HARD & HEAVY ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
SONS OF APOLLO - "PSYCHOTIC SYMPHONY" (2017)
- Λεπτομέρειες
- Κωστόπουλος Ηλίας - 07 Ιανουάριος 2018
Με τόσα πολλά νέα συγκροτήματα που εμφανίζονται κάθε μέρα, είναι πολύ εύκολο να τα χάσουμε και μάλιστα αρκετά δύσκολο να τα παρακολουθήσουμε όλα. Τούτου λεχθέντος λοιπόν, έτσι μπορούν να χαθούν και κάποια καλά σχήματα, έτσι κι εγώ στην αρχή δεν πολύ πρόσεξα το ολοκαίνουργιο super-group των Sons Οf Apollo.
Όταν όμως είδα ποιοι είναι ακριβώς αυτοί οι μουσικοί που απαρτίζουν το group, μου έπεσε κυριολεκτικά το σαγόνι… οι Γιοι του Απόλλωνα είναι ο Mike Portnoy (τύμπανα), ο Derek Sherinian (πλήκτρα) και οι δύο πρώην μέλη των Dream Theater. Αφού ήταν ενθουσιασμένοι που δουλεύουν ξανά μαζί, φέρνουν και τον κιθαρίστα Ron Thal (Guns N' Roses), τον μπασίστα Billy Sheehan (Talas, Mr. Big, David Lee Roth) και τον τραγουδιστή Scott Soto (Yngwie Malmsteen, Talisman, Axel Rudi Pell), για να ολοκληρώσουν έτσι δυναμικά το νέο αυτό super μουσικό σύνολο. Το όνομα τους είναι παρμένο τον Έλληνα θεό Απόλλωνα που είναι ο θεός της μουσικής.
Κυκλοφόρησαν ένα δίσκο με πολύ ικανούς μουσικούς, αλλά έμειναν στο studio μόνον για μια εβδομάδα, τελικά πάντως το “Psychotic Symphony” είναι το τέλειο παράδειγμα για το πώς αυτή η προσέγγιση μπορεί να παράγει ένα αξιοπρεπή αποτελέσματα σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η παρουσία του Jeff Scott Soto είναι πως ακούγεται πολύ καλός, όπως και οι Derek Sherinian και Billy Sheehan που στέκονται στο γνωστό, απαράμιλλο κλασικό υψηλό επίπεδο τους, αλλά η ευχάριστη πάντως έκπληξη (για μένα), ήταν η συμμέτοχη του κιθαρίστα Ron Thal.
Ο ήχος του group έχει τη βάση και την ομορφιά του 70’s Progressive Rock αλλά χωρίς τις μεγάλες σε διάρκεια χαοτικές τάσεις του Prog, επίσης καταφέρνουν να μοιράζουν ισόποσα τη μελωδία του Hard Rock, αλλά και της απαράμιλλης τεχνικής που έχουν ως μουσικοί, χωρίς να γίνουν πολύ κουραστικοί. Έχουν κάποιες ώριμες συνθέσεις που πάνε την μουσική και τον ήχος ένα βήμα πιο μπροστά, υπάρχουν όμως και οι αναφορές σε Deep Purple, σε Led Zeppelin, ή σε Van Halen. Πάντως, ο πρώτος που κερδίζει τις εντυπώσεις από άποψη δεξιοτεχνίας είναι ο κιθαρίστας, δεν έχει καθόλου ατέλειωτα solo, έτσι η ουσία του ήχου βγαίνει αρκετά κερδισμένη. Σαν συγκρότημα ξέρουν να παρουσιάζουν καλές συνθέσεις που ξεχωρίσουν και ίσως θα μείνουν στο χρόνο, τα τραγούδια έχουν το ενδιαφέρον τους που σε τραβάνε να τα ξανακούσεις σύντομα.
Στις ευχάριστες στιγμές του “Psychotic Symphony”, θα έλεγα ότι συγκαταλέγεται και η μοναδική φωνητική ερμηνεία του Soto, που όχι μόνο ξεχωρίζει, αλλά δίνει κι έναν εξαιρετικό τόνο στα τραγούδια. Είναι ένα κάπως περίεργο μουσικό album, με καλό όμως προοδευτικό Heavy Metal ήχο, αλλά και κάποιες σκληρές Rock κλίσεις, που σίγουρα θέλει πολλές ακροάσεις για να το εμπεδώσεις κανονικά. Πάντα το προοδευτικό Heavy Metal ισοδυναμούσε με κάτι ξεχωριστό και αυτό συνοψίζει την μουσική του “Psychotic Symphony”, είναι πράγματι ιδιαίτερο, επαγγελματικό Ρrog Μetal από ταλαντούχους μουσικούς.
