Ανταπόκριση από Αγγλία, για το Southern-Rock.GR: Λευτέρης Καλλιπολίτης.

 

 

H συναυλία του Άρχοντα του Σκότους Alice στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1990, έμεινε γερά καρφωμένη στη μνήμη μου για πολλούς και διάφορους λόγους, καθώς: ήταν μία από τις πρώτες μου “μεγάλες’” συναυλιακές στιγμές, μια φοβερή εμφάνιση από τον Alice Cooper και την τότε μπάντα του στο γήπεδο της Λεωφόρου όπου και “πήρε το διπλό” πανηγυρικά… Ο Cooper μεσουρανούσε στα charts παγκοσμίως λόγω της τρελής επιτυχίας τόσο του single “Poison”, όσο και του album “Trash”, που ήταν στο σύνολό του μια (πολύ) επιτυχημένη προσπάθεια να φέρει τον Alice πίσω στην Αγορά, τόσο της Ευρώπης, όσο και της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, με τη βοήθεια του “θεούλη” Desmond Child και του μαγικού ραβδιού παραγωγής επιτυχιών που μοίραζε απλόχερα και με το αζημίωτο εννοείται, σε Rock μπάντες της εποχής που έψαχναν για hits, όπως οι Bon Jovi και οι KISS μεταξύ άλλων… Ήμουν πρώτη σειρά μαζί με τον αδερφό μου, ο οποίος και είχε λιποθυμήσει από το πολύ σπρώξιμο στα κάγκελα και τον είχαν πάρει σηκωτό οι securitάδες… τότε είχα τρομάξει γιατί δεν είχα πάρει χαμπάρι τι παίζει, τον έχασα μέσα στο πλήθος, και τον βρήκα πάλι στο τέλος του gig, τώρα το θυμόμαστε καμιά φορά και γελάμε (εντάξει, εντάξει, γελά-ω…).

Ο Alice είχε δει το KISS μπλουζάκι μου και είχε βγάλει γλώσσα έξω σαν τον Gene Simmons, με έδειξε και σήκωσε τον αντίχειρα κάνοντας το σήμα της επικρότησης/ αποδοχής (για το οποίο σκέφτεται να κάνει αίτηση κατοχύρωσης ο Gene “Dollars” Simmons... να κάνουμε και λίγο πλάκα… αν και με τον Gene, ποτέ δεν ξέρεις)…!!!

Το τελευταίο βέβαια, ίσως και να είναι “αστικός μύθος”… λέμε τώρα… το αφήνω στην κρίση σας…

Ο Alice ακόμα περιοδεύει, ακόμα κυκλοφορεί καλά albums, ακόμα έχει “πέραση” γενικά, εδώ στην Αγγλία έρχεται πολύ συχνά, πέρυσι δεν είχα πάει στο ένα και μοναδικό show του στο Λονδίνο, φέτος όταν ανακοινώθηκαν οι tour dates αποφάσισα να τον ξαναδώ, αυτή τη φορά στην “Arena Birmingham”, πρώην “Barclayard Arena”, ένα στολίδι  χωρητικότητας 15.800 θεατών, που βρίσκεται στο πιο όμορφο κατ’ εμέ σημείο του Birmingham, ακριβώς δίπλα στα κανάλια που διασχίζουν μερικώς την πόλη κι ακόμα χρησιμοποιούνται κυρίως για τουριστικούς λόγους…

 

 

Μετά από μια γρήγορη ματιά στο merchandise (πειρασμός τα κουκλάκια Alice Panda ή Panda Cooper), έκανα μια μικρή βόλτα χαζεύοντας γύρω μου τον κόσμο και δεν είχα σκοπό να μπω στην εξέδρα μου ακόμα, αλλά η ώρα είχε ήδη περάσει, άρχισε το πρώτο support (Tubes) οπότε φύγαμε για μερικές ακόμα ένδοξες συναυλιακές στιγμές. Δεν είχα καμία απολύτως επαφή έως τώρα με τη μουσική των Tubes από το San Francisco, οι οποίοι είναι μια έμπειρη μπάντα, υπάρχουν από τα 70’s (το 1972 ιδρύθηκαν, το 1975 κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά) και παίζουν ένα κράμα Ψυχεδέλειας / Rock/ Glam/ Punk αμερικάνικου style και νοοτροπίας, έχουν το δικό τους, μοναδικό η αλήθεια είναι, τρόπο έκφρασης και στυλ, που έχει μεγάλη σχέση με την Alice Cooper band των 70’s και είναι σε σημεία εξαιρετικά ενδιαφέρον ως ήχος αλλά και εικόνα, καθώς όλοι οι μουσικοί της μπάντας φορούν ιδιόμορφα κοστούμια σε λευκό χρώμα (τα οποία τα κατασκευάζουν οι ίδιοι στο The Tubes Warehouse όπως το ονομάζουν, με τη βοήθεια των οπαδών τους…), καπέλα κλπ, ο δε τραγουδιστής τους Fee Waybill, που δε σταμάτησε να αλλάζει κοστούμια, είναι “όλα τα λεφτά” καθώς είναι ένας εξαιρετικά εκφραστικός αλλά και με μπόλικο χιούμορ front man… Πολύ καλοί μουσικοί όλοι τους - η αποθέωση από τον κόσμο στην “Arena Birmingham” αποτέλεσε την καλύτερη αναγνώριση της αξίας τους – και σίγουρα θα τσεκάρω τη δισκογραφία τους με την πρώτη ευκαιρία!!!

