Θέλω να πιστεύω πως το Southern Rock έχει φίλους, θαυμαστές, αλλά και αρκετούς γνήσιους οπαδούς, έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα, σε κάποια σχετικά πιο άγνωστα στο ευρύ κοινό σχήματα.

Το Southern Rock είναι ένα είδος της Rock μουσικής, που αναπτύχθηκε στις Νότιες Πολιτείες της Αμερικής, από το Rock & Roll, την Country και το Blues, και εστιάζεται γενικά στην ηλεκτρική κιθάρα και τα φωνητικά. Στην δεκαετία του '70, τα Southern Rock συγκροτήματα σχηματίζουν ένα σημαντικό μέρος του Αμερικανικού Rock. Η δεκαετία του ‘70, θεωρείτε, ως η κορυφή της δημοτικότητας για το Southern Rock, η σημαία του Νότου ήταν ψηλά στον ιστό της. Τελικά το Southern Rock κέρδισε δημοτικότητα και πέρα ​​από το Αμερικανικό Νότο, έγινε γνωστό και έχει γνησίους σκληρό-πυρηνικούς οπαδούς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το είδος άρχισε να σβήνει δυστυχώς προς τα τέλη της δεκαετίας του '80, εκείνη την εποχή, οι δισκογραφικές εταιρείες πλάσαραν μόνο ελαφριά, κούφια, χαζή, ηλίθια pop μουσική και το Southern Rock δεν είχε θέση μέσα σε μια τέτοια αποχαυνωτική κατάσταση. Το πνεύμα της μουσικής έζησε κάπως και στη δεκαετία του '90 με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις παλιών και νέων σχημάτων που προσπάθησαν σε εντελώς αντίξοες συνθήκες αφού το ηλίθιο grunge/ alternative Rock τα είχε σκοτώσει όλα, ενώ τα τελευταία 10-15 χρόνια αρχίζει να αναβιώνει κάπως σιγά-σιγά. Ήρθε η ώρα το Southern Rock να ξαναπάρει πρωτοβουλία, η σημαία του Νότου ξεδιπλώνετε για άλλη μια φορά στον ιστό της και θα αρχίσει να κυματίζει ξανά περήφανα.

Βέβαια λόγο χώρου, είναι αδύνατον να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες γύρω από αυτή τη μοναδική μουσική σκηνή ή τα συγκροτήματα που θα παρουσιαστούν εδώ. Γι’ αυτό θεωρήστε αυτό το αφιέρωμα σαν μια απαραίτητη αναφορά σε μερικά από τα σπουδαία σχήματα της μουσικής του Νότου, από κυρίως άγνωστα αλλά και ξεχασμένα ως επί το πλείστον groups.

 

 

Αυτό το Νότιο συγκρότημα είναι σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα. Έχει όμως κυκλοφορήσει καλά παραδοσιακά και γνήσια Southern και Country albums, μουσικά κινούνται πιο κοντά στους Allman Brothers Band.

Συχνά περιγράφονται ως μια πιο radio-friendly version των Lynyrd Skynyrd ή των Allman Brothers, οι Atlanta Rhythm Section ήταν ένα από τα πολλά Southern Rock συγκροτήματα που χτύπησε κάπως τα charts κατά τα τέλη της δεκαετίας του '70. Δημιουργήθηκαν στη μικρή πόλη Doraville της Georgia, τo 1970 και τα απομεινάρια δύο σχημάτων των Candymen και των Classics Four, έκαναν τους Atlanta Rhythm Section, με επικεφαλής τον Buddy Buie. Σύντομα άρχισε τη συναρμολόγηση του συγκροτήματος, με τον τραγουδιστή Rodney Justo, τον κιθαρίστα Barry Bailey, τον μπασίστα Paul Goddard, τον keyboardist Dean Daughtry, και τον drummer Robert Nix. Μετά άρχισαν και έπαιζαν σε ηχογραφήσεις πολλών άλλων καλλιτεχνών, σύντομα αποφασίστηκε το συγκρότημα να πάει ένα βήμα παραπέρα και να γίνει ένα πραγματικό σχήμα, οδηγώντας στο μόνιμο σχηματισμό του group. Ο Buie σύντομα έγινε ένα αόρατο πέμπτο μέλος του νεοσύστατου συγκροτήματος. Υπηρέτησε ως διευθυντής και παραγωγός τους, εκτός του ότι διάθεσε και ένα σημαντικό χέρι στο γράψιμο τραγουδιών. Καταγράψαν το δικό τους πρωτότυπο υλικό που ήταν αρχικά, εξ ολοκλήρου instrumental ένα πρώιμο demo. Τα πρώτα τους album είναι και τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν όπως τα… “Atlanta Rhythm Section”, “Back Up Against The Wall”, “Third Annual Pipe Dream”, “Dog Days” και “Red Tape”. Αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγιναν κάποιες αλλαγές στο σχήμα που έφεραν τον Ronnie Hammond στη θέση του τραγουδιστή. Παρά το γεγονός ότι είχαν κερδίσει αρκετό airplay στο ραδιόφωνο κάτω στο Νότο, η δισκογραφική εταιρεία τους, άρχισε να ασκήσει πίεση στην πεντάδα για να παραδώσει ένα δίσκο που θα σπάσει το εθνικό επίπεδο και να ακουστεί και εκτός Αμερικής. Η ζήτηση από τη εταιρεία, τελικά έφερε ένα μόνο top.10 τραγούδι το "So Into You", στην επόμενη κυκλοφορία τους “Rock And Roll Alternative” του 1976, το οποίο ήταν πρώτο album του group που έγινε χρυσό. Αλλά αυτό δεν θα ήταν η μονή εμπορική κορυφή του συγκροτήματος, καθώς σημείωσαν την υψηλότερη της καριέρας τους το 1978, με το top.10 album “Jam Champagne”, το οποίο είχε δύο επιτυχίες το "I'm Not Gonna Let It Bother Me Tonight" και το "Imaginary Lover".

Για να κρατήσουν ψηλά το προφίλ τους οι Atlanta Rhythm Section σύντομα έγιναν ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα από το σύνολο του Νότιου Rock σε περιοδείες. Συμπεριλαμβανομένης και μιας εμφάνισης στο Λευκό Οίκο για τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Jimmy Carter, (ο οποίος είναι φανατικός φίλος της Country και του Southern Rock). Αλλά, η εμπορική επιτυχία του group θα είναι δυστυχώς εφήμερη, όσο γρήγορα τους αγκάλισαν οι οπαδοί τόσο γρήγορα τους ξέχασαν. Κάθε επόμενο album όπως τα “Underdog” του 1979 και το live “Are You Ready” του 1980, αν και ήταν πολύ καλά δεν πούλησαν καθόλου. Τα επόμενα “The Boys from Doraville”, “Quinella” και “Truth In A Structured Form” πούλησαν λιγότερο από τα προηγούμενα, με αποτέλεσμα την διάσπαση του συγκροτήματος λίγο αργότερα. Στον απόηχο της διάλυσης τους, το συγκρότημα έχει επανενωθεί σποραδικά για ζωντανές εμφανίσεις (αν και μόνο μερικά από τα αρχικά μέλη είναι παρόντες), ενώ εξέδωσαν και το πρώτο reunion ολοκαίνουργιο studio album τους σε περισσότερο από μια δεκαετία, το “Eufala” το 1999. Επιπλέον, μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του Country Rock έχουν διασκευάσει τραγούδια τους όπως οι Travis Tritt, Wynonna Judd και ο Charlie Daniels μεταξύ άλλων.

 

Οι Cowboy (ίσως το πιο άγνωστο Νότιο σχήμα στη χώρα μας), ήταν ένα Southern/ Country Rock συγκρότημα από το Jacksonville της Florida, οι οποίοι είχαν κυκλοφορήσει τέσσερεις δίσκους μέσω της θρυλικής εταιρίας Capricorn Records στη δεκαετία του ‘70. Το σχήμα των Cowboy δημιουργήθηκε το 1969 από τον Scott Boyer και τον Tommy Talton, μετά ο Talton παίρνει ένα παλιό του φίλο τον Tom Wynn να παίξει drums. Στη συνέχεια έρχονται στο σχήμα ο George Clark στο μπάσο και ο Bill Pillmore στα πλήκτρα, έτσι όλα ήταν έτοιμα, σύντομα ζουν όλοι μαζί σε ένα σπίτι στο Jacksonville και εξασκούνται παίζοντας μέρα & νύχτα.
Ο Duane Allman συνιστά τους Cowboy στον Phil Walden, ο οποίος τους υπέγραψε στη θρυλική του δισκογραφική εταιρία, την Capricorn Records. Οι Cowboy κυκλοφόρησαν τον ντεμπούτο δίσκο τους "Reach For The Sky” το 1970 και αμέσως μετά κατευθύνθηκαν στα “Muscle Shoals Studios” για να εργαστούν για το δεύτερο πόνημα τους, το “5'll Getcha Ten”. Το 1973 κυκλοφόρησε η συλλογή “Why Quit When You're Losing” που περιέχει τους δυο πρώτους δίσκους μαζί, μετά περιοδεύουν με τους Allman Brothers Band και με νέο drummer τον Bill Stewart. Κατόπιν της περιοδείας αυτής το σχήμα είχε προσληφθεί ως μέλη της rhythm section και ήταν εφεδρικό group για την περιοδεία που έκανε ο Gregg Allman το 1974 για τον solo δίσκο του, στην “Gregg Allman Tour”.

Οι φίλοι των Crazy Horse, των Pure Prairie League και των Poco θα λατρέψουν όλα τα album των Cowboy, o ήχος είναι παρόμοιος με αυτό των Poco, αλλά πιο χαλαρός και εσωστρεφής. Ακούστε το εξαιρετικό "Seven Four Tune" που πραγματικά δεν θα σας αφήσει να χαλαρώσετε και θα ροκάρετε. Κάθε τραγούδι τους έχει χαρακτηριστικά υπερβατικές αρμονίες (ίσως το μεγαλύτερο προσόν τους), καταπληκτική σύνθεση τραγουδιών και ισχυρή μουσικότητα, αυτά τα παιδιά μπορούν να παίξουν γνήσιο καλό Country Rock. Είναι παρηγοριά ως προς την ποιότητα της μουσικής των Cowboy, να πω πως ο Eric Clapton επέλεξε να διασκευάσει ένα τραγούδι τους το “Please Be With Me” στο δίσκο του “461 Ocean Boulevard”.

Άλλα μεγάλα τραγούδια των Cowboy είναι τα υπέροχα “Right On Friend,” “Innocence Song” και το “The Wonder”. Ο Duane Allman παίζει κιθάρα στο δίσκο τους “5'll Getcha Ten” και προσθέτει λίγη από την δύναμη του στην αξιοπιστία του album, αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που πρέπει να αγοράζετε αυτό τον δίσκο. Οι Cowboy ήταν μια ταλαντούχα ομάδα μουσικών που έκανε καταπληκτική μουσική, όλα τους τα LP είναι κλασικά με γνήσιες Νότιες Rock ρίζες που αξίζει να τα έχετε στη συλλογή σας. Μετά το δίσκο “Cowboy” του 1977 το συγκρότημα διαλύθηκε.

