Συναυλίες - Live

KISS: Paul Stanley, Gene Simmons, Tommy Thayer and Eric Singer.

SET-LIST: “Detroit Rock City”, “Shout It Out Loud”, “Deuce”, “War Machine”, “Heaven's On Fire”, “I Love It Loud”, “Say Yeah”, “Cold Gin”, “Lick It Up”, “Calling Dr. Love”, “Makin' Love”, “Psycho Circus”, “100.000 Years”, “God Of Thunder”, “Love Gun”, “I Was Made For Lovin' You”, “Black Diamond”, “Beth”, “Do You Love Me”, “Rock And Roll All Nite”.

 

 

Έφτασε λοιπόν και το τελευταίο live των KISS, είμαι fan τους από το 1980, το μακιγιάζ, οι larger than life χαρακτήρες και κυρίως τα τραγούδια αιχμαλώτισαν το μυαλό μου και δεν το άφησαν ποτέ. Μέσα από τα καλά και τα άσχημα χρόνια, ήταν πάντα μέρος της ζωής μου.

Είδα αυτή την τελευταία αυτή συναυλία των KISS μέσω live streaming, έστω και με τον όχι και πολύ ιδιαίτερα, καλό ήχο. Συγκρίνοντας με προηγούμενες φορές που τους έχω δει live, θα μπορούσα να βρω κάποια σαφή αδύνατα σημεία, αλλά θα ήμασταν ανόητοι αν δεν λαμβάναμε υπ' όψη μας την ηλικία του Paul και του Gene, ή έστω την τεράστια ιστορία αυτού του συγκροτήματος. Η κληρονομιά που άφησαν είναι τεράστια, όπως τεράστιο είναι και το κενό που άφησαν μετά την τελευταία τους περιοδεία. Η συναυλία στο “Madison Square Garden” νομίζω, δεν έγινε για να φέρει κοντά μόνον τους παλιούς φίλους της μουσικής των KISS. Έγινε καθαρά για φέρει κυρίως νέους οπαδούς και φυσικά έπρεπε να γίνει στη Νέα Υόρκη, τη γενέτειρα του συγκροτήματος. H τελευταία περιοδεία του group κράτησε πάνω από τέσσερα χρόνια και το βράδυ του Σαββάτου 2 Δεκεμβρίου ολοκληρώθηκε, με μία συναυλία στο “Madison Square Garden”.

Μα είναι δυνατόν αυτή η έστω τελευταία συναυλία τους, να γίνει χωρίς κάποια μέλη από την original σύνθεση, με κάποιον τρόπο, έστω ένα μεγάλο encore, κάτι τέλος πάντων. Είμαι ο μόνος που είμαι απογοητευμένος; Σκέφτηκα ότι η τελευταία συναυλία θα ήταν κάτι ξεχωριστό (διαφορετικά τραγούδια, κάποιοι καλεσμένοι, ακόμα μεγαλύτερη σε διάρκεια παράσταση). Αντί γι' αυτό, πήραμε το ίδιο ακριβώς show που κάνει το group από τότε που ξεκίνησε αυτή η περιοδεία. Εντάξει, είναι πολύ εντυπωσιακό αυτό το show, αλλά εξακολουθεί να είναι όμως και βαρετό το να βλέπεις τα ίδια και τα ίδια, για πολλοστή φορά.

Στα 43 χρόνια που τους παρακολουθώ, έκαναν τα πάντα πριν τους άλλους, αλλά και πολλά αρνητικά, αλλά από την άλλη, δεν θα αλλάξει ποτέ η γνώμη μου για τη μουσική τους, χαίρομαι αν μη τι άλλο εν μέρη που δε θα ξαναπαίξουν αυτό το show που δε σέβεται καν τους παλιούς οπαδούς τους. Και εκεί που χάρηκα όταν όλο αυτό τελείωσε, είχαν και κάτι άλλο κρυμμένο, τα avatars για ψηφιακά shows, ευτυχώς όπως που υπάρχουν οι δίσκοι τους και οι καλές αναμνήσεις, που έχω για αυτούς.

