ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Συνέντευξη Γιάννης Παπανικολάου (Diviner)

Λεπτομέρειες

Savvas Sinodinos - 10 Οκτώβριος 2016

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ (DIVINER)

Συνέντευξη στον Ηλία Κωστόπουλο για το Southern-Rock.GR

METAL MADE IN GREECE

Η χώρα μας ήταν πάντα ένα φυτώριο για το Hard Rock και το Heavy Metal από τα 70’s, δειλά-δειλά στην αρχή τότε, αλλά από την δεκαετία του ’80 και μετά το φαινόμενο αυτό γιγαντώθηκε και πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Θα ήταν ολισθηρό ατόπημα αν δεν υποστηρίζαμε την καλή Hard Rock και Metal σκηνή της χώρας μας, που είναι τόσο ποιοτική αλλά και τόσο υποτιμημένη. Έτσι λοιπόν, θα σας παρουσιάζουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα παλιά ή και πιο νεώτερα συγκροτήματα που κινούνται στα μονοπάτια του καλού Hard Rock και Heavy Metal. Οπότε λοιπόν, θεωρώ χρέος μου, να παρέχω τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη σε σχήματα ή μουσικούς που πιστεύω ότι αξίζουν. Το Heavy Metal, για περισσότερα από 40 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη προστίθενται συνέχεια νέες γενιές ακροατών δίπλα στους παλιότερους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από καινούργιους Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, ενώ αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο και με νέες φρέσκες ιδέες. Οι μουσικές απόψεις απηχούν μόνο εμένα και δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκη με τις γενικότερες απόψεις του site…

DIVINER

Μια τέτοια περίπτωση συγκροτήματος είναι και οι Diviner, όπου μας έδωσαν τη χρονιά που μας πέρασε (2015), το πρώτο τους πολύ καλό Heavy Metal album με τον τίτλο “Fallen Empires”. Ευκαιρία λοιπόν να συνομιλήσουμε μαζί με τον τραγουδιστή των Diviner (Γιάννη Παπανικολάου), για να μάθουμε κάποιες σημαντικές στιγμές από την γενικότερη μουσική του καριέρα.

S-R.GR: Γεια σου Γιάννη, χαίρομαι που συνομιλώ μαζί σου, πες μου τι θυμάσαι από την εποχή που ήσουν ο τραγουδιστής των InnerWish;

-Γεια χαρά κι ευχαριστώ για την πρόσκληση. Η εποχή που ήμουν στους InnerWish αν και 20 χρόνια πίσω μου έχει αφήσει πολύ έντονα σημάδια και πανέμορφες αναμνήσεις. Ξέρεις ήμασταν μικροί, πολύ δεμένοι μεταξύ μας, ρομαντικοί, αφελείς, ανώριμοι αλλά πολύ παθιασμένοι και άρρωστοι με την μουσική και είχαμε πλήρη άγνοια από οράματα και στόχους μπάντας… μόνο οπαδιλίκι, παρέα, αλητεία, συναυλίες και Heavy Metal. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να κάνουμε ένα καλό δίσκο και να παίξουμε οπουδήποτε μπορούσαμε όπως και έγινε. Χαρακτηριστικό το πρώτο μας live στο Αγρίνιο στο “Dewar’s” νωρίς την άνοιξη του 1998, όπου ακόμα ο δίσκος δεν είχε κυκλοφορήσει παρά μόνο μία κασέτα σε κάτι φίλους εκεί με λίγα τραγούδια μας. Παρόλα αυτά εντελώς απρόσμενα παίξαμε σε ένα μαγαζί πίτα με 130 άτομα, πρόγραμμα δυόμιση ώρες και βάλε, όλο το δίσκο, όπου ο κόσμος ήξερε τα κομμάτια και φυσικά παίξαμε αμέτρητες Metal διασκευές γνωστούς ύμνους κι εκεί το μαγαζί κυριολεκτικά κατεδαφίστηκε! Συγκλονιστική εμπειρία και ανεπανάληπτη. Θυμάμαι επίσης τα ξενύχτια που ρίξαμε για να ηχογραφήσουμε το πρώτο album, μπομπίνα τότε, που έπρεπε να παίξεις καλά και να τα πεις καλά γιατί τίποτε δεν κρυβόταν και τίποτε δε μπορούσε να διορθωθεί με edit ή κούρδισμα… όλα σε ξεμπροστιάζανε. Υπέροχες εποχές… το πιο σημαντικό είναι πως έχουμε παραμείνει αδελφικοί φίλοι και ακόμα παίζουμε παρέα σε συγκροτήματα μέχρι και σήμερα. Ειδικά με το Θύμιο και το Μανώλη που έχουμε Diviner και Rock ‘N’ Roll Children αντίστοιχα… ο αίμα νερό δε γίνεται.