 

Ύστερα από λίγη ώρα, η σκηνή διαμορφώθηκε στα μέτρα των Mission, της μπάντας από το Leeds που βρίσκεται στο Δυτικό Yorkshire λίγο πάνω από την Κεντρική Αγγλία, βετεράνοι του Gothic Rock με πλούσια δισκογραφία και εξαιρετικά τραγούδια στο set list τους, ένα μικρό λόγω διαρκείας best of για τους έχοντες γνώση/ οπαδούς, που δεν ήταν αρκετοί εκείνο το βράδυ, διότι η μπάντα αντιμετωπίστηκε χλιαρά από το κοινό, σε σχέση με αυτό που έδωσαν “επί σκηνής” ο Wayne Hussey και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι του… Ο Hussey, αν κι έδειχνε λίγο “έξω από τα νερά του”, ήταν πράγματι υπέροχος στις ερμηνείες των κλασικών κομματιών των Mission (“Severina”, “Butterfly On A Wheel”, “Deliverance”, “Tower Of Strength” μεταξύ άλλων), όπως και η φοβερή διασκευή τους στο “Like A Hurricane” του Μεγάλου Καναδού Neil Young, έχει ακόμα τη Μούσα δίπλα του, οι δε υπόλοιποι (Craig Adams – Bass, Simon Hinkler – Guitar, Mike Kelly – Drums), έμπειροι μουσικοί αδιαμφισβήτητης αξίας, στήριξαν τον “αρχηγό” με τον καλύτερο τρόπο. Θα τους ταίριαζε πιο καλά η αλήθεια είναι ένα μικρότερο venue, γιατί η μουσική των Mission και η Ποίηση των στίχων τους “νιώθεται” καλύτερα πιστεύω σε πιο μικρούς χώρους, δεν είναι Arena Rock σε καμία περίπτωση. Εμένα προσωπικά δε με πείραξε ιδιαίτερα, απόλαυσα κάθε στιγμή, και θα τους ξαναέβλεπα άνετα σε μια headline tour με μεγαλύτερο set list. Οι γύρω μου βέβαια με κοιτούσαν σαν πλάσμα από άλλο Πλανήτη, καθώς τραγουδούσα (οκ, ΦΩΝΑΖΑ…) στα ρεφρέν δυνατά, αλλά μου αρέσουν πολύ ως μπάντα, τι να κάνω ο δύσμοιρος, δε μπορούσα να κρατηθώ.

 

 

Ύστερα από μια μικρή αναμονή, περίπου μισής ώρας, αλλαγή κουρτίνας με τα μάτια του Super Cooper να μας κοιτάζουν απειλητικά και το νέο album στα ηχεία να μας προετοιμάζει, ήρθε η ώρα του αξιότιμου κυρίου Vincent Damon Furnier, που όρμησε στη σκηνή εν μέσω πυροτεχνημάτων και το Alice Cooper show ξεκίνησε με αποθέωση από τους περίπου 10.000 θεατές. Η σημερινή Alice Cooper band είναι γεμάτη ταλέντο, αποτελούμενη από εξαιρετικούς μουσικούς (ΤΡΕΙΣ κιθάρες, παρακαλώ) κι αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια ολόκληρου του show, όπου ο καθένας τους είχε τις δικές του στιγμές, με τη Nina Strauss να “κλέβει” λιγάκι την παράσταση σε σχέση με τους υπόλοιπους, ίσως γιατί είναι ΚΑΙ γυναίκα ΚΑΙ όμορφη ΚΑΙ ταλαντούχα – άλλωστε ο Alice είχε πριν μαζί του ολόκληρη Orianthi που του έφυγε “για τα μάτια” του κυρίου Richie Sambora και ΔΕΝ είναι εύκολη δουλειά να αντικαταστήσεις την Orianthi, αλλά φαίνεται ότι ο Cooper έχει το “μαγικό ραβδί”, στην περίπτωσή μας “μαγικό μπαστούνι” που του συμπεριφέρεται με ιδιαίτερη “αγάπη” καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς προς τέρψη των οπαδών (ΝΑΙ, υπάρχει Alice Cooper Army αγαπητοί μου, είναι ενεργότατο και με πολλές χιλιάδες μέλη από όλον τον κόσμο)…

