Συναυλίες - Live

DEEP PURPLE - LIVE IN BIRMINGHAM, UK 17-NOVEMBER-2017

Λεπτομέρειες: Κωστόπουλος Ηλίας - 07 Δεκέμβριος 2017

DEEP PURPLE

(EUROPE - CATS IN SPACE)

“Arena Birmingham”, UK

17-NOVEMBER-2017

Ανταπόκριση από Αγγλία, για το Southern-Rock.GR: Λευτέρης Καλλιπολίτης.

Οι Deep Purple ανήκουν σε αυτή την κατηγορία από συγκροτήματα που συνηθίζουν να εκπλήσσουν τους οπαδούς τους είτε δισκογραφικά, είτε επάνω στη σκηνή όπου και πειραματίζονται διαρκώς προς τέρψη των ότων όσων τους βλέπουν σε κάποια από τις (αμέτρητες πλέον) περιοδείες τους.

Άλλωστε η καριέρα τους ήταν ολόκληρη μια μεγάλη περιπέτεια, από το ψυχεδελικό ξεκίνημα στα 60’s στην εξερεύνηση του σκληρού ήχου στις απαρχές των 70’s, κι έπειτα τη στροφή σε πιο Funk μονοπάτια μη χάνοντας όμως την Rock ταυτότητά τους. Τη διάλυση και τη μεγάλη επιστροφή στα 80’s με το θριαμβευτικό “Perfect Strangers” και τη δεύτερη καριέρα τους να συνεχίζεται από την επανασύνδεση μέχρι και τις μέρες μας, έστω πλέον και χωρίς το Strato-Master… Blackmore ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε την αντιπάθειά του για τον Ian Gillan, αλλά και δίχως τον Μάγο των keyboards Jon Lord (RIP), που εγκατέλειψε τα εγκόσμια λίγα χρόνια πριν.

Μαζί με τους Black Sabbath και Led Zeppelin, αποτελούν την Αγιά Τριάδα του βρετανικού σκληρού ήχου, το κάθε μουσικό σύνολο για διαφορετικούς λόγους, αλλά με δεδομένη την ποιότητα και την προσωπικότητα των μελών, αλλά φυσικά και της μουσικής τους, η οποία έχει ανδρώσει γενιές και γενιές ροκάδων. Καθότι η τελευταία ως φαίνεται περιοδεία των Sabbath τελείωσε στο Birmingham τον περασμένο Φεβρουάριο (ένας φίλος ήρθε από τη Γερμανία για να πάμε παρέα, είχα εισιτήριο κλπ, αλλά προσωπικοί λόγοι δε μου επέτρεψαν να παρευρεθώ…), οι Deep Purple έμειναν οι μόνοι ενεργοί πλέον από την Τριάδα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, διότι ανακοίνωσαν κι αυτοί την απόσυρσή τους από την ενεργό δράση (συναυλιακή τουλάχιστον…), λίγους μήνες πριν και η “Long Goodbye Tour” ξεκίνησε παράλληλα με την κυκλοφορία του καλύτερου album τους με το Steve Morse στην κιθάρα το “Infinite”, πρόκειται δε να διαρκέσει περισσότερο από ένα χρόνο (13-Μαΐου-2017~14-Αυγούστου-2018).

Το support group ήταν οι Σουηδοί Europe που κι αυτοί μόλις κυκλοφόρησαν το πιο Purple album τους και μοιράζονται την ίδια εταιρεία με τους βρετανούς δισκογραφικά (EAR Music), οπότε πακέτο αυτοί, πακέτο κι εμείς (…me, myself and I…) να τους δούμε, μα πού αλλού… στο Birmingham.

Η αρένα, όπως και σε κάθε συναυλία που γίνεται εκεί, είναι εύκολα προσβάσιμη, έχει πολλές εισόδους, (τα μέτρα ασφαλείας γύρω από το χώρο είναι μηδαμινά πλέον, όσον αφορά στην παρουσία αστυνομίας τουλάχιστον, αλλά δεν περνάει κανείς δίχως έλεγχο μέσα, καθώς οι security guards είναι πάρα πολλοί, αλλά κι ευγενέστατοι…), οπότε δεν υπάρχουν ουρές ούτε κατά διάνοια. Ηλικιακά οι θεατές είναι στην πλειοψηφία τους παλιό-ροκάδες, οι οποίοι λογικά έχουν δει τους Purple πολλές φορές. Το merchandise είναι αξιόλογο, από υπογεγραμμένες μπαγκέτες του Ian Paice και CD με τις υπογραφές των Gillan/ Iommi (Who Cares), Glover και Airey (προσωπικές δουλειές και των δύο), μέχρι μπρελόκ, αυτοκόλλητα, t-shirts κλπ. Οι κλασικές μπύρες (5 λίρες για μπουκάλι 330ml δεν το λες και φθηνό…), όπως και οι διάφορες επιλογές φαγητού και snacks συμπλήρωναν την εικόνα του χώρου και τιμήθηκαν δεόντως από τους οπαδούς των Purple…

