HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Από ότι βλέπω αυτή τη χρονιά θα έχουμε νέες κυκλοφορίες από πολλές κλασσικές και cult μπάντες. Πριν λίγο καιρό είχα κάνει παρουσίαση στο νέο δίσκο τον Thor και τώρα έχω τη χαρά να κάνω παρουσίαση στο καινούργιο των The Rods! Ο ξάδερφος του συγχωρεμένου του Dio, ο David Feinstein επιστρέφει φέτος με την μπάντα του με ένα ακόμα πολύ δυνατό δίσκο. Μέχρι στιγμής κανένας δίσκος από όσα project έχει κάνει, δεν με έχει απογοητεύσει. Το ίδιο ισχύει και για την κυρίως μπάντα του, τους The Rods. Με σχεδόν 40 χρόνια πορεία το τρίδημο φωτιά Feinstein,Bordonaro,Canedy έχει κυκλοφορήσει δίσκους καθαρό ατσάλι και συνεχίζουν ακάθεκτοι με μία μόνο στάση από το 1987-2010. Όλοι οι δίσκοι τους είναι φτιαγμένοι με αγνό metal, κολλητικά riffs, πιασάρικα refrains και εννοείτε πωρωτικά solos κιθάρας. Αυτή η συνταγή τηρείται ευλαβικά και εδώ. Από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία νότα ο δίσκος είναι cult! Μπορεί οι πρώτες νότες του δίσκου να δημιουργούν μία ήσυχη εισαγωγή, αλλά μετά έρχεται ο όλεθρος. Το κλίμα του δίσκου φέρνει στο νου δεκαετία 80 αλλά με μοντέρνα και πιο καθαρή παραγωγή, τα μέρη της κιθάρας του David για άλλη μια φορά ζωγραφίζουν, η φωνή του σε πολύ καλά επίπεδα, το rhythm section σφικτό και με μάγκικο παίξιμο και τα πλήκτρα συμπληρώνουν άψογα, δίνοντας μία κλασσική hard rock 70s πινελιά.Τα 11 κομμάτια του δίσκου ακούγονται αβίαστα και σου φτιάχνουν την διάθεση κατευθείαν. Ξεκούραστος δίσκος που προσωπικά με έφτιαξε για τα καλά και τον άκουσα αρκετές φορές γουστάροντας πιο πολύ κάθε φορά. Ο δίσκος ξεχειλίζει μαγκιά, πόρωση και κλασσικό ατσάλι!!! Για τους λάτρεις του κλασσικού μετάλλου προτείνεται ανεπιφύλακτα, για τους οπαδούς του Feinstein επιβάλλεται!

Line Up :

David "Rock" Feinstein - κιθάρα/φωνητικά
Carl Canedy - ντράμς
Garry Bordonaro - μπάσο

Tracklist :

1. Brotherhood of Metal
2. Everybody's Rockin'
3. Smoke on the Horizon
4. Louder than Loud
5. Tyrant King
6. Party All Night
7. Tonight We Ride
8. 1982
9. Hell on Earth
10. The Devil Made Me Do It
11. Evil in Me

