ΜΟΥΣΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

 

 

Για πολλούς ανθρώπους, στη σκέψη και μόνο, ότι το αγαπημένο του μουσικό συγκρότημα θα αντικαταστήσει τα απαραίτητα, ιδρυτικά ή μακροχρόνια μέλη, τους πιάνει σύγκρυο. Στην κυριολεξία λοιπόν, τους πιάνει κρύος ιδρώτας, ανεβάζουν παλμούς.

Ναι, είναι ανησυχητική η σκέψη στο να βρει ένα μουσικό σύνολο έναν νέο συνεργάτη αφού ο προηγούμενος ή μόλις τους άφησε στα κρύα του λουτρού ή πρέπει απλά να φύγει, γιατί η συνεργασία μεταξύ τους δεν πάει παρακάτω. Ή γιατί δεν τον ενδιαφέρει πια η μουσική, ή θέλει να ακολουθήσει solo καριέρα… κλπ-κλπ.

Πάντως, βλέπουμε και συγκροτήματα που δεν άλλαξαν ποτέ τη σύνθεση τους, χωρίς να θέλουν να δεχτούν νέα μέλη που (ίσως) φέρνουν μια νέα μουσική επιρροή στο συγκρότημα.

Όλα αυτά οδηγούν στο γεγονός, ότι η αντικατάσταση των εμβληματικών-ιστορικών μελών ενός μουσικού συνόλου, είναι αν μη τι άλλο μια πολύ ριψοκίνδυνη επιχείρηση, αλλά όσο μεγαλύτερο σε φήμη είναι το συγκρότημα, τόσο πιο ριψοκίνδυνο γίνεται. Ωστόσο, δεν συμβαίνει με κάθε αλλαγή, να επέρχεται η καταστροφή κι έτσι πολλά συγκροτήματα, με αλλαγές μελών έχουν βρει τον πραγματικό και πιο επιτυχημένο ήχο τους, αφού λίγο μόνο άλλαξαν τα πράγματα.

Σε αυτό το άρθρο, θα ρίξουμε μόνον μια μικρή ματιά σε μερικά από τα πιο εμβληματικά groups, που πέρασαν από μια ριψοκίνδυνη αλλαγή line-up (τραγουδιστή), αφού πέτυχαν επιτυχία και με την προηγούμενη σύνθεση τους. Καθώς, με την παλιά αλλά και με την νέα σύνθεση το μόνο που κέρδισαν, ήταν όλοι να τους λατρέψουν.

Όπως πάντα, αυτή η λίστα δεν είναι καθόλου περιοριστική, καθώς υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων… και τώρα, ας ξεκινήσουμε...

 

 

Καθ’ όλη τη μακρά και δραματική καριέρα τους, οι Deep Purple έχουν περάσει από πολλές αλλαγές, όλες σημαντικές στην πραγματικότητα, που αντιπροσωπεύονται από διαφορετικά “μουσικά σημάδια” και κατά κάποιον τρόπο κατάφεραν να βρουν την ταυτότητα τους μετά από κάθε αλλαγή. Ωστόσο, η πρώτη μεγάλη αλλαγή της καριέρας τους, συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν έφυγε ο Blackmore. Αρχικά, οι Deep Purple άρχισαν να κάνουν όνομα στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ως συγκρότημα με τον μυστηριώδη Rod Evans στα φωνητικά. Ο Evans έφυγε από το συγκρότημα το 1969 αφού ηχογράφησε τρία studio album μαζί τους, για να αντικατασταθεί και πολύ σωστά από τον Ian Gillan, του οποίου η εκπληκτική φωνή εισήγαγε μια νέα εποχή, για το group. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με albums όπως το “In Rock” και το “Machine Head”, έτσι σταθεροποίησαν τη φήμη τους ως το πεμπτουσιώδες Hard Rock συγκρότημα. Τελικά, ο Gillan έφυγε και αυτός μετά το album “Who Do We Think We Are” του 1973, αφήνοντας τους θαυμαστές να περιμένουν νευρικά και να δουν τι θα συνέβαινε με το αγαπημένο τους σύνολο. Ωστόσο, όταν τελικά κυκλοφόρησε το “Burn”, όλοι ήταν χαρούμενοι που ανακάλυψαν ότι ο David Coverdale όχι μόνο γεμίζει επάξια τα παπούτσια του Gillan, αλλά έδινε και μια νέα, groovy αίσθηση στο αγαπημένο συγκρότημα με διαχρονικά τραγούδια όπως το “Burn” και το “Mistreated”. Την συνέχεια την γνωρίζετε, δεν χρειάζεται νομίζω να γράψω κάτι άλλο…

 

 

