ΜΟΥΣΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μουσική κατάσταση στη χώρα
- Λεπτομέρειες
- Nyxteridas - 20 Νοέμβριος 2010
Γράφει ο Γιώργος Καββαδίας
Από το κρεβάτι του πόνου, έπειτα από μια εγχείρηση ολιγόλεπτη, αλλά σίγουρα επώδυνη, τι άλλο θα μπορούσα να σκέφτομαι από την κατάντια στην ελληνική μουσική σκηνή;;; Δεν περιμένω απάντηση σε αυτό το ερώτημα βέβαια... Ας περάσουμε στο παρασύνθημα..
Γράφει ο Γιώργος Καββαδίας
Πάντα μου άρεσε η λογική “Δεδομένα-Ζητούμενα” που χρησιμοποιούσαμε για την επίλυση μαθηματικών προβλημάτων στο σχολείο, οπότε ας δουλέψουμε με αυτήν. Ποια είναι τα δεδομένα μας; Διαστρέβλωση ήχων και νοημάτων μέσω των αγαπημένων μας ΜΜΕ... Συνεχείς μειώσεις προσωπικού των ραδιοφωνικών σταθμών... Ριάλιτι... Και φυσικά η νέα μόδα, Οικονομική Κρίση...
Όλα αυτά τώρα, ενώνονται με έναν απίστευτο και μαγικό τρόπο και μας δίνουν ένα φαντασμαγορικό αποτέλεσμα. Ποιο είναι αυτό;;; Να ακούμε τα ίδια τραγούδια από παντού. Αν το εξετάσουμε από τη πλευρά της λογικής, δεν υπάρχει κάτι λάθος, γιατί αν η κάθε δισκογραφική έχει έναν τουλάχιστον δικό της ραδιοφωνικό σταθμό και κάποιο τηλεοπτικό κανάλι, είναι λογικό ως επιχείρηση να προωθεί τα προϊόντα της. Με αυτόν τον τρόπο όμως δε γίνεται παιχνίδι...
Ας δεχτούμε ότι κάποιοι ραδιοσταθμοί λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, όλοι οι υπόλοιποι τι κάνουν;;; Σύμφωνα με μια τελευταία έρευνα, (βλ. άρθρο), απολύουν προσωπικό και τη θέση του δίνουν στην γνωστή σε όλους playlist, η οποία αλλάζει μια φορά τη βδομάδα ή στις καλύτερες των περιπτώσεων, μια φορά στις δυο μέρες. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούς έναν σταθμό αφηρημένος ενώ οδηγείς, και σαν να ακούς κάποιο cd, μαντεύεις ποιο θα είναι το επόμενο κομμάτι που θα ακουστεί!!! Η πλάκα είναι ότι μετά νιώθεις περήφανος που μάντεψες σωστά... Τραγελαφικές καταστάσεις νομίζω, και θα γίνουν ακόμη χειρότερες εις το όνομα του πατρός και του υιού και της αγίας οικονομικής κρίσης.
Με απλά λόγια, γιατί να απολύονται από ραδιοφωνικούς σταθμούς παραγωγοί; Γιατί προφανώς δεν υπάρχουν χρήματα, δεν βάζω μέσα τον παράγοντα ασυμφωνιών και μη οικονομικών συμφερόντων. Επομένως θα αρκούμαστε σε εκπομπές “νεκρές” με μηδέν διαδραστικότητα. Από τη μεριά της τηλεόρασης, η κρίση προσθέτει ένα σωρό ριάλιτι, ή τάλεντ σόους, φτηνές παραγωγές, με συμμετέχοντες που στο προσκήνιο δεν πληρώνονται, τώρα τι γίνεται κάτω από το τραπέζι κανείς δεν ξέρει... Ριάλιτι που κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους διαγωνιζομένους φυσικά, αλλά μόνο για τους αστραφτερούς παρουσιαστές (αν πω gay θα γίνω κακός!). Και το αποκορύφωμα επανεμφάνισης του Big Brother από την άλλη, δοκιμάζοντας την ίδια συνταγή με τις ξανθιές έχουσιν πλούσια τα προσόντα, με πρωταγωνιστές που στην πλειονότητά τους έχουν περάσει και από την παλιά εκπομπή του ίδιου καναλιού “Love Bites”. Συνεχίζοντας όμως για την οικονομική κρίση, δεν βλάπτει μόνο τηλεόραση και ραδιόφωνο, αλλά και μουσικές σκηνές. Ο “λαός” μας έχει καλομάθει στα μπουζούκια, με αποτέλεσμα να μην επισκέπτεται τόσο μουσικές σκηνές στις οποίες κατά κύριο λόγο εμφανίζονται καλλιτέχνες μικρού βεληνεκούς. Προτιμούν να μη βγουν για κάποιες μέρες προκειμένου να κλείσουν το μπουκάλι ρε παιδί μου στο μαγαζί της παραλιακής, και να πάνε εκεί με την δανεική καμπριολέ BMW που νοικιάσανε μόλις λίγες ώρες πριν. Είτε με είτε χωρίς αυτοκίνητο πάντως, το ζητούμενο είναι το ίδιο, άδειες μουσικές σκηνές που το πρόγραμμά τους αξίζει όσο 10 μπουζουξίδικα μαζί.
