HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

 

Δεν ήταν μόνον στα 80’s ένα όμορφο αγόρι, ο Δανός Mike, αλλά είχε κι ένα φωνητικό ύφος που θα μπορούσε να σε κάνει άνετα να δακρύσεις (και τώρα το έχει). Σίγουρα, όλοι γνωρίζουμε τους White Lion κυρίως για την μελωδία τους και για την εκπληκτική ακρίβεια στην κιθάρα από τον Vito Bratta. Ο Tramp ήταν πάντα καλύτερος κυρίως στις μπαλάντες, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά φωνητικά του, που δανείζει στα τραγούδια μια ελαφρώς απόκοσμη, σχεδόν αιθέρια ποιότητα.

Τώρα στα 40 χρόνια της πορείας του ως καλλιτέχνης, ο Tramp δεν έχει καθόλου έλλειψη έμπνευσης καθώς επιστρέφει με το καινούργιο του δισκογραφικό πόνημα, ένα album που συνεχίζει να σκάβει βαθιά στα προσωπικά του συναισθήματα.

Το “Maybe Tomorrow” έχει ρυθμική μελωδία από κλασσική ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα που ευδοκιμεί σε όλο τον δίσκο, προσφέροντας έτσι μια παραδοσιακή νοσταλγική αίσθηση γεμάτη από εμπλουτισμένα μουσικά στρώματα.

Τραγούδια που είναι κυρίως επιστροφή στις ρίζες και στον ήχο του Tramp που είναι πολύ Αμερικανικός για έναν Δανό καλλιτέχνη, όλα διαθέτουν ενέργεια μέσα σε όλα και πάνω απ’ όλα είναι τα μελωδικά, νοσταλγικά φωνητικά που απευθύνονται σ’ ένα Hard Rock κοινό, που είναι μεγαλωμένο μαζί του.

Κρατώντας τα δυνατά φωνητικά του ο Mike, καταφέρνει με μια γεμάτη αισιοδοξία να φέρει τον ήλιο και τη χαρά ανεβάζοντας την διάθεση μας, με τον ίδιο τρόπο όταν βλέπουμε τον ήλιο να ξεπροβάλει με μια καινούργια ημέρα.

Οι στίχοι του Tramp, δείχνουν μια αποφασιστικότητα για να πάρουμε όλοι εμείς οι fans του το μήνυμα του σε όλη τη Γη, υποστηρίζει τα τραγούδια με μια μοναδική αίσθηση, ζωγραφίζοντας εικόνες μιας μοναχικής μοτοσικλέτας σε έναν ατελείωτο δρόμο μέσα από έρημα τοπία. Έχει μουσικά στοιχεία από τη δεκαετία του ’70 όπου ανυψώνονται από τους τυπικούς Hard Rock ‘N’ Roll ρυθμούς, το “Maybe Tomorrow” είναι γεμάτο με παραδοσιακούς Hard Rock ρυθμούς, που είναι ντυμένοι όμως και μ’ ένα ελαφρύ χτύπημα και από Country Rock. Τούτου λεχθέντος λοιπόν, ο Tramp μας παραδίδει ένα εξαιρετικά όμορφο album, ωστόσο όμως δεν υπάρχουν πολλές μουσικές ή ηχητικές διακυμάνσεις, με σχεδόν όλα τα τραγούδια να έχουν περίπου τον ίδιο μουσικό ρυθμό και αίσθηση. Αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου αρνητικό, είναι ξεκάθαρο ότι η μουσική έτρεξε πολύ φυσικά για τον Tramp, καθιστώντας λογικά τα τραγούδια ν’ ακούγεται περίπου το ίδιο.
Ορισμένοι μπορεί να βρεθούν ακούγοντας αυτό το album 100% ικανοποιημένοι, (όπως κι εγώ), ενώ άλλοι οπαδοί μπορεί να πιστεύουν ότι δεν είναι και τόσο ελκυστικό. Τους προτρέπω να το ακούσουν πάνω από 4-5 φορές για να το καταλάβουν απόλυτα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ο Tramp έχει άφθονη εμπειρία για να αξιοποιεί τη μοναδική φωνή του, που είναι ακόμη πολύ μελωδική. Αλλά πάνω απ’ όλα όμως, δεν θα απογοητεύει σε ποιότητα ή σε ποσότητα μουσικής αλλά και καλλιτεχνικής έκφρασης.

Ενώ, το παρελθόν του frontman των White Lion και των Freak Of Nature, είχε καθιερωθεί ως καλλιτέχνης, τώρα που έχει ήδη καθιερωθεί αυτό δεν το έχει ανάγκη, αισθάνεται άνετα βρίσκει τον εαυτό του περπατά περισσότερα από 30 χρόνια στο χώρο του Hard Rock. Είναι ένας καλλιτέχνης που δεν φοβάται καθόλου να κοιτάξει πέρα ​​από τον ώμο του, οι εμπειρίες του τον έφεραν εκεί που είναι σήμερα και τον έχουν διαμορφώσει σ’ ένα πρόσωπο ικανό και σίγουρο να γράψει και να κυκλοφορήσει μια βαθιά προσωπική σειρά τραγουδιών και να τους πάρει όλους μαζί του με την ερμηνεία του. Δεν θέλει πια να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, δεν έχει απομακρυνθεί από το παρελθόν του, αλλά έχει μεγαλώσει μέσα από αυτό.

Παρόλο που οι καιροί έχουν γίνει πια αρκετά πιο σκληροί, μετά από μια τεράστια επιτυχία με τους White Lion και εν μέρει τους Freak Of Nature, μας προσφέρει ένα περιεχόμενο από εξαιρετικά τραγούδια που όλα  είναι γεμάτα με πάθος και αγάπη. Τα πιο αξιόλογα τραγουδια (αν και όλα είναι αξιόλογα), θα έλεγα ότι είναι τα εξής… “Coming Home”, “Time And Place”, “Maybe Tomorrow”, “It’s Not How We Do It”, “Rust And Dust” και “Would I Lie To You”.

 

 

MAYBE TOMORROW: “Coming Home”, “It’s Not How We Do It”, “Spring”, “Would I Lie To You”, “Rust And Dust”, “Leaving One Day”, “Time And Place”, “What More Can I Say”, “Why Even Worry At All”, “Maybe Tomorrow”.

MIKE TRAMP: Mike Tramp – Vocals/ Guitar, Søren Andersen – Guitar/ Piano, Morten Hellborn – Drums, Jesper Haugaard – Bass and Morten Buchholz – Keyboards.

 

 

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Hard Rock/ HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

 

Tweet