ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΑΞΙΖΕΙ

Στον απόηχο της συναυλίας των LOOSE RAG και των BLUES CARGO

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 09 Σεπτέμβριος 2011

ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΝΑ ΦΟΡΑΣ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΜΟΥ

Στον απόηχο της συναυλίας των LOOSE RAG και των BLUES CARGO

Στις 7 Αυγούστου, στην Ερμούπολη της Σύρου

Του Δημήτρη Επικούρη

Πάει και αυτό το καλοκαίρι. Έφυγε φουριόζικα, αφήνοντας πίσω του τα αγριεμένα μποφόρια να μας προετοιμάσουν τα σώψυχα για το δύσκολο Σεπτέμβρη που έρχεται.Φέτος, τα πράγματα ήταν αλλιώτικα. Λιγοστούς καλοδέχτηκε στην αγκαλιά της η Σύρα η αρχόντισσα. Και αυτοί οι λιγοστοί ήτανεμαζεμένοι και δεν γιόμιζαν τα μαγαζιά. Πάνε οι καιροί που δεν έβρισκες καρέκλα να πιεις τον καφέ σου, που στριμωχνόσουνα στα σκαλιά του Δημαρχείου, για να παρακολουθήσεις κάποια εκδήλωση στην Πλατεία Μιαούλη. Δύσκολοι καιροί οι τουτινοί. Μελαγχολία, αβεβαιότητα και απαισιοδοξία. Το αύριο, άγνωστο και απρόβλεπτο. Κάτι σαν τις φθινοπωρινές μπόρες που όπου να ’ναι έρχονται. Και όμως, ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Στήθηκε μια αξιοπρεπέστατη μπλουζ βραδιά στο νησί. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος, μέχρι να το εγκρίνει ο Δήμος του νησιού.

Τα καταφέραμε τελικά. Ο χώρος, ένα μικρό θεατράκι στα Λαζαρέττα, κληροδότημα της
Ευανθίας Καΐρη. Παλιές αποθήκες, που με περισσό γούστο και μεράκι μετατράπηκαν σε μια πολύ ζεστή μουσική γωνιά.

( το Θέατρο «ΕΥΑΝΘΙΑ ΚΑΪΡΗ»)

Φαντάζομαι το όνομα «Θεόφιλος Καΐρης» να λέει σε κάποιους κάτι,γιατί τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Ένα ξεκοιλιασμένο άταφο σώμα,γεμισμένο με ασβέστη. Ένα σώμα που κουβαλούσε ένα μοναδικό μυαλό, που τόλμησε να τα βάλει με το πυκνό σκοτάδι της αμάθειας και του συντηρητισμού. Διαφωτισμός και αμφισβήτηση. Μπλουζ και
αμφισβήτηση.

(προτομή του μεγάλου διαφωτιστή Θεόφιλου Καϊρη στην Πλατεία Μιαούλη, Ερμούπολη)

Αμφισβήτηση και μπλουζ, το ελιξίριο της ατόφιας ζωής, που σύνορα και περιορισμούς δεν θέλει να γνωρίσει. Σαν το μαργαριτάρι που ρολλάρε με πείσμα έξω από το κέλυφος του στρειδιού, αρνούμενο να μπει στου
κολιέ την αλυσίδα. Σκέψεις ελεύθερες, σπαρμένες από ανθρώπους που ξεστράτισαν επικίνδυνα από το βαρετό δρόμο της συμβατικότητας, της υποτέλειας και της πνευματικής υποδούλωσης.

Κατεβήκαμε λοιπόν οικογενειακώς στις 4 του Αυγούστου στη Σύρα με το Blues Star Ithaki (Blue star είναι κανονικά αλλά - όπως ξέρετε φίλοι μου - πρώτα φεύγει ο άνθρωπος και μετά τα χούγια του).
Μαζί μας και ο Βασίλης, ο William of Egaleo, όπως εγώ τον φωνάζω,ένας εξαιρετικός φίλος, ένα άτομο με ιδιαίτερες ευαισθησίες και πολύ πλούσια μουσική κατάρτιση αλλά και γενικότερη παιδεία.
Στις 6 του Αυγούστου, έφτασε ο Κωστάκης ο Παπαπάνος με τη φαμίλια του και την παρέα του, τους Loose Rag. Τους παρέλαβα απ’ το λιμάνι
και πήγαμε μέχρι το ξενοδοχείο. Στη συνέχεια, βρεθήκαμε όλοι μαζί στο σπίτι, χαβαλεδιαστήκαμε, (τα χωρατά και τα πειράγματα που κάνουμε
με τον Κώστα είναι στιγμές μοναδικής χαράς και ευφορίας για μένα.

