Η ιστορία περιληπτικά έχει ως εξής:
Εν αρχή (1985) ην οι Sanctuary. Μετά από δυο δίσκους-διαμάντια και κάτω από το βάρος της grunge μόδας των 90's διαλύθηκαν το 1992. Από τις στάχτες τους ξεπήδησαν οι Nevermore. Μετά από 20 χρόνια και επτά studio albums οι διαφωνίες των βασικών συνθετών του σχήματος, Jeff Loomis και Warrel Dane οδήγησαν τον πρώτο σε αποχώρηση και τον δεύτερο να βάλει το συγκρότημα στην κατάψυξη. Το Μάιο του 2010 ο Warrel Dane ανακοινώνει την επανασύνδεση των Sanctuary και τον Οκτώβρη του 2014 κυκλοφορεί το 'The Year the Sun Died'. End of the story.
Η στενή σχέση Sanctuary-Nevermore, υπό το πρίσμα της κυκλοφορίας του 'The Year the Sun Died', γεννά στο μυαλό μας ερωτήματα και μας προκαλεί σε συγκρίσεις.
Έχουν οι τωρινοί Sanctuary σχέση με τους παλιούς;
Είναι περισσότερο Sanctuary ή Nevermore το 'The Year the Sun Died';
Θα έπρεπε ο Warrel Dane να συνεχίσει τους Nevermore αντί ν' αναστήσει τους Sanctuary;
Κανένα συγκρότημα δεν είναι ίδιο 18 χρόνια μετά (πόσο μάλλον αν για 18 χρόνια δεν υπάρχει ως συγκρότημα). Τί κοινό έχουν για παράδειγμα οι Metallica ή οι Maiden του '96 με αυτούς του σήμερα; Κάθε καλλιτέχνης εξελίσεται αλλά και υφίσταται τη φθορά του χρόνου. Συνεπώς σύγκριση μεταξύ των Sanctuary τότε και τώρα δεν μπορεί να γίνει. Θα ήταν σωστότερο να γίνει η σύγκριση με τους Nevermore; Πάλι όχι, γιατί ναι μεν Dane και Sheppard έπαιζαν στους Nevermore, εκεί όμως υπήρχε ο Jeff Loomis να παίζει κιθάρα και να γράφει τη μουσική.
Στο δεύτερο ερώτημα, κάποια τραγούδια ή τμήματα τραγουδιών θυμίζουν Sanctuary και κάποια Nevermore. Ίσως η ζυγαριά να κλείνει προς τους δεύτερους γιατί μετά από 18 χρόνια η φωνή του Dane δεν πιάνει τις 'τσιρίδες' του 'Refuge Denied' ή τουλάχιστον ο ίδιος δεν πέφτει στην παγίδα να προσπαθήσει να τις πιάσει και τα ακούσματα Nevermore είναι πιο πρόσφατα.
Τέλος, δεν ξέρω σε τί κλίμα έγινε η αποχώρηση του Loomis, ούτε τις συνθήκες που οδήγησαν τους Nevermore στο ψυγείο. Οι Dane και Sheppard πάντως έχουν καλή προϊστορία στο να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια μόδες και οδηγίες από δισκογραφικές. Αν νοιώθουν καλύτερα ως Sanctuary, με γεια τους, με χαρά τους. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το 'The Year the Sun Died' τους δικαιώνει πλήρως.
Ο δίσκος είναι πολύ καλός. Ένα 8,5 στα 10 το πιάνει άνετα. Αρχίζει άγρια, γρήγορα και επιθετικά με το 'Arise And Purify', ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Εξίσου επιθετικό, πιο τεχνικό και μια ταχύτητα κάτω το 'Let The Serpent Follow Me'. Ακολουθεί το 'Exitium (Anthem Of The Living)' το οποίο θεωρώ το πιο μέτριο κομμάτι του δίσκου. Ο δίσκος απογειώνεται στη συνέχεια με το 'Question Existence Fading'. Η γκαζωμένη εισαγωγή του και κυρίως η φωνή του Warrel Dane το κάνουν να ξεχωρίζει. Ο Warrel Dane προσαρμόζεται με τον καλύτερο τρόπο στις αλλαγές ρυθμού. Φτύνει ξυράφια στα γρήγορα μέρη, υποβλητικός στο ρεφρέν, φτάνει στα όρια της απαγγελίας στα αργότερα σημεία. Μικρό ατμοσφαιρικό διάλειμμα με το 'I Am Low', όχι για πολύ, μέχρι περίπου τη μέση του κομματιού και μετά συνεχή ανεβοκατεβάσματα ταχύτητας μέχρι το φινάλε. Το 'Frozen' κινείται σε ψηλές και μεσαίες (στο ρεφρέν) ταχύτητες. Εδώ οι Lenny Rutledge και Brad Hull δίνουν ρεσιτάλ και αποδεικνύουν γιατί είναι καλύτερο να έχεις δύο κιθάρες στο συγκρότημα. Μπαλαντουλίτσα για τη συνέχεια.
