HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

CAULDRON

IN RUIN

(2016)

Οι Cauldron για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένα δροσερό μικρό (ακόμα) συγκρότημα, προέρχονται από τον μακρινό Καναδά και την σύγχρονη μουσική εποχή, αλλά ακούγεται πάρα πολύ όπως ήταν το Heavy Metal στη Βρετανία στην δεκαετία του ’80 και αυτό είναι για μένα πολύ καλό.
Όπως είπα και παραπάνω ακούγεται σαν ένα βρετανικό σχήμα από τη δεκαετία του ’80, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό φίλοι μου; Αυτό σημαίνει ότι κυρίως από την κιθάρα, θα ακούσετε πολλά καλπάζων riff και solo που είναι μελωδικά και πολύ ενδιαφέρουσα. Ηχεί σαν ένα 80’s NWOBHM group από τη Βρετανία, επίσης σημαίνει ότι μπορείτε να περιμένετε και θα ακούσετε κάποια καλά flashy drums.

Παρά τη δύναμη των τυμπάνων και της κιθάρας, αυτό το album έχει και καλές μπάσο-γραμμές, αλλά επιπλέον και τα φωνητικά είναι κάτι το ιδιαίτερο, ο τραγουδιστής έχει εξουσία και οι μελωδίες του είναι ελκυστικές. Σε γενικές γραμμές αυτό το album έχει άφθονο κέφι και αν σας αρέσουν συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden, οι Judas Priest των 80’s, ή γενικά τοNWOBHM σαν ήχος, τότε είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον θα απολαύσετε το “InRuin”. Οι Καναδοί αναπαράγουν αυτόν τον ήχο, πολύ καλύτερα από κάποιο παλιά NWOBHM συγκρότημα που υπάρχουν ακόμα.

Οι Cauldron μετά από τρία studio albums έχουν αρχίσει να ωριμάζουν, αλλά εξακολουθούν να γνωρίζουν τι κάνει ακριβώς τους οπαδούς τους να τους γουστάρουν, μα πολύ απλά το παλιό 80’s old-school Heavy Metal και αυτό είναι σίγουρα αρκετά καλό. Νομίζω ότι τα κιθαριστικά Metal riffs που οδηγούν όλο το album, το βοηθούν να πάει μπροστά και να του δώσουν έτσι ένα στερεό υπόβαθρο για το υπόλοιπο της μουσικής επέλασης. Η εκτίναξη από τις εκρηκτικές μελωδίες της κιθάρας είναι εδώ και αποδεικνύουν ότι πάνω απ’ όλα το συγκρότημα έχει καλούς μουσικούς. Από το 2006 που σχηματίστηκαν, μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει ένα EP και τρία full-length studio album, για το νέο τους δίσκο το τρίο επέστρεψε στο studioηχογράφησης “Lincoln County Social Club” στην πατρίδα τους στο Toronto, όπου ηχογράφησαν δύο από τα προηγούμενα album τους και το “In Ruin”, το έκαναν σε συμπαραγωγή με τον Chris Stringer (Rush). Συνολικά θα έλεγα ότι, αυτό το album για τους Cauldron είναι μια φυσική εξέλιξη, που δείχνει ότι εξακολουθούν να εμπνέονται και έτσι να εξελιχθούν σε νέες μουσικές σφαίρες, είναι επίσης ένας τρόπος για να μην επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους.

Το Heavy Metal, για περισσότερα από 40 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη προστίθενται συνέχεια νέες γενιές ακροατών δίπλα στους παλιότερους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες στα 80’s. Τώρα που δυστυχώ όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού old-school 80’s ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς όμως κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο με νέες ιδέες. Εύχομαι τα καλύτερα γιατους Cauldron.

Από τα 9 τραγούδια του “In Ruin”, ξεχώρισα τα “No Return/ In Ruin”, “Burning At Both Ends”, “Come Not Here”, “Santa Mira”, “Hold Your Fire” και “Outrance”.

CAULDRON: Jason Decay – Vocals/ Bass, Ian Chains – Guitar & Myles Deck – Drums.

IN RUIN: “No Return/ In Ruin”, “Empress”, “Burning At Both Ends”, “Hold Your Fire”, “Come Not Here”, “Santa Mira”, “Corridors Of Dust”, “Delusive Serenade”, “Outrance”.

Για το Southern-Rock.GR: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

BLAZON STONE

“NO SIGN OF GLORY”

(2015)

Το “No Sign Of Glory” είναι το δεύτερο full-length album του Σουηδικού Heavy/ Ρower Μetal συγκροτήματος των Blazon Stone. Ακόμα και για όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ πιο πριν αυτό το συγκρότημα, ίσως όμως να είναι γνωστό σε αρκετούς από εσάς το “Blazon Stone” σαν ο τίτλος του έκτου album των Running Wild. Η επιλογή του ονόματος αυτού του σχήματος είναι προφανώς ολοκάθαρη, αφού τους άρεσε τόσο πολύ η μουσική των Γερμανών, έτσι είναι καθαρά ένας απλός-γνήσιος φόρος τιμής στους Running Wild και έτσι θα πρέπει να το δούμε.

Ο όρος «κλώνος» μπορεί συχνά να είναι και ν’ ακούγετε σκληρός, αλλά σε τούτη την περίπτωση είναι λίγο δύσκολο να αποφευχθεί η σύγκριση, όταν ακούς το “No Sign Of Glory”, αλλά από την άλλη σαν άμυνα θα έλεγα ότι αυτό το LP εξακολουθεί να είναι πολύ καλύτερο από τα album που κάνουν τα τελευταία χρόνια, οι ίδιοι οι Running Wild. Στην πραγματικότητα δεν είναι ανακριβές να πούμε ότι οι Blazon Stone ακούγονται περισσότερο σαν (κλασικοί) Running Wild, απ’ ότι ακούγονται οι Running Wild αυτή την στιγμή, οι Running Wild έχουν αφήσει σε μεγάλο βαθμό (θα έλεγα) αρκετά πίσω τους, τη μεταλλική δύναμη του δημοφιλή 80’s ή 90’s ήχου τους.