Κι είναι εδώ που η κλίκα των ΜΜΕ-δισκογραφικών, κλείνει την πόρτα σε τέτοιες σκηνές για να μην τους τρώνε τα λεφτά, να μην καταρρέει το “σύστημά” τους. Όλα αυτά θυμίζουν κάτι σε φεστιβάλ κομματικής παράταξης που κλείνει μάτια και αυτιά σε νέους που δεν παραδέχονται τις κομματικές καταβολές τους. Έτσι κινείται το πράγμα εδώ και χρόνια δυστυχώς, και πάντα η κάθε πλευρά κατηγορεί την άλλη, από την βαθμίδα της οικογένειας, μέχρι την βαθμίδα της πολιτικής, και της μουσικής βιομηχανίας.
Τώρα όλα αυτά που είπαμε, ας τα εφαρμόσουμε στο χώρο του ροκ. Γελάμε ε;;; Ε πώς να μη γελάμε... Κατ' αρχήν τι κατάσταση είναι αυτή που αντικρύζω στην τηλεόραση κάθε τόσο, το κάθε παλικαράκι που έμαθε και άκουσε λίγο σιδηρόπουλο, λίγο παπακωνσταντίνου και λίγο αγγελάκα, να σκάει μύτη στο γυαλί με κουστουμάκι, μια κιθάρα κρεμασμένη και να τραγουδάει και καλά ροκ. Πότε το ροκ βγήκε από την τηλεόραση; Απλά και τα κανάλια εκμεταλλεύονται ως ένα βαθμό τον κόσμο του χώρου και βασιζόμενοι στα σχόλια το πλασάρουν όπως βρουν. Και ίσως κάποιος πεταχτεί και μου πει πως είναι ο μόνος τρόπος να δείξουν τη δουλειά τους. Αλλά την απάντηση του την έχω έτοιμη, με αυτό τον τρόπο δε δείχνουν τη δουλειά τους, στα μάτια μου πέφτουν ακόμα πιο χαμηλά... Δεκαεξάχρονα παιδάκια που βγαίνουν στην οθόνη σαν την Lady Gaga, με τον τόνο στο επώνυμο στην λήγουσα. Αν βέβαια ρωτήσουμε για τους γονείς, ε δε ξέρετε τώρα; Είναι η κρυφή μανία όλων των γονιών να αποκτήσει λίγη δημοσιότητα το παιδί τους.
Το ροκ λοιπόν δεν φτιάχνετε στα στενά πλαίσια ενός τηλεοπτικού προγράμματος, δεν φτιάχνεται πάνω στα βήματα λάθος παραδειγμάτων, όπως αυτά που ανέφερα παραπάνω. Και επειδή αρκετοί δεν ακολουθούν αυτές τις “συμβουλές”, καταλήγουν μια άπταιστη αντιγραφή βαρετής ηχοληψίας που θα ακουστεί μια φορά κατά τύχη και μετά θα καταχωνιαστεί σε κάποια δισκοθήκη. Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο δε μπορούν τα νέα συγκροτήματα να βγάλουν ένα ηχητικό αποτέλεσμα αξιοπρεπές, είναι γιατί ο στόχος είναι χαμηλός, γιατί η μουσική βιομηχανία τρέχει, γιατί ο στόχος είναι εφήμερος και ματαιόδοξος.
Συνεπώς δε μας φταίνε πάντα τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και οι δισκογραφικές... Φταίμε κι εμείς... Σίγουρα φταίμε κι εμείς... Ανεξαρτητοποιηθείτε!!!