Το συγκρότημα ήταν για λίγο και πάλι μαζί το 2007 και κατέγραψαν έναν νέο δίσκο, ο οποίος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, τελικά το 2010 κυκλοφόρησε ένα live album από το σχήμα. Ο Tommy Talton έχει το δικό του σχήμα τους Tommy Talton Band από το 2006 και είναι μαζί του και ο Scott Boyer.

Οι Cowboy ήταν ένα Southern/ Country Rock συγκρότημα που θα θυμόμαστε για τις συνεργασίες τους με τους Allman Brothers Band και τον Eric Clapton, ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα Country Rock σχήματα της δεκαετίας του '70. Αξίζει να σημειωθεί τα δυο βασικά μέλη των Cowboy, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Tommy Talton μαζί με τον Scott Boyer, συν-έγραψαν τα πιο πολλά από τα τραγούδια του συγκροτήματος.

 

Οι Grinderswitch σίγουρα θα άξιζαν καλύτερη τύχη, o επαγγελματισμός τους και η άρτια μουσική κατάρτιση δεν στάθηκε ικανή να τους ξεκολλήσει από την αφάνεια. Ένα καλό συγκρότημα που χάθηκε ενώ σίγουρα είχε ακόμα να δώσει πολλά στο Southern Rock. Οι Grinderswitch ήταν ένα σκληρό Νότιο Rock συγκρότημα που σχηματίστηκε στο Warner Robbins της Georgia. Έγραψαν δίσκους για την Capricorn Records, αλλά ποτέ δεν είχαν την ίδια επιτυχία με τους ομόσταυλους τους, όπως π.χ. οι Marshall Tucker Band ή οι Allman Brothers Band.
Ιδρύθηκαν περίπου το 1973, με αρχικά μέλη τους Dru Lombar, Larry Howard, Joe Dan Petty και Rich Burnett έζησαν μαζί σε ένα αγρόκτημα, όπου για 10 μήνες ασκήθηκαν στο να γράφουν τραγούδια και να κάνουν πρόβες. Ο Joe Dan Petty που εργαζόταν επίσης και σαν road crew στους Allman Brothers Band τους εξασφάλισε ένα καλό δισκογραφικό συμβόλαιο, ο Joe που ήταν για 30 χρόνια guitar tech του Dickey Betts (Allman Brothers Band), πέθανε το 2008.
Η Capricorn Records τους υπέγραψε αμέσως συμβόλαιο, ο πρώτος τους δίσκος "Honest To Goodness”, βγήκε στα ράφια των δισκοπωλείων το 1974, στον δίσκο σαν guest star σε ένα τραγούδι εμφανίζετε ο Dickey Betts. Ξεκίνησε αμέσως μια περιοδεία, σταματώντας μόνο για να γράψουν το νέο δίσκο τους, οι Grinderswitch έκαναν περιοδείες σαν support group στους Lynyrd Skynyrd, Wet Willie, στους Allman Brothers Band, στους Marshall Tucker Band, στους Charlie Daniels Band και σε άλλα μεγάλα αστέρια του Southern Rock.
Ο επόμενος δίσκος τους “Macon Tracks” βγήκε το 1975 και περιείχε το πιο γνωστό τραγούδι τους το "Pickin’ The Blues", το τραγούδι αυτό θα ακούγετε για χρόνια στη γνωστή εκπομπή του John Peel στο BBC, στο δίσκο αυτό έχουμε guest star τον μοναδικό Charlie Daniels. Το “Pullin’ Together” κυκλοφόρησε το 1976 και περιλαμβάνει εκτός από studio τραγούδια, σε ζωντανή εκτέλεση τα τραγούδια “Higher Ground” και “You're So Fine”, την ίδια χρόνια κάνουν μια περιοδεία στην Ευρώπη μαζί με τους Marshall Tucker Band. Στα τέλη του '70, όταν άρχισε η σιχαμένη disco να έχει αυξημένη δημοσιότητα και δημοτικότητα, όπως έγινε και σε πολλά άλλα σχήματα οι πωλήσεις των δίσκων των Grinderswitch έπεσαν κατά πολύ και τελικά χώρισαν το 1981, μετά από 6 δίσκους μεταξύ 1974 και 1981. Υπάρχει επίσης ένα ακυκλοφόρητο album με το όνομα “Chasing Wild Desires" του 1977, που ελπίζουμε να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή στο μέλλον. Μετά τους Grinderswitch, ο Dru Lombar σχηματίζει το 1986 τους Dr. Hector And The Groove Injectors και κυκλοφόρησε 3 δίσκους, επίσης ο Larry Howard έχει κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους σαν solo καλλιτέχνης.
Το 2004 ο Dru Lombar ξανά σχηματίζει τους Grinderswitch με νέα μέλη τους Wally Condon, Eddie Stone (ex-Doc Holliday), Jack Corcaran και Steve Miller, κυκλοφόρησαν το "Ghost Train From Georgia" το 2005. Αλλά δυστυχώς ο θάνατος του Dru Lombar το Σεπτέμβριο του 2005 έβαλε ξανά τους Grinderswitch πίσω στον πάγο για τα καλά.

 

Οι Winters Brothers Band είναι ένα Νότιο Rock group από την πόλη Nolensville του Tennessee και δεν πρέπει να συγχέεται με τον Edgar και τον Johnny Winter. Με μια καριέρα η οποία διαρκεί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες τώρα, έχουν κυκλοφορήσει 6 δίσκους και μερικά hits όπως τα "Misty Mountain Morning" και "Shotgun Rider". Όταν το συγκρότημα ξεκινούσε τις ζωντανές εμφανίσεις, ένιωθες σε όλη τη διαδρομή την ψυχή τους σε ηλεκτρική ενέργεια να ενθουσιάζει τους πάντες γύρω και η επαγγελματική εμπειρία τους να λάμπει, είναι η τρίτη γενιά μουσικών στην οικογένεια τους. Οι Winters είναι μουσική οικογένεια, ο Dennis και ο Donnie Winters ήταν εγγόνια του "Pop" Winters που ξεκίνησε την Country παράδοση, με το συγκρότημα του The Southern Stollers είχαν συναυλίες και ηχογραφήσεις στα τέλη της δεκαετίας του '40. Ο πατέρας τους Don Winters, είχε μια επιτυχημένη καριέρα με ηχογραφήσεις στην RCA και Decca Records.

Τα αδέλφια Winters μόλις άκουσαν τους Allman Brothers Band αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα βήματα τους, με τη μουσική στο αίμα τους να έρχεται απλώς φυσικό να κάνουν ένα καθαρά Νότιο Rock σχήμα. Μετά το τέλος μιας περιοδείας τους στη Νοτιοανατολική ΗΠΑ και την οικοδόμηση ενός ισχυρού σχήματος κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο τους το 1976, που κέρδισε την αποδοχή από όλο τον Νότιο κόσμο. Το album πήρε καλές κριτικές και οι Winters Brothers Band έπρεπε να ανοίξουν την περιοδεία για τους Lynyrd Skynyrd το 1977, πριν από το αεροπορικό δυστύχημα που έθεσε τέλος στην καριέρα των Skynyrd. Με τη μουσική disco να βρίσκετε σε αύξηση ο δεύτερος δίσκος “Coast To Coast” αναβλήθηκε η κυκλοφορία του από την δισκογραφική εταιρεία, αλλά τελικά βγήκε το 1978 και χαρακτηρίστηκε από τα ωραία τραγούδια όπως τα “Home Grown" και "A Gun Don't Mind Home", έχοντας σαν καλεσμένο τον κιθαρίστα Toy Caldwell (Marshall Tuckers Band). Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Donnie εγκατέλειψε το συγκρότημα για να ακολουθήσει μια solo καριέρα, επέστρεψε για μια σύντομη παραμονή στο σχήμα για τον τρίτο δίσκο "Keep On Running". Το σχήμα τότε έκανε ένα διάλειμμα από τις περιοδείες, ενώ ο Dennis πήγε να εργαστεί για τον Country τραγουδιστή Waylon Jennings.
Οι Winters Brothers Band είχαν κοινή χρήση στη σκηνή με άλλα μεγάλα Νότια σχήματα όπως οι 38 Special και οι Atlanta Rhythm Section και συνεχίζουν να περιοδεύουν ακόμη και σήμερα. Έχουν παίξει πάνω από δέκα φορές στο Volunteer Jam festival του Charlie Daniels και εμφανίζονται στα albums “Volunteer Jam III & IV” και “Volunteer Jam VI”. Έχουν περιοδεύσει και έχουν έπαιξε μαζί με Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers Band, Charlie Daniels Band, Marshall Tucker Band, Molly Hatchet, 38 Special, Grinderswitch, Wet Willie, Blackfoot, Stillwater, Pure Prairie League, Firefall, Dixie Dreggs, Atlanta Rhythm Section και πολλούς, πολλούς άλλους. Ο Dennis Winters έχει διατηρήσει την κληρονομιά των Winters Brothers Band ζωντανή.

 

Οι Hydra είναι από εκείνα τα Southern Rock συγκροτήματα που έκαναν λίγους δίσκους (3 τον αριθμό) και χάθηκαν ξαφνικά, έτσι όπως ξαφνικά εμφανίστηκαν. Η μουσική τους είναι αρκετά σκληρή και εντυπωσιακή για την δεκαετία του ’70, πρόσφεραν απλά, ειλικρινή τραγούδια, ο ήχος τους είναι πιο Southern/ Hard Rock, αλλά σίγουρα θα σας αρέσει. Ήταν ένα από τα Νότια Rock σχήματα της δεκαετίας του ’70, που ποτέ δεν έφθασαν στην εμπορική επιτυχία που τους άξιζε, κυκλοφόρησαν τρία εξαιρετικά albums από το 1974 μέχρι το 1977 πριν απογοητευτούν με την μη αύξηση της επιτυχίας τους. Και μαζί με ορισμένα ζητήματα διαχείρισης, χώρισαν το 1977 και από τότε έχουν παίξει μόνο λίγες ζωντανές εμφανίσεις σε μερικές ειδικές περιπτώσεις.
Ξεκίνησαν στην Atlanta της Georgia γύρω στο 1968 από τον Steve Pace (drums) και Spencer Kirkpatrick (κιθάρα) και τον Bruce Wayne (τραγούδι, κιθάρα) με το όνομα Noe Mayflower. Θα αλλάξουν λίγο αργότερα το όνομα τους σε Hydra το 1971 και προστέθηκε ο Orville Davis στο μπάσο. Μετά την φήμης τους ως δολοφονικό live σχήμα και με την υποστήριξη από μεγάλα συγκροτήματα όπως οι Lynyrd Skynyrd, οι Allman Brothers Band και οι ZZ Top, ο Phil Walden τους υπέγραψε στην εταιρία του, την Capricorn Records το 1973, ο ομότιτλος πρώτος τους δίσκος βγήκε το 1974.
Μετά από ένα έτος γεμάτο περιοδείες και τη σύνταξη νέων τραγουδιών στο δρόμο το δεύτερο τους album “Land Of The Money” κυκλοφόρησε το 1975 και ο μπασίστας Orville Davis έφυγε από το συγκρότημα αμέσως μετά, για να ξεκινήσει καριέρα ως τραγουδιστής της Country, ενώ πέρασε και από τους Starz την περίοδο 1978-1980.
Το 1976 οι Hydra υπέγραψαν συμφωνία με την Polydor Records και το “Rock The World” βγήκε το 1977 με τον Bruce Wayne να έχει μετακινηθεί από την κιθάρα στο μπάσο, αλλά μέχρι το τέλος του 1977 το συγκρότημα χώρισε.

