ΜΟΥΣΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

 

Πάντα το Heavy Metal στην Ελλάδα χλευάστηκε από τα μουσικά έντυπα (κυρίως στα 80’s), αλλά και όταν έπρεπε να το παρουσιάσουν, το έκαναν με αστείο-γραφικό τρόπο χωρίς επιχειρήματα, το παρουσίαζαν σαν να απευθύνονταν σε κάτι γραφικούς και αστείους τύπους. Έτσι, εν τέλει ποτέ δεν έπιασε τον σφυγμό της νεολαίας, παρά μόνο λίγο στα 80’s και αυτό φευγαλέα, θα έλεγα...

 

Rock μουσική παιδεία δεν είχε ο Έλληνας ποτέ, αν και είχε, ήταν λίγο πολύ όλα μαζί τα μουσικά ακούσματα του, όπως π.χ. οι Deep Purple, ο Θεοδωράκης, οι Doors, ο Παπακωνσταντίνου, οι Black Sabbath, ο Σαββόπουλος, οι Eloy, οι Led Zeppelin, ο Νταλάρας… όλα μαζί αχταρμάς, έτσι δυστυχώς, δεν μπορείς να έχεις μια Rock μουσική παιδεία.

Φυσικά, επί της ουσίας τα μουσικά περιοδικά δεν πρόσφεραν κάτι, ώστε να βοηθήσουν πραγματικά και έμπρακτα το Heavy Metal στην Ελλάδα, αφού όσοι προσπάθησαν να γράψουν κάτι γι’ αυτό, δεν είχαν τουλάχιστον τα αντίστοιχα Metal ή Hard Rock ακούσματα. Κι ο λόγος γι' αυτό ήταν, ότι ήταν στελέχη δισκογραφικών εταιρειών και έπρεπε να το προωθήσουν (λόγο πωλήσεων), έτσι έγινε μια μαζική προπαγάνδα απ’ όλα ανεξαρτήτως τα (80’s) μουσικά έντυπα, που απότρεπαν τον κάθε νέο και το εξόρκιζαν να μην ακούσει ποτέ Heavy Metal. Αξίζει να ανατρέξετε σε μερικά παλιά τεύχη εκείνης της εποχής στην δεκαετία του ’80, (από έντυπα όπως το Ποπ+Ροκ, ο Ήχος, η Μουσική, το Χιτ18), όπου ο κάθε καταξιωμένος μουσικοκριτικός-συλλέκτης κλπ-κλπ... έγραφε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι και απόρριπτε τους δίσκους του είδους που τολμούσαν να κυκλοφορήσουν, στη χώρα μας. Οι περισσότεροι από αυτούς που έκαναν (τότε), αυτά τα σχόλια, σήμερα δέχονται ανεπιφύλακτα, το κάθε νέο όνομα στη Rock μουσική βιομηχανία. Είναι αστείο στην κυριολεξία, γιατί τα ανακάτευαν όλα μαζί ως αχταρμάς, προσπαθώντας να βρουν μια άκρη στην άγνοια τους. Τα περισσότερα κείμενα ήταν όχι επιτυχημένα μεταφρασμένα/ προσαρμοσμένα από Αμερικανικά και Αγγλικά (κυρίως) περιοδικά της εποχής (Circus, Hit Parader, Rolling Stone, Billboard, Music Week, Kerrang), με αποτέλεσμα να βγαίνει ένα αλλόκοτο-αλλοπρόσαλλο ύφος στο άρθρο. Που στην ουσία δεν καταλάβαινες απολύτως τιποτα...

 

Το μεγαλύτερο χτικιό, φυσικά , ήταν αυτοί που έκαναν δισκό-κριτική σε δίσκους από το χώρο του σκληρού Rock, χωρίς να έχουν καμία μα καμία σχέση με το Heavy Metal, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πέρασαν κυριολεκτικά στο ντούκου το Metal. Ειδικά στα 80’s, τα μουσικά έντυπα πρόβαλαν το Metal λανθασμένα, τελείως λανθασμένα (θα έλεγα), δεν πιάστηκε καθόλου η εν γένει φιλοσοφία του. Αλλά και το περιοδικό Metal Hammer (τότε λεγόταν απλά Heavy Metal), παρουσίασε το Metal λανθασμένα λες και απευθυνόταν μόνο σε 13-15χρόνους οπαδούς, αν και τώρα τόσα χρόνια μετά, κάνουν ακόμη πολλά σφάλματα. Τα περισσότερα περιοδικά δεν είχαν ιδέα τι θα πει Heavy Metal, ίσως να μπορέσουμε να εξαιρέσουμε ορισμένους φιλότιμους δημοσιογράφους, αλλά οι πιο πολλοί όχι μόνο δεν ήξεραν τι θα πει Metal, αλλά δεν ήταν καθόλου δυστυχώς και στο κλίμα του Rock γενικότερα. Δηλαδή, καμία μα καμία σοβαρότητα από τους τότε δημοσιογράφους, που οι πιο πολλοί ήταν προσκολλημένοι κυρίως στα 60’s, οι περισσότεροι απλά ήταν αρτηριοσκληρωτικοί από την φύση τους, αλλά και από την μουσική τους κουλτούρα.