Οι Iron Maiden είναι το πνευματικό παιδί του Steve Harris, υπάρχουν από το Δεκέμβριο του 1975 και μέχρι σήμερα είναι η απόλυτη Heavy Metal μηχανή, που στο διάβα της, τα σαρώνει όλα μα όλα. Έκαναν το Heavy Metal παγκόσμια υπόθεση, τους γνωρίζουν όλοι κι ας μην έχουν ακούσει ή ασχοληθεί πραγματικά με τη μουσική τους. Θεωρώ τους δίσκους τους, κάτι σαν το θεμέλιο λίθο για την σκληρή μουσική, αλλά και σημαντικούς γιατί όλοι οι οπαδοί του Metal πρέπει να τους έχουν, ανεξαρτήτως μουσικών ακουσμάτων. Έτσι λοιπόν, το φθινόπωρο του 1981, οι Iron Maiden πήραν την πιο δημιουργική και αποφασιστική απόφαση της καριέρας τους, εδίωξαν τον Paul DiAnno ο οποίος δεν μπορούσε, έτσι κι αλλιώς, να κρατήσει το ρυθμό της δουλειάς του συγκροτήματος. Τους δημιουργούσε προβλήματα χάνοντας τη φωνή του και αναγκάζοντας το συγκρότημα να ακυρώνει συναυλίες, πράγμα που στοίχιζε πολύ, τόσο οικονομικά όσο και στο ηθικό τους.

Λίγο αργότερα, ανακοινώθηκε ότι αντικαταστατής του ήταν κάποιος Bruce Bruce πρώην τραγουδιστής των Samson. Όσοι είχαν ακούσει τους Samson του “Shock Tactics” έτριψαν τα χέρια τους και κρυφογέλασαν με τη σκέψη του εκρηκτικού μείγματος που επρόκειτο να δημιουργηθεί. Βλέπετε ο Bruce Dickinson με την πανίσχυρη, εκφραστική (a-la) Ian Gillan φωνή του ήταν ότι έπρεπε για το συγκρότημα. Έτσι οι Iron Maiden έγιναν το μεγαλύτερο συγκρότημα του κόσμου και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα με την μουσική που μας χάρισαν.

Ακόμα όμως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι οι Iron Maiden ήταν καλύτεροι με τον Paul DiAnno στα φωνητικά, πράγμα που δείχνει αδικαιολόγητο φανατισμό και έλλειψη αντικειμενικότητας. Είναι σα να λέμε δηλαδή ότι οι Deep Purple ήταν καλύτεροι με τραγουδιστή τον Rod Evans παρά με τον Ian Gillan. Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει… Αλλά το συγκρότημα με τις αλλαγές που έκανε στην πάροδο των χρόνων, ήταν αν μη τι άλλο επιτυχείς και τα albums ήταν όλα υπέροχα, το συγκρότημα γινόταν όλο και καλύτερο, με αυτές τις αλλαγές στη σύνθεση του.

 

 

Ακόμη και τότε στα (70’s) οι οπαδοί άρχισαν να αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με το συγκρότημα, μετά τα μάλλον απογοητευτικά (αλλά και σε κάποιο βαθμό υποτιμημένα), albums “Technical Ecstasy” και “Never Say Die”. Οπότε πολλοί άνθρωποι πραγματικά δεν ήταν και πολύ σοκαρισμένοι όταν ανακάλυψαν ότι ο Ozzy άφησε το συγκρότημα, για να κάνει το δικό του μουσικό σύνολο. Πάντως, τα πρώτα προβλήματα ξεκινούν από το 1976, όπου ο Ozzy πάσχει από μια ασθένεια στους πνεύμονες, οι συναυλίες με τα φωνητικά του σε όχι και τόσο καλή κατάσταση, χάνουν την αρχική τους μαγεία. Ωστόσο, η νοσταλγία των οπαδών για την πρώιμη χρυσή εποχή του συγκροτήματος ήταν ακόμα ισχυρή και η ανακοίνωση του Ronnie James Dio (ex- Elf, Rainbow), ως τραγουδιστή, εδίωξε κάθε ελπίδα ότι οι παλιές μέρες με τον Ozzy μπορεί να επιστρέψουν. Μάλιστα, όταν βγήκε στην αγορά το “Heaven And Hell”, οι δηλώσεις πολλών οπαδών ήταν ότι «αυτό δεν ήταν Black Sabbath» αποδείχθηκαν αληθινές, κατά κάποιον τρόπο. Αν και σίγουρα ο ήχος ήταν όντως διαφορετικός από τα πρώτα έξι albums του group, αλλά αυτή η εποχή του Dio κατέληξε να φέρει αυτόν τον συναρπαστικό νέο ήχο, που ανέστησε το συγκρότημα από τα πρόθυρα της κατάρρευσης και ακόμη και οι πιο δυσαρεστημένοι θαυμαστές του group, τους άρεσε μόλις συνειδητοποίησαν ότι αυτό ήταν ένα νέο ξεχωριστό μουσικό σύνολο. Η πρόσληψη του Ronnie James Dio στις τάξεις των Black Sabbath είχε ως αποτέλεσμα δύο θαυμάσια και μοναδικά δισκογραφικά έργα, με τη μορφή των “Heaven And Hell” και “Mob Rules”, όντως εκπληκτικά έργα. Ο ερχομός του Dio ενθάρρυνε το συγκρότημα σε όλα τα επίπεδα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

 

 

