HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

(2016)

 

 

Έπειτα από 8 χρόνια απουσίας δισκογραφικής οι Metallica με τελευταίο studio album το “Death Magnetic” το 2008.

Η μπάντα δεν κάθισε στις δάφνες της. Δύο χρόνια περιοδείας “Death Magnetic Tour 2008-2010”. Το 2010 το καλοκαίρι “Big-4” όπως και το επόμενο καλοκαίρι στην Ευρώπη 2011 συνέχισαν την επιτυχημένη περιοδεία τους. Συνεργασία με τον Lou Reed, με αποτέλεσμα το album “Lulu”. Στο τέλος της χρονιάς γιόρτασαν τα 30 χρόνια ως συγκρότημα 4 μέρες στο Σαν Φρανσίσκο. 2012 επετειακή περιοδεία στην Ευρώπη για το “Metallica”. Την ίδια χρονιά δίνουν συναυλίες στο Μεξικό και στον Καναδά. Με απίστευτα σκηνικά τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία “Through The Never”. To 2012-2013 οργανώνουν το δικό τους festival “Orion”. Την ίδια χρονιά παίζουν στην Ανταρκτική. Το 2013 βγαίνει στους κινηματογράφους το “Through The Never”. 2014 αρχίζουν την προετοιμασία του νέου δίσκου.

Επειδή το έχουν συνήθειο όταν είναι να γράψουν νέο δίσκο βγαίνουν σε mini περιοδεία αντί για “Escape From Studio”, την ονόμασαν “By Request” ξεκινώντας από την Λατινική Αμερική και μετά στην Ευρώπη, ήταν περιοδεία που επέλεγαν οι fans της μπάντας, ψήφιζαν ποια τραγούδια θέλουν να ακούσουν σε ειδικό διαμορφωμένο χώρο snake pit, metclubbers on stage 20 άτομα έβλεπαν από δίπλα τους την αγαπημένη τους μπάντα. Η ίδια η μπάντα έπαιξε το “Lords Of Summer” το οποίο έμεινε έξω από το “Hardwired… To Self-Destruct”. Το 2015 κάνουν άλλη μία mini περιοδεία στην Ευρώπη με το ίδιο stage 2014-2015 snake pit metclubbers winner on stage. Σε εκείνη την περίοδο 2014-2015 ήταν στο studio, όμως προέκυψε κάτι άσχημο του Κirk Hammett χάθηκε το κινητό που περιείχε solo κιθάρας και τραγούδια. Γι’ αυτό δεν φαίνεται πουθενά το όνομα του στις συνθέσεις του “Hardwired… To Self-Destruct”…

Είμαστε μέσα στη χρονιά (2016) και στη συναυλία στη Minneapolis, ακούγεται το νέο τους τραγούδι “Hardwired”, το οποίο ξεκινάει το ταξίδι του 10ου album της μπάντας… ας δούμε όμως ένα-ένα τα τραγούδια του album…

Το “Hardwired... Τo Self-Destruct”, θυμίζει εποχές old-school της μπάντας σαν το “Whiplash”, ταχύ με punk ρυθμούς.

“Atlas, Rise”, υπέροχο τραγούδι από τα καλύτερα του δίσκου έχει επιρροή από NWOBHM, η μπάντα ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη της για αυτό το κίνημα το βρετανικό.

“Now That We’re Dead”, ίσως να είναι από τα παρεξηγήσιμα τραγούδια του δίσκου, ξεκινάει καλά σαν Judas Priest η εισαγωγή και μετά σε πάνε σε εποχή “Load”, “Reload” με πιο Heavy παίξιμο.

“Moth Into Flame”, άποψη μου το τραγούδι αποκάλυψη του δίσκου το καλύτερο, νοστάλγησαν εποχές “Master Of Puppets”, ίσως και το βιβλίο που έβγαλαν πρόσφατα “Metallica: Back To The Front” Master Of Puppets, Damage Inc Τour. Και πολλή αναφορά στο NWOBHM (ειδικά σε Iron Maiden).

“Dream No More”, βαρύ doom εισαγωγή θυμίζει σαν το “Sad But True”.

“Devil Dance”, και στη μέση θυμίζει ειδικά τα φωνητικά κάτι από Alice In Chains και το “Carpe Diem Baby”. “Halo On Fire” η (ήρεμη) στιγμή του δίσκου επειδή αλλάζει συνέχεια ρυθμούς σαν το “Sanitarium”.

“Bleeding Me”, έχει πανέμορφα κιθαριστικά μελωδικά riffs και γίνεται εκεί που πρέπει επιθετικό.