Βέβαια ούτε οι Sanctuary τώρα ούτε οι Nevermore παλιότερα ήταν το συγκρότημα που θα καλούσες να παίξει στο γάμο σου. Για μνημόσυνο το συζητάμε. Το 'One Final Day (Sworn To Believe)' έχει ακριβώς αυτή την ατμόσφαιρα. Αργό, μελωδικό, με τη φωνή του Dane να θρηνεί και τους άκρως πεσιμιστικούς στίχους να δίνουν τη χαριστική βολή. Εξάλλου ο Warrel Dane ανέκαθεν είχε το χάρισμα να γράφει τους σκοτεινότερους στίχους και να τους αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο. Θυμίζει αρκετά το ήρεμο πρώτο τμήμα του 'Veil of Disguise' και το 'The Lotus Eaters' του 'Dreaming Neon Black' και είναι εξίσου καθηλωτικό.
Στιχουργικά είναι ότι και το δεύτερο, προσευχή σε ένα νεκρό Θεό. Γκάζι και πάλι με το 'The World Is Wired'.Καλό τραγούδι, ακούγεται ευχάριστα, χωρίς να έχει όμως κάτι ιδιαίτερο. Το 'The Dying Age' θα έμπαινε στην ίδια κατηγορία αν δεν υπήρχε το φανταστικό, πορωτικό φινάλε του με το αλά Megadeth ριφάκι και το Warrel Dane να ουρλιάζει 'Εxterminate!!!' και να σε κολλά στον τοίχο. Το 'Ad Vitam Aeternam' είναι instrumental και ουσιαστικά η εισαγωγή του 'The Year The Sun Died' οπότε τα κάνω πακέτο. Από που να το πιάσω και που να το αφήσω αυτό το τραγούδι!! Τέλεια σύνθεση, φοβερή εκτέλεση, ατμόσφαιρα αποκάλυψης από την αρχή ως το τέλος, καταπληκτικοί στίχοι, ο Dane σε μια απ' τις καλύτερες ερμηνείες του και φινάλε κομματιού και δίσκου με ένα απίστευτο σόλο. Μπορεί το 'The Year The Sun Died' να μην είναι το album της χρονιάς, αλλά το ομώνυμο τραγούδι είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος. Η special edition του δίσκου κλείνει με τη διασκευή του 'Waiting for the Sun' των Doors. Σωστή επιλογή για ένα album που αναφέρεται στο θάνατο του ήλιου. Για άλλη μια φορά οι Sanctuary αποδεικνύουν ότι ξέρουν να διασκευάζουν και όχι να επανεκτελούν τραγούδια.
Όταν διαλύθηκαν οι Sanctuary το '92, ήρθαν οι Nevermore να καλύψουν το κενό και να πάνε τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα. Ελπίζω τώρα οι Sanctuary να πάρουν τη σκυτάλη και να κάνουν το ίδιο. Το 'The Year The Sun Died' είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση και περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο.
Tracklist
1. Arise and Purify
2. Let the Serpent Follow Me
3. Exitium (Anthem of the Living)
4. Question Existence Fading
5. I Am Low
6. Frozen
7. One Final Day (Sworn to Believe)
8. The World Is Wired
9. The Dying Age
10. Ad Vitam Aeternam
11. The Year the Sun Died
12. Waiting for the Sun
Για το SouthernRock.gr Γ. Αμυγδαλάς
