BLUES ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
Tony Spinner - "Down Home Mojo" 2011 (review)
- Λεπτομέρειες
- Savvas Sinodinos - 27 Μάρτιος 2012
Tony Spinner
Down Home Mojo
Grooveyard Records
Με τον πολύ ταιριαστό τίτλο, Down Home Mojo, το 7ο άλμπουμ του Tony Spinner ξεχειλίζει ακριβώς από αυτό: mojo. 2 χρόνια μετά την κυκλοφορία Rollin’ and Tumblin’, πολλοί (συμπεριλαμβανομένου κι εμού) περίμεναν ανυπόμονα την επόμενη δουλειά του. Το Down Home Mojo, αποτελείται από νέες συνθέσεις, όλες του Spinner, βασισμένες σε δυναμικές, κιθαριστικές blues rock γραμμές. O Michel Mulder στο μπάσο και ο Alex Steier στα τύμπανα αναλαμβάνουν το rhythm section αφήνοντας κιθάρα και φωνή στον Spinner.
Down Home Mojo
Grooveyard Records
Με τον πολύ ταιριαστό τίτλο, Down Home Mojo, το 7ο άλμπουμ του Tony Spinner ξεχειλίζει ακριβώς από αυτό: mojo. 2 χρόνια μετά την κυκλοφορία Rollin’ and Tumblin’, πολλοί (συμπεριλαμβανομένου κι εμού) περίμεναν ανυπόμονα την επόμενη δουλειά του. Το Down Home Mojo, αποτελείται από νέες συνθέσεις, όλες του Spinner, βασισμένες σε δυναμικές, κιθαριστικές blues rock γραμμές. O Michel Mulder στο μπάσο και ο Alex Steier στα τύμπανα αναλαμβάνουν το rhythm section αφήνοντας κιθάρα και φωνή στον Spinner.
“She Gave Me Back My Mojo,” ένα γρήγορο κομμάτι και το “State Line,” που αναδεικνύει την τεχνική στο slide του Spinner, είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου (και σημειωτέον ανήκουν στο αμιγές, παραδοσιακό blues). Στιχουργικά, δεν τα κουβεντιάζω καν: “There’s a crackhead in the corner messing with my girl. He don’t know how close he is to leaving this old world.” Αν αυτό δεν είναι καθαρόαιμο blues, τότε δεν έχω ιδέα τι είναι!
Γενικά, το Down Home Mojo “μυρίζει” κυκλοφορίες τις Stax Records του 1960 (για τους αμύητους, R&B στην πιο αγνή του μορφή) και τέτοιες επιρροές θα φανούν πεντακάθαρα στο ορχηστρικό “Josie”: groov-άτο, με πολύ funky δουλειά στο μπάσο... πραγματική αποκάλυψη (κατά τη γνώμη πάντα του υποφαινόμενου).
Γενικά, το Down Home Mojo “μυρίζει” κυκλοφορίες τις Stax Records του 1960 (για τους αμύητους, R&B στην πιο αγνή του μορφή) και τέτοιες επιρροές θα φανούν πεντακάθαρα στο ορχηστρικό “Josie”: groov-άτο, με πολύ funky δουλειά στο μπάσο... πραγματική αποκάλυψη (κατά τη γνώμη πάντα του υποφαινόμενου).
Το “Let Me In,” ένας πολύ πιασάρικος ύμνος για τους αιώνια αποξενωμένους. Ακούστε το και πάω στοίχημα πως μετά από λίγο θα το τραγουδάτε και δεν θα μπορείτε να το βγάλετε από το μυαλό σας: “I don’t want to go. I don’t want to leave here. I don’t want to go. Baby let me in!” . Ό,τι πρέπει για juke-box καταστάσεις!
Το κόσμημα του δίσκου είναι σίγουρα το “Knucklehead”. Το ακούω ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό. Το τρίο τζαμάρει χαλαρά, με απίστευτα “ζωντανό” groove στον ήχο. Η μεγάλή έκπληξη ίσως είναι η funky γέφυρα (που σκάει από το πουθενά) για να καταλήξει σε ένα εκπληκτικό σόλο κιθάρας, ενδεικτικό της τεχνικής και του ταλέντου του κυρίου Spinner.
Αν και φαντάζομαι ότι είναι περιττό να το πω, το Down Home Mojo χρήζει όπως και δήποτε μιας ακρόασης, ιδιαίτερα από οπαδούς blues-rock μουσικής αλλά όχι μόνο. Και φυσικά, το στραβό με το άλμπουμ είναι ότι τώρα πρέπει να περιμένω πάλι για το επόμενο. Ελπίζω να είναι σύντομα...
Αν και φαντάζομαι ότι είναι περιττό να το πω, το Down Home Mojo χρήζει όπως και δήποτε μιας ακρόασης, ιδιαίτερα από οπαδούς blues-rock μουσικής αλλά όχι μόνο. Και φυσικά, το στραβό με το άλμπουμ είναι ότι τώρα πρέπει να περιμένω πάλι για το επόμενο. Ελπίζω να είναι σύντομα...
Manos Psakis