S-R.GR: Αν ηχογραφούσατε τώρα με τους InnerWish θα άλλαζες κάτι στη φωνή σου ή όχι;

-Η φωνή μου μέσα στα χρόνια έχει αλλάξει αρκετά, θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο. Τα ακούσματα μου επίσης, όπως και η μουσική γενικότερα, οπότε σίγουρα ότι και να ηχογραφήσω θα ηχεί διαφορετικά. Και από την άλλη οι InnerWish είναι απείρως καλύτερη μπάντα από τότε, πολύ πιο ώριμη και με τεράστια εξέλιξη που θέλει και την ανάλογη προσέγγιση και ικανότητα από τον τραγουδιστή που καλείται να ερμηνεύσει τραγούδια τους. Το “Waiting For The Dawn” λόγω εποχής, ηλικίας και συγκυριών δεν επαναλαμβάνεται… παρότι ανώριμο και ακατέργαστο είναι πολύ αληθινό και αυθόρμητο.

S-R.GR: Πριν τους InnerWish έχεις εμπειρία από άλλο σχήμα, ή ήταν το πρώτο σου συγκρότημα;

-Πριν τους InnerWish πέρασα από κάμποσα σχήματα. Τραγουδάω σε μπάντες από το 1987 αλλού ελληνόφωνο Rock, αλλού ρεμπέτικα-λαϊκά κι αλλού αγγλόφωνο Metal. Ξέρεις ήμουν πάντα πρώτη μούρη (χαχα) σε σχολικές γιορτές Πολυτεχνείου, 25ης Μαρτίου και κάθε είδους μουσικές βραδιές και εκδηλώσεις. Πέρα όμως από κάθε λογής διασκευό-μπάντες το πρώτο Metal σχήμα που συμμετείχα με δική μας μουσική λεγόταν Shivers κάπου το 90-91 και το 1992 με το Θύμιο Κρίκο (κιθάρα) φτιάξαμε τους Growing Order που το 1995 μετεξελίχθηκαν και μετονομάστηκαν InnerWish.

S-R.GR: Ποιες είναι οι πρώτες σου μουσικές μνήμες;

-Με πας πολύ πίσω κάπου στα τέλη των 70’s , πολύ πιτσιρικάς που τότε τα ξένα ακούσματα ήταν το Rock της εποχής (Pink Floyd, Led Zeppelin, Deep Purple, Rainbow, Eagles, κλπ) , η disco (Abba, Boney M, Donna Summer) και από ελληνικά η πλύση εγκεφάλου με Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου που όλα αυτά τότε παίζανε παντού! Συνειδητά και συστηματικά μπήκα στον κόσμο του Μetal όταν πρώτο άκουσα τη φωνή του Dio στο “Τemple Of The King” που με μάγεψε και το “Hallowed Be Thy Name” των Iron Maiden το 1982 που μου άλλαξε τη ζωή!

S-R.GR: Τι έχει αλλάξει στον ήχο σου από την εποχή του πρώτου σου album;

-Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα η φωνή μου λόγω ηλικιακής ωρίμανσης, μελέτης και εμπειριών έχει γίνει πιο μεστή και καλύτερα τοποθετημένη. Έπειτα έχουν αλλάξει και τα ακούσματα μου καθώς όταν έχω χρόνο ακούω γενικά οτιδήποτε καινούργιο με κλικάρει και μου διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες και τέλος έχει αλλάξει παντελώς η μουσική, τα μέσα και ο τρόπος μετάδοσης της. Ευτυχώς το πάθος που την προσεγγίζω έχει παραμείνει το ίδιο, τη νιώθω ακόμα μέσα μου, την υπηρετώ με όλη μου την ψυχή και την ευχαριστιέμαι.

