Tom Waits
Deep Down And Dirty Μέρος Β
Έχουμε και λέμε. Ο 37άρης Tom σε ένα σπίτι παρέα με μια, άστα να πάνε, μορφονιά ντυμένη σε ένα μαύρο κομπινεζόν, να του ρίχνει τον εξάψαλμο. Που ήσουν, που γυρνάς, και ένα σωρό βρισίδια σε καθαρή αμερικάνικη προφορά. Τα 45άρια γίνονται φρίσμπι, βιβλία έξω στο δρόμο, βινύλια, σημειώσεις, ράφια ολόκληρα να γίνονται φύλλο και φτερό από την τύπισσα. Ο Tom δε μασάει. Αράζει στο κρεβάτι σκεπτόμενος. Βλέπει όλα του τα υπάρχοντα να γίνονται σκόνη από την τρελαμένη γκόμενα που δε μασάει τα λόγια της, τον κράζει με το παραπάνω. Μόνο που…. μια στιγμή…. αυτά είναι τα παπούτσια του, ‘όχι μην το κάνεις αυτό κούκλα, όχι τα παπούτσια μου… χμμμμ οκ αυτό υποθέτω είναι το τέλος’.
Η σκηνή αυτή, από το Down By The Law του Jarmusch το 1986, που ο Waits πρωταγωνιστεί πλέον μαζί με τον Benigni, μέλλει να ‘ναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν του. Ο ήρεμος πότης που δεν αναστατώνεται παρά μόνο εκεί που πάει να χαλάσει η φιγούρα του. Δεν γουστάρει να ‘ναι ατημέλητος, σπάσε ό,τι θες, μόνο άσε τα παπούτσια μου..
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο καμπής. Χρειαζόμαστε το πείραμα. Μακριά από τις, ως επί το πλείστον κάκιστες, μουσικές παραγωγές των 80’s ανησυχεί για τη μουσική του, αυτή που φαντάζεται και μπορεί να υλοποιήσει. Πειραματίζεται σε άλλους δρόμους. Ακόμη πιο blues. Ψάχνει τα όργανα, δε βολεύεται, ο κύριος Waits δεν παίζει εκ του ασφαλούς. Έχει παράπονα, τα εκδηλώνει, τα μετατρέπει, προσπαθεί να ακούσει άλλες φωνές, άλλα σκιρτήματα. Γράφει μουσικές για θέατρο, παίζει σε ακόμη περισσότερες ταινίες. Κυκλοφορεί 4 δίσκους με τελευταίο το live, Big Time, το 1988 και μετά σωπαίνει..
1992, USA, Seattle, Grunge, Nirvana, μουσική επανάσταση από τα κιτς 80’s. Οι Guns’n’ Roses, ο Michael Jackson κατεδαφίζονται από τα charts. Ήρθε μια ηχηρή μουσική να τονώσει το Rock’h’Roll. Αυτούσια, χωρίς πολλά-πολλά, χτυπάει στο ψαχνό. Ο Waits ξυπνάει. Ύστερα από 4 χρόνια, βγάζει το soundtrack Night On Earth και το βαρύγδουπο Bone Machine. Πήρε σπίτι του ένα Grammy, βρώμησε πολλές φορές τα αφτιά μας, με πολλά ουίσκια και τσιγάρα, έλιωσε τα φαντάσματα των απανταχού drummer, έγινε 10 φορές αλήτης, γκάζωσε, έγινε βρωμερός, ύπουλος, υποχθόνιος, σε ένα δίσκο ύμνο του industrial blues. Κραυγάζει για τη γη που πεθαίνει, παραμορφώνει τα πάντα. Κατσαρόλες, τηγάνια, καρέκλες, τρίζει το στούντιο, φωνάζει σαν βόθρος έτοιμος να χιμήξει σαν τη μάνα γη, να φάει τα παιδιά του. Ο Waits είναι εδώ, πιο δυνατός από ποτέ.
