HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
OVERKILL - "THE GRIΝDING WHEEL" (2017)
- Λεπτομέρειες
- Κωστόπουλος Ηλίας - 20 Ιανουάριος 2018
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 37 ετών το συγκρότημα από τις ΗΠΑ, παρήγαγε δεκαοκτώ studio albums, το θέμα είναι αν όλα είναι αξιόλογα… άλλα ναι κι άλλα λιγότερο ναι, πάντως αυτό που θα πω είναι μια φράση κλισέ… αλλά οι Overkill πάντα ακούγονται ως Overkill. Αυτό από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό, άλλωστε.
Η επίθεση της επίθεσης των Overkill ξεκινάει με το καλημέρα, καθώς οι Heavy Thrashers από το New Jersey, μπαίνουν δυναμικά στη δράση με το “The Grinding Wheel” που οδηγείτε από μια βίαιη Speed Metal φόρτιση. Η μακροχρόνια επίθεση του group, εισάγει τον τραγουδιστή Blitz μ’ έναν τραχύ λαιμό, καθώς αναζητά να τα καταστρέψει όλα στο δρόμο του, αρνούνται να κάνουν τους όποιους συμβιβασμούς στην μουσική τους, καθώς εκβιάζουν με τον σκληρό ήχο τους, μέσω του album τους. Με αυτό το δισκογραφικό χτύπημα έχουμε πυροβολισμούς πολυβόλου των κακοποιών από την ΝΥ, (οι σφαίρες δεν γυρίζουν ποτέ πίσω). Θα έλεγα ότι οι ξεχασμένοι Overkill (από μερίδα οπαδών), βελτιώνονται όλο και καλύτερα όσο περνά η ηλικία τους, αυτό κι αν είναι όντας και εντελώς old-school.
Οι Overkill ήταν πάντα μέσα στα αγαπημένο μου old Speed Metal συγκρότημα, πολύ πιο πάνω από κάποια άλλα, πάντα τους έβαζα κοντά στους Metallica, στους Annihilator, στους Exciter, στους Anthrax κλπ-κλπ. Έτσι λοιπόν, όταν άκουγα ότι βγάζουν ένα καινούργιο δισκογραφικό έργο, σχεδόν το περίμενα πάντα με κάποιον ενθουσιασμό, έτσι ακριβώς έγινε και με το “The Grinding Wheel”. Κάθισα πολλές φόρες να το ακούσω, περιμένοντας να νιώσω όπως ένιωθα όταν άκουγα κάποιο δίσκο τους πίσω στα 80’s, αυτές είναι οι σκέψεις μου όταν ακούω κάποιο παλιό σχήμα που συνεχίζει ακόμη να δισκογραφεί… Έτσι ήταν και για το νέο album των Overkill και ήταν σίγουρα υπέροχο, είχε τα σκαμπανεβάσματα του, αλλά πιο δεν έχει, αυτό το group είχε σχεδόν πάντα ένα high class speed/ thrash groovy ήχο και αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν αρκετά καλό για την ιστορία τους. Κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου Αιώνα και πάνω από 30 χρόνια μετά το ντεμπούτο δίσκο τους στην αγορά, συνεχίζουν ν’ απελευθερώνουν εκπληκτικά σταθερές ποιοτικές Speed Metal καταγραφές γι’ ατέλειωτο head-banging. Ενώ φυτεύτηκαν σταθερά στις παραμέτρους του album τα καθιερωμένα βαριά κιθαριστικά riffs, riffs κιθάρας που είναι όλο ενέργεια αλλά και μελωδικά που καταφέρνουν πάντα να ξεχωρίζουν, μέσα σε μια ξεχωριστή ταυτότητα για κάθε δίσκο που κυκλοφορούν. Φαίνετε πως με αυτό το studio album τους δεν είναι καθόλου κοντά στο τέλος της καριέρας τους, καθώς συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό την παράδοση των καλοφτιαγμένων Speed Metal headbangers συνθέσεων, που βρίσκουν την ξεχωριστή φωνή του Bobby Ellsworth να είναι καλή όπως πάντα. Ενώ πολλοί πρώην αστέρες των 80’s, παίρνουν ολόκληρες δεκαετίες για να δημιουργήσουν μια νέα αξιόλογη κυκλοφορία για το κοινό, εντούτοις οι Overkill φαίνεται να έχουν μια απύθμενη πηγαία πηγή έμπνευσης, που φαίνεται να διαρκεί τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά το group έχει ενταχθεί για τα καλά στο παιχνίδι του Speed Metal την τελευταία δεκαετία, με μια αδιανόητη ενεργειακή ανάπτυξη που έχει πάρει αλλά και έχει δώσει μια πολύ αναγκαία ενίσχυση ζωτικότητας σε αυτό το μουσικό είδος. Υπάρχουν επίσης μέσα στο νέο αυτό τους δισκογραφικό πόνημα, πολύ περισσότεροι ήχοι που πλησιάζουν το NWOBM, αλλά και τους Judas Priest κι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της φωνητικής έκφρασης του Ellsworth που ακούγεται κάπως σαν το Halford κατά κάποιες περιόδους. Επίσης, η κιθάρα και το μπάσο ακούγονται να είναι συντονισμένα πιο κάτω από τη φωνή, αυτό δίνει μια πιο σκούρα τροφοδοτούμενη παραμόρφωση με πιο παραδοσιακά riffs στο στυλ των 80’s. Παρά τις πιο παραδοσιακές Heavy Metal πτυχές που φωτίζουν τούτον το δίσκο, εξακολουθούν να υπάρχουν και οι thrash επιρροές σε πιο κλασσικούς Metallica.
