ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ SOUTHERN ROCK
JOE HENRY - "Reverie" 2011
- Λεπτομέρειες
- Savvas Sinodinos - 19 Ιανουάριος 2012
REVERIE- ΤΟΥ JOE HENRY
Το ενδιαφέρον μουσικό ταξίδι του Joe Henry ενώνεται με το τελευταίο του άλμπουμ Reverie.
Το ενδιαφέρον μουσικό ταξίδι του Joe Henry ενώνεται με το τελευταίο του άλμπουμ Reverie.
Αυτά τα 14 αυθεντικά τραγούδια περιστρέφονται γύρω από την έννοια του στοχασμού.
Το Reverie είναι το 12ο άλμπουμ του Henry. Η οικογένειά του και ο ίδιος, μετακόμισαν από την πόλη Charlotte της Ατλάντα όταν ήταν 7. Έζησε στην Ν. Υ., στο Detroit και στο Λ. Α. Η μουσική του τεχνογνωσία, του χάρισε ένα Grammy και παραγωγές δίσκων καλλιτεχνών όπως οι Allen Toussaint, Carolina Chocolate Drops, Ramblin’ Jack Elliot και Mose Allison μεταξύ άλλων.
Το Reverie ξεκινά με το “Heaven’s Escape”. Το τραγούδι αυτό δείχνει την λυρική ακρίβεια και τις πολύ καλά φτιαγμένες συνθέσεις του Henry. Η μουσική του ποτέ δεν ξεφεύγει από τα μουσικά μονοπάτια των Ray Charles, Bob Dylan και του Tom Waits. Είναι παραμυθάς. Το γεμάτο ψυχή “Odetta” αποπνέει μια ελπιδοφόρα ηχητική ηρεμία.
Το “After The War” έχει μία κινηματογραφική ποιότητα. Το “Sticks & Stones” διατηρεί ένα κλίμα συνειρμικού λόγου από τζαζ μπαρ. Το “Grand Street” είναι ένα από τα κεντρικά κομμάτια του άλμπουμ. Μια θλίψη αντηχεί στην ωραία του μελωδία…μια εκπληκτική ιστορία. “My camera doesn’t lie to me/ I see dark tears behind its eye/ It looks back on my future/ Already in the sweet by and by” τραγουδά ο Henry στο “Dark Tears”.
Ο πλούσιος ήχος στο “Strung”, ενισχύει το γεμάτο μετάνοια αφηγηματικό ύφος. Το “Tomorrow Is October” , σκιαγραφεί έντονα την μουσική οπτική του Henry, ενώ το “Piano Furnace” δείχνει τις εκπληκτικές του στιχουργικές ικανότητες. Στο ακουστικό μπλουζ “Deathbed Versions” ο Henry ξεκινά: “How do you like your blue-eyed boy?” η αίσθηση του προβληματισμού γίνεται αντιληπτή από την αρχή.
Η μπαλάντα “Room At Arles”, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ωδή στον Vic Chesnutt.
Το Reverie ξεκινά με το “Heaven’s Escape”. Το τραγούδι αυτό δείχνει την λυρική ακρίβεια και τις πολύ καλά φτιαγμένες συνθέσεις του Henry. Η μουσική του ποτέ δεν ξεφεύγει από τα μουσικά μονοπάτια των Ray Charles, Bob Dylan και του Tom Waits. Είναι παραμυθάς. Το γεμάτο ψυχή “Odetta” αποπνέει μια ελπιδοφόρα ηχητική ηρεμία.
Το “After The War” έχει μία κινηματογραφική ποιότητα. Το “Sticks & Stones” διατηρεί ένα κλίμα συνειρμικού λόγου από τζαζ μπαρ. Το “Grand Street” είναι ένα από τα κεντρικά κομμάτια του άλμπουμ. Μια θλίψη αντηχεί στην ωραία του μελωδία…μια εκπληκτική ιστορία. “My camera doesn’t lie to me/ I see dark tears behind its eye/ It looks back on my future/ Already in the sweet by and by” τραγουδά ο Henry στο “Dark Tears”.
Ο πλούσιος ήχος στο “Strung”, ενισχύει το γεμάτο μετάνοια αφηγηματικό ύφος. Το “Tomorrow Is October” , σκιαγραφεί έντονα την μουσική οπτική του Henry, ενώ το “Piano Furnace” δείχνει τις εκπληκτικές του στιχουργικές ικανότητες. Στο ακουστικό μπλουζ “Deathbed Versions” ο Henry ξεκινά: “How do you like your blue-eyed boy?” η αίσθηση του προβληματισμού γίνεται αντιληπτή από την αρχή.
Η μπαλάντα “Room At Arles”, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ωδή στον Vic Chesnutt.
Το “The World And All I Know”, το τελευταίο κομμάτι, κλείνει το άλμπουμ με μια ήρεμη αίσθηση. Ίσως τα λόγια του ίδιου του Henry για το άλμπουμ να συνοψίζουν αυτόν το δίσκο:
“ … Ο χρόνος είναι ένα μεγάλο ποτάμι που μας θυμίζει ότι επιπλέουμε, καθώς κινείται μας σηκώνει και μας βυθίζει, και γδερνόμαστε και παλεύοντας να ξεθάψουμε τα πόδια μας από το βαλτώδες έδαφος.
“ … Ο χρόνος είναι ένα μεγάλο ποτάμι που μας θυμίζει ότι επιπλέουμε, καθώς κινείται μας σηκώνει και μας βυθίζει, και γδερνόμαστε και παλεύοντας να ξεθάψουμε τα πόδια μας από το βαλτώδες έδαφος.
Είναι η πηγή της ηθικής και της χαράς, όλων των επιθυμιών και της λύπης. Το τίμημα της αποφασιστικότητάς μας και το μέτρο της παράδοσης μας.
Το πεφταστέρι που ακολουθούν οι τσιγγάνοι… και δεν έχω πεισθεί ότι κανένα από τα τραγούδια που υπάρχουν δεν γνωρίζει την κατεύθυνσή του.
Γνέφω τότε – στον χρόνο, αλλά και σε όλη την αγάπη, την ελπίδα, την απόγνωση και την αποκάλυψη που στέκονται γυμνές στον καιρό.
Γνέφω τότε – στον χρόνο, αλλά και σε όλη την αγάπη, την ελπίδα, την απόγνωση και την αποκάλυψη που στέκονται γυμνές στον καιρό.
Ο χρόνος περνάει, ναι, αλλά μας σηκώνει στους φαρδιούς ώμους του στο πέρασμά του. Αν είμαστε πρόθυμοι να ανεβούμε, μας προσφέρει μια συγκλονιστική θέα…”
Kείμενο:rockel
Tracklist:
Heaven’s Escape
Odetta
After The War
Sticks & Stones
Grand Street
Dark Tears
Strung
Tomorrow Is October
Piano Furnace
Deathbed Version
Room At Arles
Eyes Out For You
Unspeakable
The World And All I Know
Odetta
After The War
Sticks & Stones
Grand Street
Dark Tears
Strung
Tomorrow Is October
Piano Furnace
Deathbed Version
Room At Arles
Eyes Out For You
Unspeakable
The World And All I Know