Ε ναι λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες οι κλώνοι των Γερμανών είναι εδώ, με τον πραγματικό ήχο των κλασικών δίσκων των Running Wild και είναι σίγουρα ένα πολύ καλό μουσικό υποκατάστατο.
Οι Blazon Stone που δημιουργήθηκαν το 2011 στην πόλη Gävle τις μακρινής και παγωμένης Σουηδίας, άλλαξαν τον τραγουδιστή τους, μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο album τους “Return To Port Royal” (2013). Έτσι η πρώτη συνάντηση με τον νέο τραγουδιστή Georgi Peychev γίνετε στο album “No Sign Of Glory”, ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι είναι πολύ καλή επιλογή, αφού χειρίζεται την φωνή του σε αρκετά καλά επίπεδα με το Πειρατικό Μetal και το άγριο ύφος του ακούγεται πολύ ωραίο. Φίλοι μου, οι Running Wild συμβαίνει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Peychev είναι φωνητικά ένας καλός τραγουδιστής, όσο είναι και ο Rock ‘N’ Rolf. Όλα αυτά που γράφω είναι οι προσωπικές μου εκτιμήσεις, ίσως εσείς να μην βρείτε ότι αυτό το album είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτά των Running Wild, παρά όλα τα καλά μουσικά στοιχεία που έχει. Είναι ελκυστικό όμως το Heavy/ Ρower Μetal πού παίζουν οι Blazon Stone με ταχύτητα, μπορεί όμως να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με τους δασκάλους τους, αλλά όταν το ακούσετε νομίζω πως θα γίνει ένα από τα καλύτερα σας και δεν πιστεύω ότι μπορείτε να βρείτε καλύτερο υποψήφιο σχήμα, για να συνεχίσει την μουσική κληρονομιά των μεγάλων Running Wild.

Στο δεύτερο album ο νέος τραγουδιστής τραγουδά καλύτερα, τουλάχιστον από τον προκάτοχο του, ενώ με αυτόν το δίσκο έχουν κάνει σαφώς σημαντικά βήματα προς τα μπροστά. Αυτό είναι το καλύτερο αντίγραφο του Πειρατικού Heavy Metal, από όλα όσα έχουν βγει μετά την επιτυχημένη πορεία του Rock 'Ν' Rolf, τα τελευταία χρόνια.
Το υλικό είναι σε ικανοποιητικά καλό επίπεδο, τραγούδια με φωτιές και κανόνια απολύτως δολοφονικά, αλλά και με ορισμένα ωραία μελωδικά κιθαριστικά riff.
Δεδομένου λοιπόν αγαπητοί μου, ότι στην μουσική πάντα υπήρχε κάποιο είδος λογοκλοπής, οι Blazon Stone δεν είναι εδώ για να μας επιβάλλουν με το έτσι θέλω την μουσική τους, αλλά όταν τους ακούς μείνεις με την εντύπωση ότι το δισκογραφικό αυτό έργο έγινε από ταλαντούχους τουλάχιστον μουσικούς. Φυσικά σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από εμάς θα πρέπει να επιλέξει καλά το τι θέλει ν’ ακούσει, εγώ έχω επιλέξει εσείς;

Η σκληρή μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, ενώ αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο και με νέες φρέσκες ιδέες.

Αγαπημένα τραγούδια του δίσκου είναι τα “Fire The Cannons”, “No Return From Hell”, “Fight Or Be Dead”, “No Sign Of Glory”.

BLAZON STONE: Georgi Peychev – Vocals, Cedrick Forsberg – Guitar/ Bass/ Drums & Jan Pawel – Keyboards.

NO SIGN OF GLORY: Declaration Of War”, “Fire The Cannons”, “A Traitor Amongst Us”, “No Return From Hell”, “Bloody Gold”, “Fight or Be Dead”, “Beasts Of War”, “Stranded And Exiled”, “No Sign Of Glory”.

Για το Southern-Rock.GR: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

ENFORCER

FROM BEYOND

(2015)

Απίστευτο έργο τέχνης, αυτή η μουσική είναι αρκετά δυναμική για τους Enforcer, είναι ένα πολύ καλό και αξιοπρεπές album όπως και τα 3 τελευταία τους. Ίσως αυτό το album να μην είναι σε καμία περίπτωση τόσο μεγάλο όσο τα Heavy Metal διαμάντια των 80’s. Ωστόσο όμως, η δύναμη τoυ έγκειται στο γεγονός ότι όταν συγκροτήματα τύπου Enforcer, κοιτούν με τον απαιτούμενο σεβασμό πίσω στο καλό γνήσιο 70's & 80's Hard Rock/ Heavy Metal... τότε και μόνο θα έχουν ένα λαμπρό μέλλον μπροστά τους. Όταν το Heavy Metal ξαναγεννιέται κάθε στιγμή με τέτοια καινούργια συγκροτήματα, τότε πολύ απλά το Heavy Metal δεν θα πεθάνει ποτέ, αγαπητοί μου αναγνώστες.

Οι Enforcer προσπαθούν να ενσωματώσουν κυρίως στο ήχο τους το ρετρό-Metal ή old-school γι’ κάποιους άλλους, ναι ένα τέτοιο ηχητικό πράγμα υπάρχει ακόμη αυτές τις μέρες στην μουσική μας. Οι Enforcer συνεχίζουν να δείχνουν ότι είναι ένα συνεπής Ηeavy Μetal σχήμα, καθώς αναβιώνουν όσο μπορούν έναν 80’sσκληρό δυναμικό ήχο. Αυτοί οι Σουηδοί έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν την πλειοψηφία των συνομηλίκων τους, συλλαμβάνοντας την ενέργεια και το πάθος της εποχής τους, που από όπου και αν το δεις, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν παράλληλα με τον κλασικό ήχο και τα καλά τραγούδια.