Επέστρεψαν για λίγο το 1997 για μια χούφτα ζωντανών εμφανίσεων, το 2005 έκαναν δύο ακόμη ζωντανές εμφανίσεις, οι οποίες καταγράφηκαν σε ένα live album που ονομάζεται “Hydra: Live After All These Years”. Δεν έχουν κλείσει τελείως την καριέρα τους και ίσως να έχουμε μια νέα δισκογραφική καταγραφή με νέα μουσική στο μέλλον.

 

Αυτό το άγνωστο εντελώς Southern Rock συγκρότημα ιδρύθηκε το 1972 από τους αδελφούς Pat (κιθάρα) και Danny Liston (τραγούδι, κιθάρα) και πήραν το όνομα τους ως φόρο τιμής στη μητέρα τους. Το σχήμα δούλεψε σκληρά και τελικά ήρθαν από τη σκέπη του Ronnie Van Zant (Lynyrd Skynyrd). Όταν δυστυχώς, ο Ronnie έχασε τη ζωή του στο γνωστό αεροπορικό δυστύχημα του 1977, αυτό επιβράδυνε αποτελεσματικά το ταξίδι των Mama’s Pride στη μουσική σκηνή του Νότου. Με λίγη υποστήριξη από την δισκογραφική εταιρεία τους και κάποια προσωπικά ζητήματα στο group, τελικά διαλύθηκαν το 1982.
Έχοντας παίξει αρκετά χρόνια στην τοπική σκηνή του St. Louis (Missouri), οι Mama’s Pride υπέγραψαν συμφωνία με την Atlantic Records και ηχογράφησαν το πρώτο ομότιτλο ντεμπούτο τους σε τρείς μόνο ημέρες και κυκλοφόρησε το 1975. Στο πρώτο τους δίσκο θυμίζουν αρκετά Allman Brothers Band και η φωνή του Danny Liston φέρνει σε αυτή του Gregg Allman, τραγούδια που ξεχώρισαν από το δίσκο ήταν τα “In The Morning”,” Blue Mist”, “Ole St. Lou” και “Who Do You Think You're Foolin”. Το group πέρασε τα επόμενα χρόνια στο δρόμο και έπαιξαν ζωντανά δίπλα με συγκροτήματα όπως οι… Charlie Daniels Band, Outlaws, Allman Brothers Band, Marshall Tucker Band, Heart, Kansas, Alice Cooper, Reo Speedwagon και Lynyrd Skynyrd μεταξύ άλλων.
Το 1977 οι Mama’s Pride ήταν πίσω στο studio και κυκλοφόρησαν την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο “Uptown And Lowdown”, στον δίσκο αυτό είχαν για νέο μέλος στα πλήκτρα τον Paul Willet. Το album έκανε αρκετά καλή εντύπωση και τραγούδια όπως τα “She's A Stranger To Me Now”, “You Cant Fool Yourself”, “Long Time” και "Merry-Go-Round" κέρδισαν αμέσως airplay στο ραδιόφωνο. Ήταν σε συνομιλίες με τον Ronnie Van Zant για να τους κάνει την παραγωγή στο τρίτο τους δίσκο, κάτι που δεν έγινε ποτέ όταν ο Ronnie πέθανε. Το 1978 έπαιξαν ως back-up σχήμα δίπλα στον μεγάλο Gregg Allman για την solo περιοδεία του, μετά την οποία είχαν συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρία Atco, αλλά σιγά-σιγά ξεχάστηκαν προς χάριν της ηλίθιας disco μουσικής. Εξακολούθησαν παρά τις αντιξοότητες να υπάρχουν και το 1981 κυκλοφόρησαν το δισκο “Eternal Mystery” χωρίς καμία επιτυχία, συνέχισαν κουτσά στραβά μέχρι το και 1982 όταν και τελικά διαλύθηκαν.
Το 1987 το συγκρότημα έκανε μια one-off reunion συναυλία, όλα έδειχναν ότι η επανένωση ήταν καλή και τελικά αποφάσισαν να καταγράψουν ένα νέο δίσκο με τίτλο “Guard Your Heart” μετά από τέσσερα χρόνια το 1991. Τελικά οι Mama’s Pride έχουν επανενωθεί και πάλι από το 2004 και συνεχίζουν να κάνουν κάποιες ζωντανές εμφανίσεις μερικές φορές το χρόνο στη γενέτειρα τους το St. Louis. Το 2006 κυκλοφόρησαν το live album “A Live And Well at the Pageant”.

 

Οι Wet Willie είναι από την περιοχή Mobile της Alabama και ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στη δεκαετία του ’70, όπου έπαιζαν ένα high-energy Southern Boogie Rock κυρίως στα πρώτα τους album. Σήμερα κυρίως τους θυμόμαστε για την μεγαλύτερη τους επιτυχία το “Keep On Smilin’”, η οποία χτύπησε την πρώτη δεκάδα στα charts το 1974, αλλά οι Wet Willie είχαν ένα ισχυρό κατάλογο τραγουδιών όπως τα “Countryside Of Life” και “Dixie Rock”.
Το συγκρότημα ξεκίνησε την μουσική του καριέρα με το όνομα Fox, αλλά τελικά το άλλαξε σε Wet Willie το 1969. Το κλασικό τους line-up αποτελείται από τους Jimmy Hall στο τραγούδι, τον αδελφό του ο Jack Hall στο μπάσο, τον Ricky Hersch στην κιθάρα, τον Lewis Ross στα drums και τον John Anthony στα πλήκτρα. Οι Wet Willie είχαν επίσης back-up τραγουδίστριες τις Williettes, ένα μέλος, η Leslie Hawkins ήταν στις Honketts που συνόδευαν τους Lynyrd Skynyrd. Ενώ από το σχήμα πέρασαν ο Joimoe Johnason (drums) Allman Brothers Band το 1972-73 και ο Toy Caldwell (κιθάρα) Marshall Tucker Band το 1977, μεταξύ άλλων.
Μετά από την μετεγκατάσταση του συγκροτήματος στο Macon της Georgia, έγινε μια συμφωνία για δισκογραφικό συμβόλαιο με την Capricorn Records και αμέσως άρχισαν να εργάζονται για το ομότιτλο ντεμπούτο δίσκο τους. Τα δύο πρώτα album δεν είχαν και την ανάλογη προσοχή από το Νότιο μουσικόφιλο κοινό, άλλα το τρίτο τους “Drippin’ Wet” έφτασε ψηλά και η επόμενη προσπάθεια τους, το studio album “Keep On Smilin’” μπήκε στην πρώτη δεκάδα με το ομώνυμο τραγούδι.
Δεν είναι τόσο Blues αν τους συγκρίνουμε με βάση τους συντρόφους τους στην ίδια εταιρεία τους Allman Brothers Band, ή Country Rock όπως οι Marshall Tucker Band, αλλά δίσκο με το δίσκο οι Wet Willie δημιούργησαν το δικό τους μίγμα από soulful Southern Rock που βασίζεται στις μελωδικές φωνητικές αρμονίες. Τότε τους χαρακτήριζαν και ως White Southern Soul ή ακόμα και ως Rolling high-energy Blues Rock. Ακολούθησαν οι δίσκοι “Dixie Rock” και “The Wetter Is Better” που πούλησαν επίσης αρκετά καλά και από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οι Wet Willie έπαιζαν μπροστά σε τεράστια ακροατήρια σε κάθε συναυλία τους. Λίγο πριν η δισκογραφική τους εταιρεία κλείσει για πρώτη φορά στα τέλη του ’70, οι Wet Willie χώρισαν σαν συγκρότημα, αλλά οι αδελφοί Jimmy και Jack Hall σύντομα πήραν μαζί τους νέα μέλη και κυκλοφόρησαν τα “Manorisms” και “Which One Is Willie?” που τόσο έχουν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον τύπο τραγουδιών σε στυλ Motown, αλλά οι δύο αυτοί δίσκοι δεν πούλησαν καλά. Οι Wet Willie δεν μπήκαν καλά στη δεκαετία του ’80, μετά το “Which One Is Willie?” το συγκρότημα διαλύθηκε. Ο Jimmy Hall στην δεκαετία του ’80 έκανε δύο solo δίσκους, πριν ξανά φτιάξει τους Wet Willie. 'Ηρθαν ξανά πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και υπάρχουν ακόμη και σήμερα, αλλά κυρίως για ζωντανές εμφανίσεις ή best off κυκλοφορίες και εμφανίζονται πότε σαν Wet Willie και πότε σαν Wet Willie Band.

 

Όλα τα album των Pure Prairie League είναι γεμάτα με Southern και Country ήχους. Καθώς έχουν και ωραία εξώφυλλα, με έναν γερόλυκο cowboy σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Από τους Pure Prairie League πέρασε και ο μεγάλος Country τραγουδιστής Vince Gill, τους οποίους και αναβάθμισε ως ένα βαθμό.

Οι Pure Prairie League είναι ένα από τα πρώτα και πιο επιτυχημένα συγκροτήματα της Country Rock στην ιστορία της μουσικής αυτής. Οι Pure Prairie League και οι Eagles είναι τα δύο groups που πιο συχνά τους πιστώνεται η αναγέννηση και η έκρηξη του είδους της Country Rock στο εθνικό ακροατήριο της Αμερικής.
Οι ρίζες του συγκροτήματος μπορούν να βρεθούν στην περιοχή του Waverly στο Ohio στα 1964-1969, όπου ο τραγουδιστής/ κιθαρίστας Craig Fuller, οι drummers Tom McGrail και Jim Caughlan και ο pedal steel κιθαρίστας John David Call σχημάτισαν ένα τοπικό group. Τα παιδιά έπαιξαν σε διάφορα τοπικά σχήματα μαζί στα έτη τις εφηβείας τους, μεταξύ των οποίων τα Swiss Navy και Omars. Το group βρίσκεται τελικά μόνο του στο Columbus, Ohio και είχε την πρώτη του επιτυχία στο Cincinnati. Το αρχικό σχήμα για τα live στη σκηνή ήταν ο Fuller, ο McGrail, ο George Powell στη κιθάρα, ο Phil Stokes στο μπάσο, ο Michael Connor στα πληκτρα και ο Robin Suskind στα τύμπανα. Οι κιθάρες βελτιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό και τα Country τραγούδια τους προκάλεσαν ένα είδος μονομαχίας με την κιθάρα του Fuller, που συνέβαλε τα μέγιστα στον Country Rock ήχο και έγινε η υπογραφή τους. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες των Pure Prairie League περιλαμβάνουν το κλασικό Country Rock ύμνο "Amie", το "Two Lane Highway" και το αντιπροσωπευτικό τραγούδι του group το “Let Me Love You Tonight”.