Η ελληνική metal σκηνή έχει κυκλοφορήσει πραγματικά διαμάντια, από τις αρχές της, από την δεκαετία του 80 μέχρι σήμερα. Άλλα έγιναν γνωστά ακόμα και έξω από τα σύνορα της χώρας ενώ άλλα έμειναν θαμένα για να ανακαλυφτούν από τους μύστες του ελληνικού ατσαλιού. Συνεχώς το ελληνικό metal με εκπλήσσει, γιατί ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια ανακαλύπτω κομμάτια του παρελθόντος που βγαίνουν στην φόρα, τα οποία αποτελούσαν άγιο δισκοπότηρο για εμένα και κάποια άλλα που πραγματικά αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη τους. Εννοείτε ότι υπάρχουν και καινούργιες κυκλοφορίες από παλαιές και νέες μπάντες που πραγματικά είναι άξιες θαυμασμού, απλά αρκετές φορές με ελκύουν περισσότερο παλαιότερες και πιο δυσεύρετες ηχογραφήσεις. Λοιπόν μία από τις μπάντες που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση και μέχρι τώρα ακούω ακόμα τον πρώτο δίσκο τους και αισθάνομαι ακόμα το ίδιο με τότε, είναι οι Selefice. Ο ορισμός της επιβλητικότητας και της ατμόσφαιρας, από το εξώφυλλο μέχρι τις πρώτες νότες του, το “Where is the heaven?” είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες του ελληνικού metal. Δυστυχώς το 1994 το συγκρότημα σταμάτησε, ενώ στις συναυλίες τους τότε έπαιζαν ένα νέο κομμάτι το “Damned” δυστυχώς ποτέ δεν είδαμε δεύτερο δίσκο. Μέχρι τώρα… 23 χρόνια αργότερα η επανένωση τους έσκασε σαν βόμβα και 2 χρόνια μετά έχω τη χαρά να κάνω παρουσίαση της νέας τους κυκλοφορίας. Το όνομα της “I Met a God” και είναι ένα EP με 4 τραγούδια, από τα οποία τα τρία πρώτα είναι καινούργια και το τελευταίο είναι το “Damned” που μετά από 25 χρόνια κυκλοφορεί και επίσημα επανεκτελεσμένο. Δεν υπάρχουν και πολλά να πω ή να γράψω για το EP αυτό. Από το τρομερό “Mora”, το πρώτο κομμάτι, μέχρι το τελευταίο το “Damned”, δεν υπάρχουν περιθώρια για σκέψεις ή αμφισβητήσεις. Οι Selefice επέστρεψαν επαναφέροντας ευχάριστες μνήμες στους παλαιούς και δείχνοντας στους νέους γιατί ήταν και είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά συγκροτήματα στο χώρο. Η ατμόσφαιρα τους πάντα σκοτεινή και επιβλητική, ένα τέλειο soundtrack για τις ιστορίες του H.P. Lovecraft, τα φωνητικά βγάζουν το συναίσθημα της απόγνωσης , του θυμού και της αγωνίας που χρειάζεται για να δέσουν άψογα με τον υπέροχο τόνο από τις κιθάρες , τις υπέροχες μελωδίες τους και riffs τα οποία ολοκληρώνουν με το πιο ιδανικό τρόπο το μπάσο και τύμπανα. Tο καταιγιστικό “Mora” το διαδέχεται το φοβερό “Kol Haneshama”(σημαίνει στα εβραϊκά “αφήστε ότι έχει αναπνοή”) με την φοβερή εισαγωγή εδαφίου από τη Βίβλο, το το τρομερό “Ι Met a God” με την ελληνική φράση στην αρχή που θύμισε Aherusia (σαν ξεκίνημα) και τέλος το ιδανικότερο τελείωμα το θρυλικό “Damned” που περίμενε 25 ολόκληρα χρόνια να μπεί σε επίσημη κυκλοφορία .Οι Selefice επέστρεψαν δυναμικά ηχογραφώντας ένα EP που τιμάει το όνομα τους, ξαναθυμίζοντας στους παλαιούς τους λόγους που τους γουστάραμε και στους νέους συστήνονται με τον καλύτερο τρόπο, παρακινώντας τους να ακούσουν και το παλαιότερο υλικό τους(πριν 4 χρόνια είχε κυκλοφορήσει και το πρώτο demo τους στην συλλογή “Long Live the Past: The Demo Collection” από τη Floga Records, μαζί με demos από άλλα θρυλικά συγκροτήματα.)
. Αν ανέμενα μία φορά να ακούσω κάτι νέο από εκείνους τώρα προσμένω δέκα φορές για τον επόμενο ολοκληρωμένο δίσκο τους. Ακούστε και αφεθείτε άφοβα!!!!

Line Up :

Μίλτος Τζαλαγιάννης - κιθάρα/φωνητικά
Πέτρος Μιχόπουλος - κιθάρα
Μάνος Μιχαηλίδης - μπάσο
Βαγγέλης Βαφίας - τύμπανα

Tracklist :