Το “From Beyond” περιέχει εκρηκτικά τύμπανα, φωνητικά στα ύψη, ιλιγγιώδη κιθαριστικά solo και πιασάρικα Heavy Metal riffs. Η ταχύτητα είναι από τα κυριότερα στοιχεία αυτού του δίσκου, αλλά υπάρχει και μια πιο μελωδική και mid tempo προσέγγιση σε κάποια τραγούδια, αλλά δεν πρέπει να ανησυχείτε οι Enforcer απελευθερώνουν μια κόλαση όταν χρειάζεται. πολύ εύκολα. Αυτός ο δίσκος είναι ακόμα, σταθερά καλός, διασκεδαστικός και καλογραμμένος ακριβώς όπως χρειάζεται η Heavy Metal εποχή μας. Έσκαψα πραγματικά μέσα στην μουσική τους με το τελευταίο album τους, είναι ένας δίσκος πραγματικά συναρπαστικός και με γρήγορο Ηeavy Μetal. Ευτυχώς που το “From Beyond” δεν μου φαίνεται λιγότερο από ότι περίμενα, ως εκ τούτου είναι τόσο διασκεδαστικό όσο όλα τους τα βινύλια. Τα τραγούδια τους είναι ακόμα άνω του μέσου όρου και μερικά όπως το ομώνυμο “From Beyond” και το "Destroyer" είναι αρκετά μεγαλειώδη, θα ήθελα απλώς οι Enforcer θα διατηρούσουν αυτήν την ενέργεια που έχουν και στο μέλλον.

Πέρα ​​από ένα άξιο LP, είναι μια καλή προσπάθεια από τους Enforcer να μείνουν στο χώρο του Heavy Metal, για αρκετά χρόνια ακόμα, το αξίζουν άλλωστε. Oι Enforcer, χάρη στην προσωπικότητα που βάζουν στη μουσική τους, καταφέρνουν να αρπάξουν περισσότερη προσοχή από το κοινό, ο δίσκος τουλάχιστον είναι καλός κατά το 100%, όλα τα τραγούδια όπως τα “Destroyer”, “Undying Evil”, “The Banshee”, “From Beyond”, “Mask Of Red Death”, “HungryThey Will Come”, “Below The Slumber” που είναι αξιόλογα. Ο ρυθμός επιβραδύνεται ελαφρά για να επικεντρωθεί σε μελωδικές γραμμές, ο δίσκος κινείται μεταξύ δύο άκρων, από τη μία πλευρά η καθαρή βάναυση ταχύτητα και από την άλλη η μελωδία, η επική διαδρομή από μελωδικές στιγμές, όλα όμως στα όρια του κλασικού 80’s Heavy Metal. Εμπνευσμένο Ευρωπαϊκό Μetal, όπως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80, με το συγκρότημα να επικεντρώνεται σε έναν πιο μελαγχολικό ήχο, με μια πιο εκλεπτυσμένη δημιουργική προσέγγιση, οι Enforcer εξακολουθούν να τονίζουν την ατμόσφαιρα της μουσικής τους με πιο σοβαρή και μελαγχολική πορεία όπου έχουν επιλέξει. Συνολικά, για το συγκρότημα αυτό ακριβώς το album είναι μια φυσική εξέλιξη, που δείχνει ότι εξακολουθούν να εμπνέονται και να εξελιχθούν σε νέες μουσικές σφαίρες, είναι επίσης ένας τρόπος για να μην επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους σε κάθε δίσκο.

Το Heavy Metal, για περισσότερα από 40 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη προστίθενται συνέχεια νέες γενιές ακροατών δίπλα στους παλιότερους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής, καθώς όμως κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο με νέες φρέσκες ιδέες. Bravo…

ENFORCER: Olof Wikstrand – Vocals/ Guitar, Joseph Tholl – Guitar, Tobias Lindqvist – Bass & Jonas Wikstrand – Drums.

FROM BEYOND: “Destroyer”, “Undying Evil”, “From Beyond”, “One With Fire”, “Below The Slumber”, “Hungry They Will Come”, “The Banshee”, “Farewell”, “Hell Will Follow”, “Mask Of Red Death”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

BLACK TRIP

SHADOWLINE

(2015)

Δύο χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του album τους “Goin’ Under”, οι Black Trip εξαπολύουν μια νέα επίθεση με το “Shadowline”. Όντας αυτό το συγκρότημα προσφέρει ακόμα περισσότερο με τη μουσική του στο λεγόμενο New Wave ofTraditional Heavy Metal, με 11 νέα φρέσκα τραγούδια, που έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε σε αυτό το album των Σουηδών Heavy Metalers. Σίγουρα πρέπει να συμφωνήσω όπως αυτό το album, μου κολλά σαν ήχος στις παλιές Heavy Metal ρίζες, αλλά με νέες και συναρπαστικές ιδέες από αυτά τα νεαρά παιδιά, έχει πολλές επιρροές από 70’s και 80’s καλλιτέχνες, αλλά από μουσικότητα είναι αρκετά καλό. Σε αυτό το album ακούω κάποιες ομοιότητες από το γνωστό Hard Rock των Iron Maiden, των Blue Oyster Cult ή των Thin Lizzy, ίσως να είναι η φωνητική απόδοση, ή οι κιθαριστικές μελωδίες ή ακόμη και η παραγωγή αλλά σε κάθε περίπτωση, είμαι εντυπωσιασμένος.