Το set list ήταν όχι ιδιαίτερα αναμενόμενο, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος του show, όπου οι πιο σκληρές στιγμές ήταν περισσότερες και έδωσαν την ευκαιρία στους μουσικούς να “λάμψουν” και τον Alice να απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο και να αποθεώνεται  από το κοινό… highlights η εισαγωγή με το “Brutal Planet”, το χιουμοριστικό “Lost In America”, το εξαιρετικό “Department Of Youth”, το “Feed My Frankenstein” όπου εμφανίστηκε στη σκηνή ο Alice – Frankenstein και άρχισε να κυνηγάει τους μουσικούς, το “I Love The Dead”, γενικότερα ολόκληρο το show ήταν γεμάτο από προσεκτικά επιλεγμένα “διαμαντάκια” από ολόκληρη την καριέρα του Alice Cooper εκτελεσμένα πάρα πολύ καλά από τη σημερινή Alice Cooper band…

To μόνο μου – προσωπικό – παράπονο, είναι ότι από το φανταστικό καινούργιο album στο set list περιλαμβάνεται μόνο ένα “Paranoiac Personality” κομμάτι και είναι πράγματι κρίμα, διότι είναι γεμάτο από Cooper Classics…

Κάπως έτσι, κι αφού είδαμε ΟΛΑ τα Cooper Show standards (Sexy nurse “punishment”, Alice electrocuted, Alice Frankenstein, Alice decapitated…) μαζεμένα προς το τέλος του “κανονικού” show, φτάσαμε στο δεύτερο μέρος / long encore, όπου η original Alice Cooper band (Neil Smith – Drums, Dennis Dunnaway – Bass, Michael Bruce – Guitar, με μοναδικό απόντα τον αποθανόντα το 1997 κιθαρίστα Glen Buxton τον οποίο και αντικατέστησε στη σκηνή ο Ryan Roxie, ένας από τους σημερινούς κιθαρίστες του Alice), ανέβηκε στη σκηνή, η κουρτίνα πίσω από τη μπάντα άλλαξε με το “Billion Dollar Babies” εξώφυλλο να προξενεί ανατριχίλες σε όλους εμάς τους “παλιούς” και έπαιξαν ένα μικρό set/ tribute των αρχικών χρόνων της μπάντας, ξεκινώντας με το “I’m Eighteen” (που για μεγάλη μερίδα οπαδών του Alice Cooper, όπως και του ίδιου άλλωστε, σε λίγα χρόνια θα είναι… “because I’m eeeeeeiiiiiightyyyyy”) και συνεχίζοντας με “Billion Dollar Babies”, “No More Mr. Nice Guy” και “Muscle Of Love”, για να κλείσει το show με – ποιο άλλο??? – το “School’s Out”, με την προσθήκη ενός μέρους από το “Another Brick On The Wall” των Pink Floyd, όπου και οι δύο μπάντες ενώθηκαν σε μία και “τρελό χαμό” από όλους, από τους μουσικούς μέχρι και τον τελευταίο θεατή…

 

Εν κατακλείδι… Στα 69 του χρόνια ο κύριος Alice Cooper παραμένει ένας εκ των κορυφαίων performers της Rock Μουσικής, αρέσκεται να αναδεικνύει  και να χρησιμοποιεί στη μπάντα του νέους μουσικούς στους οποίους δίνει την ευκαιρία να έχουν τις δικές τους στιγμές στο show, ή δε χρήση τριών κιθαρωδών προσδίδει έναν αρκετά πιο heavy και “γεμάτο” ήχο στα κομμάτια του. Συγκινητικές στιγμές με την επανένωση της original Alice Cooper band επί σκηνής (στην ειδική έκδοση του νέου album έχουν συνεργασθεί και σε δύο νέα, πολύ καλά τραγούδια…). Σίγουρα ένα από τα συναυλιακά highlights για το 2017 λοιπόν, και τα χαρούμενα πρόσωπα χιλιάδων κόσμου κατά την έξοδο από την αρένα ήταν η καλύτερη απόδειξη…

 

 

She’s A Beauty

TV Is King

Mr. Hate

Amnesia

What Do You Want From Life?

Prime Time

Love’s A Mystery (I Don’t Understand)

White Punks On Dope

Talk To Ya Later

 

Tower Of Strength

Beyond The Pale

Like A Hurricane

Butterfly On A Wheel

Severina

Wasteland

Deliverance

 

 

Brutal Planet

Under My Wheels

Lost In America

Pain

Department Of Youth

The World Needs Guts

Woman Of Mass Distraction

Poison

Halo Of Flies

Feed My Frankenstein

Cold Ethyl

Only Women Bleed

Paranoiac Personality

Ballad Of Dwight Fry

I Love The Dead

I’m Eighteen

Billion Dollar Babies

No More Mr. Nice Guy

Muscle Of Love

School’s Out

 

 

Κείμενο: Λευτέρης Καλλιπολίτης.

Tweet