BLUES ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
"Shuffletones"
- Λεπτομέρειες
- Sotiris - 22 Οκτώβριος 2008
Κάποιοι επιμένουν να λένε ότι το blues έχει αρχίσει να φθίνει μετά το revival που έγινε για το ευρύ κοινό, με τον ερχομό μουσικών όπως ο S.R.Vaughan, o T.Ellis και άλλων που εμφανίστηκαν δισκογραφικά στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Μπάντες όπως οι Shuffletones με κυκλοφορίες σαν το Chicago Sessions, αποδεικνύουν ευτυχώς το αντίθετο.
Οι Ronnie Shellist (φυσαρμόνικα) και Jeremy Vasquez (κιθάρα-φωνητικά) αποτελούν το blues duo των Shuffletones που με τη βοήθεια του Nick Moss και της μπάντας του, τους Fliptops, μεταφέρθηκαν από το Denver του Colorado, στο Chicago, ώστε να ηχογραφήσουν το debut album τους. Εξ ού και ο τίτλος, "Chicago Sessions".
Με το πρώτο άκουσμα και λόγω της συνολικής "παλιομοδίτικης" χροιάς που υπάρχει σε όλο το album, κυρίως οφειλόμενη, στην παραγωγή, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα σύνολο ανθρώπων που εμπνέονται από τo Chicago blues και όπως αυτό παίχτηκε από μουσικούς σαν τον Butterfield.
Εκτός από τα φωνητικά, πρώτο λόγο έχουν η φυσαρμόνικα του Shellist που πρόκειται για άξιο συνεχιστή μουσικών όπως ο K.Wilson η ο R.Piazza και η κιθάρα του Vasquez ο οποίος δε θα μπορούσε να είναι αφανής άλλωστε, καθώς είναι το άλλο μισό των Shuffletones.
Το γενικότερο σύνολο κινείται πάνω στο στυλ του Chicago blues, με ίσως χαρακτηριστικότερα δείγματα, τα Here I Am, That's Alright, I Like My Coffee, Blues Keep Me Strong, Go Back Home το οποίο είναι ίσως μια "δήλωση" των δύο για τον λόγο που έκαναν αυτό το album...
Στιχουργικά το album, δεν αποτελεί κάτι ξεχωριστό στην πλειοψηφία των κομματιών, μέχρι την ώρα που αρχίζει να παίζει το In The Ghetto, όπου από τον τίτλο και ακούγοντας τους πρώτους στίχους, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα κομμάτι που καταπιάνεται με κοινωνικά θέματα όπως τα βλέπει ο μέσος αμερικάνος. Οι αλλαγές στη γειτονιά τους, ναρκωτικά, συμμορίες και γενικά μια περιγραφή κάποιας κακόφημης, αλλά υπαρκτής συνοικίας.
Εντύπωση επίσης σε αυτό το κομμάτι κάνει το πώς η μπάντα μπορεί να μετατραπεί από μια classic Chicago blues band σε κάτι που θυμίζει blues όπως παίχτηκε από συγκροτήματα σαν τους WAR για παράδειγμα.
Ο δίσκος κλείνει με το Freddy's Grits που είναι ένα ευχαριστήριο jam προς τον Moss και τους Fliptops για την βοήθεια που έδωσαν στους δύο ώστε να ηχογραφήσουν το album.
Συνολικά, δεν μπορείς να πεις ότι είναι μια πρωτοφανής δουλειά, η κάτι που θα αλλάξει το ύφος αυτής της μουσικής.
Είναι όμως ένα πολύ καλό debut album από δύο νεαρούς φίλους που απευθύνεται σε ένα κοινό που είναι fans του κλασσικού Chicago ήχου.
Μαλλόν σε καλό τους βγήκε η κυκλοφορία, κρίνοντας από τα reviews ξένων περιοδικών και τις συχνές, σχεδόν καθημερινές, έκτοτε, εμφανίσεις τους σε club, αλλά και ως support act, σε live του B.B.King.
Αναμένουμε το επόμενο βήμα...
Ανδρέας. Κ