Τη συναυλία άνοιξαν οι Cats In Space, ένα βρετανικό σχήμα που χαρακτηρίζεται εδώ ως Power Pop/Rock, δίχως όμως να είναι κιόλας, διότι στα τραγούδια τους μπορεί ένα έμπειρο αυτί να διακρίνει πολλές επιρροές βρετανικού σκληρού Rock εμπορικής κατεύθυνσης (Magnum, Thunder), όπως και αντίστοιχες αμερικάνικες (κυρίως Journey, αλλά και Foreigner), και φυσικά Deep Purple/ Rainbow (εποχής Joe Lynn Turner), λόγω και των πλήκτρων που υπάρχουν στη μουσική τους πολλές φορές με πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση ένα αξιόλογο group που τιμά το είδος και έχουν μέλλον παρότι σαραντάρηδες… Ο κόσμος τους αντάμειψε με επευφημίες όταν τελείωσαν το set τους, οπότε δεν ήμουν ο μόνος που του άρεσαν…

Ακολούθησε το κλασικό ενδιάμεσο διάλλειμα για μπύρα και ξεμούδιασμα, (ναι, ξανά εξέδρα ήμουνα… τι να κάνω, γέρος άνθρωπος, αν και ο χώρος ήταν ολόκληρος στημένος US style, δεν υπήρχε αρένα, όλοι ήταν καθήμενοι, πράγμα που σχολίασε αρνητικά και ο ίδιος ο Gillan αργότερα, ζητώντας ακόμα και συγγνώμη από τον κόσμο διότι οι Purple δεν το γνώριζαν αυτό) κι έτσι ήρθε η ώρα των Europe (συμβολικό όνομα σίγουρα ελέω Brexit…), να ανέβουν στη σκηνή… κάπως έτσι οι Vikings μπήκαν με φόρα κι αέρα μεγάλου group και είναι όντως Μεγάλο συγκρότημα οι Europe, είναι εξαιρετικοί μουσικοί και η δεύτερη καριέρα τους έχει στιγματιστεί έως τώρα με την κυκλοφορία από αξιόλογων “Start From The Dark”, έως κι εξαιρετικών “Last Look At Eden”, “War Of Kings” δισκογραφικών χτυπημάτων, ο δε πιο σκληρός ήχος που έχουν ακολουθήσει τους ταιριάζει πολύ, κι αν υπάρχει ένα συγκρότημα που μου θυμίζουν σε στυλ είναι οι Αμερικάνοι Dokken. Οι επιρροή των Purple της “Perfect Strangers” περιόδου στον ήχο τους είναι μεγάλη επίσης, πράγμα που φαίνεται έντονα και στο νέο τους album “Walk The Earth”.

Άνοιξαν με το ομώνυμο τραγούδι του νέου τους δίσκου και συνέχισαν σε αυτό το στυλ με ένα ακόμα νέο τραγούδι “The Siege”, mid tempo και βαρύτατο, όπως και οι υπόλοιπες επιλογές τους για το set list (υπάρχει στο τέλος του άρθρου), που προέρχονταν κυρίως από τη δεύτερη (και τωρινή), περίοδό τους. Οι Europe είναι ένα πολύ δεμένο group, αυτό φαίνεται στον ήχο τους και παίζουν όλοι εξυπηρετώντας το σύνολο. Ο John Norum κεντάει κι απολαμβάνει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο όταν έρχεται η ώρα για τα solos του, η φωνή του Tempest είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα και οι εκφραστικότατες ερμηνείες του στιγματίζουν τα κομμάτια (νέα και παλιά), οι υπόλοιποι είναι σταθερές αξίες ο καθένας στο όργανο του κι η προσφορά τους στον ήχο του σχήματος ανεκτίμητη. Από τα πιο παλιά και γνωστά τους κομμάτια έπαιξαν το “Rock The Night”, το υπέροχο “Scream Of Anger” και το “Final Countdown” (εννοείται), με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνισή τους μέσα σε αποθέωση…