Έγιναν προσπάθειες να προβληθεί το Heavy Metal από το 1983-1984 και μετά, από τον τότε περιοδικό τύπο και ειδικά από τα μουσικά περιοδικά στην Ελλάδα. Αλλά δεν το δέχτηκαν σαν κάποια μουσική κίνηση ή μουσική επανάσταση και δεν προσπάθησαν να το μεταφέρουν έτσι όπως ακριβώς ήταν, αλλά κάπως σαν κάτι γλαφυρό, αστείο, ηλίθιο και γραφικό. Όλα τα τότε μουσικά περιοδικά στην αρχή, χαρακτήρισαν το Heavy Metal με τα χειρότερα λόγια, χωρίς να προσπαθήσουν καθόλου μα καθόλου να το δουν κάτω από ένα διαφορετικό μουσικό πρίσμα, όπως έκαναν ας πούμε με άλλα μουσικά είδη του Rock. Το τότε μουσικά περιοδικά είδαν το Heavy Metal με αστείο τρόπο, ή με μια εντελώς αστεία λογική, έτσι πολλά περιοδικά συναγωνίστηκαν σε ασχετοσύνη και η προσπάθεια τους, έφτασε να θυμίζει κι αυτά ακόμη τα φαιδρά κοριτσίστικα έντυπα (πχ... Κατερίνα, Μανίνα)

Κάποια στιγμή από το 1984-85 και μετά όπου υπήρξε μαζική εισροή Heavy Metal δίσκων στην Ελλάδα, έγινε εκμετάλλευση του ονόματος, με αποτέλεσμα να βγει στην αγορά και ότι πρόχειρο υπήρχε, δηλαδή κάτι είτε ήταν πραγματικά Heavy Metal είτε όχι, του κόλλησαν την ετικέτα Heavy Metal και απλά το προώθησαν. Σε αυτό συντέλεσαν φυσικά και τα μουσικά περιοδικά που πρόβαλαν δίσκους ορισμένων δισκογραφικών εταιρειών. Φυσικά δεν έγινε καμιά μα καμία προσπάθεια για να πληροφορηθεί το διψασμένο μουσικό κοινό αντικειμενικά, αλλά δυστυχώς, μόνο όπως ήθελαν οι δισκογραφικές εταιρείες και τα διάφορα δισκογραφικά και δημοσιογραφικά συμφέροντα και τραστ (όπως γινόταν και γίνετε πάντοτε άλλωστε).

 

Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, ελάχιστα τραγούδια μετέδιδε και τα συνόδευε συνήθως με τα πιο άσχετα σχόλια που έχουν ακουστεί ποτέ. Αλλά και οι τότε, στα 80’s, οι παλιοί οπαδοί των 70’s, που άκουγαν μόνο τα παλιά σχήματα, ήταν αδύνατο να δεχτούν τα νέα ονόματα. Όμως και οι καταστηματάρχες δίσκων, αγνοούσαν σοβαρά το Heavy Metal λόγο άγνοιας, δεν μπορεί να γράφεις κασέτες με λαϊκά, αλλά και να ξέρεις και να πουλάς και Metal μουσική και σχήματα.

 

1). Πιστεύεις ότι το Heavy Metal τελικά έπιασε ή όχι στην Ελλάδα;

2). Νομίζεις ότι το είδος έχει προβληθεί σωστά στην χώρα μας, στα 80’s;

3). Ποιους θεωρείς υπεύθυνους για τη μη σωστή ενημέρωση του κοινού;

4). Από τις ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές έγινε σωστή προώθηση και διαφήμιση;

5). Αρχικά στα 80’s, από τα τότε μουσικά έντυπα είχε γίνει προπαγάνδα εναντίον του Heavy Metal, ποια είναι η γνώμη σου; Πόσο μπορεί να επηρεάστηκε ο κόσμος;

 

Στην Ελλάδα (δυστυχώς) πάντα υπήρχε μια μουσική Rock άγνοια και παρωπιδισμός για τα όσα συνέβαιναν στο εξωτερικό. Πώς να μην ήταν, όταν το 1980 η Ένωση Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος (το προεδρείο της ΕΜΣΕ ήταν οι Μ. Θεοδωράκης, Μ. Λοΐζος, Δερβενιώτης, Λ. Παπαδόπουλος, Κακουλίδης), απαίτησε από την ΕΡΤ «Να σταματήσει να μεταδίδει ξένο τραγούδι σε βάρος του Ελληνικού».

 

 

Tweet