Μπλουζ έκδοση του Αριστοφάνη, ο μπαγάσας) φάγαμε τα κολασμένα σουτζουκάκια και το χοιρινό με το κάρυ που μου αρέσει να φτιάχνω,κάναμε μία βόλτα μέχρι τη μικρή Βενετία της Σύρας, την περιοχή του
Αγίου Νικολάου του «πλούσιου».

(περιοχή Άη Νικόλα του «Πλούσιου». Η Βενετία της Σύρου)

Την επομένη, έφτασαν και οι Cargo. Γύρω στις 6 έγινε το sound check. Ήμασταν όλοι εκεί παρέα. Ο ηχολήπτης, εμπειρότατος, ευγενέστατος και πρόθυμος να εξυπηρετήσει όλους τους μουσικούς. Ο ήχος που βγήκε στο τέλος ήταν άψογος, πραγματικά.
Άρχισε να βραδιάζει. Η συναυλία δεν είχε διαφημιστεί ιδιαίτερα.Μερικές σκόρπιες αφίσες σε καταστήματα της Ερμούπολης μαζί με άλλα δρώμενα. Επιφυλακτικός ο δήμος - και με το δίκιο του - με αυτότο όχι και τόσο γνωστό είδος μουσικής. Εξαίρεση, η Κυκλαδίτικη εφημερίδα «ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ», που φρόντισε να προβάλει την εκδήλωσημε τον καλύτερο τρόπο.Όλοι μαζί, αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας στο λιμάνι, κινήσαμε για το θεατράκι.

(H μπλουζοπαρέα)
Το θεατράκι έχει χωρητικότητα γύρω στα 100-120 άτομα. Εκεί φιλοξενείται και το Indie Rock Festival κάθε χρόνο που διαρκεί 3ολόκληρες μέρες. Με τα 10 Ευρώ είσοδο που είχε βάλει ο δήμος, συν το γεγονός ότι το Indie Rock Festival είχε τελειώσει την προηγούμενη μέρα,κάπου προβληματιστήκαμε. Υπήρχε μία έκδηλη αγωνία σε όλων μας τα
πρόσωπα. Άραγε, θα ερχόταν κόσμος; Θα γέμιζε το θέατρο; Αναθαρρήσαμε βλέποντας να μαζεύεται κόσμος σιγά-σιγά. Πριν ανέβουν οι Loose Rag στη σκηνή, το θεατράκι όχι μόνο είχε γεμίσε αλλά υπήρχαν και κάμποσοι που καθόντουσαν αριστερά και δεξιά τουθεάτρου. Ρώτησα ένα παλληκάρι που ήτανε στο συνεργείο του ηχολήπτη να μου πει πόσος κόσμος περίπου είχε έρθει. «Είναι γύρωστους 140» μου απάντησε. Κανείς δεν το περίμενε. Προσωπικά,
αισθάνθηκα πολύ μεγάλη ανακούφιση και συγκίνηση. Τα είχαμε καταφέρει.Ο Κωστάκης και η παρέα του έκαναν μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση.
Άρεσαν πάρα πολύ και ιδιαίτερα στον αρχισυντάκτη της εφημερίδας "ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ», το Θάνο τον Καψάλη. «Γκρουβάρουνε τα παιδιά,είναι καλοί, πολύ καλοί» μου είπε, όταν το σετ των Loose Rag τελείωσε και ανέβαιναν οι Cargo στη σκηνή.

(οι LOOSE RAG στη σκηνή)
Ο Θάνος είναι λάτρης του μπλουζ και κιθαρίστας ο ίδιος. Η άποψή του εχει ιδιαίτερη βαρύτητα, γιατί όχι μόνο γνωρίζει από μουσική αλλά έχειεντρυφήσει και στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, το οποίο αγαπά και
σέβεται, θεωρώντας το σαν τον προπάτορα του Rock, όπως και των υπολοίπων μουσικών ειδών που ακολούθησαν, ακολουθούν και θαακολουθήσουν.
Ήρθε η σειρά των Cargo.