Όλο το “Shadowline” περιέχει καλά groovy-riff κιθάρας που οδηγείται σε εκπληκτικό Heavy Metal. Καθ’ όλη την ακρόαση του δίσκου μπορείτε να ακούσετε πραγματικά την ανάπτυξη του συγκροτήματος και την άριστη μάχη των δίδυμων lead κιθαριστών, είναι ένα επιτυχημένο κιθαριστικό album που αγκιστρώνει τον ακροατή και δεν του αφήνει περιθώρια διαφυγής. Ευχάριστα είναι και τα φωνητικά από λεπτές και με πάθος γλυκές κραυγές, αυτό σημαίνει ότι ο τραγουδιστής μπορεί να παίξει γύρω από τη φωνή του διαφορετικά φωνητικά-μουσικά στυλ και πραγματικά να προσαρμοστούν καλύτερα στον σκληρό ήχο των Black Trip. Ακούγοντας το κάθε μέλος σε αυτό το album τόσο στη δομή των τραγουδιών, όσο και τη χρήση των οργάνων, βλέπεις και ακούς ότι καλύτερο έχει αυτό το συγκρότημα, χωρίς πολλά τεχνάσματα παρά μόνο σκληρό old-school Heavy Metal.

Ένα album γεμάτο ενέργεια και μεράκι, το “Shadowline” περιέχει μόνο καλά τραγούδια, οι Black Trip πετάνε έξω πιασάρικα riffs, που θυμίζουν αρχές της δεκαετίας του ’80, οι παλιές old-school επιρροές είναι προφανές, από τις κιθαριστικές μονομαχίας και τα κιθαριστικά solo των Sebastian και Peter, a-la Maiden ή Priest.
Με δύο μέλη να προέρχονται από τους Enforcer (Joesph Tholl και JonasWikstrand), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και ευτυχώς το συγκρότημα σπάνια λαμβάνει ερεθίσματα από τους Enforcer. Η παραγωγή του “Shadowline” κρύβει γεύσεις πίσω από την δεκαετία του '80, δεν είναι όμως πολύ υπερβολική επιτρέποντας ωστόσο έτσι σε κάθε ένα από τα μέλη του σχήματος να ξεχωρίσει. Η κιθάρα και τα τύμπανα είναι ιδιαίτερα ελκυστικά, με τις κιθάρες να οδηγούν συχνά σ’ ένα τεράστιο σκληρό ήχο όπως υποτίθεται ότι πρέπει να είναι το γνήσιοHeavy Metal.
Ας ελπίσουμε λοιπόν, ότι οι Black Trip να καταφέρουν να κρατήσουν και στο μέλλον, με την εξαιρετική δουλειά που έχουν κάνει μέχρι τώρα, νομίζω πως θα τα καταφέρουν. Όταν κοιτάς με τον απαιτούμενο σεβασμό πίσω στο καλό γνήσιο 70's & 80's Hard Rock-Heavy Metal... τότε και μόνο θα έχεις ένα λαμπρό μέλλον μπροστά σου. Όταν το Heavy Metal ξαναγεννιέται κάθε στιγμή με τέτοια καινούργια συγκροτήματα, τότε πολύ απλά το Heavy Metal δεν θα πεθάνει ποτέ.

Το Heavy Metal, για περισσότερα από 40 χρόνια είναι στο διεθνές μουσικό στερέωμα-προσκήνιο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη προστίθενται συνέχεια νέες γενιές ακροατών δίπλα στους παλιότερους οπαδούς. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, προστίθενται συνέχεια και νέα σχήματα δίπλα στα παλιότερα. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του να ακούς ξανά τη μουσική από νέα κυρίως συγκροτήματα, με την οποία ανδρώθηκες. Τώρα που δυστυχώς όμως χανόμαστε στο κυκεώνα νέων ηλίθιων ακουσμάτων, η οικειότητα και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου σκληρού ήχου, από νεαρούς Heavy Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα έχουν ακούσματα από το ένδοξο παρελθόν της σκληρής μουσικής μας, καθώς κοιτούν και πατούν πίσω στον κλασικό-γνήσιο ήχο, ενώ αναπαράγουν αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο, μπολιασμένο και με νέες φρέσκες ιδέες.

BLACK TRIP: Joesph Tholl – Vocals, Peter Stjärnvind – Guitar, Sebastian Ramstedt – Guitar, Johan Bergebäck – Bass & Jonas Wikstrand – Drums.

SHADOWLINE: “Die With Me”, “Danger”, “Berlin Model 32”, “Over The Worldly Walls”, “Clockworks”, “Rooms”, “Subvisual Sleep”, “Sceneries”, “The Storm”, “Coming Home”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

IMPELLITTERI

VENOM

(2015)

Πω πω, ο βιρτουόζος κιθαρίστας Impellitteri ξανά πίσω στην μουσική, έξι χρόνια μετά το τελευταίο του δίσκο. Ο Chris η ομάδα του και φυσικά με τον μέγιστο Rob Rock στα φωνητικά, νομίζω πως κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα έργα της δισκογραφίας του. Το “Venom” διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της καλής σκληρής μουσικής, δηλαδή πολύ απλά είναι Heavy Metal φίλοι μου, σε πλήρη ταχύτητα, με το νεοκλασικό ήχο που τόσο χαρακτήρισε το μουσικό προφίλ του Impellitteri και όλα αυτά μαζί με μια πολύ μελωδική φωνή από τον Rob. Θεωρώ πως το “Venom” ακούγεται τέλειο, σύντομα τραγούδια όχι περισσότερο από 3 λεπτά, με άψογες κιθάρες από τον Chris, αναμφίβολα είναι ένας από τα πιο καταρτισμένους κιθαρίστες, σε ότι αφορά την ταχύτητα στον πλανήτη. Ένα κλασικό Αμερικανικό Heavy Metal album, εξαιρετική, καταπληκτική δουλειά με την υπογραφή των Chris/ Rob, κολοσσιαία κιθαριστική δουλειά , ο ήχος πολύ κρύσταλλο και τα τραγούδια γροθιά, σε όλες τις εκτελέσεις.
Ο δίσκος δεν προσφέρετε για ανάπαυση, όλα τα τραγούδια έχουν ταχύτητα, προσφέροντας ότι καλύτερο έχουν σαν συγκρότημα, σε κάθε σύνθεση ανά πάσα στιγμή χωρίς να προδώσουν τον εκπληκτικό ήχο τους.