Τα τραγούδια μαζί με τον συνολικό ήχο του σχήματος, είναι ριζωμένα στο Μetal των Dream Theater, υπάρχουν πολλές μουσικές ενότητες που κραυγάζουν από μακριά… Theater. Οι Sons Οf Apollo έχουν κάποια πρωτοτυπία, αφού υπάρχει η πτυχή του Ρrog, όπως ακριβώς συμβαίνει με το τραγούδι “Opus Maximums”, ένα πραγματικά επικό 10-λέπτο τραγούδι. Τα δύο πιο μακρύτερα σε διάρκεια τραγούδια του σχήματος που ξεχωρίζουν είναι τα “God Of The Sun” και “Opus Maximus”.
Εάν τυχαίνει να σας αρέσουν οι Theater, υποθέτω ότι και οι Sons Οf Apollo αξίζουν τον έλεγχο σας αφού η συνθετική πινελιά του Portnoy είναι παρούσα, αλλά και στα drums η συνεισφορά του είναι εκπληκτική χωρίς αμφιβολία, εδώ θα βρείτε έναν συναισθηματικό συντονισμό, αυτό που λέγετε βαρύ Ρrog Heavy Μetal. Τα άτομα που παίζουν εδώ, είναι όλοι τους πολύ καλοί μουσικοί, όλοι έχουν κορυφαία θέση μέσα στο album, η υποστηρικτική τους συνεισφορά είναι πολύ σταθερή και ενδιαφέρουσα.
Κάποιο από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το “Labyrinth”, το οποίο το έχω ακούσει πολλές φορές. Επίσης τα “Coming Home”, “Sign Of The Times”, “Lost In Oblivion” και “Alive”, είναι όλα τους πολύ ισχυρά και ώριμα τραγούδια. Αν οι Dream Theater πρόκειται εδώ να χρησιμοποιηθούν ως βάση σύγκρισης, θα προτιμούσα τα δύο τελευταία τους album να τα είχαν κυκλοφορήσει με τον Jeff Scott Soto στα φωνητικά, καθώς (για μένα) είναι σίγουρα πιο κατάλληλος τραγουδιστής από τον LaBrie. Στον κ. Portnoy πότε δεν άρεσε ο LaBrie, αυτός είναι λοιπόν, ο λόγος για τον οποίο μετά από 20 χρόνια επανενώθηκε ξανά με τον Sherinian και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα συγκρότημα στο οποίο θα έχει τον πλήρη έλεγχο. Αλλά και την δημιουργία της μουσικής, η οποία να είναι πολύ κοντά στην παλιά φλέβα των Theater, με δυνατές κιθάρες και επικά φωνητικά. Αυτή τη φορά όμως μ’ έναν τραγουδιστή όπως ο Soto, που κατέχει μια ισχυρή φωνή με ξεχωριστό τόνο.
Αυτό που θ’ ακούσετε εδώ, είναι σίγουρα ακριβώς από που περιμένατε από τους Portnoy/ Sheehan/ Sherinian/ Soto και Thal, προοδευτικό Heavy, Hard Metal, Rock όπως ήταν πίσω 80’s-90’s, όταν το κάθε album ήταν ένα μουσικό γεγονός.
Οι Γιοί του Απόλλωνα, είναι ένα αρκετά αξιοπρεπές συγκροτήματα, μεγάλα αστέρια, όπως μεγάλη είναι και η μουσική τους. Ελπίζω ότι αυτό το group θα συνεχίσει και το 2018, είμαι αισιόδοξος γι’ αυτό επειδή παρακολουθώ και τους πέντε αυτούς μουσικούς, για 20 και βάλε χρόνια.
PSYCHOTIC SYMPHONY: “God Of The Sun”, “Coming Home”, “Signs Of The Time”, “Labyrinth”, “Alive”, “Lost In Oblivion”, “Figaro's Whore”, “Divine Addiction”, “Opus Maximus”.
SONS OF APOLLO: Scott Scott Soto – Vocals, Ron Thal – Guitar, Billy Sheehan – Bass, Mike Portnoy – Drums and Derek Sherinian – Keyboards.
Κριτική: Ηλίας Κωστόπουλος.
Επισήμανση: Η κριτική του album αυτού έγινε κατόπιν αγοράς του, σε φυσικό προϊόν (LP), έτσι ώστε να υποστηρίξουμε όχι μόνο το group αλλά και το Hard Rock/ HeavyMetal εν γένει, αν θέλουμε να μείνει ζωντανό και να μην πεθάνει.