(οι Blues Cargo)
Χαμός. Ο Δημήτρης ο Ιωάννου είναι ένας απίστευτος μουσικός, ένας γνήσιος μπλούζμαν, ένας άνθρωπος με χρυσή καρδιά αλλά και ταλέντο.(Δημήτρης Ιωάννου-Μπασίστας και τραγουδιστής των Blues Cargo)
Οι Cargo τα έδωσαν όλα. Ο Στέλιος ο Ζαφειρίου έλιωσε κυριολεκτικά την thinline Τele του και γοήτευσε τον κόσμο.

(Στέλιος Ζαφειρίου, ο Έλληνας Albert Collins)

Ήταν όλοι τους άψογοι. Ο Μπάμπης στο σαξόφωνο, ο Ορέστης στα πλήκτρα και ο Πέτρος στα τύμπανα. Ο Μήτσος κατέβαινε κάτω, πείραζετον κόσμο, έκανε γκριμάτσες, χωρατά, καλούσε τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του. Ο κόσμος χόρευε και έδειχνε μια δίψα ναρουφήξει κάθε νότα, κάθε κίνηση πάνω στη σκηνή. Αξέχαστη βραδιά. Γιόμισε η θάλασσα και ο αέρας από ήχους μπλουζ.
Τεράστια η συγκίνηση. Το μπλουζ, αυτό το ψυχόβγαλμα, αυτό το λαϊκό μουσικό ιδίωμα βγαλμένο από το λαρύγγι του Δημήτρη του Ιωάννου βούταγε όλο τον κόσμο μέσα από θέατρο και τον μετέφερε στα βαλτονέρια της Λουϊζιάνα, στα σκοτεινά και καπνισμένα μπαρ του Σικάγο, εκεί που το moonshine ρέει άφθονο και ανακατεύεται με κάθε
λογής ανθρώπινο συναίσθημα.
Αυτό δεν είναι τελικά το μπλουζ; Ένα κοκτέιλ των ανθρώπινων συναισθημάτων είναι. Ένα ταξίδι στα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης,το χώρο των αισθήσεων και τον παραισθήσεων. Τζάμια θολωμένα απ’
της ψυχής τα χνώτα. Αυτό είναι το μπλουζ.

Ο Θάνος επανήλθε. Αυτή τη φορά, με ολοσέλιδο αφιέρωμα για τη μπλουζ βραδιά.Οι μπάντες κατευχαριστημένες με την ανθρωπιά, το ενδιαφέρον και την ευγένεια των δημοτικών αρχών. Εδώ είναι η Σύρα, είναι ο πολιτισμός,είναι η πατρίδα τόσων λογίων, είναι το σεντούκι των αναμνήσεων μιας Ελλάδας που κάποτε φώτισε τον κόσμο αλλά μετά η ίδια προτίμησε το σκοτάδι. Ιερός τόπος η αρχόντισσα. Δεν είναι γι’ αυτούς που ψάχνουν για άσπρο με μπλε τυπωμένα σε καρτ ποστάλ και ημερολόγια. Η Σύρα είναι για ανθρώπους που αναζητούν πράγματα έξω από το ζελέ της
φτήνιας, της παρακμής και της προκάτ διασκέδασης.

Οι υπόλοιπες μέρες μου κύλησαν όμορφα, σταμπαρισμένες από τηνόμορφη εκείνη μουσική βραδιά. Μαθήματα δημοκρατίας στα δύο μου παιδιά, μπροστά στη προτομή του Σπύρου Μουστακλή στην πλατείαΤσιροπινά, σουλάτσο στα στενά, αγνάντεμα της γαλανής κυράς που ο βοριάς τη θέριευε, ιστορίες και κουβεντολόι με τα φιλαράκια του συγχωρεμένου του πατέρα μου, το Λάκη και τ’ αδέρφια του στον Άη Νικόλα, έξω από την ψαροκαλύβα που μπροστά της δε φτουράει το μεγαλύτερο παλάτι. Αν ψάχνει κανείς ανθρωπιά, αγνότητα και
μαλαματένιες καρδιές, καλό θα ήταν να κατηφορίσει προς την καλύβα του Λάκη και της παρέας του.Τα απογεύματα, φαγητό μαγειρεμένο για την κυρα-Στέλλα μας, μια αξιολάτρευτη γειτόνισσα που κάποτε με ένα αυτοσχέδιο καλάμι λιάνιζετους σαργούς και τις χιόνες στο λιμάνι και τώρα στέκει ανήμπορη απέναντι στα χρόνια που φορτώθηκαν πάνω της. Δεύτερη μάνα μου.Βλαστήμια κάθε φορά που ανέβαινα τα σκαλιά.