1. Mora
2. Kol Haneshama
3. I Met a God
4. Damned

Πριν αρχίσω την παρουσίαση του δίσκου αυτού θα ήθελα να ξεκαθαρίσω μερικά θέματα. Όσο αφορά τα θρησκευτικά μου πιστεύω είμαι χριστιανός. Είμαι πιστός όχι θρησκόληπτος. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω σε αυτό, όποιος θέλει να κάνουμε ένα υγιή διάλογο πάνω σε αυτό, κανένα πρόβλημα, το email μου είναι γνωστό στο περιοδικό καθώς και το facebook μου. Όσο αφορά τις μουσικές μου προτιμήσεις κυμαίνονται από το κλασσικό rock μέχρι το black metal. Είμαι λάτρης του ακραίου ήχου και θεωρώ ότι αυτός κράτησε τη φλόγα του metal αναμμένη την δύσκολη, για το χώρο, δεκαετία του 90. Γενικότερα δεν είμαι υπέρ της κατηγοριοποίησης του metal.Τις κατηγορίες τις βάζω μόνο για να καταλάβει κάποιος πάνω κάτω τι ύφος μουσικής παίζει το κάθε συγκρότημα. Όμως η μουσική είναι μέσο και σαν μέσο είναι ουδέτερο από οποιαδήποτε πεποίθηση. Οι στίχοι δίνουν στα κομμάτια την κατεύθυνση που θέλει ο καλλιτέχνης. Οπότε εγώ προσωπικά δεν θα έκανα οποιαδήποτε παρουσίαση σε κάτι που είναι βλάσφημο ή προσβάλει τα ιερά και τα πιστεύω τα δικά μου ή του οποιοδήποτε. Πριν λοιπόν κρίνουμε κάτι θα πρέπει πρώτα να το έχουμε μελετήσει. Οι περίπτωση των Πολωνών Batushka (σημαίνει "πατέρας") είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες. Κάποιος με την πρώτη ματιά θα μπορούσε να πει ότι είναι βλάσφημοι. Όμως αν τους μελετήσεις θα δεις ότι είναι πιο πολύ κοντά στο unblackened black metal (χριστιανικό black metal).Το ύφος τους για την ακρίβεια θεωρείται ritual black metal, δηλαδή υπάρχουν διάφορες επιρροές και στοιχεία από τελετουργίες στην μουσική τους. Το 2015 είχαν κυκλοφορήσει το “Leitoyrgia”, έναν πραγματικά κορυφαίο δίσκο ο οποίος προκάλεσε μεγάλο ντόρο και πήρε πολύ καλές κριτικές. Οι συναυλίες τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακές και επιβλητικές όπως και η μουσική τους. Το ύφος τους είναι black metal, με εκκλησιαστικές ψαλμωδίες και στίχους στα αρχαία σλάβικα. Τα riffs και οι μελωδίες σου καρφώνονταν στο μυαλό αμέσως. Το 2018 τα πράγματα όμως περιπλέχτηκαν για το συγκρότημα. Η κόντρα μεταξύ του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη και του τραγουδιστή είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν διάφορα σκηνικά με αποκορύφωμα να έχουμε φέτος δύο κυκλοφορίες Batushka αλλά με διαφορετική σύνθεση και ύφος η μία από την άλλη. Κάτι παρόμοιο με τους Queensryche.Οι μεν του τραγουδιστή υπέγραψαν με την Metal Blade και κυκλοφορούν τον Ιούλιο δίσκο, έχοντας ανεβάσει ένα videoclip το οποίο δείχνει μεγάλη αλλαγή στον ήχο τους σε σχέση με το “Leitoyrgia” και του κιθαρίστα οι οποίοι ανέβασαν την ίδια εποχή ένα κομμάτι που ήταν στο ίδιο ύφος με τον προαναφερθέντα δίσκο. Η παρούσα παρουσίαση αφορά τους Batushka του κιθαρίστα, οι οποίοι έχουν την υποστήριξη των περισσοτέρων οπαδών. Προσωπικά και εμένα μου άρεσαν περισσότερο.To “Panihida”(σημαίνει "νεκρώσιμη ακολουθία") είναι η συνέχεια του “Leitoyrgia” και ηχητικά και ουσιαστικά. Το “Pecn’1” (σημαίνει "τραγούδι 1") μας είχε προετοιμάσει και ξεσηκώσει για τα καλά. Ο Χριστόφορος για άλλη μία φορά μεγαλούργησε! Ο άνθρωπος είναι μουσική ιδιοφυία!Ανέλαβε τα πάντα μόνος του και σήκωσε το βάρος με επιτυχία!Οι συνθέσεις του για άλλη μία φορά εντυπωσιάζουν! Σκοτεινά και βαριά μεταλλικά riffs, κλασσικά και όμορφα black metal φωνητικά, ανατριχιαστικοί ψαλμοί, τελετουργικοί εκκλησιαστικοί ήχοι και όλα τα στοιχεία που έκαναν το “Leitoyrgia” να ξεχωρίζει, βρίσκονται εδώ. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη όπως και στο προηγούμενο και γενικότερα ο ήχος όπως χρειάζεται για να δώσει στης συνθέσεις την ατμόσφαιρα που χρειάζεται,σκοτεινή και μακάβρια. Οι στίχοι αφορούν τον θάνατο σε αυτό το έργο και ο δίσκος χωρίζεται σε οκτώ και κεφάλαια-κομμάτια. Το εξώφυλλο του album μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις όπως και του προηγούμενου. Τις ίδιες αντιδράσεις προκαλούν και τα videoclips όπως και τα live τους. Όμως αν κάποιος το ψάξει καλύτερα το θέμα θα δει ότι το συγκρότημα αντιδρά στις κινήσεις τις εκκλησίας και των ιερέων, καθώς και της θρησκοληψίας και του φαρισαϊσμού που επικρατεί στο χώρο της. Όταν λέω εκκλησία εννοώ τους ανθρώπους που ασχολούνται με τo έργο του Κυρίου και την διάδοση του λόγου Του, όχι τον ίδιο τον Κύριο, οι οποίοι μην ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι σαν όλους μας και έχουν και αυτοί πάθη και αδυναμίες και δυστυχώς πολλοί από αυτούς διαστρεβλώνουν το λόγο Του προς όφελος τους, για τους δικούς τους λόγους. To album με το που κυκλοφόρησε, το ανέβασαν για δωρεάν streaming ολόκληρο, το ίδιο το συγκρότημα. Άξιος διάδοχος του “Leitoyrgia” και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς, με τους Batushka να συνεχίζουν να κρατούν το επίπεδο πολύ ψηλά. Ακούστε και αφεθείτε στην μυσταγωγία των Batushka!

