ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΑΞΙΖΕΙ
Καμβάς (Ποίηση)
- Λεπτομέρειες
- Nyxteridas - 10 Δεκέμβριος 2010
Σαν μικρές νιφάδες χιονιού στον ώμο σου...
Οι στιγμές που έζησες, περνάνε και χάνονται, λιώνουν...
Είναι απλά το παρελθόν...
Τώρα, όταν νοσταλγείς, φυσάς ανθούς μέσα από τις χούφτες σου,
μυρίζεις το χαμομήλι στο απέραντο πράσινο,
χαϊδεύεις το γρασίδι ενώ επάνω του κυλιέσαι...
Όταν ο ουρανός είναι καθαρός,
τα άστρα σχιματίζουν κοιλάδες, βουνά, νέους ουρανούς...
Και μέσα σε αυτούς τους πίνακες αφηρημένης τέχνης, τρέχεις εσύ...
Τρέχεις και δε σε νοιάζει αν στην επόμενη στροφή έχω ζωγραφίσει έναν καταρράκτη ή έναν γκρεμό...
Χωρίς φόβο, παίρνεις το πινέλο σου και φτιάχνεις γέφυρες, ρυάκια, βελανιδιές...
Ολοκληρώνεις έτσι απλά τον πίνακά μου.
Και κάπου εκεί στο βάθος,
ένα σπίτι, μια φωτιά, ένα ηλιοβασίλεμα...
Ο καμβάς μου όμως διαλύεται κάθε αυγή...
Και κάθε βράδυ τον γεμίζω ξανά, τον γεμίζω διαφορετικά...
Εσύ όμως, πάντα είσαι εκεί,
να τρέχεις, να περνάς γέφυρες, να ξεδιψάς από τα ρυάκια, να ξαποστένεις στις βελανιδιές...
Όταν θα ολοκληρώσω αυτόν τον πίνακα, μάλλον θα έχεις πια γεράσει...
Και μάλλον δε θα μπορείς πλέον να τρέχεις...
Και τότε ίσως έρθω να σου πω, πως κι εγώ δε μπορώ να ζωγραφίσω πια...
Κι ίσως να γίνω εγώ τα πόδια σου, κι εσύ το χέρι και το μυαλό μου...
Γιώργος Καββαδίας, 28/3/2010, 0:59