“Confusion”, η εισαγωγή θυμίζει έντονα τους Diamond Head και το “Am I Evil”.

“ManUNkind”, στο μοναδικό credits που αναγράφεται το όνομα του Rob Trujillo δίπλα σε αυτά των Hetfield, Ulrich. Είναι groove τραγούδι, θυμίζει “My Friend Ff Misery” θα μπορούσε να ήταν τραγούδι του “Metallica”.

“Here Comes Revenge”, η εισαγωγή θυμίζει “Leper Messiah” και η δομή του τραγουδιού σε πάει στο “Master Of Puppets”.

“Am I Savage”, εντελώς Black Sabbath θυμίζει, θα μπορούσε να ήταν στο “Load”, “Reload” αλλά εδώ οι κιθάρες είναι πιο heavy.

“Murder One”, αφιερωμένο στον LEMMY οι στίχοι του τραγουδιού έχουν σχέση με τον Lemmy. Μουσικά δεν θυμίζει Motorhead, κάτι από “Load” ήχο (μέτριο σαν τραγούδι), αλλά είναι φόρος τιμής προς τον Lemmy.

Τελευταίο τραγούδι του δίσκου “Spit Out The Bone”, όπως ξεκίνησε ο δίσκος επιθετικά έτσι και τελειώνει επτά λεπτά επιθετικά, ισοπεδώνουν ότι άφησαν στο πέρασμα τους. Απίστευτα το παίξιμο στα τύμπανα του Lars, γρήγορα και απίστευτα κιθαριστικά riffs. Στη μέση το μπάσο του Rob φέρνει αναφορά στο “Overkill”. Πάντως να οδηγείς και να ακούς το “Spit Out The Bone” μόνο σε εθνική οδό, όχι στην Αθηνών-Πατρών.

Συνοπτικά είμαι ικανοποιημένος για τα 77 λεπτά μουσικής. Το κάθε τραγούδι διαφορετικό σε μορφή από το άλλο δεν μοιάζουν. Η φωνή του Hetfield απίστευτη και τα κιθαριστικά του μέρη άψογα, ο Ulrich παίζει ίσως τα καλύτερα τύμπανα της ζωής του. Επιτέλους δούλεψε ο Ulrich στον δικό του τομέα. Ο Kirk Hammett η αποκάλυψη παίζει ωραία θέματα και ας μην έχει καμία σύνθεση στον δίσκο. Ο Rob Trujillo το μπάσο του ακούγεται εκεί που χρειάζεται. Δυστυχώς γι’ αυτόν, o Cliff Burton ήταν ένας.

Η παραγωγή του Greg Fidelman (Slayer, Black Sabbath, Slipknot) είναι άψογη. Καλύτερο σε παραγωγή από το “Death Magnetic”. Γι’ αυτό χρειάζεται αρκετή ακρόαση. Το μόνο που έχω να σας πω. Αγοράστε τον δίσκο. Τον άκουσα από mp3, μου τον έστειλαν μέσο facebook γι’ αυτό γνωρίζω τα τραγούδια προτού βγει ο δίσκος. Καλά κάνει η μπάντα και έχει αφήσει μόνο δύο-τρία να έχουν διαρρεύσει στο Υou-Τube.

Είμαι συλλέκτης της μπάντας έχω κάνει τις οικονομίες μου και άνεργος θα τον αγοράσω πρώτα σε βινύλιο. Αγαπήστε τα βινύλια…

 

 

................................................................................................................

 

 

 

Ακούμε νέο δίσκο των Metallica μετά από 8 ολόκληρα χρόνια, πολλά δεν είναι;…

Λοιπόν, η καθυστέρηση για ένα συγκρότημα σαν τους Metallica, είναι πολύ για να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο, έτσι οι πρώτες σκέψεις μου ήταν… «θα πρέπει να προσπαθήσω σκληρά και να δώσω όμως την απαιτούμενη προσοχή στο νέο τους album».

Το ότι οι Metallica, είναι ένα τόσο πολύ μεγάλο όνομα παγκοσμίως, είναι γνωστό τοις πάσι, αφού έχει εκτιμηθεί αυτό από όλους τους Heavy Metal οπαδούς, έτσι νομίζω ότι είναι πολύ προσεκτικοί όταν δημιουργούν καινούργια μουσική.

Φυσικά και το “Lulu” ήταν μια πολύ ατυχής στιγμή στην καριέρα τους, άλλα τέλος πάντων είμαι χαρούμενος που ακόμα δημιουργούν καλή μουσική και κάποια δυναμικά σκληρά τραγούδια.