S-R.GR: Γιάννη, πες μας λίγα λόγια τώρα για την ιστορία των Diviner;

-Φτιαχτήκαμε το 2011 μετά από επιθυμία μου που μοιράστηκα με το Θύμιο όπου συμφώνησε και είπαμε να ξεκινήσουμε ένα Metal σχήμα με αρκετά Heavy προσέγγιση. Θέλαμε όμως πέραν του μουσικού σκέλους η ομάδα που θα συγκροτηθεί να αποτελείται από φίλους και ανθρώπους με τους οποίους γνωριζόμαστε, επικοινωνούμε και έτσι κάναμε την πρόταση στους υπόλοιπους της παρέας. Είχαμε ήδη γράψει κάποια κομμάτια, τα άκουσαν, τα γούσταραν και ξεκινήσαμε από τότε οι εξής πέντε μέχρι και σήμερα: Γιάννης Παπανικολάου (φωνή), Θύμιος Κρίκος (κιθάρα), Γιώργος Μαρουλης (κιθάρα), Ηρακλής Μπουζιώτης (μπάσο) και Φραγκίσκος Σαμοίλης (τύμπανα). Η ομάδα είναι πολύ δυνατή. Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τα παιδιά καθώς μιλάει η εμπειρία, η ιστορία του καθενός στο χώρο από μόνη της και τα όσα έχουν καταφέρει με τις άλλες μπάντες που παίζουν, InnerWish, 4Bitten και SixforΝine. Εκπληκτικοί μουσικοί, παιχταράδες, αλλά βασικά εξαιρετικοί άνθρωποι και καρδιακοί φίλοι.

S-R.GR: Ποιες είναι οι κύριες επιρροές των Diviner, πως θα περιέγραφες τον ήχο τους;

-Θα έλεγα ότι παίζουμε κλασικό Heavy Metal από άποψη δομής και σύνθεσης αλλά με κάπως σημερινό ήχο και παιξίματα. Δεν υπήρχε κάποια σαφής επιλογή στην κατεύθυνση, παρά μόνο να έχουμε ογκώδη μεταλλικά riff, δυναμισμό, επιθετικά μελωδικά φωνητικά και όσο γίνεται μία δική μας μουσική ταυτότητα. Με βάση το αποτέλεσμα νομίζω έχουμε μια ποικιλία επιρροών που προσωπικά με παραπέμπει σε μπάντες όπως Judas Priest, Iced Earth, Accept, Megadeth, Dio, Annihilator, Bruce Dickinson, Halford, Testament, Metallica, Iron Maiden, Manowar, Amon Amarth… κάπου εκεί μέσα, τι να πω.

S-R.GR: Υπάρχει μια σαφέστατη δυσπιστία του Ελληνικού κοινού προς τα εγχώρια συγκροτήματα, που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

-Θεωρώ πως με τον καιρό αυτή η νοοτροπία έχει πλέον πάει στην άκρη. Οι εποχές άλλαξαν, οι μπάντες μας είναι πολύ δυνατές και προσωπικά οι δουλειές που ακούω από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου με ικανοποιούν. Ευτυχώς τα μυαλά των ακροατών έχουν ανοίξει, τα αυτιά τους επίσης, υπάρχει το διαδίκτυο που δίνει πρόσβαση στον καθένα να ακούσει ότι θέλει χωρίς μεσάζοντες και όλη αυτή η λαγνεία πως μόνο το «εισαγόμενο» είναι καλό έχει πλέον απομυθοποιηθεί. Τρανό παράδειγμα οι παραγωγές που βγαίνουν από ελληνικά studio και ακόμα τρανότερο οι ελληνικές μπάντες που μας εκπροσωπούν στο εξωτερικό και κάνουν τη χώρα μας περήφανη στο μεταλλικό κόσμο.

S-R.GR: Πριν από καμιά 10-ρία περίπου χρόνια σε γνωρίσαμε ως μοναχό με το όνομα Παντελεήμων, τότε μέλος των «Παπαροκάδων». Σήμερα κάνεις καριέρα ως τραγουδιστής σε Ηeavy Μetal συγκρότημα, ένα είδος μουσικής που η Εκκλησία θεωρεί «διαβολικό», τι έχεις να μας πει γι’ αυτό;