Tracklist :

1. Песнь 1
2. Песнь 2
3. Песнь 3
4. Песнь 4
5. Песнь 5
6. Песнь 6
7. Песнь 7
8. Песнь 8

Line Up:

Krzysztof "Христофор" Drabikowski - τα πάντα

Οι Sabaton είναι μακράν από τα πιο hot ονόματα στο χώρο του heavy metal. Ακόμα και άνθρωποι που ελάχιστη σχέση μπορεί να έχουν με την μουσική αυτή, το πιο πιθανό είναι να έχουν ακούσει κάποια κομμάτια τους. Είναι κάτι σαν τους Scorpions για τη rock μουσική, όπου ακόμα και αυτός που ακούει τελείως διαφορετική μουσική, το πιθανότερο είναι να έχει μία best of συλλογή τους. Οι Sabaton είναι ιδιαίτερα αγαπητοί σε πολλές χώρες όπως και στη δικιά μας. Έχουν κλείσει 20 χρόνια από το ξεκίνημα τους και η ανοδική τους πορεία συνεχίζεται. Κάθε δίσκος τους αποτελεί θέμα συζητήσεως κάθε φορά και εννοείτε πάντα κινείται στα υψηλά standards που μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όσοι έχουν ακούσει έστω και ένα δίσκο τους, ξέρουν τι θα ακούσουν κάθε φορά. Εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Πεντακάθαρη παραγωγή ήχου, πομπώδης συνθέσεις, κιθάρες που ζωγραφίζουν, επική ατμόσφαιρα, φοβερά φωνητικά, refrains και riffs που δεν τα ξεχνάς με τίποτα, ντραμς και τύμπανα σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και στιχοί βασισμένοι σε πολεμική ιστορία. Αυτά πάνω κάτω ισχύουν σε κάθε κυκλοφορία τους, αυτά ισχύουν και σε αυτό το single που είναι μία αυτόνομη κυκλοφορία, άσχετη με τον νέο δίσκο τους.Το single αυτό χρηματοδοτήθηκε και υποστηρίχθηκε από τις ομάδες των Wargaming.net και World of Warships, όπως και το υπέροχο videoclip του.Οι στίχοι αφορούν το θρυλικό πολεμικό πλοίο Bismarck.Οι οπαδοί της μπάντας ακούστε και προετοιμαστείτε για το νέο δίσκο, οι υπόλοιποι ακούστε και αποφασίστε αν θα αφεθείτε στο επικό μουσικό ταξίδι των Sabaton.Άλλο ένα μάθημα ιστορίας με epic power metal υπόκρουση ξεκινά!!!

Tracklist :

1.Bismarck

Line Up :

Pär Sundström - μπάσο
Joakim Brodén - φωνητικά,πλήκτρα
Chris Rörland - κιθάρες
Hannes Van Dahl - ντράμς
Tommy Johansson - κιθάρες

Μία κυκλοφορία των Accept είναι ευχάριστο γεγονός ακόμα και εάν πρόκειται για single. Το “Life’s Bitch” είναι μία ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, όχι μόνο μουσικά αλλά και χρονικά. Λίγο πριν την κυκλοφορία της είχε σκάσει η είδηση βόμβα ότι το ένα κομμάτι του πυρήνα των Accept, ένα κομμάτι της μεταλλικής καρδιάς τους, αποχώρησε από το συγκρότημα και ο αντικαταστάτης του θα είναι Martin Motnik. Ο Peter Baltes μπασίστας και μερικές φορές τραγουδιστής της μπάντας, είναι πλέον παρελθόν. Η αποχώρηση έγινε σε φιλικό κλίμα και για προσωπικού λόγους. Πλέον ο Wolf Hoffman είναι το μόνο παραμένων ιδρυτικό μέλος. Σε κάθε αλλαγή ιδρυτικών ή χρόνιων μελών, υπάρχει πάντα η ανησυχία των υπολοίπων για την εύρεση κατάλληλου αντικαταστάτη και η ανησυχία του κατά πόσο θα είναι αποδεκτός από τους οπαδούς. Μουσικές αλλαγές μπορεί να υπάρξουν, αλλά σε αυτό δεν οφείλετε εξολοκλήρου το νέο μέλος. Στην περίπτωση των Accept δεν αναμένεται να υπάρξουν αλλαγές στην μουσική, γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της γραφόταν και θα συνεχίζει να γράφεται από τον Hoffman. Όμως τον να μην βλέπεις την κλασσική μορφή του Baltes στο συγκρότημα και ιδιαίτερα στα live, θα είναι κάπως για τους οπαδούς. Αλλά ουδείς αναντικατάστατος και η ζωή προχωράει. Προσωπικά εύχομαι τα καλύτερα στον Peter και ανυπομονώ να ακούσω την νέα κυκλοφορία των Accept με την νέα σύνθεση, γιατί αυτό το single μου αύξησε περισσότερο την ανυπομονησία.