Το να δω μια παράσταση στο “Madison Square Garden”, έστω και μέσω live streaming, για μένα ήταν το κερασάκι στην τούρτα και ας ήταν το τελευταίο live show, του αγαπημένου μου συγκροτήματος. Όλοι ήλπιζαν, ή ίσως και να περίμεναν ότι το group θα έκανε κάτι το ξεχωριστό, να αλλάξουν ας πούμε τα τραγούδια, να επαναφέρουν αυθεντικά και προηγούμενα μέλη… αλλά, αυτό δεν έγινε. Ήλπιζα ότι θα συμβεί, αλλά δεν περίμενα ότι πραγματικά θα συμβεί κιόλας, οπότε και δεν απογοητεύτηκα.

Όλα τα μέλη του group, ακούγονταν υπέροχα (ναι, ακόμη και ο Paul με τη βοήθεια των προ-ηχογραφημένων backing vocals, για τα οποία δεν με νοιάζει πια, γιατί πραγματικά τραγουδούσε με την καρδιά του), ο Paul ήταν απλά ο καλύτερος όλων. Το να πετάξει ο Paul πάνω από το κοινό προς το B-Stage είναι ένα άλλο ωραίο πράγμα που δεν έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια. Μου αρέσει όταν το κάνει, γιατί είναι ωραίο να πλησιάζεις επιτέλους τουλάχιστον ένα από τα μέλη του συγκροτήματος, αλλά κι αυτός τους οπαδούς. Μου λείπουν βέβαια οι παλιές βρώμικες εισαγωγές του “Love Gun” που συνήθιζε να κάνει. Και όταν άναψε η Discoball για το “I Was Made For Loving You”, το πλήθος ξετρελάθηκε καθώς προφανώς όλοι εξακολουθούν να αγαπούν ακόμη αυτό το τραγούδι. Ο Gene ήταν κι αυτός καλός και νομίζω ότι ακουγόταν ακόμη υπέροχος, αν και δεν έκλαψε στο τέλος του live σαν μωρό, όπως αρχικά είχε δηλώσει. Ο Eric ήταν σε καλή φόρμα, δεν θα μπορούσαν να έχουν βρει καλύτερο αντικαταστάτη για τον Eric Carr (ακόμα και για τον Peter Criss). Αλλά και ο Tommy ήταν κι αυτός απλά τυπικά καλός και τίποτα παραπάνω. Δεν έχω κανένα παράπονο για τον ήχο τους και το set-list τους ήταν κι αυτό απλά τυπικό, δεν ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο βράδυ, το group δεν αλλάζει και πολύ πια τα τραγούδια του… αλλά και πάλι τώρα πια, ποιος νοιάζεται.

Το φινάλε ήρθε όπως πάντα με τον ύμνο τους “Rock And Roll All Nite” και ναι, ήταν υπέροχο ως συνήθως, έκαναν καλή και μεγάλη δουλειά… με τις πλατφόρμες, αλλά με αυτό τελείωσε και η παράσταση, αλλά τελείωσε και η ιστορία τους. Περίμενα τουλάχιστον για ένα τελευταίο encore αλλά δεν το έκαναν, δεν μπορώ να πω ότι δεν εξεπλάγην που δεν το έκαναν, γιατί δεν είναι αυτοί που ήταν κάποτε. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι έκαναν μια υπέροχη παράσταση (ως συνήθως) και δεν απογοήτευσαν κανένα οπαδό σε αυτό το κομμάτι. Ξέρω επίσης, ότι αυτή δεν ήταν μια λεπτομερής ανασκόπηση της παράστασης, δεν ήμουν μέσα, αλλά την είδα μέσο live streaming, άλλωστε μπορείτε να διαβάσετε για αυτήν παντού, στο internet.

Δεν είμαι από εκείνους που θα γκρινιάξουν, επειδή ο Ace και ο Peter (ή ο Bruce ή ο Vinnie) δεν ήταν εκεί. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ήταν εκεί και δεν είχα καμία αυταπάτη, ήλπιζα ότι θα ήταν, απλά δεν το περίμενα, οπότε και δεν απογοητεύτηκα. Το τελευταίο live, μεταδόθηκε ζωντανά με pay-per-view, αποκλειστικά στο PPV.com, ώστε οι θαυμαστές τους, σε όλο τον κόσμο να μπορούν να συντονιστούν στη συναυλία σε πραγματικό χρόνο. Στην πραγματική live streaming μετάδοση, μεταδόθηκαν όλα τα τραγούδια, ενώ, τις επόμενες ήμερες (όποιος ήθελε να το δει εκ νέου), είχε αφαιρεθεί το “Beth”.