-Αν και πάνε πάνω από 15 χρόνια από την εποχή «Παπαροκάδων» ευτυχώς το κοινό που ακούει Metal με ξέρει από πιο πριν που ήμουν στους InnerWish. Όσο για τη φράση «καριέρα στο Heavy Metal» μου είναι άγνωστη και στην Ελλάδα δεν ισχύει γενικώς. Προσωπικά κάνω απλά το ψώνιο μου, την ψυχοθεραπεία μου, περνάω καλά, ικανοποιώ τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και ευτυχώς ζω από άλλα πράγματα για να μπορώ να κάνω μουσική με τους όρους μου. Σε ότι αφορά το θέμα της Εκκλησίας, οι απόψεις περί «διαβολικού» Heavy Metal ανήκουν στο Μεσαίωνα και δε νομίζω ότι αποτελούν επίσημη θέση της, παρά μόνο μεμονωμένες φωνές «παπαδαριού» και ρασοφόρων «Χομεϊνήδων» που επιλέγουν να ασκούν εξουσία σε άβουλους πιστούς-πρόβατα, καλλιεργώντας φόβο, ενοχές, τρομοκρατία και φασισμό για να μη χάσουν την «πελατεία». Σε όλα αυτά είμαι απέναντι. Δεν έχουν καμία σχέση με Θεό, με πίστη, με ελευθερία σκέψης και με ανθρώπινες αξίες. Aπό την άλλη μεριά, πέρα από τα καλά του, ένα μεγάλο μέρος του Metal κόσμου σφύζει από γραφικότητα, ανωριμότητα, στενοκεφαλιά, έλλειψη καλλιέργειας και λάθος πρότυπα, δίνοντας εύλογα το δικαίωμα στον καθένα να το κατηγορεί.

S-R.GR: Τι συναισθήματα έχεις από τις ημέρες των «Παπαροκάδων», αναπολείς αυτές τις εποχές;

-Έζησα και είδα πολλά πράγματα εκείνη την περίοδο. Έντονα, δυνατά, σημαντικά και ανεπανάληπτα, που δεν περιγράφονται με λόγια, αλλά και ακόμη αν τα κατάφερνα δύσκολα θα καταλάβαινε ο πολύς κόσμος. Μεγάλο σχολείο για μένα σε ότι αφορά την κατανόηση του κόσμου, των ανθρώπων, εμένα του ιδίου, τις παθογένειες του συγκεκριμένου χώρου και της ανθρώπινης φύσης γενικότερα! Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα μια τέτοια πολύπλευρη εμπειρία. Ήταν ταυτόχρονα πνευματική, καλλιτεχνική, εσωτερική, διδακτική αλλά και διαδρομή στο χώρο της δημοσιότητας, των media, του καλλιτεχνικού χώρου, της πολιτικής, της δισκογραφίας και όλης της σαπίλας που κρύβεται από πίσω τους. Δεν την αλλάζω με τίποτα, έμαθα πράγματα που δε θα μάθαινα ούτε σε 5 ζωές και με βοήθησε στο δρόμο μου και στο να γίνω ότι είμαι σήμερα. Αλλά όμως δεν την αναπολώ, ούτε είμαι τύπος που ζω με το παρελθόν. Ζω το τώρα, πάντα κοιτάω μπροστά και νιώθω πιο πλήρης από ποτέ.

S-R.GR: Χωρίς να θέλω να θίξω τα θρησκευτικά σου πιστεύω, θεωρώ πως η χριστιανική θρησκεία με τα έργα της, ντροπιάζει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Μας αναγκάσανε δια της βίας να αφήσουμε την πατρώα θρησκεία-φιλοσοφία μας κατηγορώντας την ψευδώς για «ειδωλολατρία». Τώρα οι ίδιοι είναι οι χειρότεροι ειδωλολάτρες και προσπαθούν να προβατοποιήσουν τους «πιστούς» τους. Θέλω το σχόλιο σου, μιας και ήσουν μέρος της Εκκλησίας, ως μοναχός.

-Συμφωνώ μαζί σου και συμπληρώνω πως άλλο Εκκλησία, άλλο Θεός, άλλο πίστη και αλήθεια. Επίσης για να είμαστε ακριβείς και να καταλαβαίνουν οι αναγνώστες σου, σύμφωνα με την εκκλησιαστική ορολογία και τους κανόνες, ο συγκεκριμένος χώρος ουδέποτε ήταν κανονικό μοναστήρι αναγνωρισμένο επίσημα από τη Εκκλησία, αλλά μία αδελφότητα αυτόνομη διοικητικά, εκτός δικαιοδοσίας της επίσημης Εκκλησίας, με νομική μορφή συλλόγου που είχε επιλέξει να έχει έναν ιεραποστολικό χαρακτήρα. Κι εγώ ουδέποτε υπήρξα μοναχός κατά τους τύπους, αλλά ένας απλός ρασοφόρος χωρίς υποχρεώσεις, υποσχέσεις και δεσμεύσεις απέναντι στο χώρο. Γι’ αυτό και μπορούσα να τραγουδάω χωρίς κανένας να μπορεί να με εμποδίσει.