Το “Life’s Bitch” είναι ένα κομμάτι που μου θύμισε λίγο “Rich And Famous” φάση, αλλά και τα κομμάτια των πρώτων δίσκων τους όσο αφορά το ύφος του. Αρκετά έντονα στοιχεία AC/DC, που υπήρξαν μία από τις βασικές επιρροές τους ,στις αρχές ειδικά και γενικότερα το τραγούδι, ηχητικά, μου θύμισε εποχή “Objection Overruled”. Θα μπορούσε να είναι άνετα κομμάτι αυτού του δίσκου. Ο Hoffman για άλλη μία φορά δείχνει το μεγαλείο του, με τα καταπληκτικά μέρη της κιθάρας του και ειδικά το πανέμορφο σόλο. Σίγουρα οι κιθάρες του και τα κλασσικά φωνητικά του Mark Tornillio είναι για άλλη μία φορά το ατού της μπάντας. Όχι ότι οι υπόλοιποι πάνε πίσω, όλοι κάνουν καταπληκτικά τη δουλειά τους, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο καλό το αποτέλεσμα, απλά σε κάθε συγκρότημα και κομμάτι κάποιοι ξεχωρίζουν περισσότερο.

Σαν ένα γενικό χαρακτηρισμό, το τραγούδι θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ένα κλασσικό πιασάρικο τραγούδι με πιο κλασσική hard rock διάθεση, αλλά πάντοτε υπό την χαρακτηριστική ηχητική στάμπα των Accept.

Line Up :

Wolf Hoffmann - κιθάρα
Mark Tornillo - φωνητικά
Christopher Williams - ντράμς
Uwe Lulis - κιθάρα
Martin Motnik - μπάσο

Tracklist :

1. Life's Bitch

2. Restless and Wild (Live at Wacken 2017)

Thor ο πασίγνωστος θεός της Σκανδιναβικής μυθολογίας, που τον έχουμε δει πάμπολλες φορές στην rock και metal μουσική. Υπάρχουν αρκετές γνωστές και λιγότερο γνωστές metal μπάντες που ονομάζονται Thor , αλλά προσωπικά για εμένα αυτή που ξεχωρίζει περισσότερο είναι αυτή της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ φυσιογνωμίας που λέγεται Jon-Mikl Thor!!!Δεν μιλάμε για έναν απλό frontman αλλά για μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες στο χώρο. Ο τύπος είναι CULT. Έγινε περισσότερο γνωστός λόγω της εντυπωσιακής εμφάνισης του και οι Thor λόγω των σκηνικών στις συναυλίες τους αλλά και των φωτογραφιών τους, με τον Τhor και την Pantera να τραβούν περισσότερο το ενδιαφέρον. Βέβαια για τους γνώστες ο John έχει μια μακρά πορεία στην rock και metal σκηνή, από τις αρχές της δεκαετίας του 70 μέχρι και σήμερα. Είχε μία στάση το 1987 μέχρι το 1997 αλλά από τότε συνεχίζει απτόητος. Λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε με την καινούργια του κυκλοφορία, για την οποία για τους γνώστες δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από μία φράση. Ένας κλασσικός και απολαυστικός δίσκος Thor!Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Για όσους δεν γνωρίζουν θα πρέπει να πούμε λίγα λόγια παραπάνω, αν και το καλύτερο είναι να το ακούσουν ώστε να καταλάβουν καλύτερα αυτό το θρυλικό συγκρότημα και αυτήν την θρυλική φυσιογνωμία που λέγεται Jon-Mikl Thor. Κλασσικό και αγνό 80s metal με ορισμένα epic στοιχεία. Κάπως έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον ήχο του δίσκου. Όσοι αρέσκεστε στον ήχο αυτό και σε NWOBHM και παλαιούς Manowar των πρώτων δίσκων προχωρήστε άφοβα. Όσοι ακούτε παλαιές heavy metal μπάντες των τελών δεκαετίας 70s και αρχές των 80s, που πολλές από αυτές δεν είχαν κυκλοφορήσει παραπάνω από μερικά demos και ίσως κανένα 7’’, τότε θα σας αρέσει αρκετά και θα σας θυμίσει αυτές τις εποχές. Εγώ προσωπικά σαν λάτρης του συγκεκριμένου ήχου τον άκουσα ευχάριστα τον δίσκο και γούσταρα τρελά σε κάποιες φάσεις. Μάλιστα μου άρεσε τόσο πολύ η όλη φάση που άρχισα να ακούω πάλι παλαιότερες κυκλοφορίες των Thor. O John πέρα από την εικόνα του και τον όλο ντόρο που είχε γίνει γύρο από αυτή, έχει και πολύ καλή φωνή που ταιριάζει άψογα με τα κομμάτια. Η μουσική είναι όπως είπα και παραπάνω, κλασσικό 80s heavy απλά ,λιτά και απέριττα. Ούτε περίπλοκες συνθέσεις, ούτε βαθιά νοήματα, ούτε αφορμές για περεταίρω σκέψεις. Ακούς, απολαμβάνεις, ταξιδεύεις σε μία άλλη εποχή. Σαν να μπαίνεις στο χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας. Κλασσικά riff, όμορφα σόλο, ωραίο rhythm section, refrain και κουπλέ που μένουν και στίχοι που σου φέρνουν επικές ταινίες των 80s. Για εμένα προσωπικά ο δίσκος θα ήταν ένα τέλειο συνοδευτικό σε b-movies epic ταινίες, επικά comix και Golden Axe σε sega mega drive emulator στον υπολογιστή! Οι λάτρεις του Thor πρέπει να τον ακούσουν, για τους λάτρεις του underground metal των 80s προτείνεται και για όλους τους άλλους αξίζει να του ρίξετε έστω και μία πρόχειρη ακρόαση.

