HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

 

 

 

Αν με ρωτούσατε ποιο είναι το απόλυτα καλύτερο underground, αλλά και το πιο σταθερά «παραδοσιακό» lost-gem Ηeavy Μetal σχήμα από τις ΗΠΑ, η απάντηση μου θα ήταν σίγουρα πως είναι οι Manilla Road.

Τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία, όταν πρώτο άκουσα (στα 1984-85) το “Crystal Logic”, είπα ότι αυτό είναι απλά ένα τέλειο και εκπληκτικό συγκρότημα. Υπάρχουν πολύ λίγα πια Heavy Metal groups που ενσωματώνουν κυριολεκτικά τον επικό ήχο και δεν πιστεύω ότι τα θα υπήρχε όλη αυτή η ετικέτα του «Εpic Ηeavy Μetal», αν δεν υπήρχαν με την στιλιστική και τη μουσική επιρροή τους οι Manilla Road.

Τα κλασσικά έξι albums από το 1983 έως το 1990 (“Crystal Logic”, “Open The Gates”, “The Deluge”, αλλά και τα “Mystification”, “Out Of The Abyss” και “The Courts Of Chaos”), χρησιμεύουν απλά ως οι δύο μνημειώδεις «τριλογίες». Τα τρία πρώτα έλαβαν στοιχεία από το κίνημα του NWOBHM και προοδευτικές Rock επιρροές των 70’s, ενώ τα επόμενα τρία χτίστηκαν πάνω σε αυτόν τον ήχο καθώς ενσωμάτωσαν έξυπνα το Επικό Heavy Metal. Δεν υπήρχε άλλο σχήμα εκείνη την εποχή που δημιούργησε μια τέτοια τέλεια συγχώνευση όλων αυτών των στοιχείων και κάθε τους album, ήταν πραγματικά προοδευτικότερο το ένα από το άλλο.

Αλλά όμως, μετά από 40 χρόνια ύπαρξης τι έχουν να μας προσφέρουν τελικά με την ύπαρξη τους οι Manilla Road; Θα έλεγα ότι το “To Kill A King” είναι ένας δίσκος που απομακρύνετε από την ουσία της μουσικής τους (όπως ήταν και αυτά που έκαναν μετά το 2010). Ανακύκλωση ιδεών ακόμα και για τέτοιους βετεράνους, ευτυχώς όμως που το ιστορικό σχήμα βρίσκει τους τρόπους να παραμείνει ζωντανό, μόνο στα live.

Ωστόσο θα πρέπει να τονίσουμε ότι ελπίδες για ένα νέο “Crystal Logic” ή έστω ένα νέο “Open The Gates”, 30 και βάλε χρόνια μετά την καλλιτεχνική ακμή του συγκροτήματος δεν νομίζω πως θα υπάρξουν ξανά πια. Όσο απολαυστικοί κι αν παραμένουν οι Αμερικανοί πάνω στο σανίδι, ο δημιουργικός τους ορίζοντας έχει κλείσει κάπως τον κύκλο του και το μανίκι τους, δεν κρύβει άλλους άσσους. Έτσι λοιπόν, στον νέο δίσκο των Manilla Road μπορείς εύκολα να επισημάνεις όλες τις άτυχες στιγμές που χαρακτηρίζουν ανάλογα album βετεράνων, στα οποία δεν υπάρχει πλέον η αναζήτηση, μα η αξιοπρεπής συντήρηση κάποιων πραγμάτων κατακτημένων πολλά-πολλά χρόνια πριν.

Το “To Kill A King” καταγράφει ξεκάθαρα μια ταχύτατη ταχύτητα, κάτι που δεν το χρειάζονται, αισθάνεσαι πάντως ότι προσπαθούν να επιστρέψουν κάπως στην καρδιά του πιο ξεχωριστού παλιού καλού τους ήχου, του κλασικού ήχου των Manilla Road.

Ωστόσο παραμένουν αρκετά γεροί και το πολεμικό πλοίο τους τελικά δεν μπατάρει. Το ομότιτλο “To Kill A King”, το “In The Wake” και το “Ghost Warriors”, είναι τα καλύτερα για μένα, αφού έχουν έντονο 70’s και 80’s ύφος. Πάντως, διαφαίνεται μια ελαφρώς διαφορετική ηχητική λογική, αφού τραγουδά πολύ περισσότερο πια ο Mark Shelton, απ’ ότι τραγουδούσε τα τελευταία χρόνια. Ευτυχώς που τα brutal φωνητικά του Bryan Patrick, έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, έτσι λοιπόν μπορεί να κρύβεται στο μέλλον κάποιος σπόρος επιστροφής στον παλιό κλασικό 80’s ήχο. O Shelton παραμένει ένας καταπληκτικός κιθαρίστας, ο οποίος εύκολα σε κρατάει με τα ασήκωτα riff και με τα solo του, αρκεί πολύ λίγο για να σε πείσει ότι δεν ξεπατικώνει κάποια παλαιότερη ιδέα του. Πάντως, ο Mark μας μοιράζει εδώ απλόχερα κάποια κορυφαία εμπνευσμένα κιθαριστικά 70’s Doom riffs και βαριά solo, που όντως είναι διάσπαρτα σε όλο τον δίσκο και πέφτουν ασταμάτητα το ένα μετά το άλλο, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Στην τελική, δεν βγαίνεις και πολύ χαμένος λοιπόν από το “To Kill A King”, καθώς το ιστορικό συγκρότημα από το Kansas, βρίσκει τον τρόπο να παραμένει ζωντανό. Ωστόσο τελευταία, ο θρύλος των Manilla Road έχει κερδίσει και νεότερους οπαδούς και ίσως θα πρέπει να γυρίσουν πίσω προς στην 80’s ιστορία και την Epic αυθεντικότητα τους. Οι Manilla Road ήταν και θα είναι ένα true, cult και obscure σχήμα ενώ ταυτίζονται απόλυτα όσο κάνεις άλλος, με το νόημα της λέξης Epic Heavy Metal. Με το φετινό 18^ο studio album τους, ουσιαστικά ξεφυλλίζεις θες δεν θες την πολύπαθη ιστορία του Αμερικάνικου κλασικού Underground Heavy Metal.

Νομίζω πως τα φωνητικά του Bryan Patrick, ότι δεν τα χρείαζονται πια... ας γίνουν ξανά trio...

 

 

TO KILL A KING: “To Kill A King”, “Conqueror”, “Never Again”, “The Arena”, “In The Wake”, “The Talisman”, “The Other Side”, “Castle Of The Devil”, “Ghost Warriors”, “Blood Island”, “Book Of Skelos Pt.1 (The Book Of Ancients)”.

MANILLA ROAD: Mark Shelton – Vocals/ Guitar, Bryan Patrick – Vocals, Phil Ross – Bass and Neudi – Drums.

 

 

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

Tweet