S-R.GR: Πως κατέληξες στο τραγούδι; Ποιες ήταν οι αγαπημένες σου φωνές και οι τραγουδιστές που σε επηρέασαν;

-Tραγουδάω από πολύ μικρός, ήταν κάτι που δεν το επέλεξα αλλά μάλλον με επέλεξε αυτό καθώς όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα κάτι μουρμούραγα, ψιθύριζα ή σιγοτραγουδούσα. Όταν κατάλαβα πόσο μου αρέσει έβαζα δυνατά μουσική, έπαιρνα μία χτένα και μπροστά σε έναν καθρέπτη τραγουδούσα από πάνω προσπαθώντας να μοιάσω στα είδωλα μου. Οι βασικοί τραγουδιστές που λατρεύω και με επηρέασαν είναι οι Ronnie James Dio, Bruce Dickinson και Rob Halford και ακολουθούν οι Freddie Mercury, Geoff Tate και Messiah Marcolin.

S-R.GR: Ποια τα αγαπημένα σου InnerWish και Diviner τραγούδια και γιατί;

-Από InnerWish λατρεύω τα “Ready For Attack”, “Waiting For The Dawn”, “Spacerunner”, “Silent Faces”, “Feel The Magic”, “Sirens” και από τον τελευταίο δίσκο τα “Broken”, “Through My Eyes” και “Machines Of Fear”… όλα για τη μουσική τους αρτιότητα και την ατμόσφαιρα. Από Diviner παρότι όλα τα αγαπάω νιώθω πως τα “Kingdom Come”, “Evilizer”, “The Legend Goes On”, “Riders From The East”, “Seven Gates”, “Come Into My Glory” ,”The Shadow And The Dark”, “Out In The Abyss” ξεχωρίζουν… τα είπα σχεδόν όλα!

S-R.GR: Πως νοιώθεις όταν έρχεται κόσμος και σου λέει πως θαυμάζει την μουσική σας;

-Προφανώς και νιώθω υπέροχα. Είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση και ανταμοιβή να ξέρεις ότι η μουσική σου έχει κάτι ουσιαστικό να πει στον κόσμο, ότι την αντιμετωπίζει σοβαρά και τη νιώθει μέσα του βιωματικά όπως ο καλλιτέχνης τη στιγμή της δημιουργίας. Αυτή είναι η ουσιαστική επικοινωνίας με κάθε μορφή τέχνης.

S-R.GR: Ποια εμφάνιση σου θυμάσαι πιο έντονα από τα live που έχεις συμμετάσχει;

-Είναι αρκετές οι πολύ σημαντικές και έντονες στιγμές από εμφανίσεις μου. Σαφώς το πρώτο live των InnerWish στο Αγρίνιο το 1998, επίσης το επετειακό live στο “An Club” το Μάιο του 2008 για 10 χρόνια κυκλοφορίας του “Waiting For The Dawn”, με τους Battleroar το 2009 στην Ολλανδία, όλα τα Rock In Dio με κορυφαία στιγμή αυτό του 2014, τα live των Rock ‘N’ Roll Children επαρχία (Αγρίνιο κορυφή), Ιταλία, Θεσσαλονίκη, με ιδιαίτερη συγκίνηση και το πρώτο live των Diviner στην Αθήνα το Φλεβάρη που μας πέρασε. Γενικά θυμάμαι πολλά πράγματα γιατί δίνομαι στις στιγμές ολοκληρωτικά και παθιασμένα και μου μένουν.

S-R.GR: Πόσο εύκολο είναι για έναν Rock μουσικό στην Ελλάδα, να ακολουθήσει τα μουσικά του όνειρα και να φτάσει να ζει από την μουσική;

-Καθόλου εύκολο δεν είναι και όσοι το καταφέρνουν τους συγχαίρω. Προσωπικά ξεχωρίζω το να ζεις από το μουσική με το να κάνεις πράξη τα όνειρα σου για παρότι ζω από άλλα πράγματα, τα μουσικά μου όνειρα τα ζω και με το παραπάνω και δε μου λείπει κάτι. Απλά συνεχίζω να το κάνω με πάθος γιατί η μουσική συνεχώς μου προσφέρει πράγματα και με γεμίζει εσωτερικά.