Line Up ;

John-Mikl Thor - φωνητικά
Ted Jedlicki - μπάσο
Tom Croxton - ντράμς
Matt McNallie - κιθάρες
John Leibel - κιθάρες

Tracklist :

1. Beginning of the End
2. Warp 5000
3. Return of the Thunderhawk
4. Victory
5. As the Dragon Flies
6. It's our Right
7. Beyond the Wall
8. Destroyinator
9. Hammer of Justice
10. Wotan
11. The End

ZAKK WYLDEEEE!!!!!!Εδώ δεν μιλάμε για ένα απλό κιθαρίστα, αλλά για ένα ζωντανό θρύλο της μουσικής! Από τον ήχο του, τις συνθέσεις του, την πορεία του, τις συναυλίες του , μέχρι την παρουσία του και την κιθάρα του, ο τύπος είναι ο ορισμός του Rock Idol!!! Είχα την τιμή να τον δώ από κοντά το 2005, όταν ήταν support στους Black Sabbath και ο τύπος ήταν εντυπωσιακός!Δεν είναι τυχαίο το ότι όχι μόνο επιλέχθηκε σαν αντικαταστάτης του Jake E. Lee στην μπάντα του Ozzy , αλλά είναι και από τους ελάχιστους που στιγμάτισε τον ήχο του. Οι δε pinch-harmonics στο παίξιμο του αποτελούν ένα από τα σήματα κατατεθέν στα κομμάτια του όπως και γενικότερα το παίξιμο του είναι από τα πιο χαρακτηριστικά. Σίγουρα είναι από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες στο χώρο του metal. Εδώ έχουμε τον πρώτο του δίσκο με τους Black Label Society αλλά σε remastered και remixed έκδοση, με διάφορα πειράγματα από τους ίδιους, για πιο ενισχυμένο ήχο. Όσοι έχετε ακούσει την πρότυπη μορφή του δίσκου, ξέρετε τι παίζει και είναι ευκαιρία να τον ξανακούσετε στην νέα του μορφή. Για όσους δεν γνωρίζεται είναι ευκαιρία να μπείτε στον κόσμο των Black Label Society ξεκινώντας από το εκρηκτικό ντεμπούτο τους! 14 metal κομμάτια με έντονα southern στοιχεία που όντως σε ταξιδεύουν σε υπέροχα μέρη του Νότου των Η.Π.Α. , σε κλασσικά στέκια όπου το alcohol τρέχει άφθονο και από τα ηχεία παίζει southern μουσική σε όλες τις εκδοχές τις! Εδώ βέβαια έχουμε να κάνουμε με μία από τις σκληρότερες εκδοχές, με την κιθάρα Zakk να σαρώνει τα πάντα και να είναι ο οδηγός του ήχου των συνθέσεων και οι οι υπόλοιποι να ακολουθούν κατά πόδας. Τα ντράμς και το μπάσο του δίνουν την απαραίτητη στήριξη ,τα φωνητικά του δένουν μία χαρά με τα κομμάτια και ο Zakk έχει όλο το χώρο να οργιάσει με την κιθάρα του! Από τα riff, τα σόλο μέχρι τα ακουστικά περάσματα, ο άνθρωπος μαγεύει! Υπάρχουν και μερικές χαλαρές στιγμές στο δίσκο, αλλά επί το πλείστον πρόκειται γι α ένα δίσκο με πολύ δυναμικά κομμάτια που προσφέρονται για κοπάνημα. Στα έξτρα της επανέκδοσης είναι δύο ακουστικές εκδόσεις κομματιών του δίσκου που είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Αναμένουμε και άλλες επανεκδόσεις των δίσκων των Black Label Society ,από ότι ακούγεται και εμείς περιμένουμε με ανυπομονησία να τις ακούσουμε και να ξαναγουστάρουμε με τα κομμάτια τους!!!