Η νέα μουσική δισκογραφική δουλειά τους, έχει κάτι απ’ όλα τα μέχρι τώρα album τους, από αργά αλλά και γρήγορα κιθαριστικά riffs και έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος θα δικαίωση τούτο το album, ότι πραγματικά θα πουλήσει κι αυτό εκατομμύρια αντίτυπα είναι δεδομένο πια.

Οι Metallica θέλουν και κάνουν μουσική με κάποια κατεύθυνση προς το “Death Magnetic” αντιγράφοντας κάπως τον εαυτό τους, το album έχει πολύ καλά riffs, τα φωνητικά στο γνώριμο ύφος και με την μουσική κολλάνε πολύ, ο James δίνει προσοχή και στη μουσική εκτός από τους στίχους. Το drumming του Lars είναι μια χαρά, ενώ τα solo της κιθάρας από τον Kirk είναι απολύτως αιχμηρά εκεί που πρέπει. Αλλά και η διπλή κιθαριστική δουλειά που κάνουν οι James και Kirk είναι μοναδική, δεν θα μείνει νομίζω σε κανέναν αξέχαστη.

Εμένα μου αρέσει αυτό το album, τώρα για εσάς δεν ξέρω... Σε γενικές γραμμές το “Hardwired… To Self-Destruct”, δεν είναι ένα απογοητευτικό album, ακούγεται όσο πρέπει σαν Metallica, δηλαδή.

Οι Metallica που σχηματίστηκαν το 1981 από τους Lars Ulrich και James Hetfield, έχουν γίνει ένα από τα πλέον σημαίνοντα και εμπορικά, επιτυχημένα Heavy Metal συγκροτήματα στην ιστορία τις σκληρής μουσικής, θέλουμε δε θέλουμε. Έχοντας πουλήσει περίπου 110 εκατομμύρια δίσκους, δεν τους λες κι αποτυχημένους έτσι δεν είναι; Παίζοντας μπροστά σε εκατομμύρια θαυμαστές κυριολεκτικά και στις επτά ηπείρους του πλανήτη μας.

Αυτά που εγώ ξεχώρισα ήταν τα εξής τραγούδια… “Hardwired”, “Atlas, Rise!”, “Moth Into Flame”, “Spit Out The Bone”, “Confusion”, “Halo On Fire”, “Dream No More”, “Here Comes Revenge”, τραγούδια λοιπόν, με διάθεση να μείνουν στην ιστορία του Heavy Metal. Το ότι υπάρχουν εντάξει και 2-3 μέτρια (για μένα) τραγούδια που κουράζουν στην ακρόαση, δεν νομίζω όμως ότι σε έναν καλό δίσκο σαν το “Hardwired… To Self-Destruct”, αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα αρνητικό. Εν κατακλείδι, οι θρυλικοί πια πενηντάρηδες Metallica, μας χάρισαν έναν δυνατό, στιβαρό, βαρύ δίσκο με καλές στιγμές από Τhrash, από Ηeavy, άλλα και από Hard Ρock…

Τέλος, για μένα ο δίσκος των Metallica είναι ένας αρκετά καλός δίσκος, προσπαθώντας να τον κρίνω απλά και αντικειμενικά, έχω να σας πω τα εξής… Το “Hardwired… To Self-Destruct”, χωρίζεται σε δύο μέρη, σε τραγούδια που μας θυμίζουν τις ρίζες των Metallica μέχρι και το “Metallica” album και σε κάποια άλλα τραγουδια από “Load”, “Reload” και “St. Anger” περιόδους, που για μένα προσωπικά δεν ήταν ακριβώς Μetallica όπως τους γνώρισα στα 80’s, αλλά κάποιο άλλο συγκρότημα. Θα ήθελα πάντως να ήτανε λίγο πιο Thrash, να παίζανε δηλαδή όπως τις παλιές καλές εποχές μέχρι το 1991, αλλά από ότι φαίνεται μάλλον αυτό δεν το θέλουν οι ίδιοι, γιατί θέλουν να έχουν μια περισσότερη ποικιλία στην μουσική τους... Πάντως όσο πιο πολύ όμως το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει.

Επειδή πολλοί τους κράζουν, θα πω τούτο ας είχαν κάνει έστω όλοι αυτοί εκεί έξω το 0.5% αυτών που έχουν καταφέρει οι Metallica και μετά να ομιλούν. Μεγαλώσανε, αλλά μας έχουν χαρίσει απίστευτα τραγούδια, τεράστιο group, στην ιστορία μείνανε για τα αριστουργήματα τους.. Όποιος δε μπορεί και δε θέλει σπίτι του.

 

Tweet