Οι Overkill ήταν πάντα μέσα στα αγαπημένο μου old Speed Metal συγκρότημα, πολύ πιο πάνω από κάποια άλλα, πάντα τους έβαζα κοντά στους Metallica, στους Annihilator, στους Exciter, στους Anthrax κλπ-κλπ. Έτσι λοιπόν, όταν άκουγα ότι βγάζουν ένα καινούργιο δισκογραφικό έργο, σχεδόν το περίμενα πάντα με κάποιον ενθουσιασμό, έτσι ακριβώς έγινε και με το “The Grinding Wheel”. Κάθισα πολλές φόρες να το ακούσω, περιμένοντας να νιώσω όπως ένιωθα όταν άκουγα κάποιο δίσκο τους πίσω στα 80’s, αυτές είναι οι σκέψεις μου όταν ακούω κάποιο παλιό σχήμα που συνεχίζει ακόμη να δισκογραφεί… Έτσι ήταν και για το νέο album των Overkill και ήταν σίγουρα υπέροχο, είχε τα σκαμπανεβάσματα του, αλλά πιο δεν έχει, αυτό το group είχε σχεδόν πάντα ένα high class speed/ thrash groovy ήχο και αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν αρκετά καλό για την ιστορία τους. Κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου Αιώνα και πάνω από 30 χρόνια μετά το ντεμπούτο δίσκο τους στην αγορά, συνεχίζουν ν’ απελευθερώνουν εκπληκτικά σταθερές ποιοτικές Speed Metal καταγραφές γι’ ατέλειωτο head-banging. Ενώ φυτεύτηκαν σταθερά στις παραμέτρους του album τα καθιερωμένα βαριά κιθαριστικά riffs, riffs κιθάρας που είναι όλο ενέργεια αλλά και μελωδικά που καταφέρνουν πάντα να ξεχωρίζουν, μέσα σε μια ξεχωριστή ταυτότητα για κάθε δίσκο που κυκλοφορούν. Φαίνετε πως με αυτό το studio album τους δεν είναι καθόλου κοντά στο τέλος της καριέρας τους, καθώς συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό την παράδοση των καλοφτιαγμένων Speed Metal headbangers συνθέσεων, που βρίσκουν την ξεχωριστή φωνή του Bobby Ellsworth να είναι καλή όπως πάντα. Ενώ πολλοί πρώην αστέρες των 80’s, παίρνουν ολόκληρες δεκαετίες για να δημιουργήσουν μια νέα αξιόλογη κυκλοφορία για το κοινό, εντούτοις οι Overkill φαίνεται να έχουν μια απύθμενη πηγαία πηγή έμπνευσης, που φαίνεται να διαρκεί τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά το group έχει ενταχθεί για τα καλά στο παιχνίδι του Speed Metal την τελευταία δεκαετία, με μια αδιανόητη ενεργειακή ανάπτυξη που έχει πάρει αλλά και έχει δώσει μια πολύ αναγκαία ενίσχυση ζωτικότητας σε αυτό το μουσικό είδος. Υπάρχουν επίσης μέσα στο νέο αυτό τους δισκογραφικό πόνημα, πολύ περισσότεροι ήχοι που πλησιάζουν το NWOBM, αλλά και τους Judas Priest κι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της φωνητικής έκφρασης του Ellsworth που ακούγεται κάπως σαν το Halford κατά κάποιες περιόδους. Επίσης, η κιθάρα και το μπάσο ακούγονται να είναι συντονισμένα πιο κάτω από τη φωνή, αυτό δίνει μια πιο σκούρα τροφοδοτούμενη παραμόρφωση με πιο παραδοσιακά riffs στο στυλ των 80’s. Παρά τις πιο παραδοσιακές Heavy Metal πτυχές που φωτίζουν τούτον το δίσκο, εξακολουθούν να υπάρχουν και οι thrash επιρροές σε πιο κλασσικούς Metallica.
Η παραγωγή φαίνεται ότι είναι σκόπιμα λασπώδης και βρώμικη, αυτό έγινε για να έχει μια πιο ρετρό αίσθηση, μια ακατέργαστη βρώμικη παραμορφωμένη ενέργεια.
Το “The Grinding Wheel”, δεν θα απογοητεύσει καθόλου τους παλιούς οπαδούς του συγκροτήματος, αλλά εξίσου προσφέρει και κάποιου είδος πειραματισμούς που θα προσελκύσει νέους ακροατές που δεν έχουν ήδη κερδηθεί. Για τα προσωπικά μου τώρα γούστα, είναι ένας πολύ καλός δίσκος που επιστρέφει στην ψυχή του βρώμικου Speed Metal του old-school ήχου της δεκαετίας του ’80. Τον βρίσκω αρκετά ικανοποιητικό σαν ακρόαση, μου αποδεικνύει ότι αξίζουν πια το πολυπόθητο στέμμα των υπερασπιστών του Speed Metal όπως οι Metallica και οι Anthrax.
Δεν έχω να υποδείξω κάποια τραγούδια από τον εν λόγο δίσκο, αλλά μόνο ένα το “Emerald” των Thin Lizzy, όπου υπάρχει ως bonus track στην βινυλιακή έκδοση του album.
THE GRINDING WHEEL: “Mean Green Killing Machine”, “Goddamn Trouble”, “Our Finest Hour”, “Shine On”, “The Long Road”, “Let's All Go To Hades”, “Come Heavy”, “Red White And Blue”, “The Wheel”, “The Grinding Wheel”, “Emerald”.
OVERKILL: Bobby “Blitz” Ellsworth – Vocals, D. D. Verni – Bass, Dave Linsk – Guitar, Derek Tailer – Guitar and Ron Lipnicki – Drums.
Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.
Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Hard Rock/ HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.