Line Up :

Zakk Wylde – φωνητικά, κιθάρα , μπάσο, πιάνο
Phil Ondich – ντράμς

Tracklist :

1.Bored to Tears
2.The Rose Petalled Garden
3.Hey You
4.Born to Lose
5.Peddlers of Death
6.Mother Mary
7.Beneath the Tree
8.Low Down
9.T.A.Z.
10.Lost My Better Half
11.Black Pearl
12.World of Trouble
13.Spoke In The Wheel
14.The Beginning... at Last
15.Black Pearl (Unplugged) [Bonus Track]
16.Spoke In The Wheel (Unplugged) [Bonus Track]

Αν μου έλεγαν πριν 5 χρόνια για νέα κυκλοφορία των Rainbow, τότε σίγουρα θα μετρούσα μέχρι και τα δευτερόλεπτα μέχρι να πέσει στα χέρια μου. Είμαι φανατικός οπαδός του Ritchie Blackmore και λάτρης της μουσικής του, σε όλες της φάσης της πορείας του. Όμως αναλογιζόμενος των συνθηκών της κυκλοφορίας αυτής, δεν έχω παρά κανένα άλλο αίσθημα από αυτό της ευχάριστης έκπληξης και της χαράς που ακούω κάτι νέο από τους Rainbow. Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Όσοι έχετε ακούσει τους Rainbow της Ronnie Romero εποχής και της τελευταίας τους επαναφοράς και έχετε ακούσει τα προηγούμενα singles που κυκλοφόρησαν, δεν θα σας κάνει εντύπωση αυτό που θα ακούσετε. Όσοι έχετε στο νου σας να ακούσετε τον ήχο των παλαιών κλασσικών Rainbow από την εποχή του Dio έως του Turner ή κάτι αντίστοιχο του “Stranger in Us All” με τον White στα φωνητικά, απλά προσπεράστε γιατί δεν θα σας πολυαρέσει η όλη φάση και πιθανόν θα απογοητευτείτε. Οι Rainbow πλέον είναι μια πιο rock εκδοχή των Blackmore’s Night. Το συγκεκριμένο single δεν είναι παρά μια σκληρή εκτέλεση του “Fire At Midnight” των Blackmore’s Night με τον Romero στα φωνητικά. Η εκτέλεση αυτή είναι πολύ καλή, η φωνή του Romero δίνει πάντα έναν άλλο τόνο και είναι πάντα ευχάριστο να ακούς τον Blackmore να ζωγραφίζει με την Stratocaster του. Ο θείος Ritchie μπορεί να άλλαξε τον ήχο του τα τελευταία 22 χρόνια, αλλά όταν πιάνει την Fender του είναι πάντα καλοδεχούμενο.

Line Up :

Ritchie Blackmore – κιθάρα
Ronnie Romero – φωνητικά
Jens Johansson – πλήκτρα
Bob Nouveau – μπάσο
David Keith – ντράμς

Tracklist :

