down Home και την απίθανη φυσαρμόνικα του, οι George and the Dukes, οι Blues Therapy του τζουμερκιώτη Tony Dollaro, Οι  Blues People Incorporated που άνοιξαν τους Scorpions στα Γιάννενα, ο γιατρός των Blues Νίκος Σιάς  με τους Kalamazoo, ο Λοβέρδος με τους Bluesbirds , ο Αντρέας Γκομόζιας με τους Blues Revenge, οι ιστορικοί Blues Cargo του Δημήτρη Ιωάννου και Βέβαια οι κορυφαίοι των Dark Blues, όπως τους έχει χαρακτηρίσει ο συγγραφέας Επικούρης , οι Small Blues Trap με την σκοτεινή, χαρακτηριστική και original blues φωνή και φυσαρμόνικα Παύλο Καραπιπέρη..

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε δεκάδες άλλα πολύ καλά γκρούπ που παίζουν σχεδόν κάθε μήνα ή και συχνότερα σε διάφορα μπαράκια, τα Ρύθμ εν  Μπλούζ, Ρόκιν μπλούζ, Σόουλ και Σουίγκ, με απίστευτη μαστοριά, αλλά τώρα δεν τους θυμάμαι όλους, ας με συγχωρήσουν.

Συχνά-πυκνά, χτυπάει και η κατάρα των μουσικών σχημάτων, οι εγωισμοί και οι μικροπαρεξηγήσεις και δίνεται άδοξο τέλος σε πολύ δεμένα σχήματα που δεν δίνουν τελικά ότι είχαν δώσουν…


Τα κλάμπς

Όλα τα γκρούπ έχουν τον δικό τους κόσμο που αυξάνεται κάθε φορά και γεμίζει μαγαζιά που άρχισαν να γίνονται πολύ γνωστά τώρα, ή έχουν τη δική τους ιστορία, όπως το After Dark στα Εξάρχεια, το Ghost House και το Primitive στου Ψυρρή, το Rainbow στο Γκάζι, το Mike’s irish Bar και το Jasmin στους Αμπελόκηπους,  το Vinillion στα Λιόσια, το Jazzy Live Bar στην Πετρούπολη, το Jugglers στο Αιγάλεω, το Rooster στο Μοναστηράκι, το Υπόγειο Boheme στην Ηλιούπολη και δεκάδες άλλα σε ολόκληρη την Αττική. Ακόμη υπάρχουν τα μεγάλα όπως το Halph Note Jazz στο Μέτς και το ΚΥΤΤΑΡΟ στην οδό Αχαρνών και Ηπείρου, που έχουν φιλοξενήσει μεγάλα διεθνή ονόματα, από τα οποία μαθαίνουμε πολλά κάθε φορά.


Μένει τώρα, αυτά τα κλάμπς, αλλά και όλα τα μπαράκι που θέλουν να βάλουν live να κατανοήσουν ότι τα γκρουπάκια, δεν είναι «πελάτες», αλλά βοηθοί στην προσπάθεια να σταθούν τα μαγαζιά που τρεμοσβήνουν. Πρέπει και οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών, να βάζουν πλάτη. Να μην τα περιμένουν όλα από τα γκρούπ, να μη βάζουν εξοντωτικά εισιτήρια «της αρπαχτής» ή τρελές τιμές στα ποτά και να έχουν υπομονή για να χτίσουν το δικό τους μύθο και να αποκτήσουν το δικό τους κόσμο σιγά-σιγά.

Τα Μπλούζ, είναι εδώ και είναι εδώ όχι στο περιθώριο, αλλά στο προσκήνιο πλέον, με αυτοπεποίθηση, με αγάπη για το κοινό τους και φοβερά στέκια. Είναι ικανά να οδηγήσουν τον  κόσμο από τον καναπέ στη μουσική σκηνή, να βοηθήσουν να επανενεργοποιηθούν  δυνάμεις σε μέρος του πιθανώς ενεργού κοινού που έχει για τους δικούς του (εμφανείς)  λόγους απογοητευτεί και λουφάξει.

Επίλογος

«Θα ήθελα να ήμουν στον παράδεισο και να είχα ηρεμήσει». Όμως θα γίνει κι αυτό, δε χρειάζεται να βιαζόμαστε, ας απολαύσουμε τη ζωή και όσα μας προσφέρει ακόμη και τις δύσκολες αυτές ημέρες που περνάμε όλοι. Ας στηρίξουμε τη μουσική που μας αρέσει, ας αγκαλιάσουμε τα γκρουπάκια, έχουν πολλά να προσφέρουν. Ας πούμε όλοι έναν καλό λόγο για τον άλλον, ας αναμειχτούμε σε ηλεκτρικά  Jams ας καλέσουμε ξανά τον κόσμο, ας καταδικάσουμε την εσωστρέφεια για να απαλλαγούμε και από τις όποιες ευθύνες.

Ξημέρωσε μια καλή μέρα στο Νότο. Ας κουρδίσουμε…..  

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΑΜΤΣΙΚΑΣ & BLUES REPORT…..

• Προηγούμενο
• Επόμενο