Έτσι, η προσφορά τους σε αυτό το album, μας είναι πολύ έντονη, χαρακτηριστικά τραγούδια όπως τα “Empire Of Lies”, “Venom”, “We Own The Night”, “Face The Enemy” ας πούμε, έχουν τρομακτικά κιθαριστικά riff. Φυσικά στο ίδιο πνεύμα κινείτε ολόκληρος ο δίσκος, με πιασάρικα ρεφρέν εξαιρετική μελωδική γραμμή, όλα τέλεια διανθισμένα. Εν ολίγοις είναι εντυπωσιακή η νέα δουλειά των Αμερικανών, μια από τις καλύτερες στην ιστορίας τους, δείχνει ένα συντριπτικό μουσικό επίπεδο. Ένα ολοκληρωμένο album, γεμάτο μαγεία και το ταλέντο όλου του συγκροτήματος βρίσκεται παντού. Το album είναι πολύ συνοπτικό και τα τραγούδια δεν περιέχουν τίποτα το περιττό αντίθετα, (για μένα) τα υψηλής ταχύτητας νεοκλασικά solo της κιθάρας, θα μπορούσαν να είναι λίγο μεγαλύτερα σε διάρκεια, για να χορτάσουμε πιο πολύ το ταλέντο του βιρτουόζου κιθαρίστα.

Ο Rob Rock, όπως πάντα τραγουδά πολύ όμορφα, τραγούδια που ξεχωρίζουν, εκτός αυτών που ανέφερα πιο πάνω είναι και τα “Time Machine”, “Rock ThroughThe Night”, “Rise”, “Reach For The Sky”, έχουν ακριβώς τη σωστή ισορροπία μεταξύ Heavy και Power. Ναι, αγαπητοί αναγνώστες το 2015, έχουμε ένα αριστούργημα του μελωδικούPower Metal από τον Impellitteri μετά από 28 χρόνια δημιουργικότητας, αυτά τα παιδιά έχουν ως αποστολή να μας δώσουν (και το κάνουν) ένα εξαιρετικά καλό δίσκο, που στο σύνολο του είναι ένα εντυπωσιακό δισκογραφικό έργο.

IMPELLITTERI: Rob Rock – Vocals, Chris Impellitteri – Guitars, James Amelio Pulli – Bass & Jon Dette – Drums.

VENOM: “Venom”, “Empire of Lies”, “We Own the Night”, “Nightmare”, “Face the Enemy”, “Domino Theory”, “Jehovah”, “Rise”, “Time Machine”, “Holding On”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

STRATOVARIUS

ETERNAL

(2015)

Η φαντασία συνεχίζεται!!! Το να παίξεις καλό Power Metal είναι ένα δύσκολο μουσικό παιχνίδι, αγαπητοί αναγνώστες. Όταν ο Timo Tolkki ιδρυτής και κύριος τραγουδιστής για περισσότερο από δύο δεκαετίες, άφησε τους Φιλανδούς Stratovarius , τα στοιχήματα για την επιβίωση του συγκροτήματος ήταν λίγα και κάτω από τη βάση από πολλούς οπαδούς. Μεγάλο λάθος, αυτό το τέταρτο μετά-Tolkki έργο, τους δικαιώνει όμως απόλυτα, άκρως ανανεωμένοι με ένα εντελώς υψηλού επιπέδου δίσκο από καλές συνθέσεις, καλή ενορχήστρωση και καλή παραγωγή. Το σχήμα επαναπροσδιορίστηκε στον παλιό καλό του ήχο με μεγάλη αξία, χωρίς να προδώσουν τις βασικές αρχές που τους έκανε γνωστούς σε ολόκληρο τον πλανήτη Γη.

Αληθινό βαρέων βαρών album, οι δύο βετεράνοι Timo Kotipelto και Jens Johansson, έχουν ρίξει πολλές υπερωρίες για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της εικόνας και τις προώθησης των Stratovarius, κρατώντας ζωντανή και ανέπαφη τη μαγική φλόγα του συγκροτήματος. Αλλά είναι αλήθεια ότι και ο νεαρός Matias Kupianen που έχει αναλάβει τα ηνία της κιθάρας, ενώ είναι καθοριστική και η συμμετοχή του στην σύνθεση, στην παραγωγή και στην μουσική κατεύθυνση του group, κι όλα αυτά μαζί με ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Το “Eternal” είναι ένα βήμα προς αυτήν την νέα πορεία που ξεκίνησε το σχήμα το 2008, είναι πάλι υψηλού επιπέδου κοντά στην υπερφυσική μαγεία τους, δείχνοντας και πάλι με το καλύτερο τρόπο, ότι οι Stratovarius είναι ένα συγκρότημα που ζει σίγουρα μια δεύτερη νεότητα.