Στο τέλος της συναυλίας, ανακοινώθηκε ότι θα συνεχίσουν την καριέρα τους για πάντα μέσα από avatars που δημιουργήθηκαν με τη μορφή των μελών. Η νέα τεχνολογία επιτρέπει στους KISS να συνεχίσουν την πορεία τους στην… αιωνιότητα, θα μπορούσαν να έχουν μια συναυλία σε τρεις πόλεις την ίδια νύχτα σε τρεις διαφορετικές ηπείρους, τα μέλη του συγκροτήματος δεν θα χρειαστεί να κάνουν τίποτα ποτέ ξανά, ολόκληρη η παράσταση τόσο στην εικόνα όσο και στον ήχο θα είναι έτοιμη και προ-ηχογραφημένη. Η αλλαγή του group από σάρκα και οστά σε εικονική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε από υπολογιστή, σημαίνει πολύ απλά και μαθηματικά, την απώλεια της μαγείας τους. Είμαι σίγουρος ότι το KISS avatar θα ενδιαφέρει, ίσως μόνον όσους ήρθαν πολύ αργά στο group, ωραία οι νεοι οπαδοί να γνωρίσουν τους KISS, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο, ας ακούσουν και ας δουν την μουσική τους, όχι σε ψηφιακή μορφή οι KISS δεν είναι μαριονέτες. Νομίζω όμως ότι για τους old school fans, είναι κάτι το πολύ χαζό και ηλίθιο. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί πρέπει να αντιμετωπίσω σώνει και καλά, με την όποια οικειότητα αυτό το γέλιο τερατούργημα. Και ναι, κανείς από εμάς δεν συνειδητοποίησε ότι το 1978 η ταινία “Kiss Meets The Phantom Of The Park”, μας έδειχνε το μέλλον. Εκτός που αυτή τη φορά ο επιστήμονας Abner Deveraux κερδίζει και καταφέρνει να αντικαταστήσει τους πραγματικούς KISS με τα ρομπότ των KISS. Αν όμως ο Gene και ο Paul μας δώσουν νέα μουσική ναι θα ακολουθήσω, αλλά μην περιμένετε να δω ένα Virtual Avatar σε μια δήθεν συναυλία, όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω, ή το αληθινό ή τίποτα.

 

 

Οι KISS δοκίμασαν μερικά νέα και ασυνήθιστα πράγματα το Σάββατο το βράδυ στην τελευταία τους συναυλία. Προφανώς είχαν κάθε δικαίωμα να τερματίσουν την καριέρα τους, όπως και να το θεωρούσαν αυτοί κατάλληλο, δεν θα πούμε αν ήταν σωστό ή λάθος. Αλλά είναι δίκαιο να σημειωθεί (από μέρους μου), ότι κάποια από αυτά ήταν κάπως περίεργα… Το opening πριν το live ήταν ένα talk show, όπου εμφανίστηκαν στη δεύτερη μικρή σκηνή του Paul Stanley (στο κέντρο του γηπέδου σε σχήμα αστεριού), άρχισε να φιλοξενεί ένα talk show. Ανάμεσα στα clip των συνεντεύξεων (που είχαν μαγνητοσκοπηθεί προηγουμένως), με τον Stanley και τον Simmons. Μίλησε και ο συν-σεναριογράφος του “I Was Made For Lovin' You” Desmond Child, καθώς και οι απόγονοι του group, Nick και Sophie Simmons, αλλά και ο Evan Stanley του group Amber Wild, όπου άνοιγαν το live. Οι μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις με τα μέλη του group, πρόσφεραν μερικές ωραίες γνώσεις, αλλά όλες οι υπόλοιπες έμοιαζαν με φλυαρίες διασημοτήτων, άνευ λόγου και ουσίας. Αν υπήρχε η ανάμειξη με κάποια μουσική και ίσως κάποια video-clips ή παλιά ιστορικά videos, θα βοηθούσαν το κοινό να είναι πιο αφοσιωμένο και έτοιμο για την συναυλία. Αν και πολλοί διαφωνούν, είναι κατανοητό ότι οι KISS κράτησαν την προσοχή του κοινού, στην τρέχουσα και μακροβιότερη σύνθεση τους, καθώς δεν είχαν κανέναν πρώην συμπαίκτη τους, να τους συνοδεύει live στη σκηνή, σε οποιοδήποτε σημείο της περιοδείας “End Of The Road”. Ωστόσο, θα ήταν ωραίο για αυτούς να ανέφεραν τουλάχιστον και ονομαστικά τους… Ace Frehley, Peter Criss, Eric Carr, Mark St. John, Vinnie Vincent και Bruce Kulick, σε αυτήν την ιδιαίτερα σημαντική βραδιά, για όλους τους fans. Κατανοώντας πλήρως ότι ο Paul Stanley, ήταν πάντα ο απόλυτος τελετάρχης στις συναυλίες των KISS, δεδομένης όμως της σημασίας της βραδιάς, θα ήταν ωραίο για το κοινό ν’ ακούσει λίγο περισσότερα λόγια και από τον συνιδρυτή του group, Gene Simmons, παρά το «New York, lemme listen you».