Ο Vince Gill που αργότερα έγινε ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της Country στο Nashville, τραγούδησε και έπαιξε κιθάρα με το συγκρότημα από 1979 έως το 1981 και μπορούμε να τον ακούσουμε στο δίσκο “Something In The Night” του 1981. Μετά από τον δίσκο που βγήκε στην Casablanca Records (δισκογραφική εταιρεία των KISS αλλά και πολλών disco καλλιτεχνών) οι Pure Prairie League διαλύθηκαν.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 το συγκρότημα ήταν ξανά πίσω με ένα νεο line-up, μετά από δύο χρόνια τον Ιούνιο του 2000 άρχισαν τις εργασίες για ένα νέο δίσκο αλλά και το 2002, αλλά τελικά εγκαταλείφτηκαν οι προσπάθειες για άλλη μια φορά (λόγω της ασθένειας του Connor), ο Connor πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2004 μετά από μακρά και άνιση μάχη με τον καρκίνο. Μετά τον θάνατο του Conor, το συγκρότημα περιοδεύεσε και κυκλοφόρησε τον δίσκο “All In Good Time” το 2005. Ο πρώτο τους δίσκος μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, βγήκε σε μια μικρή ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία από το Nashville την Drifter’s Church και είναι δύσκολο ως και ακατόρθωτο πια να βρεθεί. Ένα 14ο album κυκλοφόρησε το 2006 που αποτελείται κυρίως από τραγούδια των Craig και Fuller, με παλιές εκτελέσεις τραγουδιών του πρώτου τους δίσκου του 1971. Οι Pure Prairie Leguae συνεχίζουν να περιοδεύουν παίζοντας για μια χούφτα συναυλίες κάθε χρόνο. Ο Reilly δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει και το 2006 αναγκάστηκε να υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Ο Jack Sundrud από τους Poco ήρθε για την θέση του Reilly, στη συνέχεια επέστρεψε μετά την μεταμόσχευση ήπατος ο Reilly και εμφανίστηκε σε μερικές εμφανίσεις τον Μάιο του 2007, αλλά δεν ήταν σε θέση να επανέλθει με πλήρη απασχόληση μέχρι το 2008. Ο Jeff “Stick" Davis (Amazing Rhythm Aces) ήρθε στο μπάσο το 2007.

 

Ο Henry Paul όταν έφυγε από τους Outlaws, έκανε τέσσερα solo albums. Όλα στο γνώριμο ύφος των Outlaws, με φοβερές κιθάρες, ο Henry Paul έδειξε τις ικανότητες του μια προς μια, εξαπολύοντας όλον του τον δυναμισμό. Είναι η κάπως σκληρότερη πλευρά των Outlaws, ο Henry Paul ίσως άξιζε μια καλύτερη τύχη, αφού όλα του τα LP είναι καλά και μεγαλοπρεπή. Ο Henry Paul που γεννήθηκε στο Kingston, ΝΥ, είναι ο τραγουδιστής ο οποίος ήταν μέλος των Outlaws, ο front-man και ιδρυτής του δικού του group των Paul Henry Band και ο τραγουδιστής του Country Rock συγκροτήματος Blackhawk. Όταν μετακόμισε η οικογενεία στη Tampa της Florida, ως νέος στην ηλικία των 17 έπαιζε τις πρώτες συναυλίες του στο Γυμνάσιο και σε λαϊκά πανηγύρια. Εκεί το 1971, ο Henry και ο Jim Fish αποτελούσαν το σχήμα των Sienna με τους μελλοντικούς Outlaws... Monte Yoho και Frank O'Keefe. Το 1972 όταν διαλύθηκαν οι Sienna, ο Henry έγινε μέλος των Outlaws οι οποίοι είχαν συσταθεί το 1967, άρχισαν να παίζουν σε διάφορα μικρά τοπικά clubs γύρω από την περιοχή τους και τότε πρόσθεσε στο σχήμα ο Billy Jones. Το 1974 ήταν η χρονιά που άνοιγε το δρόμο για αρκετά Southern Rock συγκροτήματα συμπεριλαμβανομένων και των Lynyrd Skynyrd.

Ο Clive Davis της Arista Records τους ανακάλυψε και υπέγραψε αμέσως με το σχήμα, που έγινε το πρώτο Rock συγκρότημα στη νεοσύστατη ετικέτα. Το ομότιτλο ντεμπούτο τους έγινε γρήγορα χρυσό, με τις επιτυχίες όπως τα "Green Grass And High Tides" και το "There Goes Another Love Song". Το 1977 μετά την ηχογράφηση δύο ακόμα δίσκων ο Henry φεύγει για να ακολουθήσει solo καριέρα.

Μέσα σε ένα χρόνο μετά την αποχώρηση του από τους Outlaws, ο Henry ίδρυσε το δικό του συγκρότημα τους Henry Paul Band και κάνει το ντεμπούτο του το 1979 με το “Grey Ghost”. Το πρώτο album ηχογραφήθηκε με την εξής σύνθεση Henry Paul (τραγούδι), Jim Fish (κιθάρα), Bill Crain (κιθάρα), Wally Dentz (bass), Barry Rapp (keyboards) και Bill Hoffman (drums). Στον δίσκο περιλαμβάνονται τραγούδια όπως τα "So Long" και ο ανυπέρβλητος Νότιος ύμνος "Grey Ghost", το οποίο ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Ronnie Van Zant (Lynyrd Skynyrd). Το σχήμα ηχογράφησε ακόμα τρία albums, συμπεριλαμβανομένου του “Feel The Heat”, το οποίο είχε περισσότερα από ένα καλά τραγούδια όπως το ομώνυμο καθώς επίσης και το "Whiskey Talkin'". Στο σχήμα έχει έρθει ο David Fiester στη θέση του Jim Fish, ενώ ο πρώην Outlaws Monte Yoho (drums) έχει προστεθεί στο συγκρότημα. Το τρίτο τους “Anytime” περιλαμβάνει το πρώτο τους top.40 hit "Living Without Your Love” και τα μεγαλοπρεπή "Crazy Eyes" και “Distant Riders”, τα μέλη είναι οι εξής Paul, Fiester, Hoffman, Crain και Dentz. Ο Henry κυκλοφόρησε και ένα ομότιτλο solo album το 1982 με τον τίτλο “Henry Paul” που περιέχει το μεγαλειώδες τραγούδι “Tragedy”, με την προσθήκη του Tom Capek στα keys, ενώ έχει απομακρυνθεί ο Fiester.
Το 1983 οι Henry Paul Band διαλύθηκαν, όμως το 1986 ήταν η χρονιά που Henry ενώθηκε ξανά με τον Hughie Thomasson και τους Outlaws, η συνεργασία τους αυτή οδήγησε στο “Soldiers Of Fortune”. Ο Henry Paul παρέμεινε στο συγκρότημα μέχρι το 1989, όταν έφυγε και πάλι για να ξεκινήσει μια νέα καριέρα στην Country Rock μουσική. Το 1991 μαζί με τον Van Stephenson και τον Dave Robbins εντάχθηκε στους Blackhawk και δημιούργησαν ένα νέο μίγμα της Country μουσικής, χρησιμοποιώντας τρία μέρη φωνητικών και εσωστρεφείς τραγούδια. Με τους Blackhawk έχει βγάλει 6 δίσκους μέχρι στιγμής. Μετά από την βραχύβια επανένωση των Outlaws τον Απρίλιο του 2005 και τον θάνατο του Hughie Thomasson το 2007, το συγκρότημα τώρα καρποφορεί χάρις στις προσπάθειες του Henry Paul και του Monte Yoho.

 

Άλλο ένα εντελώς παν-άγνωστο Southern σχήμα στη χώρα μας. Οι Missouri κυκλοφόρησαν μόνο 2 albums με πολλά στοιχεία μελωδικού Νότιου Rock και με Pomp/ AOR πινελιές, χωρίς όμως να γίνουν άγρια εμπορικοί. Δυστυχώς έμειναν άγνωστοι ενώ είχαν να προσφέρουν πολλά στο Southern, ευτυχώς όμως που έχουμε τα 2 μοναδικά albums που έβγαλαν, επιβάλετε να τα βρείτε.

Οι Missouri είναι ένα Southern/ AOR Rock συγκρότημα από την πόλη του Kansas, (Missouri), που έγιναν γνωστοί κυρίως για το τραγούδι τους “Movin’ On". Το τραγούδι αυτό περιγραφεί την δεκαετή ζωή στο δρόμο του Ron West με το πρώτο του σχήμα τους Chesmann. Από το 1964 έως το 1974, ο Ron West ήταν μέρος ενός group των Chesmann, με τους δύο αδελφούς του Gary και Steve, οι οποίοι έπαιζαν κυρίως διασκευές, επηρεασμένοι από την βρετανική pop. Ο Ron West έφτιαξε τους Missouri το 1974 και έπαιξαν κάποιες ζωντανές εμφανίσεις με διασκευές και δικό τους υλικό, μετά μπήκαν σε studio για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου, ενώ έκαναν ένα demo 30 τραγουδιών. Η πρώτη σύνθεση του συγκροτήματος ηταν οι Ron West (τραγούδι, κιθάρα), Lane Turner (κιθάρα), Alan Cohen (bass) και Bill Larson (drums).
Με επικεφαλής τον Ron West, οι Missouri, κυκλοφόρησαν το ομότιτλο πρώτο album τους το 1977 στην μικρή τοπική ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Panama Records (η Panama είχε βγάλει και το σπάνιο πλέον LP των Granmax). Αν και η Panama Records ήταν μια ανεξάρτητη εταιρεία, το σχήμα συγκέντρωσε σημαντικό αριθμό airplay σε σταθμούς του Αμερικανικού FM AOR ραδιοφώνου ειδικά με το κομμάτι "Movin’ On". Άλλα μεγαλοπρεπή, αξιόλογα, εκπληκτικά τραγούδια του δίσκου είναι τα “Really Love You”, “Come On Move” και “Mystic Lady” μεταξύ άλλων. Η πρώτη μεγάλη συναυλία των Missouri ήταν το άνοιγμα του show για τους Firefall στο Kansas. Ένα δεύτερο album για τους Missouri ήρθε το 1979 με τον τίτλο "Welcome Two Missouri", που κυκλοφόρησε στη μεγαλύτερη και διεθνή δισκογραφική εταιρεία Polydor, συμπεριλαμβανομένου και μια νέα έκδοση του τραγουδιού "Movin’ On" χωρίς όμως την αρχική εισαγωγή. Σε αυτόν το δίσκο η σύνθεση έχει αλλάξει λίγο, οι Turner και Larson έχουν φύγει στην θέση τους ήρθαν οι Web Watermann και Dan Billings αντίστοιχα, ενώ έχει προστεθεί και ο Randall Platt στο πιάνο. Την παραγωγή του δίσκου υπογράφει ο μεγάλος Paul Hornsby (Charlie Daniels Band, Marshall Tucker Band, Wet Willie), ενώ δεν λείπουν και οι guest stars εμφανίσεως όπως ο Chuck Levell (Allman Brothers Band, Sea Level), ο Jimmy Nalls (Sea Level, Gregg Allman) και ο αδελφός του Ron, Gary West (Chesmann, Shooting Star).