The Black Raider. Επόμενος χρόνος. Φωτογραφίες με τον Burroughs, τραγουδάνε παρέα, όπως τα κουρέλια. Με κλαρινέτα, μιλάνε για ναρκωτικά, καταχρήσεις, για το σιχαμερό Νοέμβρη με τσαλακωμένα πριόνια και ερείπια να στέκουν λειψά, κενά, με άπλετες αμαρτίες. Τα υπόλοιπα τα ΄πα στο πρώτο μέρος, κι αν δεν αρκούνε όσα λόγια και να προσθέσω. Αφήστε αυτή τη λυσσασμένη χροιά να κάνει την τρίχα σας να μην πέφτει ποτέ.
Σιωπή. Για να αφομοιώσει, να δώσει χρόνο σε όλους γύρω του. Να σκεφτεί την επόμενη κίνηση, η οποία γίνεται το 1999 στην ANTI records. Γυρίζει από εκεί που σταμάτησε. Με σύννεφα καπνού στα 50 του χρόνια κατεβάζει από τη σκηνή οποιοδήποτε νέο καλλιτέχνη και στον στέλνει συστημένο στη μαμά του να σκεφτεί τους λόγους που θέλει να γράψει κάποιος μουσική. Θεματολογία ίδια, λίγο πιο ήρεμος, λίγο πιο οκνηρός στιχουργικά. Mule Variations
Συνεχίζει να γράφει για θεατρικές παραστάσεις και το αποτέλεσμα αυτών ήταν δίσκοι Blood Money και Alice, του 2002. Πειραματισμός εις την δευτέρα. Ήχοι, θρήνοι, ιαχές, πιάνα και κλαρίνα στήνονται επί σκηνής. Ο Waits κρατάει στα χέρια του, στο στόμα του, στο είναι του, όλη τη μιζέρια που είναι ο ποταμός του κόσμου. Τη μοιράζεται, καραδοκεί, ανασαίνει από τον πάτο της κολασμένης του φαντασίας. Τραβάει συνιστώσες, εγκρίνει παράδεισους και ψάχνει να βρει τη γαλήνη του. Ηρεμεί, μέσα από τη γρατζουνισμένη του φωνή νοιώθεις ένα μαύρο φως να έρχεται, ένα φως που φαντάζει μοχθηρό, δεν είναι όμως…
Και πάνω που λες ηρεμήσαμε με τον κύριο, περιμένουμε κάτι σε ακόμη πιο λάιτ καταστάσεις, ξεσπά ο οχετός του Real Gone. Ένα album εξαγνιστικό, στιβαρό, με μουσικούς που σίγουρα δεν πάνε καλά. Μαζί με την γυναίκα του από τα 80’s Kathleen Brennan συνυπογράφουν αυτό το album και αρχίζει να γκρουβάρει σε περίοπτα blues και σε μεσοαστικά βαλσάκια. Παρακαλάει για βροχή, Make It Rain, και γράφει πρώτη ίσως φορά, πολιτικοποιημένους στίχους στο δακρύβρεχτο Day After Tomorrow.
Ακολουθούν μια τριπλή συλλογή σε τραγούδια του που ήταν διάσπαρτα εδώ και εκεί. Μας αφήνει άναυδους πάλι και φτάνει στο 2008 που βγάζει άλλο ένα live album, το Glitter And Doom.
Δε θα πω άλλα, μπορώ να γράφω για μέρες. Ξέρετε πως έχει η ιστορία. Δεν φτάνω σε συμπεράσματα γιατί απλά δεν υπάρχουν. Δεν κάνω καμιά κριτική. Αδυνατώ. Φυσάω έξω το καπνό. Ακούω το Lucinda από το live. Τον βλέπω να κρέμεται θεατρικά από τη σκηνή. Να φτύνει. Χειρότερος από τον χειρότερο. Κραυγάζει. Λυσσάει. Υπάρχει. Ο Tom Waits δεν κάνει εκπτώσεις και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Προτεινόμενη Δισκογραφία
ΟΛΑ
Κωνσταντίνος Πρωτοπαππάς
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