S-R.GR: Πες μου 5 αγαπημένους σου Heavy Metal δίσκους και πρόσθεσε ένα μικρό σχόλιο για τον καθένα.

1ος. “The Number Of The Beast” – Iron Maiden (1982) Το Ευαγγέλιο του Heavy Metal στην ολότητα του, το πιο αντιπροσωπευτικό album της αγαπημένη μας μουσικής και ο ακρογωνιαίος λίθος της αυτοκρατορίας των «Θεών» του Metal για όλα τα αριστουργήματα που ακολούθησαν. Συγκλονιστικός ο Bruce με ερμηνείες once in a lifetime. Το album για μένα καθόρισε το τι είναι Heavy Metal!

2ος. “Master Of Puppets” – Metallica (1986) Ο δίσκος που άλλαξε το Metal και τη φιλοσοφία του μια για πάντα, πηγαίνοντας το σε άλλα επίπεδα. Πραγματικά αξεπέραστος σε σύλληψη και άποψη. Το δεξί χέρι του Hetfield είναι για Metal σεμινάριο… το παλικάρι έπαιξε όλα τα riff με κάθε δυνατό τρόπο σε αυτό το album.

3ος. “Painkiller” – Judas Priest (1990) Το κλασικό Metal συναντάει το Thrash, τα δίκασα, το Halford στην κορυφαία στιγμή του και φέρνουν το Heavy Metal στο σήμερα. Αξεπέραστο κι αυτό. Επανακαθόρισε το αυθεντικό Metal.

4ος. “Heaven And Hell” – Black Sabbath (1980) Η κορυφαία φωνή του Dio συναντά τον Metal master Iommi και δημιουργείται αυτό το μαγικό ανεπανάληπτο album. Πεμπτουσία του Heavy Metal κυριολεκτικά με όλους του Metal πατέρες σε ένα δίσκο. Προσκύνημα!

5ος. “Reign In Blood” – Slayer (1986) Η επιτομή του Thrash, η μπάντα σπέρνει ανελέητα και δημιουργεί το album αναφορά στο ιδίωμα αλλά και στο extreme Metal γενικότερα. Η παραγωγή πολύ μπροστά για την εποχή. Έχω ρίξει πολύ ξεβίδωμα με αυτό το δίσκο… αυχενικό κανονικά.

S-R.GR: Αγαπημένοι τραγουδιστές ποιοι και γιατί;

Ronnie James Dio... Ο άνθρωπος απλά είναι η ΚΟΡΥΦΑΙΑ φωνή, τέλος! Άνοιγε το στόμα του και σε μάγευε. Η χροιά, το χρώμα, το πάθος, τα πάντα σε αυτόν συγκλονιστικά. O δάσκαλος όλων και το μέτρο σύγκρισης για όλους τους υπόλοιπους. Νομίζεις ότι είσαι φωνάρα αλλά ανοίγοντας το στόμα σου να τον τραγουδήσεις καταλαβαίνεις πόσο λίγος είσαι στην πραγματικότητα… δίπλα στον κοντό είμαστε όλοι γατάκια. Άσε που και ο Metal χαιρετισμός “devil’s horns” είναι δική του επινόηση. Όλα τα χρωστάμε σε αυτόν.

Bruce Dickinson... Η μέγιστη φωνή, το attitude, η προσωπικότητα, το performing, η θεατρικότητα και ο κορυφαίος Metal frontman ever σε ένα πρόσωπο. Νομίζω το πιο ταλαντούχο και χαρισματικό πλάσμα του Heavy Metal σύμπαντος και όχι μόνο. Όλες οι κινήσεις πάνω στο stage, το στήσιμο του μικροφώνου, το παιγνίδι και η επικοινωνία με τον κόσμο, το πόδι στο μόνιτορ και πολλά άλλα είναι δικές του πατέντες που όλοι έχουμε αντιγράψει.