Οι Missouri περιόδευαν σε όλη την Αμερική από 1977 έως και το 1984 όπου και τελικά διαλύθηκαν, επανήλθαν όμως για λίγο την περίοδο 1994-1995 άλλα με νέα μέλη αυτή τη φορά, αρχικό μέλος από τους παλιούς ήταν μόνο ο Ron West. Οι Missouri έχουν περιοδεύσει μαζί με συγκροτήματα όπως οι… Molly Hatchet, REO Speedwagon, Mahogany Rush, Blackfoot, Rush, BOC, Van Halen, Jefferson Starship, Ted Nugent, Golden Earring, Scorpions, Blackfoot, Sammy Hagar, Nazareth και τόσα άλλα, όλα αυτά τα χρόνια που ήταν στο δρόμο. Ο αδελφός του Ron από τους Chesmann, Gary West ήταν μέλος των Shooting Star, οι οποίοι έκαναν κάποιες καλές AOR επιτυχίες στα τέλη του ’70 και αρχές του ’80.

 

Οι Alabama είναι ένα μουσικό σχήμα από τον χώρο της Country Rock και Νότιου Rock από το Fort Payne, (Alabama). Ιδρύθηκαν το 1969 από τον Randy Owen (τραγούδι, κιθάρα) και τα ξαδέλφια του, Teddy Gentry (μπάσο) και Jeff Cook (κιθάρα) που σύντομα ενώθηκε μαζί τους. Το 1973 μετά την αποφοίτηση του Owen από το Jacksonville State University, εγκατέλειψαν τις θέσεις εργασίας που είχαν την ημέρα για στις συναυλίες του Σαββατοκύριακου. Παλαιότερα το σχήμα ήταν γνωστό ως Wildcountry, έφυγαν από το Fort Payne για να διερευνήσουν περισσότερο τις δυνατότητες στα νυχτερινά κέντρα στην ευρύτερη περιοχή της South Carolina. Στην δεκαετία του ’70 κυκλοφόρησαν τρία υπέρ-σπάνια βινύλια (αδύνατον να βρεθούν τώρα πια) τα “Wild Country” αυτό βγήκε το 1976 όταν ακόμα λέγονταν Wildcountry, ενώ τα άλλα δύο είναι τα “Deuces Wild” και “The Alabama Band #3” το 1977 και 1978 αντίστοιχα.

Στους Alabama συχνά πιστώνετε η καθιέρωση της Country μουσικής (σε αντίθεση με τους solo τραγουδιστές), ανοίγοντας το δρόμο για την επιτυχία και άλλων κορυφαίων σχημάτων της Country σήμερα. Από την ίδρυση τους το 1972 οι Alabama έχουν συμπεριλάβει και τον Mark Herndon που δεν ήταν ο αρχικός drummer, αλλά ήταν μέλος καθ’ όλη τη διάρκεια της φήμη τους και της επιτυχία τους στα charts. Θα έλεγα ότι οι Alabama είναι η αιτία ή το φυτίλι της έκρηξης της δημοτικότητας της Country, έγιναν το σήμα κατατεθέν για την Country Rock μουσική, αλλά στην χώρα μας τους γνωρίζουν λίγοι, ενώ γνωρίζουν τους Poco τους Byrds και τους Eagles. Αυτό που συνέβη με τους Alabama στην δεκαετία του ’80 ήταν ακατόρθωτο για πολλά άλλα Rock ή Country συγκροτήματα, πολύ-πλατινένιοι δίσκοι, αμέτρητα Grammies και πολλές nο.1 επιτυχίες. Το 1980 όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους δίσκο σαν Alabama από την RCA είχαν αμέσως δύο nο.1 επιτυχίες.

Ο ήχος τους Country, με όλες σχεδόν της μουσικές τάσεις. Το μουσικό μίγμα του συγκροτήματος είναι η παραδοσιακή Country μουσική και το Southern Rock σε συνδυασμό με στοιχεία μουσικής Gospel και την pop μουσική που έδωσε ένα crossover ήχο που τους βοήθησε και τους οδήγησε σε πρωτοφανή επιτυχία. Επίσης έχουν περιοδεύσει εκτενώς σε όλη την Αμερική (και όχι μόνο) και έχουν ενσωματώσει διάφορα στοιχεία στα live τους, όπως ο φωτισμός, μεγάλο stage, που εμπνευσμένα κυρίως από τις Rock συναυλίες.

Οι Alabama έχουν πάνω από 45 nο.1 Country hit-singles στα charts του Billboard στο ενεργητικό τους και έχουν πουλήσει πάνω από 80 εκατομμύρια δίσκους μέχρι σήμερα. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει πάνω από 20 studio albums, αμέτρητα live και συλλογές, μεταξύ των οποίων τα 16 είναι για την RCA Records, καθώς και Χριστουγεννιάτικα LP’s, έχουν επίσης 64 singles στα Country Billboard Hot charts. Ότι κι αν γράψεις για τους Alabama δεν μπορεί να αποδώσει σωστά την 30-ετή και βάλε, μουσική αυτοκρατορία τους, το group ξεκόλλησε την Country μουσική από την κρίση της δεκαετίας του ’70, την ανέστησε εντελώς.

 

Από τα άγνωστα συγκροτήματα του Νότου και αυτό (τουλάχιστον στη χώρα μας), αν και έχουν κυκλοφορήσει ουκ ολίγες δουλειές. Αν σας αρέσει το κάπως μελωδικό Southern με στοιχεία Country Rock, τότε οι Firefall είναι ότι πρέπει για τα γούστα σας. Οι Firefall είναι της σχολής των Allman Brothers Band, των Sea Level, ή των Marshall Tucker Band… και τόσων άλλων πιο Blues σχημάτων. Αυτό το σχήμα ανήκει στην δεύτερη γενιά των US Country Rock συγκροτημάτων κοντά στην παράδοση των Poco των Byrds και των Eagles.

Σχηματίζονται το 1974 στην πόλη Boulder του Colorado, κατά τη διάρκεια της ακμής αυτού του μουσικού είδους (Country/ Southern Rock), το αρχικό line-up ήταν το πρώην μέλος των Flying Burrito Brothers, Rick Roberts (τραγούδι, κιθάρα) τον Michael Clarke (drums, ex-Byrds) τον Mark Andes (bass ex-Spirit), Larry Burnett (τραγούδι, κιθάρα) και Jock Bartley (κιθάρα). Το ντεμπούτο τους ήταν λίγο αναζωογονητικό για το Country Rock αν και κάπως χαλαρό, εκτός από τρία singles, ο δίσκος περιέχει και μια διασκευή στο τραγούδι των Stephen Stills/ Chris Hillman, ”It Doesn’t Matter’’ με αλλαγμένους εναλλακτικούς στίχους από τον Rick Roberts. Τα τρία πρώτα albums τους ήταν ισχυρά σε πωλήσεις και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα οι Firefall ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σε πωλήσεις συγκροτήματα στο είδος τους, έχουν περιοδεύσει με τους Allman Brothers Band, Dobbie Brothers, Band, Fleetwood Mac, Chicago, Marshall Tucker Band, ενώ ήταν μαζί στην τελευταία περιοδεία των Lynyrd Skynyrd λίγο πριν το αεροπορικό ατύχημα το 1977.

Στο δίσκο “Luna Sea” το οποίο διαθέτει το νέο μέλος David Muse (keyboards), είχε ένα σημαντικό χτύπημα στα hit singles με την αξέχαστη ρομαντική μπαλάντα “Just Remember I Love You’’ και το εκπληκτικό “So Long”. Στο επόμενο album “Elan” επέδειξαν μια σημαντική αλλαγή με το hit-single “Strange Way” και το μεγαλειώδες “Get You Back”. Ενώ είχαν ένα σημαντικό ρόλο στο Country Rock, προχωρήσουν σημαντικά στην απόλυτη μουσική αδυναμία, δυστυχώς, οι Firefall συνέχισαν με μια λαχανιασμένη επηρεασμένη από τη Jazz μουσική και με πολλά solo φλάουτου. Συνέχισαν να παράγουν, όμως παρόλο αυτά, albums όπως το “Muse” που διαδραμάτιζε ολοένα και σημαντικότερο ρόλο προσθέτοντας άλλα τεχνικά μέσα, δίνοντας μια νέα γεύση με την κιθάρα. Μετά από την αρχική διάλυση που έγινε το 1981, ο Jock Bartley ανέλαβε την ιδιοκτησία του ονόματος Firefall, συνέχισε να περιοδεύει ακόμη και να καταγράφει με διάφορα μέλη κατά καιρούς κάποιους δίσκους.

 

Το όνομα Eric Quincy Tate, προκάλεσε σύγχυση στους μη ενημερωμένους οπαδούς, δεν είναι το όνομα ενός καλλιτέχνη, άλλα ενός βρώμικου Southern Rock σχήματος στο μουσικό ύφος των Allman Brothers Band, των Lynyrd Skynyrd, των Marshall Tucker Band, των Charlie Daniels Band, των Wet Willie, αλλά και των πιο σκληρών White Witch.