Σε αντίθεση με αμέτρητες άλλες περιπτώσεις ενός αναπόσπαστου μέλους ενός συγκροτήματος, η αρχική αναχώρηση του David Lee Roth το 1985 προηγήθηκε από απρόσμενη τεράστια επιτυχία. Επιπλέον, ο κύριος Roth ήταν τόσο μοναδικά ενός ισχυρός τραγουδιστής, που το ζήτημα της αναντικατάστατης του, ήρθε αμέσως μετά το εμβληματικό album “1984”. Το album φοβερό και αναμφίβολα έχει ιστορική αξία μιας και ήταν το τελευταίο με την αρχική σύνθεση. Και ενώ, όλοι προέβλεπαν ακόμη περισσότερες δάφνες για το μονοπάτι της μουσικής καριέρας του Roth και των Van Halen, η μοίρα δεν ήθελε τίποτα άλλο από την θλίψη τις αποχώρησης από το συγκρότημα. Ο Roth εκδιώχτηκε από το συγκρότημα γιατί όπως υποστήριξαν τα υπόλοιπα μέλη, έδινε προτεραιότητα στην προσωπική και κύρια στην κινηματογραφική του καριέρα. Οι Van Halen, συνέχισαν με τον λεγόμενο “Red Rocker” Sammy Hagar στα φωνητικά, που πήδηξε στο καράβι για να σώσει την καριέρα του group και όταν βγήκε το “5150”, κανείς δεν φάνηκε να ήταν τόσο δυσαρεστημένος με αυτή την αλλαγή, του εναντίον άλλωστε. Το νέο album πήρε τ’ όνομα του από τον κωδικό που χρησιμοποιεί η αστυνομία, όταν εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό σε αναζήτηση κάποιου μανιακού. Επίσης, το album με το Hagar, ξεπέρασε όλες τις προηγούμενες πωλήσεις κι έβγαλε ορισμένα πολύ επιτυχημένα singles. Ο Sammy είχε επηρεάσει πολύ τους αδελφούς Van Halen, με τη δουλειά του στο πρώτο album των Montrose το 1973, ενώ, προσαρμόστηκε απόλυτα με το σχήμα, γεγονός που φάνηκε περισσότερο στις επόμενες δισκογραφικές τους δουλειές.

 

 

 

Όπως είδαμε, είναι πολύ κρίσιμο το σημείο η αλλαγή κάποιου μέλους όταν αντικαθίσταται μετά την αποχώρηση ή από δική του ελεύθερη βούληση και είναι εντελώς άλλο πράγμα όταν πρέπει να αντικατασταθεί κάποιο μέλος, γιατί δεν γίνετε αλλιώς… Με τον Bon Scott ως επικεφαλής frontman οι AC/DC, γίνονταν όλο και πιο δημοφιλής και κάθε χρόνος που περνούσε γίνονταν και καλύτεροι, μέχρι την τελική επίτευξη, την παγκόσμια επιτυχία και δόξα με εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων. Ο Bon άνοιξε τα φτερά του και οδήγησε τους AC/DC στην κορυφή με την χαρακτηριστική ευλογημένη αλλά βαθιά φωνή του, το ιδιαίτερο μέταλλο που την διέκρινε και την απόλυτη boogie χροιά του. Μαζί με τους απίστευτα συναισθηματικούς και ρεαλιστικούς στίχους που έγραφε, δεν υπάρχει άλλος που να έγραψε καλύτερους στίχους για τις σχέσεις ανδρών-γυναικών. Το λιγότερο ήταν όταν οι AC/DC όπου τότε (70’s), βρισκόταν στο αποκορύφωμα τους, όταν δυστυχώς ο Bon Scott έφυγε από αυτόν τον μάταιο τούτο κόσμο μετά από μια τραγική υπέρ δοσολογία alcohol το 1980. Κανείς, δεν θα μπορούσε να φανταστεί το group μ’ έναν άλλο τραγουδιστή με τη μοναδική φωνή του Scott. Ωστόσο κι όμως συνέβη, όταν ένας άντρας που ονομάζεται Brian Jonson, με μια τσιριχτή φωνή ταρακούνησε τα θεμέλια του Hard Rock και το συγκρότημα βρήκε τη δύναμη να ηχογραφήσει το “Back In Black”, ως φόρο τιμής στον πρώην frontman τους. Τελικά, αυτή η δύναμη θα αποδειχθεί ότι θα κρατήσει για πολλά χρόνια και θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από ένα και μόνο album και οι AC/DC θα συνεχίζουν να εξουσιάζουν τη σταδιοδρομία τους, με πολύ αέρα στα πανιά τους.

Ο Bon Scott ήταν ένας από τους τελευταίους Rock ποιητές του δρόμου, έγραφε ποίηση και την έντυνε με μουσική. Απλά ήταν βίαιη ποίηση με βίαιη Hard Rock μουσική. Ο ίδιος έλεγε «δύο πράγματα υπάρχουν στη ζωή, whiskey και γυναίκες», να ’στε σίγουροι ότι τα απήλαυσε και τα δύο στο maximum.

 

 

 

 

Tweet