1. The Storm

Ο νέος δίσκος των Whitesnake είναι γεγονός πλέον. Ύστερα από κάποιες καθυστερήσεις ,για διαφόρους λόγους, τελικά ήρθε η στιγμή να τον ακούσουμε και μάλιστα στην deluxe εκδοχή του με επιπλέον κομμάτια (για την ακρίβεια δύο νέα και εναλλακτικές εκδοχές κάποιων άλλων του δίσκου). Λοιπόν όπως έχω πει και στο παρελθόν από συγκροτήματα με τέτοια ιστορία δεν έχω απαίτηση να ακούσω κάτι το διαφορετικό ή κάτι που θα με εκπλήξει. Αυτό το έχουν κάνει στον υπερθετικό βαθμό στον παρελθόν και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Η μουσική κληρονομιά των Whitesnake και του David Coverdale είναι τεράστια! Οπότε ούτως ή άλλως το συγκρότημα δεν έχει ανάγκη για οποιοδήποτε λόγο να αποδείξει σε κανέναν τίποτα παρά μόνο στα ίδια τα μέλη του, ότι μπορούν να γράφουν ακόμα καλά κομμάτια και να κυκλοφορούν αξιοπρεπείς δίσκους. Τα κατάφεραν? Για μένα προσωπικά και με το παραπάνω. Με το που άκουσα το πρώτο τραγούδι απλά χαμογέλασα. Τελικά ο David και η παρέα του κρατούν ακόμα καλά. Κλασσικό hard rock με τα όλα του! Θέλεις κιθάρες, άφθονες και εξαιρετικές. Από τα riffs μέχρι τα σόλο δεν τις χορταίνεις. Drums και μπάσο σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που εκτελεί στο έπακρο με τον καλύτερο τρόπο. Τα πλήκτρα συμπληρώνουν εκεί που πρέπει αυτό το υπέροχο μουσικό μίγμα.Στα φωνητικά ο Coverdale αποδεικνύει ότι ο χρόνος μπορεί να πάψει να αποτελεί εμπόδιο στην απόδοση. Η φωνάρα του Coverdale ,με αυτήν την υπέροχη χροιά, δίνει στα κομμάτια αυτό που χρειάζονται. Το συγκρότημα φαίνεται ότι γούσταρε την δημιουργία του δίσκου αυτού και αυτό το ευχάριστο κλίμα περνάει και στα τραγούδια του. Έχουμε ένα κλασσικό hard rock δίσκο με τραγούδια που ακούγονται πολύ ευχάριστα. Θέλεις τραγούδια που θα σε παρασύρουν στο ρυθμό τους, τα έχει, παραπονιάρες και power μπαλάντες έχει. Ότι χρειάζεσαι από έναν δίσκο του είδους θα το βρεις με τον καλύτερο τρόπο. Απλά πάτα το play και άκου δίχως σκέψεις και προβληματισμούς και αφέσου στην ενέργεια των Whitesnake!!!

Οι Dendrites είναι ένα σχετικά νέο συγκρότημα από το Βόλο. Αυτό είναι το δεύτερο album τους και θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το συγκρότημα για την εμπιστοσύνη και την τιμή, να μου στείλει το δίσκο αυτόν για προακρόαση. Λοιπόν η ακρόαση αυτού του δίσκου ήταν μία απόλαυση. Δέκα υπέροχα τραγούδια τα οποία ακούγονται πολύ άνετα, χωρίς να κουράζουν και ο δίσκος δεν κάνει καθόλου κοιλιά. Κοινώς δεν υπάρχουν fillers εδώ. Η θέση των δύο μπαλαντών είναι πραγματικά στρατηγική, γιατί είναι μια πολύ ωραία ανάπαυλα ανάμεσα στα κομμάτια οδοστρωτήρες που σε παίρνουν από την αρχή από τα μούτρα και δεν σου αφήνουν περιθώρια για τίποτα άλλο από να τα ακούσεις και να γουστάρεις!Βαριά riffs με πολλές δόσεις stoner, με αρκετό fuzz ήχο στις ρυθμικές κιθάρες,southern hard rock/metal χροιά στα περισσότερα τραγούδια,αρκετά τραγούδια έχουν στοιχεία από μοντέρνο metal ήχο ειδικά σε refrain και μελωδίες, τα lead μέρη της κιθάρας πραγματικά ζωγραφίζουν και ταξιδεύουν με μία πλειάδα υφών, από southern μέχρι blues και από hard rock μέχρι μελωδικό metal. Δεν υπάρχουν εδώ ταμπέλες και κατηγορίες μουσικής, παρά μόνο μία πολύ όμορφη ένωση διαφόρων επιρροών.Εμένα πολλά τραγούδια μου θύμισαν παλαιούς Black Sabbath 70s εποχής, proto metal μπάντες ,αλλά και κάποια σημεία μου έφεραν στο νου νεότερα stoner συγκροτήματα με λίγες δόσεις ψυχεδέλειας. Πάντως ο ήχος γενικότερα μου θύμισε αμερικάνικα συγκροτήματα. Εν κατακλείδι το “Grow” είναι ένας πολύ καλός δίσκος που αξίζει να του ρίξετε μια μάτια. Μόνο κερδισμένοι θα βγείτε!Μπράβο στα παιδιά και τους εύχομαι αντίστοιχη και ακόμα καλύτερη συνέχεια!

Σύνθεση:

Φωνή /Κιθάρα – Θανάσης Τιμπλαλέξης
Κιθάρα – Γιώργος Αλεξίου
Μπάσο – Αλέκος Παπαθανασίου
Τύμπανα – Δημήτρης Αμβράζης

Wild Card & Creative Member – Γιάννης Βαλιάκος

Τραγούδια:

1. Get the Fuck
2. Bullet Dodger
3. Throwing Rocks
4. Dreamhouse Pt.1
5. Dreamhouse Pt.2
6. Leave Me Behind
7. One Hell of a Ride
8. River
9. Snake Oil Merchant
10. I’m Gonna Fly