Τα ιδρυτικά μέλη των Eric Quincy Tate είναι οι Tommy Carlisle και Donnie McCormick, ο Tommy και ο Donnie συναντήθηκαν το 1963 όταν εντάχθηκαν στο συγκρότημα Kings. Οι Tommy και Donnie μαζί με δύο άλλα μέλη των Kings υπηρέτησαν για δύο χρόνια στο Ναυτικό στο αεροπλανοφόρο USS Essex#9, κάνοντας περιοδείες σε Αγγλία, Νορβηγία, Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία και Μάλτα. Με την ολοκλήρωση της θητείας τους στο Αμερικανικό Ναυτικό το 1968, ο Tommy και ο Donnie επέστρεψαν στο Texas και διαμόρφωσαν το συγκρότημα Eric Quincy Tate. Το όνομα Eric Quincy Tate σύμφωνα με τον Donnie προέρχεται από τρεις διαφορετικές πηγές: "Eric" (Eric Burdon), "Quincy" (Quincy, Massassuttes, πόλη καταγωγής τους) και "Tate” από το επώνυμο ενός Ναύτη στο πλοίο όπου υπηρετήσαν.
Οι EQT έκαναν μεγάλη εντύπωση στον παραγωγό Tony Joe White, αυτός έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να πάρουν ένα καλό δισκογραφικό συμβόλαιο με την Capricorn Records. Τα demos καταγράφηκαν και πέφτουν στα αυτιά του θρυλικού παραγωγού Jerry Wexler της Atlantic Records. Στα τέλη του 1969 οι EQT υπέγραψαν συμβόλαιο με τον Phil Walden (Allman Brothers Band) και θα γράψουν τον πρώτο τους album για την Cotillion Records (θυγατρική της Atlantic Records) με παραγωγούς Tony Joe White, Jerry Wexler και Tom Dowd. Το 1970 κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "Eric Quincy Tate", στις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι EQT πραγματοποιούν συναυλίες με τους Allman Brothers Band, Ted Nugent, BB King, Johnny Winter, Wet Willie, Dr. John, Lynyrd Skynyrd, REO Speedwagon και Yes. Ο πρώτος τους δίσκος ηχογραφήθηκε με την εξής σύνθεση Tommy Carlisle (guitar), Donnie McCormick (drums, vocals), David Cantonwine (bass) και Joe Rogers (keyboards). Το 1972 το δεύτερο album "Drinking Man's Friend" κυκλοφόρησε στην ετικέτα Capricorn Records με παραγωγό τον Paul Hornsby (Marshall Tucker Band, Charlie Daniels Band).

Οι Eric Quincy Tate έκαναν την τρίτη ομώνυμη κυκλοφορία τους το 1975 στην GRC Records σε παραγωγή Limbo Sonny και EQT. Η Α’ πλευρά του LP ήταν studio και η Β’ πλευρά ηχογραφήθηκε ζωντανά, αυτή η ζωντανή πλευρά ήταν η φυσική τους κατάσταση, αυθόρμητο και γεμάτο ενέργεια καυτό Southern Rock. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που ήταν στην GRC Records, ο Tommy Carlisle είχε πάρει μια άδεια από το συγκρότημα και ο Wayne "Bear" Sauls ανέλαβε ως κιθαρίστας. Το 1977 κυκλοφόρησε το live album "Can't Keep A Good Band Down" με τον Sonny Limbo στην παραγωγή σε συνεργασία με τον Lowery Bill, αυτό το LP βγήκε μόνο σε 1000-1500 κόπιες και πουλήθηκε μόνο μέσα από το ίδιο το συγκρότημα, φυσικά αυτές τις μέρες για να βρεθεί σε βινύλιο είναι ακατόρθωτο έως αδύνατο. Ο Tommy εγκατέλειψε το συγκρότημα το 1977 και πήγε για περιοδεία το 1978 με τους Back Bandits Alley.
Το 1989 έκαναν μια reunion συναυλία για τα 20 χρόνια σαν σχήμα στην Atlanta και έβγαλαν το δισκο “Rock & Roll Transfusion” για αυτόν το σκοπό. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2006, οι EQT επανενώθηκαν για την 37η επέτειο τους, οι ηχογραφήσεις για το νέο CD ​​“Thirty Seven” είναι το αποτέλεσμα αυτής της παράστασης. Μέσα από το επίσημο site του σχήματος θα βρείτε όλα τα album τους καθώς και συλλογές, live και DVD.

 

Να ένα εντελώς άγνωστο σχήμα, που όμως παίζει αρκετά καλό ποιοτικό Southern Rock. Οι Heartsfield είναι η απόδειξη στον κανόνα, ότι δεν χρειάζεται να γίνεις γνωστός για να βγάλεις καλά τραγούδια, αρκεί να το κανείς γιατί το αγαπάς. Αν βρείτε κάτι από αυτό το σπουδαίο Νότιο σχήμα που λέγετε Heartsfield, πάρτε το αμέσως και σίγουρα θα περάσετε όμορφα ακούγοντας τους.

Οι Heartsfield είναι ένα Southern Rock συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1970 στο Midlothian and South Side (Roseland) του Chicago, από τους κιθαρίστες J.C. Hartsfield και Perry Jordan. Στο πρώτο album του συγκροτήματος εκτός από τους J.C. Hartsfield, Perry Jordan και οι Phil Lucafo (κιθάρα), Art Baldacci (drums), Greg "Ziggy" Biela (bass) και Freddie Dobbs (κιθάρα). Οι Heartsfield έχουν περιοδεύσει σε όλη την Αμερική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Θα επανέλθουν το 1999, έχουν κυκλοφορήσει 11 δίσκους, με το τελευταίο τους να κυκλοφορεί το 2010. Οι Heartsfield έχουν περιοδεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλες τις δεκαετίες από το 1970 μέχρι και σήμερα, τους έχουν δει live σχεδόν 10 εκατομμύρια οπαδοί στις 4.500 σχεδόν ζωντανές εμφανίσεις που έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια σε κολέγια και πανεπιστήμια, festival, clubs, bars, στάδια και σε δρόμους ή όπου τους ζητηθεί. Έχοντας κυκλοφορήσει 11 δίσκους έχουν πουλήσει εκατομμύρια δίσκους και συνεχίζουν να ευχαριστήσουν το κοινό τους με την μουσική τους που έχει τα θεμέλια της στο Νότιο Rock.
Έχοντας υπογράψει στην αρχή με την Mercury Records και αργότερα με την Columbia Records, οι Heartsfield έχουν δημιουργήσει πολλά αγαπημένα τραγούδια για το FM ραδιόφωνο και για το Billboard. Ανάμεσα τους είναι τα αξέχαστα τραγούδια “Music Eyes”, “Shine On”, “The Only Time I’m Sober Is When You’re Gone”, “I’m Comin’ Home” και “Racin’ The Sun”. Οι Southern Country Rockers Heartsfield προέκυψαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 στις αλκυονίδες ημέρες του εν λόγω μουσικού είδους. Ωστόσο, παρά τις σημαντικές κυκλοφορίες τους και τις περιοδείες τους σε αρένες με τους Doobie Brothers, Eric Clapton και Fleetwood Mac, ποτέ δεν βίωσαν την επιτυχία όπως οι Eagles ή οι Byrds, ή οι Pure Prairie League. Η πιο αναγνωρίσιμη μελωδία του συγκροτήματος από εκείνη την παλιά καλή εποχή ήταν το τραγούδι “Music Eyes", το οποίο χτύπησε το nο.95 στα charts του Billboard το 1974. Οι Heartsfield έμειναν γνωστοί για τις ωραίες φωνητικές αρμονίες τους και τον στακάτο ήχο των οργάνων τους, που χαρακτηρίζεται από την pedal steel κιθάρα, το banjo, κλπ. Ήταν επίσης γνωστοί για τις εξαντλητικές τους περιοδείες, οι οποίες κρατούσαν για 300 περίπου παραστάσεις το χρόνο σε όλη τη δεκαετία του '70, καθώς και τα μεγαλειώδη jams επί σκηνής. Οι Heartsfield διαλύθηκαν αρχικά το 1981 μετά από μια δεκαετία που ήταν μαζί, ο συν-ιδρυτής Perry Jordan αναδιοργάνωσε το συγκρότημα το 1999 με νέα μέλη και την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου τον Απρίλιο του 2001. Δυστυχώς, ο Perry Jordan πέθανε το 2011, ενώ ο J.C. Hartsfield το 2014.

 

Οι Stillwater κυκλοφορήσαν μόνο δύο δίσκους στην δεκαετία του ’70. Παίζουν όμως ένα βρώμικο Southern Rock με ωραίες κιθάρες και βραχνά φωνητικά, οι μελωδίες αυτού του σχήματος είναι μοναδικές. Τα κιθαριστικά solos πέφτουν ασταμάτητα το ένα μετά το άλλο. Οι δίσκοι τους περιέχουν κομμάτια που σκοτώνουν και οι κιθάρες κόβουν την ανάσα. Το τραγούδι τους “Mind Bender” από τον πρώτο τους δίσκο μπήκε στα Top.100 singles το 1978.

Υπάρχουν από 1973 και ήταν μαζί έως το 1982, κατάγονται από την περιοχή Warner Robins, της Georgia, κυκλοφόρησαν τους δίσκους τους μέσω της Capricorn Records, τα “Stillwater” το 1977 (το οποίο περιλαμβάνει το single "Mind Bender") και το “I Reserve The Right” το 1979. Άνοιξαν τις συναυλίες των Atlanta Rhythm Section και των Charlie Daniels Band. Η σύνθεση τους ήταν ο Michael Causey (κιθάρα), ο Rob Roy Walker (κιθάρα), ο Bobby Golden (κιθάρα, τραγούδι), ο Allison Scarborough (bass, τραγούδι), ο Bob Spearman (keyboards), και οι Jimmy Hall και Sebie Lacey (drums), ο Jimmy Hall δεν ήταν ο γνωστός τραγουδιστής των Wet Willie.

Υπάρχει και ένα σπάνιο συλλογικό live album με τον τίτλο “Hotels, Motels Αnd Road Shows” του 1978 όπου οι Stillwater εμφανίζονται με δύο τραγούδια τα "Out On A Limb" και "Mind Bender" και αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ live δίσκο, αυτά τα δύο τραγούδια είναι κειμήλιο για όσους το έχουν. Σε αυτό το μοναδικό live δίσκο που κυκλοφόρησε από την Capricorn Records περιέχει και τα εξής συγκροτήματα… Sea Level, Dixie Dregs, Masrhall Tucker Band, Grinderswitch, Wet Willie, Bonnie Bramlett, Elvin Bishop, Richard Betts, Gregg Allman και Allman Brothers Band μόνο σε σπάνιες live εκτελέσεις.
Το συγκρότημα διαλύθηκε λίγο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους “I Reserve The Right” (ρίξτε μια ματιά στο εξώφυλλο δεν είναι προκλητικό για την εποχή του, ένας γυμνός άντρας να τρέχει στη μέση ενός δρόμου;). Επίσης το κλείσιμο της εταιρείας τους Capricorn Records ήταν ένας ακόμα λόγος να διαλυθούν μιας και δεν είχαν δισκογραφική στέγη.

Οι Stillwater επανήλθαν όμως το 1998 με νέο drumer τον David Heck και κυκλοφόρησαν τον δίσκο “Running Free”, ενώ το 2004 έθεσαν άλλη μια κυκλοφορία στη αγορά το “Recycled” αλλά χωρίς ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία.