Ξανά διάλειμμα, και η μεγάλη ώρα της βραδιάς φθάνει εν μέσω έντονων επευφημιών από όλους εμάς που μεγαλώσαμε κι ανδρωθήκαμε με τις μουσικές της Βαθέως Πορφυρής πεντάδας (το πρώτο μου μουσικό t-shirt είχε στάμπα το εξώφυλλο του “In Rock” και φυσικά το πρώτο Rock riff που έμαθα να γρατζουνάω στην ηλεκτρική μου κιθάρα, η οποία ήταν μια φθηνή ιταλική απομίμηση της Stratocaster, ήταν το κλασικότερο των κλασικών Rock ασμάτων, το “Smoke On The Water”…), Gillan/ Glover/ Paice/ Airey/ Morse βγαίνουν στη σκηνή και η Μαγεία ξεκινά…

Πώς άραγε μπορεί να περιγράψει κάποιος κάτι το οποίο τον καθηλώνει και τον ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, του προξενεί διαρκείς ανατριχίλες, βλέπει τέσσερις Μουσικούς-Θρύλους να κάνουν ο καθένας αυτό που ξέρουν καλύτερα (να λύνουν και να δένουν τα όργανά τους καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους…) κι έναν Τροβαδούρο-Ερμηνευτή που έχει ξεχάσει πόσες φορές έχει τραγουδήσει τις κλασικές τους συνθέσεις, αλλά τα (ξανά) τραγουδάει ως να είναι η πρώτη φορά. Παίζει με το κοινό κάνοντας φλεγματικά σχόλια καθώς παρουσιάζει τα κομμάτια ένα προς ένα, είναι ειλικρινής προς τους οπαδούς, αναφέροντας πως πριν ξεκινήσουν την περιοδεία, είχαν αποφασίσει να «κρεμάσουν τα παπούτσια τους», καθώς αισθάνονταν πολύ κουρασμένοι, αλλά όσο πιο πολύ παίζουν, τόσο ξαναπαίρνουν δυνάμεις και είπε χαρακτηριστικά πως πιστεύει πως θα είναι ακόμη ενεργοί για ένα-δύο χρόνια, (κι αν δεν εννοεί μόνο την παρουσία τους στη σκηνή, αλλά και δισκογραφικά), ΝΑΙ, αν είναι να κυκλοφορούν albums όπως το “Infinite”, που τιμά την Ιστορία τους στο έπακρο, όντας το καλύτερο για μένα album με τον Steve Morse, όπως ανέφερα και πιο πάνω…

Το set list γεμάτο με «κλασικά εικονογραφημένα», αλλά και πολλές ομολογουμένως εκπλήξεις, όπως το “Bloodsucker”, τρίτο στη σειρά μετά από τα “Time For Bedlam” (από το νέο album) και “Fireball” σε μια οργιώδη εκτέλεση όπου έλαμψαν όλοι τους. Συνέχεια με ακόμα τρία πρόσφατα διαμαντάκια “All I Got Is You”, “Uncommon Man” και το εξαιρετικό “The Surprising” (δείτε το video clip του), είναι πράγματι υπέροχο, όπως άλλωστε και το ίδιο το τραγούδι που είναι μια συγκινητική παραβολή-ανασκόπηση της τιτάνιας καριέρας τους, προσωπικά δεν περίμενα να το παίξουν αλλά μου έκαναν τη χάρη και τους ευχαριστώ γι αυτό, διότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι αραβούργημα πραγματικό…). Ακολούθησε ένα “Lazy” από άλλο πλανήτη, με τη γνωστή παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα και το Jazzy/ Bluesy style του, ακόμα ένα πρόσφατο άψογο κομμάτι “Birds Of Prey”, απογείωση με το “Knocking At Your Back Door” και κάπως έτσι, ήρθε η ώρα του κυρίου Don Airey, έναν από τους καλύτερους key players που ακούμπησαν ποτέ τα χέρια τους στα πλήκτρα, με ΤΕΡΑΣΤΙΑ ιστορία ως «παίκτης», τόσο σε σχήματα (Gary Moore, Rainbow, Michael Schenker Group, Colosseum II, Whitesnake, Thin Lizzy, μεταξύ άλλων…), όσο και σε προσωπικά albums που ακούγονται πολύ ευχάριστα, πειραματικά και δίνει ρέστα παικτικώς, να κάνει το προσωπικό του solo…