Μελωδικό, δυναμικό και φρέσκο ​Ευρωπαϊκό Heavy Metal, παρέχοντας ένα μεγάλο τελικό αποτέλεσμα, με εξαιρετικό ήχο, όπου οι κιθάρες παίζουν ένα μεγάλο πεντακάθαρο ρόλο, που όμως δεν αποσπώνται από το σύνολο του έργου, όπου τα πλήκτρα και πάλι έχουν δυναμική θέση. Εν τω μεταξύ, ο Timo τραγουδά πιο λεπτά από ποτέ και πολύ μελωδικά, γενικά η φωνή του είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Τα μουσικά θέματα από την αρχή μέχρι το τέλος του “Eternal” είναι υπέροχα, με πολύ φρέσκο ήχο, έντονα, δυναμικά και γεμάτα με υπέροχα τραγούδια και μελωδίες που διατηρούνται στην μνήμη. Τραγούδια σαν τα “Shine In The Dark”, “My Eternal Dream”, “Rise Above It”, “In My Line Of Work”, “The Lost Saga” είναι μόνο μερικά από τα πολύ καλάακούσματα του “Eternal”.

Με την ευκαιρία να πω, ότι η συμβολή στον δίσκο των Stratovarius του Jani Liimatainen (ex-Sonata Arctica), σχετικά με τη σύνθεση σε όλους σχεδόν τους στίχους του album, όπου μοιράζονται με τον Kotipelto και την μουσική, κάνουν το“Eternal” ενδιαφέρον προς ακρόαση. Κλείνοντας θα έλεγα πως, οι Stratovarius έχουν κάνει έναν αξιόλογο δίσκο, οι βασιλιάδες είναι ακόμα ζωντανοί, οι βασιλιάδες συνεχίζουν να υποστηρίζουν το θρόνο τους. Είμαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα εν γένει, το albumαποδείχτηκε ότι σαφώς είναι καλύτερο από ότι ήταν ας πούμε το “Polaris”, το “Elysium” ή το “Nemesis”.

STRATOVARIUS: Timo Kotipelto – Vocals, Matias Kupiainen – Guitars, Lauri Porra – Bass, Rolf Pilve – Drums and Jens Johansson – Keyboards.

ETERNAL: “My Eternal Dream”, “Shine In The Dark”, “Rise Above It”, “Lost Without A Trace”, “Feeding The Fire”, “In My Line Of Work”, “Man In The Mirror”, “Few Are Those”, Fire In Your Eyes”, “The Lost Saga”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP ή CD), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και τοHeavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

VISIGOTH
THE REVENANT KING
(2015)

Το “The Revenant King” είναι το ντεμπούτο full-length album των Αμερικανών Βησιγότθων, αυτή είναι η πρώτη τους κυκλοφορία με την ιστορική Metal Blade records.
Η μουσική είναι ως επί το πλείστον παραδοσιακό Heavy Metal, με έμφαση στην διαμόρφωση με εύλογα μεγάλα τραγούδια, που σε αρκετά σημεία θυμίζουν Grand Magus και Manilla Road. Η μουσική τους είναι συνήθως αρκετά μέσα στο κλασικό Metal ρυθμό, αλλά μερικές φορές κτυπάει και πολλά στοιχεία από το Power Metal. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτού του μουσικού ύφους είναι το τραγούδι “Blood Sacrifice”, αλλά υπάρχει το αισιόδοξο και παραδοσιακό “Dungeon Master” που χωρίζει. Το “Dungeons & Dragons” είναι ένα πάρα πολύ cheesy για μερικούς ακροατές τραγούδι, στο ύφος των Visigoth. Η μουσική τους έχει ένα σοβαρό ύφος που πάει και προς την κατεύθυνση του Doom Metal.

Ο τραγουδιστής Jake Rogers έχει μια ισχυρή βαριά φωνή, που ταιριάζει αρκετά καλά με το old-school στυλ του συγκροτήματος, επίσης αν θέλετε κλασικά Heavy Metal riffs, θα τα έχετε σε αυτό το album σε πλήρη αφθονία. Ο ρυθμός του καλπάζων στυλ θα φέρει προφανώς το μυαλό σας, τους Iron Maiden.
Με ένα κορυφαίο επικό Ηeavy Μetal εξώφυλλο àla Cirith Ungol και πραγματικά αρκετά κάλο υλικό στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, με πολύ καλό λυρικό τραγουδιστή και πολύ αξιοπρεπές συνθέσεις τραγουδιών. Επιπλέον ένα καλό στοιχείο, το ότι είναι περίπου μία ώρα σε διάρκεια.
Αυτό το προϊόν τελικά είναι, πράγματι καλό. Παραδοσιακό Heavy Metal με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, με έντονο μπάσο και drums, ενώ η κιθαριστική δουλειά είναι πολύ καλή και μερικές φορές συναρπαστική.
Αλλά χωρίς, καμία αμφιβολία το αθάνατο Metal-ικό αίμα ρέει μέσα στις φλέβες αυτού του group, αφού περιλαμβάνει μια διασκευή στο κλασικό τραγούδι “Necropolis” των Manilla Road. Επίσης ξεχωρίζουν και αυτά τα τραγούδια “Mammoth Rider”, “Iron Brotherhood” και “From The Arcane Mists Of Prophecy”.

VISIGOTH: Jake Rogers - Vocals, Leeland Campana - Guitar, Jamison Palmer - Guitar, Matt Brotherton - Bass & Mikey T. - Drums.
THE REVENANT KING: “The Revenant King”, “Dungeon Master”, “Mammoth Rider”, “Blood Sacrifice”, “Iron Brotherhood”, “Necropolis”, “Vengeance”, “Creature Of Desire”, “From The Arcane Mists Of Prophecy”.

Για το SouthernRock.gr: Ηλίας Κωστόπουλος.
Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού, έγινε κατόπιν αγοράς του φυσικού προϊόντος, έτσι ώστε να υποστηρίξουμε και το group αλλά και το Heavy Metal, αν θέλουμε να μείνει υγιείς και να μην πεθάνει.