Rob Halford... Metal God και μέγιστος σε όλα του κι αυτός… ο πατέρας των οπερατικών Metal φωνητικών, του screaming και της τσιρίδας! Επηρέασε κόσμο και κοσμάκη και μαζί με του δύο πρώτους τους θεωρώ την «ιερή» τριάδα των Metal τραγουδιστών.

Freddie Mercury... Απλά ο κορυφαίος καλλιτέχνης όλων των εποχών και όλων των ειδών μουσικής. Μεγάλη μου λατρεία και επιρροή και εκτός συναγωνισμού… ένα σύμπαν μόνος του.

Επίσης από πιο μεταγενέστερους μου αρέσουν πολύ οι Roy Khan, Russell Allen και Corey Taylor.

S-R.GR: Τι σημαίνει για σένα το Heavy Metal και ποια η γνώμη σου για το σημερινό Hard Rock/ Metal, καθώς και την Ελληνική σκηνή;

-Το Heavy Metal για μένα δεν είναι απλά ένα είδος μουσικής αλλά τρόπος ζωής, σκέψης και στάσης στα πράγματα. Θεωρώ πως στο βάθος του μεταφέρει αξίες που έχουν να κάνουν με την ελευθερία σκέψης και λόγου, την ανθρωπιά, το σεβασμό και την αναζήτηση της αλήθειας. Βασικά είναι μία παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας πέρα από πολιτικές, χρώματα, θρησκείες και σημαίες που ενώνει με ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο ανθρώπους διαφορετικών πολιτισμών. Είναι μία άλλη κουλτούρα εντελώς. Σε ότι αφορά το σήμερα το Metal σαν μουσικό ιδίωμα έχει εξελιχθεί αρκετά, έχει μεταλλαχθεί και δεν είναι όπως το ξέραμε. Αλλά η μουσική και η ζωή πάνε μπροστά και κάθε γενιά έχει τους ήρωες της. Το θέμα είναι να μην ακολουθείς τις μόδες που περνάνε, αλλά το ένστικτό σου και να κάνεις μουσική με ψυχή, ταυτότητα και ειλικρίνεια… στο τέλος αυτή μένει μόνο. Η Ελληνική σκηνή τα πάει μια χαρά. Καινούργιες μπάντες, πολλά και καλά albums, μουσικοί επιπέδου και ονόματα που μας κάνουν περήφανους στο εξωτερικό. Ίσως το Metal σήμερα είναι το καλύτερο προϊόν που εξάγει αυτή η χώρα.

S-R.GR: Ποσό διαφορετική είναι η προσέγγιση σου στη μουσική που ακούς τώρα, σ’ σχέση με το παρελθόν;

-Πολύ διαφορετική καθώς τα ακούσματα της παιδικής - εφηβικής ηλικίας είναι αυτά που συνδέεσαι βιωματικά, σε έχουν ταξιδέψει, σε καθορίζουν και σε ακολουθούν για μια ζωή. Έτσι είναι η φύση μας. Παρόλα αυτά με τα χρόνια γίνεσαι πιο ώριμος ακροατής και αν καταφέρεις να μη ζεις μόνο με το παρελθόν, θα χαίρεσαι και τη μουσική σήμερα που είναι πολύ αξιόλογη και έχει να σου δώσει πράγματα. Προσωπικά σαν ακροατής και μουσικός ακούω χωρίς παρωπίδες ότι μου εξάπτει το ενδιαφέρον και με «κλικάρει» που λέμε. Με βοηθάει να εξελίσσομαι σε αυτό που κάνω, με εμπλουτίζει και μου ανοίγει το μουσικό ορίζοντα.

S-R.GR: Τα σχέδια σου για το μέλλον;

-Ποτέ δεν κάνω πολύ μακρινά σχέδια απλά θέτω κοντινούς στόχους που μου δίνουν ενδιαφέρον και κίνητρο για να ζω και να δημιουργώ. Υγεία το βασικότερο, ανθρωπιά, καλή καρδιά και σε ότι αφορά τη μουσική θέλω κάποια στιγμή να κάτσουμε με τα παιδιά να ετοιμάσουμε το δεύτερο album των Diviner.

S-R.GR: Ευχαριστώ για το χρόνο σου Γιάννη και πρόσθεσε ότι θες για το κλείσιμο αυτής της συνέντευξης.

-Δική μου η ευχαρίστηση για τη φιλοξενία και την υποστήριξη. Να είσαι καλά.

• Προηγούμενο
• Επόμενο