Δε θα πω πολλά, απλά, έχοντας δει αρκετούς «παικταράδες» των keyboards (Jon Lord, Jordan Rudess, Phil Lanzon, μεταξύ άλλων…), έχω να πω ότι ο Don Airey είναι καλύτερος όλων, παίζει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ γρήγορα, με κορυφαία τεχνική κι απαράμιλλο προσωπικό στυλ, το δε solo του είχε νόημα, δεν ήταν απλά επίδειξη τεχνικής ή άσκηση ύφους, κι αν υπάρχει ένα όνομα που μπορεί να συγκριθεί μαζί του, είναι ο μακαρίτης προκάτοχός του Jon Lord (RIP, ξανά κι όσες φορές χρειασθεί…). Λύνει και δένει τα πλήκτρα του με απίστευτη ευκολία, στιγματίζει την εμφάνιση των Purple προσδίδοντας κορυφαία ποιότητα και παράλληλα ουσία… θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου η εμφάνιση του, πάντα τον εκτιμούσα και πίστευα ότι ήταν η καλύτερη λύση για τους Ιστορικούς όταν έχασαν τον έτερο Τιτάνα των πλήκτρων (RIP ξανά…), αλλά ζωντανά ήταν πραγματική απόλαυση τόσο να τον βλέπεις όσο και να τον ακούς…

Συνέχεια με “Perfect Strangers” με το ανατολίτικο πέρασμα που ξεκίνησε ο Blackmore όταν το εκτελούσαν ζωντανά και συνεχίζει να αποτελεί μέρος του άσματος ως τις μέρες μας από τον Steve Morse, να δίνει παρών και να τονίζει τον επικό χαρακτήρα της κομματάρας κι άλλος ένας «φίλος απ’ τα παλιά», το ιστορικότατο “Space Trackin’” κι ένα “Smoke On The Water” να ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του και να είναι το τελευταίο κομμάτι του κανονικού set.

Το encore ξεκινά με ένα δαιδαλώδες “Hush”, τρομερό bass solo από τον Roger Glover (άλλη Μουσική Ιστορία από μόνος του κι αυτός…) και κλείσιμο με ένα φανταστικό “Black Night” που ξεσήκωσε όλη την arena και το riff του τραγουδήθηκε απ’ όλους μας, εν είδη Rock χορωδίας ως είθισται, κάνοντας τους πέντε Μεγάλους Παλαιούς να χαμογελούν μέχρι τα ώτα τους…

Δεν αναφέρθηκα έως τώρα στον Ian Paice και στον Steve Morse, τους άφησα τελευταίους και οι δύο ήταν φοβεροί, ο Paice γεμίζει τα τραγούδια με το παίξιμο του, είναι καταπληκτικός τυμπανιστής, δε χρειάζεται πια να αποδείξει την αξία του σε κανέναν, αλλά όπως όλοι οι μεγάλοι (σε αξία, αλλά και σε ηλικία) μουσικοί, αυτό ξέρει να κάνει και το κάνει άψογα. Ο δε Morse, είναι τελείως διαφορετικής Σχολής από τον Blackmore, (ο οποίος είναι από μόνος του Σχολή βέβαια…), είναι φοβερός «τεχνίτης», του λείπει όμως το συναίσθημα, πλην εξαιρέσεων βέβαια και λόγω μελωδικότητας των συνθέσεων, εγώ του βγάζω το καπέλο διότι είναι ολοκληρωμένος κιθαρίστας τεχνικά κι ένας εκ των καλλίστων της γενιάς του. Αλλά θα προτιμούσα στους Purple έναν κιθαρίστα τύπου Joe (προσκυνώ!!!) Bonamassa που έχει ΚΑΙ άριστη τεχνική, ΚΑΙ συναίσθημα βγάζει, ΚΑΙ γράφει τρομερά, πρωτότυπα riffs, ΚΑΙ έχει απίστευτη αίσθηση της Μελωδίας, (τρανή απόδειξη η νέα δισκάρα του super-group Black County Communion όπου «κεντάει»…) , καθώς ο Morse προσωπικά πιστεύω, παρόλο που μου αρέσει πολύ κι έχει προσδώσει κι αυτός στους Purple πολλά Progressive και διαφορετικά του «κλασικού» ήχου τους στοιχεία, θα ταίριαζε καλύτερα σ’ ένα πιο Jazz Rock/ Fusion σχήμα κι ας ακούγομαι «αιρετικός», αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι μια καθαρά προσωπική μου άποψη…

Αυτά λοιπόν κι από τους Deep Purple, ελπίζω να μην είναι όντως “Long Goodbye” το tour τους και να συνεχίσουν για λίγο ακόμα, όπως μας είπε και ο Gillan, όπως και να συνεχίσουν δισκογραφικά να βγάζουν πολύ καλά albums όπως τα δύο τελευταία τους, (ειδικά το “Infinite” είναι φανταστική δουλειά)…

Τα set lists παρατίθενται πιο κάτω.