Avatars; όπα, περιμένετε, είμαστε τώρα στο πολύ-σύμπαν; Όταν ήρθε η ώρα να κάνουν την τελευταία τους υπόκλιση, φαινόταν ότι θα ήταν η στιγμή του κλεισίματος που περίμεναν όλοι, από τότε που ξεκίνησε αυτή η περιοδεία, πριν από τέσσερα χρόνια. Αντίθετα, το group μπήκε και πάλι σε λειτουργία marketing. Καθώς η σκηνή γέμιζε με ομίχλη, ο Stanley δήλωσε… «Το τέλος αυτού του δρόμου είναι η αρχή ενός άλλου δρόμου. Δεν πάμε πουθενά. Θα μας βλέπετε σε όλα τα διαφορετικά πράγματα, όλη την ώρα. Τα λέμε στα όνειρα σας». Υπό τους ήχους του “God Gave Rock And Roll To You II”, η νέα KISS εποχή ξεκινά. Το σχέδιο του group να ζήσει για πάντα ως εικονικό συγκρότημα, οδήγησε σ’ ένα μπερδεμένο και μη ικανοποιητικό τέλος στην 50χρονη καριέρα τους, επάνω στη σκηνή.

Κατά την έξοδο από το στάδιο “Madison Square Garden”, μερικοί fans δέχτηκαν μια ιδιαίτερη έκπληξη, ένα βαρύ επιχρυσωμένο εισιτήριο για την ανάμνηση της παρουσίας τους, στο τελευταίο live των KISS. Αν και κάποιοι άτυχοι οπαδοί δεν έλαβαν ποτέ αυτό το δώρο. Έκτοτε έχουν κατακλύσει οι ιστοτόποι κοινωνικής δικτύωσης, όπου διαμαρτυρούνται για την απόλυτα αποδιοργανωμένη και άδικη διαδικασία διανομής, επίσης, τους άπληστους άλλους fans που πήραν πολλά αντίτυπα και φυσικά, όλους αυτούς που τώρα πουλάνε τα χρυσά εισιτήρια στο eBay για εκατοντάδες αν όχι για χιλιάδες δολάρια. Αν και οι εκπρόσωποι του συγκροτήματος φέρεται να διευκρίνισαν αργότερα, ότι τα δώρα επρόκειτο να μοιράζονται τυχαία και όχι σε κάθε θεατή (μέγα λάθος και αδικία). Ορισμένοι fans ξεκίνησαν μια ηλεκτρονική αίτηση ζητώντας να παραλάβουν όλοι αυτά τα χρυσά εισιτήρια, δηλαδή όσοι πήγαν στο τελευταίο live. Πάντως, στο επίσημο site του group, πωλούνται αυτά τα εισιτήρια.

 

 

Tweet