WASP

GOLGOTHA

(2015)

Οκτώβριος 2015, οι πρώτες μου εντυπώσεις για το νέο album των WASP, μιας και περιμέναμε για αυτό εδώ τον δίσκο πολύ καιρό, από το 2009. Μετά την πρώτη ακρόαση είναι ασφαλές να πούμε ότι είναι ένα αξιοπρεπές και τίμιο τουλάχιστον album, ενός ένα από τα μεγαλύτερα 80’s συγκροτήματα (για μένα) στην ιστορία της σκληρής μουσικής.
Συνολικά το “Golgotha” θα έλεγα πως φαίνεται να είναι το ελαφρύτερο album των WASP που έχω ακούσει, το οποίο δεν αποτελεί έκπληξη, επειδή βλέπω ότι ο Blackie δεν θέλει να βγει έξω από το σπήλαιο της θρησκείας, όπου και βρίσκετε. Υπό αυτή την έννοια θα έλεγα ότι είναι μια νέα μουσική προσπάθεια για τα μουσικά οράματα του.
Μουσικά τώρα, το album σε μεγάλο βαθμό έχει πειράματα από το Hard Rock έδαφος και υπάρχουν μερικά καλά τραγούδια εδώ, δηλαδή τα “Last Runaway”, “Miss You” και “Shotgun” δανείζονται κυρίως στοιχεία από το κλασικό Hard Rock και το Rock ‘n’ Roll, ενώ τα “Scream”, “Slaves of the New World Order” και το ομότιτλο “Golgotha” είναι πιο παραδοσιακά στον ήχο των WASP, που αποτελούν τον καθιερωμένο πια ήχο τους. Η Hard Rock επιρροή είναι αναμφισβήτητα κυρίαρχη εδώ, όπως και τα επιδέξια κιθαριστικά solo από τον Douglas Blair που ανεβαίνει στην πρώτη γραμμή εκρηκτικά σε πολλά από τα τραγούδια, αφήνοντας περισσότερο και αρκετό χώρο για να προβάλει το ταλέντο του. Ο Doug Blair έχει συνεργαστεί και παλιότερα με το σχήμα, ήταν στην περιοδεία του “Crimson Idol”.
Να σας πω την αλήθεια το “Golgotha” δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα, είναι εν μέρει ένα καλό album με μερικά από τα γνωστά μουσικά πρότυπα των WASP, αλλά είναι και επίσης όμως ένα ελαφρύτερο και ίσως πιο ελπιδοφόρο από τον μετανοημένο Blackie.
Τελικά το “Golgotha” ακούγεται σαν το συνολικό έργο ενός συγκροτήματος και όχι μόνο ενός ατόμου, γιατί υπάρχουν εδώ σίγουρα δύο μουσικές προσωπικότητες, μια ο Lawless και μια ο Blair, όπου λάμπουν μέσα από τη μουσική τους.
Στο εξώφυλλο μπορεί να υπαινίσσονται ο χαμός και η κατήφεια, αλλά το φωτοστέφανο του φωτός στο κέντρο φαίνεται να είναι η εστίαση. Φαντάζομαι με το χρόνο, πως ο Blackie θα μένει περισσότερο αφοσιωμένος στη θρησκεία (όπως φαίνεται γενικά να συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις). Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη λυρική έκφραση της θρησκείας του Blackie, αλλά στη μουσική ερμηνεία του μου φαίνετε κάπως δύσκαμπτος και το παρόν του παλεύει με το ένδοξο παρελθόν του.
Ένας φίλος οπαδός των WASP είπε για το “Golgotha”, «Είναι ολοκληρωμένο έργο που θέλω να το ακούω ολόκληρο, σε αντίθεση με τα τελευταία που είχαν απλά κάποια καλά τραγούδια»...
Οι WASP στην πραγματικότητα είναι ένα από τα λίγα old-school σχήματα που υπάρχουν, που κατάφερε κάπως να μας εκπλήσσει και να ακούγονται ακόμα ευχαρίστα. Αυτό το album ίσως να είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον Blackie για να μείνει στην μουσική βιομηχανία.

WASP: Blackie Lawless - Vocals/ Guitar, Douglas Blair - Guitar, Mike Duda - Bass & Michael Dupke - Drums.
GOLGOTHA: “Scream”, “Last Runaway”, “Shotgun”, “Miss You”, “Fallen Under”, “Slaves Of The New World Order”, “Eyes Of My Maker”, “Hero Of The World” & “Golgotha”.

Για το SouthernRock.gr Ηλίας Κωστόπουλος.

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Heavy Metal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

H Liv Kristine Espenaes Krull εκτός από τεράστιο όνομα έχει και τεράστια φωνή.

Με τη συγκεκριμένη τραγουδίστρια δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Την είχα πρωτοδεί με τους Theater of Tragedy το Σεπτέμβρη του ’97 στα τσιμέντα του ΟΑΚΑ. Συγκεκριμένα βλέπω έξι μαντράχαλους και μια χοντρούλα μικρή ν’ ανεβαίνουν στη σκηνή και αρχίζω να περιμένω τα χειρότερα. Ώσπου ανοίγει το στόμα της η χοντρούλα και μου πέφτει το σαγόνι!!!!! Ήταν η πρώτη μου επαφή με το female fronted gothic και τα ‘Beauty and the Beast’ φωνητικά των Theater of Tragedy. Έκτοτε η Liv μεγάλωσε, αδυνάτισε, άλλαξε συγκρότημα, παντρεύτηκε, έκανε παιδί και εξακολουθεί να έχει ΦΩΝΑΡΑ.Στους Leaves’ Eyes έχει αναλάβει τα ‘beauty’ φωνητικά με τον σύζυγό της Alexander Krull να εκτελεί το ακραίο κομμάτι τους. Το ‘King of Kings’ είναι το έκτο full length album των Leaves’ Eyes. Θεματολογικά μας πάει ένα ταξίδι στη χώρα των Βίκινγκς και περιγράφει την ιστορία του Harald Hårfagre, του πρώτου βασιλιά της Νορβηγίας. Μουσικά οι Leaves’ Eyes πότε με το λυρισμό, πότε με τις folk μελωδίες, πότε με τα χορωδιακά και πότε με τα άγρια φωνητικά τους καταφέρνουν να αποδώσουν τέλεια το κλίμα της εποχής. Με τη βοήθεια της London Voices Choir, της Simone Simons (Epica) στο ‘Edge of Steel’ και της Lindy-Fay Hella (Wardruna) στο ‘Blazing Waters’ έφτιαξαν μία από τις καλύτερες δουλειές τους. Κατάφεραν τα προαναφερθέντα στοιχεία (λυρισμός, folk, χορωδία και επιθετικά φωνητικά) να τα ταιριάξουν άψογα με φανταστικές εναλλαγές μεταξύ τους. Ο δίσκος θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει το soundtrack του νέου κύκλου επεισοδίων των ‘Vikings’.

