Πάνε περίπου 12 με 13 χρόνια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Tom Waits. Η τότε κοπέλα μου, χορεύτρια σε μια σχολή σύγχρονου μπαλέτου, μου είπε ένα απόγευμα για ένα κομμάτι, το Russian Dance, κάποιου κύριου ονόματι Waits. Ήταν εκστασιασμένη με το τραγούδι καθώς το είχανε βάλει στο πρόγραμμα της παράστασής τους. Έκτοτε έψαχνα να βρω ίχνη του κυρίου έκσταση, αλλά δεν..
Tom Waits
Deep Down And Dirty Μέρος Ά
Πάνε περίπου 12 με 13 χρόνια από τότε που άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Tom Waits. Η τότε κοπέλα μου, χορεύτρια σε μια σχολή σύγχρονου μπαλέτου, μου είπε ένα απόγευμα για ένα κομμάτι, το Russian Dance, κάποιου κύριου ονόματι Waits. Ήταν εκστασιασμένη με το τραγούδι καθώς το είχανε βάλει στο πρόγραμμα της παράστασής τους. Έκτοτε έψαχνα να βρω ίχνη του κυρίου έκσταση, αλλά δεν..
Μεγαλώνοντας στην επαρχία δεν είναι και το καλύτερο πράγμα από μουσικής άποψης. Να μοιραστείς μουσική ή απόψεις με άλλους που ακούνε και την ψάχνουνε.. . Τώρα όμως Times they are a-changin’, όλα είναι ένα κουμπί. Κατέβαινα Αθήνα και προσπαθούσα να βρω το συγκεκριμένο track από τον Waits, έκανα πολλές απόπειρες εωσότου ανακάλυψα τελικά το πολυπόθητο δισκάκι. Tom Waits-The Black Raider, σε ένα εξώφυλλο με πινελιές θαρρείς του Van Gogh. Το πήρα στα χέρια μου. Το αγόρασα επιτόπου. Ανυπομονούσα να το βάλω να παίξει, επιτέλους να ακούσουμε τι παίζει αυτός τέλος πάντων.
Τα ακούσματα μας εκείνη την εποχή ήταν πάνω κάτω γνωστά, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Nirvana, Radiohead, λίγο Dead Moon, και σαφώς κάποια κλασσικά πράγματα. Ο Tom ήταν μια πραγματική μπουνιά στο στομάχι. Θυμάμαι ακόμη τις πρώτες νότες, την καταραμένη φωνή που βγαίνει από τη χολή βαθιά, τα κλαρινέτα, τα ρυθμικά ταμπούρα. Και βέβαια το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν το Russian Dance κι αμέσως ήθελα να φωνάξω κι εγώ παρόν σε αυτή τη μεθυσμένη ρώσικη πόλκα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο από την αρχή. Ο Waits γεννήθηκε στην Πομόνα της Καλιφόρνια το Δεκέμβρη του 1949. Περιπλανήθηκε πολλά χρόνια σε αρκετές περιοχές λόγω του ότι οι γονείς του ήταν εκπαιδευτικοί. Άρχισε να παίζει μουσική, κιθάρα και πιάνο ενώ οι σπουδές του δεν ήταν κάτι αξιόλογο. Το έριξε στη δουλειά σε νυχτερινά μαγαζιά ως λαντζιέρης, σερβιτόρος… Το μικρόβιο όμως της μουσικής δεν ξεκολλούσε εύκολα από πάνω του και έκανε κάποιες εμφανίσεις σε club του L.A. Η παραδοξότητα των στίχων, της jazz πιανιστικής διάθεσης, το ατημέλητο look, ώθησε κάποιους να τον ακούσουν και να πιστέψουν στο ταλέντο του. Δεν είχαν και άδικο, η ιστορία τους δικαίωσε.Με συνοπτικές διαδικασίες υπέγραψε στην εταιρεία Asylum και έβγαλε το 1973 το ντεμπούτο του Closing Time. Μια αρχή όλο υποσχέσεις αφού το στιλ, τα λόγια, οι μελωδίες φανερώνανε ότι κάτι καλό μαγειρεύεται.
Ακολουθήσανε μια σωρία δίσκων, κάθε χρόνο καινούριο album, με τον Waits να γίνεται όλο και καλύτερος, όλο πιο κυνικός, σαν o Chet Baker της Rock, να κάνει βουτιές στον πάτο της εξαθλίωσης για να βγάλει τα απύθμενα στοιχειά που τον κυνηγούσαν. Με στίχους σαν ξυράφι να κάνει πλάκα με τα φρικιά, με τους αλήτες, τους μπεκρήδες τους ευκαιριακούς τύπους, αυτούς που αποζητούν τo νέο, το κυνήγι της ζωής, τiς πόρνες και τους ανθρώπους του περιθωρίου. Και όλα αυτά δεν ήταν τυχαία. Ο Waits έτρεφε μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπο του Jack Kerouac, αυτού του μεγάλου λογοτέχνη και εμπνευστή της road ζωής. Τσιγάρο πάνω σε τσιγάρο, αυτοκίνητα, βινύλια από jazz μεγαθήρια, bohem ζωή, ένας εναλλακτικός αμερικάνικος τρόπος ζωής τότε, που λεγότανε Beat.
Μια κάποια εμπορική επιτυχία σημειώνεται στον τέταρτο album του Waits, χωρίς όμως να σηματοδοτήσει κάτι ιδιαίτερο στην πορεία. Ο Waits έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα και αυτό αρκούσε. Έπαιζε με την ψυχή του και κραύγαζε για όλα όσα τον κλωτσούσαν μέσα του. Πάντα με αυτή τη δόση χιούμορ που σε κάνει να σκέφτεσαι, «αυτός τώρα μιλάει σοβαρά ή κάνει πλάκα»;
Επικίνδυνα ρεαλιστής, ωμός και σίγουρα πιωμένος και καπνισμένος όσο τα καλύτερα τυριά, θρασύς και σίγουρα ικανός για όλα όσα έλεγε, δεν παρέλειψε να πει μάλιστα σε show του ότι «συγχωρέστε με, το πιάνο έχει πιεί, όχι εγώ».
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 αρχίζει να ασχολείται με τον κινηματογράφο και να γράφει soundtrack για ταινίες καθώς και να παίζει σε μερικές, ολιγόλεπτες ή πιο μεγάλες εμφανίσεις. Το 1980 ηχογραφεί τον τελευταίο δίσκο για την Asylum το Heartattack And Vine και έτσι κλείνει ένας κύκλος γεμάτος αναζητήσεις ανάμεσα στη jazz και rock. Υπογράφει καινούριο συμβόλαιο με την Island κυκλοφορώντας το Swordfishtrombones το 1983 και εδώ κλείνει το πρώτο στάδιο της αυτού εξοχότητος του Tom Waits. Δέκα χρόνια αναζήτησης, περιοδειών, άσωτης ζωής, ατελείωτων ξενυχτιών και μεγάλες, πραγματικά μεγάλες ποσότητες αλκοόλ και τσιγάρου.
Προτεινόμενη Δισκογραφία
Closing Time (Asylum, 1973)
Nighthawks at the Diner (Asylum, 1975)
Blue Valentine (Asylum, 1978)
Swordfishtrombones (Island, 1983)
Κωνσταντίνος Πρωτόπαππας