Βλαστήμια στο τσιγάρο που μου αδυνατίζει τα πνευμόνια. Άη σιχτίρ, παλιοτσίγαρα. Τώρα που τελειώσανε οι σκάλες, ας ανάψω άλλο ένα μέχρι να φτάσω στο σπίτι.
Μια ευθεία έμεινε. Τα βράδια, αγνάντεμα απ’ την ταράτσα και θύμισες, πολλές θύμισες.Ιστορίες. Λόγια του κυρ-Μανώλη του συγχωρεμένου που κάποτε ψαρεύαμε κέφαλους παρέα. Ορέ, τι θυμήθηκα! Μια εύμορφη κοπελούδα απ’ το Πήλιο, το «πολυβότανον» που έλεγε και ο Όμηρος σκλάβα ενός αδίστακτου γερο-Λάκωνα που το ’σκασε μια μέρα μ’ ένα ναύτη Συριανό. Ιστορίες ζωής. Μπλουζ ιστορίες, έτσι, για να συμφιλιωθούμε με το πεπρωμένο μας.Και όταν τα μεσάνυχτα μου βάραιναν τα βλέφαρα και κίναγα να κοιμηθώ, ένας γάτος αλάνι, ένας σκέτος αλητάμπουρας μπλουζόγατος,έκανε όλα τα θηλυκά τα γατιά να σκούζουνε απ’ την πυράδα. Σκέτος Robert Johnson ο μπαγάσας, με το ζόρι κρατιόμουνα να κατέβω κάτωκαι να του κόψω τα γκογκόβια, να λυτρωθώ απ’ την αϋπνία.
Και ο Βοριάς. Α, ρε κλέφτη Βοριά. Την ώρα που τα μάτια μου ερωτοτροπούσαν με την κυρά τη γαλανή και την απεραντοσύνη της,εσύ μου βούτηξες το καπέλο και της το χάρισες. Πέρασαν κιόλας 17 μέρες; Τώρα θα γυρίσουμε δηλαδή;Σύρα μου, φεύγω. Για λίγο όμως. Τηρώ τις υποσχέσεις μου εδώ και 20
χρόνια. Σου ξανάρχομαι πάντα , έτσι δεν είναι; Όταν όμως θα ξανάρθω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΝΑ ΦΟΡΑΣ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ ΜΟΥ .Έτσι, για να μου δείχνεις πόσο ευχαριστήθηκες τα μπλουζ που σου χαρίσαμε στις 7 του Αυγούστου. Θέλω λοιπόν να σε δω να το φοράς καινα θυμάσαι εκείνη τη βραδιά στα Λαζαρέττα, στο θεατράκι.
Μου το υπόσχεσαι;
Τις θερμές μου ευχαριστίες στο Γιάννη Κεράνη,τον πρόεδρο του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου, που αγκάλιασε και πίστεψε σ’αυτή την εκδήλωση, το Γιώργη τον Αλβέρτη για τις φωτογραφίες και το DVD από την εκδήλωση και το Θάνο τον Καψάλη, το μπλουζόψυχο φίλο μου, που στήριξε και στηρίζει με τόση αγάπη αυτή την πανανθρώπινη
μουσική.
Κατόπιν επιθυμίας και πρόσκλησης του Δήμου Ερμούπολης, ραντεβού ο Νοέμβρη, στο θέατρο «Απόλλων» της Ερμούπολης (μικρογραφία τηςΣκάλας του Μιλάνο) για ένα 2ήμερο μπλουζ φεστιβάλ.

Καλό Χειμώνα σε όλους σας!