HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
UNISONIC - Unisonic 2012 (review)
- Λεπτομέρειες
- Savvas Sinodinos - 30 Μάιος 2012
Line up:
Michael Kiske: vocals
Dennis Ward: bass
Kai Hansen: guitars
Mandy Meyer: guitars
Kostas Zafiriou: drums
Track list:
1. Unisonic
2. Souls Alive
3. Never Too Late
4. I've Tried
5. Star Rider
6. Never Change Me
7. Renegade
8. My Sanctuary
9. King for a Day
10. We Rise
11. No One Ever Sees Me
Michael Kiske και Kai Hansen, το άκουσμα και μόνο των ονομάτων αρκεί να σπείρει ενθουσιασμό, power metal προσδοκία και επαναφορά του διακαή πόθου για ένα reunion των Helloween, που τόσοι πολλοί fan επιθυμούν.
24 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που υπήρξαν μαζί στο ίδιο group για studio κυκλοφορία ( ο Kiske έχει συμμετάσχει δυο φορές σε δίσκους των Gamma Ray, ενώ έχουν πάρει μέρος και οι δυο στους Avantasia του Tobias Sammet), γεγονός που δίνει μεγάλη βαρύτητα στο εγχείρημα των Unisonic , αφού μιλάμε για εμβληματικές φιγούρες στο χώρο του ευρωπαϊκού power metal (βασικά ως Helloween το δημιούργησαν κατά 90%).
Power metal γράφω και αναρωτιέμαι πόσο από δαύτο θα έχουμε εδώ?
Καταρχήν ,η μπάντα δημιουργήθηκε από τον Kiske και τον Ward (Pink Cream 69), και με την πρόσφατη μουσική προϊστορία του πρώτου, είναι φανερό ότι το hard rock στοιχείο θα υπερτερεί του metal. Εδώ μπαίνει ο Hansen και «επιμεταλλώνει» τα πράγματα.
Ναι, το Unisonic ξεκινάει με το ομώνυμο, το οποίο είναι αυτό που όλοι οι power metal fans θα ήθελαν να ακούσουν από τους αγαπητούς Γερμανούς και συνεχίζει με το καλό “Souls Alive”. Στο “Never Too Late” παρόλο που είναι Kai Hansen σύνθεση, έχουμε ένα πρώτο στοιχείο του στυλ, που μάλλον θέλουν να παίξουν οι Unisonic, δηλαδή μελωδικό, με γρήγορο ρυθμό και feel-good διάθεση hard rock (κάτι σαν ένα metal-less “Dr. Stein”).
Το “I’ve Tried” είναι λίγο πιο AOR, ενώ το “Never Change Me” είναι σαν μια Gamma Ray σύνθεση με πιο rock προσανατολισμό. To “Renegade” και το “My Sanctuary” είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια, όπου ο Ward θέτει τους όρους του παιχνιδιού. Όμορφες συνθέσεις, με θετική διάθεση ,χωρίς να είναι «cheesy».
Και ερχόμαστε στο “King For A Day”, που θεωρώ ότι είναι το αποκορύφωμα του album. Οι μελωδίες είναι υπέροχες, το mid-tempo της σύνθεσης σε συνδυασμό με τα choir φωνητικά ,το κάνει epic ,ενώ η διαπιστωμένη πολύ καλή κατάσταση της φωνής του Kiske ,που έχει προηγηθεί στο album, εδώ απογειώνεται. Το “We Rise” κυμαίνεται στα γενικά πλαίσια του δίσκου, ενώ το “No One Ever Sees Me” μου θύμισε γιατί δεν παρακολουθούσα τον Kiske στα προσωπικά του project.
Εν κατακλείδι, οι Unisonic δεν είναι Helloween(’87-’88) ,είναι κάτι καινούργιο, ευχάριστο που μακάρι να διατηρηθεί και να έχει συνέχεια. Τα υπόλοιπα την 1/7/2012.
“I know but one freedom and that is the freedom of the mind”
Λαμπρόπουλος Γιώργος
