ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΑΞΙΖΕΙ

"ΦΥΛΑΧΤΟ" (Ποίηση)

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 22 Μάρτιος 2010

ΦΥΛΑΧΤΟ

Το φως καθρεφτίζεται στο βλέμμα σου...
Κι είναι τότε που θυμάμαι την φωτιά...
Μάζεψες για άλλη μια φορά τα μαλλιά σου και κάθισες στο σκαμπό δίπλα στο παράθυρο...
Κοιτούσες έξω με νοσταλγία...
Αλήθεια, τι κοιτούσες;
Ίσως ποτέ να μην μάθω...
Η βροχή ζωγράφιζε στο τζάμι, πάντα μπορώ να διακρίνω τις ζωγραφιές της...
και πάντα έχουν μια ευχάριστη θλίψη...
Κι ύστερα από τη βροχή, ο ουρανός καθαρίζει και πλέον μπορείς να ξεχωρίζεις τα σύννεφα...
Τα σύννεφα που ταξιδεύοντας αλλάζουν μορφή, και μοιάζουν με γλυπτά που ο όποιος Θεός σμυλεύει με τέχνη και παραπλανά τα μάτια μας που από παιδιά τα έχουμε μάθει να ονειρεύονται ανοιχτά και να φαντάζονται την ευτυχία...
Πώς να μοιάζει άραγε η ευτυχία;
Είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο θα σκεφτόσουν...
Μερικές φορές νιώθω κι εγώ την ανάγκη να μιλήσω με κάποιον, κάποιον που ξέρω πως θα με καταλάβει και δε θα είναι ακριβώς άνθρωπος...
Μάλλον αυτό είναι που οι άνθρωποι λένε "αδελφή ψυχή"...
Έπειτα σηκώθηκες, έκανες μια γύρα στο δωμάτιο και με κοίταξες, μα δε με έβλεπες...
Κάποιες βραδιές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν το αύριο χωρίς το χθες...
Άλλες πάλι ξυπνάω μέσα στη νύχτα και βλέπω το δαιμόνιο να πατάει το λαιμό μου...
Δεν ξέρω ποιος είμαι, το καταλαβαίνεις;
Οι άνθρωποι αυτό το λένε "απώλεια ταυτότητας"...
Φύλαξες το φυλαχτό που σου είχα δώσει;
Η βροχή δυνάμωσε...
Μικρός φοβόμουν τις αστραπές, τώρα βαδίζω χωρίς ομπρέλα...
Είναι όμορφη η βροχή....
Μέσα της ξαναβαπτίζομαι, μου δίνω όποιο όνομα θέλω και παίζω έναν ρόλο που ίσως να ήθελα να κρύψω στη λιακάδα...
"Να το φοράς το φυλαχτό, και που και που να με θυμάσαι", είπα, κι έμεινες να κοιτάς το παράθυρο και πάλι...
Φεύγοντας έκλεισες την πόρτα κι έσβησες το φως...
Δε πειράζει, δίνουν φως οι αστραπές, δε τις φοβάμαι πια, αφού σου το 'πα...