 

Οι Mose Jones είναι ένα Νότιο συγκρότημα που ανακάλυψε ο παραγωγός Al Kooper (Lynyrd Skynyrd). Όταν ο παραγωγός/ performer Al Kooper επισκέπτεται την Atlanta για το πρώτο Pop Festival, ήδη η Νότια Rock σκηνή ήταν σε έκρηξη και ο Kooper είχε παρατηρήσει την πληθώρα των νέων μουσικών ταλέντων. Με την υποστήριξη της MCA Records, ίδρυσε την Sounds Of The South ετικέτα και καλεί τέσσερις νέους καλλιτέχνες μεταξύ και τον οποίον ήταν και οι Mose Jones, επίσης δισκογραφικό συμβόλαιο στην νέα αυτή εταιρεία πήραν και οι Lynyrd Skynyrd. Ο Al Kooper έλεγε πάντα πως οι Skynyrd ήταν οι Rolling Stones και οι Mose Jones οι Beatles του Southern Rock, αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα άποψη.

Οι Mose Jones που δημιουργήθηκαν το 1972 στην Atlanta της Georgia από έμπειρους μουσικούς, κυκλοφόρησαν μόνο τρία album, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετό για αυτούς, για να εισέλθουν στη Νότια ιστορία του Rock, ευτυχώς που έλαχε να γράψω εγώ γι’ αυτό το αδικημένο σχήμα (όπως και για τα άλλα που υπάρχουν εδώ, σε τούτο το άρθρο). Τα δύο πρώτα εκδόθηκαν από την Sounds Of The South εταιρία, που δημιουργήθηκε από τον Al Kooper, για εμάς τους Νότιους Rockers ήταν αρκετό που ήταν στην ίδια ετικέτα με τους Βασιλιάδες Lynyrd Skynyrd. Οι Mose Jones είχαν πολλή μουσική ιστορία είναι ένα από τα Νότια σχήματα που στη δεκαετία του '70, είχε ανοίξει τις συναυλίες σε σχεδόν όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες στην εποχή τους, συμπεριλαμβανομένων των… Lynyrd Skynyrd, Frank Zappa, Little Feat, Boz Scaggs, Doobie Brothers, Atlanta Rhythm Section, Dixie Dregs, Sea Level, Santana, Wet Willie, Rory Gallagher, Molly Hatchet, Stillwater, Marshall Tucker Band, Iggy Pop, Charlie Daniels Band, Hydra και ο κατάλογος συνεχίζεται...

Το πρώτο τους album “Get Right” κυκλοφόρησε το 1973 σε παραγωγή Al Kooper, και είναι ένας αρκετά υπέροχος δίσκος, ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του South, γιατί βγηκε όταν το Southern Rock άρχισε να γίνεται το είδος της μουσικής που γνωρίζουμε και αγαπάμε τόσο πολύ. Δυστυχώς, όμως ποτέ δεν έκαναν την μεγάλη επιτυχία. Το δεύτερο album βγήκε και αυτό από την Sounds Of The South, με τον τίτλο “Mose Knows” το 1974 πάλι σε παραγωγή Al Kooper. Στα δυο πρώτα albums η σύνθεση του συγκροτήματος ήταν οι Bryan Cole (τραγούδι, drums), Randy Lewis (τραγούδι, bass), Jimmy O'Neill (τραγούδι, κιθάρες) και Steve McRay (keys). Μετά από αυτούς τους δύο δίσκους το συγκρότημα διαλύθηκε στις αρχές του 1976, ο Jimmy O’Neil έφυγε και πήγε στο σχήμα του Vassar Clements, ενώ ο Steve McRay στο Αγγλικό Rock σχήμα των If. Στα τέλη του 1977 ο Steve, ο Randy και ο Bryan προσπάθησαν να ξανά φορμάρουν τους Mose Jones σαν trio αυτή τη φόρα. Αλλά δεν κατέληξε κάπου αυτή η συνεργασία ο Bryan έφυγε με την προσθήκη του Chris Seymour (στη θέση του Bryan) και του κιθαρίστα Marvin Taylor ηχογράφησαν στο Nashville το τρίτο και τελευταίο τους δίσκο “Blackbird” στην RCA το 1978 σε παραγωγή Buddie Buie, ενώ το 1979 ηχογράφησαν με την ίδια σύνθεση το ακυκλοφόρητο μέχρι στιγμής “Champagne Jam”. Το 1983 το σχήμα Out A Hand εμφανίστηκε σε ένα live, ήταν οι Steve McRay, Randy Lewis, Bryan Cole και Marvin Taylor, μετά από αυτό ήρθε η οριστική ρήξη στο σχήμα και έκτοτε δεν είχαμε κανένα νέο από αυτό το σπουδαίο αλλά άτυχο σχήμα. Αλλά και ούτε πρόκειται ν’ άκουσε ποτέ ξανά κάτι γι’ αυτούς, αφού τα ¾ του σχήματος έχουν πεθάνει… οι Bryan Cole, Jimmy O'Neill και Randy Lewis.

 

Οι Amazing Rhythm Aces είναι από εκείνα τα σχήματα που δεν έγιναν ποτέ ιδιαιτέρως γνωστά, όχι γιατί δεν είχαν ταλέντο αλλά… Παίζουν ένα κράμα Country με Southern ήχους κάπως πιο soft από τα υπόλοιπα σχήματα του Νότου.

Είναι περισσότερο γνωστοί στην δεκαετία του ’70 από το hit τους "Third Rate Romance". Έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 18 δίσκους στα 30 έτη που υπάρχουν συμπεριλαμβανομένου και μιας 15 έτους παύσης. Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σαν συγκτότημα στο Knoxville του Tennessee, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 αρχές του ’70 με άλλο όνομα το Fatback, όπου αποτελούνταν από τα ιδρυτικά μέλη Jeff Davis και Butch McDade. Άφησαν όμως το Knoxville για τα πράσινα λιβάδια του Memphis του Tennessee στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα και συγκεκριμένα το 1972. Πρώτα με τους Jeff Davis (bass) και Butch McDade (drums), μετά προσελήφθησαν οι Russell Smith (τραγούδι, κιθάρα, Billy Earhart ΙΙΙ (keys), Barry Burton (κιθάρα) και ο James Hooker (πιάνο) για να αναπτύξουν μια υγιή ανάμειξη από Country Rock, αλλά και Soul.
Το “Stacked Deck” που είναι το ντεμπούτο τους, κυκλοφόρησε το 1975 και κατέληξε με δύο crossover Rock και Country hits τα "Third Rate Romance" και "Amazing Grace (Used to Be Her Favorite Song)” που χτύπησαν το top.10. Το 1976 το single "The End Is Not In Sight (The Cowboy Tune)” από το album “Too Stuffed To Jump”, κέρδισε ένα Grammy για την Country φωνητική απόδοση του συγκροτήματος. Ενώ το τραγούδι "Third Rate Romance" έφτασε στο nο.1 στα Καναδικά pop/ rock charts. Ο Burton άφησε τη σχήμα μετά την κυκλοφορία του “Toucan To Do It” του 1977 και αντικαταστάθηκε από τον Duncan Cameron. Το 1978 οι Amazing Rhythm Aces κυκλοφόρησαν το “Burning Down Ballroom” την επόμενη χρονιά ακλούθησε ένα ομότιτλο LP, και τα δύο έλαβαν καλές κριτικές και πούλησαν αρκετά καλά. Κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους τον “How the Hell Do You Spell Rhythm” και τον “Full House – Aces High” πριν από την διάλυση τους το 1982. Ο Smith έγινε ένας επιτυχημένος τραγουδοποιός, ο Earhart εντάχθηκε στο σχήμα του Hank Williams, Jr. και ο Cameron εντάχθηκε στους Sawyer Brown ένα σχήμα με σημαντική επιτυχία στα charts στα 80’s με έναν ήχο παρόμοιο με αυτόν των Amazing Aces Rhythm. Ο Hooker εντάχθηκε στην Nanci Griffith το 1987, ενώ τώρα είναι ο ηγέτης του συγκροτήματος Blue Moon Orchestra, ενώ έβγαλε σε κυκλοφορία και ένα solo album. Ο Butch McDade πέθανε μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο στις 29 Νοεμβρίου 1998. Ο Burton Barry έγινε ένας επιτυχημένος παραγωγός και ένας θρυλικός session κιθαρίστας, έχει κυκλοφορήσει ένα solo instrumental Country album, ο Barry πέθανε στις 10 Μαρτίου 2008 από τις επιπλοκές του μυελοδυσπλαστικού συνδρόμου (μια σπάνια μορφή καρκίνου του αίματος).
Οι Amazing Rhythm Aces ξανά δημιουργήθηκαν το 1994 και αποτελούνται από τους Smith, Davis, McDade, Hooker, Earhart και τον νέο κιθαρίστα Danny Parks, με αυτή τη σύνθεση κυκλοφόρησαν τα “Ride Again Vol.1” και “Out Of The Blue” το 1997. Άρχισαν να συνθέτουν νέα τραγούδια για τον επόμενο δισκο “Chock Full Of Country Goodness”, ο θάνατος όμως από καρκίνο του McDade επιβράδυνε την κυκλοφορία αυτή, τελικά εμφανίστηκαν ξανά στα μέσα του 1998 με τον Michael Organ (drums) ως προσωρινό αντικατάσταση. Το 2001 κυκλοφόρησε το album “Between You & Us”, ενώ εκείνες τις χρονιές έβγαλαν και κάποια live albums, τίποτα παραπάνω όμως. Ο Jeff Davis τους άφησε το 2003, λίγο μετά την κυκλοφορία του "Nothin’ But The Blues”. Από το 2007 και μετά στο line-up των Amazing Rhythm Aces περιλαμβάνονται τα αρχικά μέλη Russell Smith και Billy Earhart, μαζί με τον Kelvin Holly στην κιθάρα, τον Mark Horn στα drums και τον Lorne Rall στο bass.

 

Οι Mason Proffit ήταν ένα Country/ Southern Rock συγκρότημα από το Chicago του Illinois, που κυκλοφόρησαν πέντε δίσκους μεταξύ 1969 και 1972.
Τα αδέλφια Terry και John Michael Talbot έπαιξαν μαζί σε διάφορα τοπικά σχήματα γύρω από την πόλη της Indiana και αργότερα του Chicago. Όταν διαλύθηκαν οι Sound Unlimited το 1969 οι αδελφοί Talbot σχημάτισαν τους Mason Proffit με έμφαση στην folk, στην Country και στο Southern Rock. Από το πρώτο τους album “Wanted! Mason Proffit” που κυκλοφόρησε το 1970 είχαν μια περιφερειακή επιτυχία, αλλά ο δεύτερος δίσκος “Movin’ Toward Happiness" τους βοήθησε να έχουν μια επιτυχία στο Billboard #200. Το 1972 το συγκρότημα υπέγραψε με την Warner Bros Records και συνέχισε τις περιοδείες του, εκτελώντας πάνω από 300 συναυλίες κάθε χρόνο, μερικές από αυτές ήταν το άνοιγμα για τις ζωντανές εμφανίσεις σχημάτων όπως οι Doobie Brothers, Steely Dan, John Denver και Mac Davis. Το Country Rock Bluegrass ύφος τους ήταν πρωτοποριακό ακόμη και για την εποχή τους, οι ζωντανές εμφανίσεις τους ήταν σε υψηλή ενέργεια. Ενώ δεν έχαναν την ευκαιρία να τζαμάρουν επί σκηνής με σημαντικούς Country Rockers όπως οι Scruggs Review, John Hartford και τους Nitty Gritty Band Dirt, ο Earl Scruggs είπε για τον John Michael Talbot "ο καλύτερος παίκτης banjo που έχω ακούσει ποτέ μου".

