HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

 

Αυτό είναι το δεύτερο δισκογραφικό έργο σε λιγότερο από ένα χρόνο των Άγγλων Hard Rockers Inglorious, που έκαναν αίσθηση στον κόσμου του σκληρού Rock. Το μέλλον του σκληρού Rock ‘N’ Roll, είναι εδώ.

Ο νέος δίσκος είναι και πάλι σε πολύ καλό επίπεδο (όπως και το ντεμπούτο), με όλες αυτές τις 70’s μουσικές επιρροές λάμπει με ιδιαίτερη ηχητική λαμπρότητα και πάλι οι αναφορές σε σχήματα όπως οι Whitesnake, οι Deep Purple, οι Led Zeppelin, οι Bad Company, οι Aerosmith, ή οι Scorpions είναι παρών. Όλα στο δεύτερο τους album, θυμίζουν ηχητικά και μουσικά το δεύτερο μισό της Hard Rock δεκαετίας του ’70, αλλά χωρίς να ξεχνάνε και το μοντέρνο και σύγχρονο μελωδικό Hard Rock σημείο που συνέλαβαν πολύ όμορφα μέσα στον ήχο τους. Αμοιβαία αγάπη και σεβασμό των κλασικών ονομάτων της μουσικής Hard Rock, των μεγάλων κιθαριστικών riff, οι επιρροές τους προέρχονται κυρίως από τη δεκαετία του ’70, πολλά χρόνια πριν γεννηθούν καν τα μέλη του group.

Το “II” έχει εξαιρετικό ήχο, δυνατές κιθάρες, εξαιρετικές δραματικές συνθέσεις και το έργο στις φωνητικές γραμμές είναι μια ολόκληρη γκάμα από εντυπωσιακές διαμορφώσεις, η φωνή του Nathan James πότε αυξάνεται, πότε μειώνεται, μια περιστροφή εδώ, ένα όμορφο γύρισμα εκεί… όλα μια μοναδικά εντυπωσιακή επίδειξη. Ο Nathan θυμίζει πότε Glenn Hughes και πότε David Coverdale, φυσικά χωρίς να είναι κακό αυτό, να θυμίσω ότι ο Nathan έχει τραγουδήσει με τους Trans-Siberian Orchestra, αλλά και με το θρυλικό κιθαρίστα των Scorpions, τον Uli Jon Roth. Ο Nathan μαζί με τους ομοϊδεάτες μουσικούς του σχήματος, κάνουν μια απίστευτη Hard Rock μουσική με πολύ ειλικρινή τρόπο. Εκπληκτική ενέργεια, ενθουσιασμός, τέλειος ήχος, καλή διπλή κιθαριστική επίθεση, μοναδικό vibe, συναίσθημα, ενέργεια και η απόδοση των τραγουδιών εκπληκτικά μοναδική. Ένα album Hard Rock εκλεκτής ποιότητας, «πνιγμένο» μουσικά με τον καλύτερο τρόπο, αλλά η φωνητική αποθέωση είναι ένα έργο μοναδικό, που ανήκει στον Nathan ένα από τα νέα ονόματα του χώρου, που καλείται να οδηγήσει το Hard Rock των Inglorious τα επόμενα χρόνια σε διεθνές επίπεδο.

Μετά από το πολύ καλό ληφθέν ντεμπούτο τους album, το συγκρότημα των Inglorious επέστρεψε με μια εξίσου σκληρή balls-out δεύτερη προσπάθεια, μ’ έναν ήχο γεμάτο από ήχους και μουσική ατμόσφαιρα από την χρυσή δεκαετία του ’70. Η σημαντική κιθαριστική πράξη αυτής της μουσικής ανήκει στους Andreas Eriksson και Drew Lowe, που καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους και γερά πάνω στο έδαφος για να κλωτσήσουν πολλούς στον κώλο.

Προσπάθησα να μην μπω στο παιχνίδι του να «επισημάνετε την επιρροή» σε αυτήν την κριτική, αλλά αυτό ήταν αλήθεια πολύ δύσκολο, ναι μου θυμίζουν και Iron Maiden και Def Leppard και Led Zeppelin, αλλά δεν τους κοπιάρουν ασύστολα σαν κάτι άλλους. Είναι μακρύς ο δρόμος του Rock ‘N’ Roll, τελικά οι επιρροές είναι αναπόφευκτες, η οικειότητα όμως και η απόλαυση της ακρόασης ενός παλιού αγαπημένου 70’s σκληρού ήχου, από νεαρούς Hard Rock/ Metal καλλιτέχνες, απλά δε συγκρίνεται. Η σκληρή μας μουσική πάντα έψαχνε, ψάχνει και θα ψάχνει για τους επομένους καλλιτέχνες που θα την αναζωογονήσουν μέσα από την μουσική τους. Αυτή είναι η μαγεία του ν’ ακούς ξανά τη μουσική με την οποία ανδρώθηκες, από νέα συγκροτήματα. Όλα αυτά τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν ακούσματα από τα ένδοξα 70’s ή 80’s παρελθόν της σκληρής μουσικής, κοιτούν αλλά και πατούν πίσω στον κλασικό, γνήσιο ήχο, νομίζω πως αναπαράγουν εκπληκτικά αυτό το εκρηκτικό μουσικό μοτίβο.

Αποδείχθηκε λοιπόν, περίτρανα ότι με το ντεμπούτο τους, αλλά και με το νέο τους δίσκο, ότι δεν ήταν ένα «κατασκευασμένο» σχήμα (με ότι σημαίνει αυτό), μας έδειξαν σαν συγκρότημα ότι μπορούσαν πραγματικά να παίξουν καλή μουσική.
Το “II” τώρα, έρχεται με κάποιες καλές συνθετικές ιδέες που πυροδοτούν τα 12 τραγούδια, πάνω σ’ ένα κλασικό old school στυλ που είναι όμως χωρίς πολλές υπερβολές, αυτόματα τα τραγούδια έχουν μια έντονη ζωντάνια.  

Τελειώνοντας να πω, πως η παραγωγή του “II” ήρθε από τον Kevin Shirley, παραγωγό των Iron Maiden, Black Stone Cherry, Led Zeppelin, Aerosmith, Bonamassa και αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι πολύ μεγάλο.

Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου για μένα ήταν οι εξής συνθέσεις… “I Don’t Need Your Loving”, “Taking Τhe Blame”, “Tell Me Why”, “Read All About It”, “Change is Coming”, “Hell Οr High Water”, “No Good for You”, “I Got a Feeling”, “Faraway” και “High Class Woman”.

 

 

II: “Don't Need Your Loving”, “Taking The Blame”, “Tell Me Why”, “Read All About It”, “Change Is Coming”, “Making Me Pay”, “Hell Or High Water”, “No Good For You”, “I Got A Feeling”, “Black Magic”, “Faraway”, “High Class Woman”.

INGLORIUS: Nathan James – Vocals, Andreas Eriksson – Guitar, Drew Lowe – Guitar, Colin Parkinson – Bass and Phil Beaver – Drums.

 

 

Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Hard Rock/ HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.

Tweet