Το ‘King of Kings’ ξεκινά με το εν είδει προλόγου ‘Sweven’, τα βούκινα του οποίου προϊδεάζουν για τη μάχη που θα ακολουθήσει. Εξάλλου ο ‘Βασιλεύς των Βασιλέων’αναφέρεται σε Βίκινγκς και όχι στη γνωστή ταινία-χλαμύδα που τρώμε στη μάπα κάθε Μεγάλη Εβδομάδα.

Ακολουθεί το ομώνυμο ‘King of Kings’. Αρχίζει λίγο μουδιασμένα και συνηθισμένα μέχρι τη μέση του κομματιού, όπου οι εναλλαγές φωνητικών μεταξύ της Beauty και του Beast απογειώνουν το τραγούδι.

Το ‘Halvdan the Black’ είναι το πιο επιθετικό και ακραίο φωνητικά τραγούδι του δίσκου με τον Alexander Krull να έχει τον πρώτο ρόλο. Στο ‘Waking Eye’ ο Alexander κάνει διάλλειμα για να στρώσει λίγο ο λαιμός του (χαμομήλι, αυγουλάκι κτλ) και αφήνει τη Liv να κάνει παιχνίδι. Το τραγούδι θυμίζει αρκετά Nightwish και είναι μάλλον μέτριο.

Τα ‘Feast of the Year’ και ‘Vengeance Venom’ πάνε πακέτο. Folk πακέτο για την ακρίβεια. Το πρώτο αποτελεί την instrumental εισαγωγή και το δεύτερο την απάντηση των Leaves’ Eyes στο ‘Emerald’ των Thin Lizzy. Μάλιστα τo riff του μοιάζει αρκετά. Με πέντε λέξεις:

Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!

Πολύ καλό και το ‘Sacred Vow’ που ακολουθεί με τον κύριο Krull να ξαναπαίρνει ρεπό. Γενικά στο ‘King of Kings’ τα extreme φωνητικά έχουν περιοριστεί χωρίς να χάνει όμως το συγκρότημα την ταυτότητά του.

Η πρώτη guest συμμετοχή έρχεται στο ‘Edge of Steel’ με τη Simone Simons. Λίγο ξενέρωτη η εισαγωγή με τα χορωδιακά πα-πα-πα η συνέχεια όμως αποζημιώνει και με το παραπάνω. Εδώ οι φίλοι των Manowar θα ενθουσιαστούν. Το τραγούδι θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο ‘Kings of Metal’. Στο τέλος δε που αρχίζουν οι διφωνίες, οι τριφωνίες ή οι και-γω-δεν-ξέρω-πόσες-φωνίες ψάχνεις το τσεκούρι για την επιδρομή. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!

Μετά η Liv Kristine ξαναπαίρνει τα ηνία. ‘Haraldskvæði’. Δεν ξέρω πώς προφέρεται. Σημαίνει ‘Το Τραγούδι του Κόρακα’ και βασίζεται σε νορβηγικό ποίημα του 9ου αιώνα. Είναι η μπαλάντα του δίσκου, μοιρολόι σωστότερα αν κρίνω από τους στίχους που περιγράφουν το πεδίο μετά τη μάχη. Το τραγούδι θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο γιατί τα 3:24 δε φτάνουν για να ξεδιπλώσει η Liv το μεγαλείο της φωνής της.

Δεύτερη guest συμμετοχή με τη Lindy-Fay Hella στο ‘Blazing Waters’. Εδώ οι Manowar συναντούν τους Therion σε ένα απίστευτο κομμάτι με ένα δαιμονισμένο σόλο και άπαντες να δίνουν ρέστα. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!

Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με το ‘Swords in Rock’, άλλη μια folk κομματάρα. Θα έγραφα πάλι ‘Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!!!’ αλλά θα δείξω αυτοσυγκράτηση.

Πέραν της πλάκας το ‘King of Kings’ (μαζί με το 'Under the Red Cloud' των Amorphis) είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος. Σε συνολικά έντεκα τραγούδια, βγάζοντας έξω τις δύο εισαγωγές, έχει ένα μέτριο κομμάτι και οκτώ που κυμαίνονται από πολύ καλά ως αριστουργήματα.

Όσο για τις επαναλήψεις της πρότασης ‘Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου’, απλά δεν μπορώ να διαλέξω πιο τραγούδι μου αρέσει περισσότερο.

Tracklist

1.Sweven

2.King of Kings

3.Halvdan the Black

4.Waking Eye

5.Feast of the Year

6.Vengeance Venom

7.Sacred Vow

8.Edge of Steel

9.Haraldskvæði

10.Blazing Waters

11.Swords in Rock

Υ.γ. Προειδοποίησα ότι με την Liv Kristine δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

Για το SouthernRock.gr Γ. Αμυγδαλάς