Το 1973 η Warner Bros κυκλοφόρησε εκ νέου τα δύο πρώτα album τους ως μια συλλογή που ονομάζεται “Come And Gone”, ενώ το 1972 είχαν κυκλοφορήσει δύο ακόμα δίσκους τους “Rockfish Crossing” και “Bareback Rider”. Όταν οι Mason Proffit διαλύθηκαν οι αδελφοί Talbot έφυγαν από το συγκρότημα και σχημάτισαν τους Talton Brothers και άρχισαν να κυκλοφορούν δίσκους ως ντουέτο με σύγχρονη χριστιανική Rock μουσική. Η Warner Bros Records κυκλοφόρησε το “The Talbot Brothers” το 1974, το πρώτο από τα τέσσερα album τους ως ντουέτο, τα υπόλοιπα τρία τα κυκλοφόρησε η Sparrow Records. Η Sparrow Records κυκλοφόρησε τελικά εκ νέου το πρώτο album “The Talbot Brothers”, χωρίς όμως το κομμάτι "Moline Trucking".

Όλα αυτά τα χρόνια οι αδελφοί Talbot με την σύγχρονη χριστιανική Rock μουσική τους έχουν κερδίσει βραβεία Grammy και πολλές υποψηφιότητες βραβεία Dove. Οι Talbot Brothers άνοιξαν πολλές φορές την περιοδεία των Eagles στις ΗΠΑ στα 70’s.

 

Οι Potliquor είχαν την αρχή της καριέρας τους από το 1969 στο Baton Rouge της Louisianna και έπαιξαν μια ενδιαφέρουσα μίξη από Country, Blues και Southern Rock. Κυκλοφόρησαν τρία εξαιρετικά albums μεταξύ των ετών 1970 και 1972 και ένα το 1979 πριν τελικά διαλύσουν. Παρόλα αυτά ποτέ, οι godfathers του πρωίμου Southern Rock δεν πήραν ποτέ την αναγνώριση που τους άξιζε.
Οι Potliquer σχηματίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 από τον George Ratzlaff (πλήκτρα, κιθάρα, τραγούδι), Les Wallace (κιθάρα, τραγούδι), Guy Schaeffer (bass, τραγούδι) και Jerry Amoroso (drums, τραγούδι) και αμέσως μετά υπέγραψαν μια συμφωνία με την μικρή ετικέτα την Janus Records. Το ντεμπούτο album τους “First Taste” είναι σε παραγωγή από τον manager του συγκροτήματος, Jim Brown και βγήκε το 1970.

Η δεύτερη δισκογραφική προσπάθεια των Poltiquor, ήταν το “Levee Blues” που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1971 και θεωρείται ως το καλύτερο τους album από πολλούς. Το τρίτο τους LP “Lousiana Rock And Roll” ακολούθησε το 1973, όπου εκεί θυμίζουν λίγο από Molly Hatchet στο boogie ήχο, θυμίζουν όμως και Atlanta Rhythm Section σε άλλα σημεία, έθεσαν ένα καλό μουσικό επίπεδο που τους άξιζε ως συγκρότημα.
Το 1974 το συγκρότημα έκανε ένα διάλειμμα μέχρι που τα αρχικά μέλη Guy Schaeffer και Jerry Amoroso άφησαν το group, την θέση τους κάλυψαν οι Steve Sather και Mike McQuaig. Το 1979 κυκλοφόρησαν ένα ακόμα δίσκο τον “Potliquor” μέσω της Capitol Records, όμως διαλύθηκαν πολύ σύντομα μετά από αυτό τον τέταρτο δίισκο τους. Το LP “Potliquor” ήταν βουτηγμένο στο Gospel Southern Rock και στόχευαν περισσότερο στο ύφος των Allman Brothers Band. Μαζί με την αλλαγή στο line-up, το συγκρότημα βρήκε ένα νέο δισκογραφικό σπίτι στην Capitol Records, η οποία παρουσίασε μεγαλύτερες δυνατότητες για επαγγελματική εξέλιξη από την προηγούμενη μικρότερη εταιρεία την Janus Records. Η αλλαγή αυτή προκάλεσε μαζική αντίσταση οι οπαδοί χωρίστηκαν, το συγκρότημα περιόδευσε για ένα έτος πριν καταρρεύσει εντελώς και διαλυθεί τελικά, οριστικά και αμετάκλητα.

 

Ένα σχετικά άγνωστο Νότιο Rock συγκρότημα, οι Nantucket αν και είχαν τις βάσεις να γίνουν γνωστοί έμειναν τελικά underground σχήμα. Οι δίσκοι τους είναι αρκετά δυναμικοί αλλά συνάμα και κεφάτοι, ποιοτικοί και μελωδικοί, χωρίς να είναι αυστηρά τυπικοί Southern Rock στον ήχο τους, αφού έχουν διάφορα μουσικά περάσματα. Η πιο εξευγενισμένη άποψη του αφιερώματος που παρουσιάζουμε είναι οι Nantucket των αδελφών Uzzell, ο ήχος του συγκροτήματος είναι συγχρόνως ποιοτικός μέσα στο οποίο η μελωδία και ο δυναμισμός είναι πολύ δίκαια μοιρασμένος. Οι Nantucket μολονότι είχαν τις προδιαγραφές για να γίνουν γνωστοί, έμειναν παν-άγνωστοι, αν και άλλα πολύ γνωστότερα συγκροτήματα έχουν ομολογουμένως πιο underground βάση. Όχι ότι παίζουν μουσική που πηγαίνει στα top, άλλα έχουν κομμάτια που θα ζήλευαν πολλά φτασμένα σχήματα, τόσο από πλευράς σύνθεσης, όσο και από ενορχήστρωση.

Οι Nantucket είναι ένα Southern Rock συγκρότημα που σχηματίστηκε στο Jacksonville (όπως και τόσα άλλα South σχήματα) της North Carolina το 1969. Αρχικά ήταν γνωστοί ως Stax Of Gold και αργότερα ως Nantucket Sleighride (από το τραγούδι των Mountain), τα έξι μέλη του group Tommy Redd (κιθάρα), Larry Uzzell (τραγούδι, bass), Mike Uzzell (τραγούδι, piano), Eddie Blair (keys), Kenny Soule (drums) και Mark Downing (κιθάρα), έγιναν αρχικά συγκρότημα διασκευών. Τελικά αυτό δεν κράτησε πολύ και έγιναν κανονικό group, οι Nantucket έγιναν ένα ισχυρό και ανυποχώρητο συγκρότημα με αίσθηση, συγκεντρώνοντας πολλούς θαυμαστές σε όλες τις Νοτιοανατολικές Πολιτείες των ΗΠΑ, πολύ πριν καν από την πρώτη κυκλοφορία τους.
Υπέγραψαν με την Epic Records το 1977 και κυκλοφόρησαν το ομότιτλο album τους, το επόμενο έτος το οποίο χαρακτηρίστηκε από το hit single "Heartbreaker", ακολούθησε μια εκτεταμένη περιοδεία και άνοιξαν τα live των KISS, Styx, Boston, Mother’s Finest, Journey και Doobie Brothers. Το πρώτο ντεμπούτο τους ήταν αρκετά καλός δίσκος, πούλησε περίπου 200.000 αντίτυπα και επίσης μπήκε στα charts του Billboard. Το 1979 κυκλοφορεί το δεύτερο τους album με τίτλο “Your Face Your Mine?” το οποίο τα πήγε καλύτερα σε πωλήσεις με τον υψηλότερο σε ποιότητα δίσκο που έβγαλαν. Ο Pee Wee Watson (bass) αντικατέστησε τον Mike Uzzell για το τρίτο album, ενώ Mike Uzzell ανέλαβε την πλήρη διαχείριση του συγκροτήματος ως manager με τις ελπίδες να φέρει την αναμενόμενη επιτυχία. Ως φόρο τιμής στους AC/DC και τον τραγουδιστή τους Bon Scott, (ο οποίος πέθανε το 1980), στον δίσκο τους “Long Way To The Top” οι Nantucked περιλαμβάνουν μια διασκευή στο τραγούδι “It’s A Long Way To The Top, η κίνηση αυτή έφερε το συγκρότημα να είναι support στους AC/DC στην “Back On Black” περιοδεία για ολόκληρο το καλοκαίρι του 1980.
Ακόμα και μετά από αυτή την όποια-κάποια επιτυχία, δυστυχώς η Epic Records σύντομα διώχνει το συγκρότημα από το rooster της, ο Kenny Soule και ο Pee Wee Watson φεύγουν από το σχήμα το1981, στη συνέχεια ενώθηκαν με τον κιθαρίστα Michael Gardner για να σχηματίσουν το Rock trio των PKM. Είχαν αντικατασταθεί από τους Richard Gates και David "Thumbs" Johnson για τον τέταρτο δίσκο των Nantucked το 1983 το “No Direction Home”, δυστυχώς όμως τα δύο τελευταία studio album του συγκροτήματος ένα του 1983 και ένα του 1985 το “V”, ήταν κάπως απογοητευτικά τελικά διαλύθηκαν στα τέλη των 80’s. Ένα best που βγήκε το 1986 δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα το καινούργιο στην ιστορία τους.
Τα αρχικά μέλη επανενώθηκαν το 1991 και κατέγραψαν ένα ζωντανό δίσκο που κυκλοφόρησε το 1993 με τον τίτλο “Still Live After All These Years”, που περιελάμβανε κάποια παλιότερα αλλά και νεώτερα live τραγούδια καθώς και νέο υλικό. Παίζουν κατά καιρούς σε νυχτερινά κέντρα σε όλη την North Carolina, ενώ συνεχίζουν να υπάρχουν τόσο οι Nantucket όσο και οι PKM, ενώ το "The Unreleased DC Tapes" που κυκλοφόρησε το 2006 περιέχει οκτώ νέα τραγούδια των Nantucket, καθώς και ακυκλοφόρητο υλικό. Για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση από τους οπαδούς τους, οι Nantucket κυκλοφόρησαν το 2010 το album “Original Archives”.

 

 

 

 

Tweet