ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΑΞΙΖΕΙ

Μνήμες καρδιάς και ψυχής "κείμενο"

Λεπτομέρειες: Savvas Sinodinos - 08 Ιανουάριος 2010

Μνήμη είναι να θυμάσαι κάτι που πέρασε και άφησε πίσω σημάδια είτε αυτά ειναι καλά είτε είναι κακά.

Βλέποντας την Ελληνορθόδοξη κοινότητά μας και όλους τους ανθρώπους που την απαρτίζουν ένα ανήσυχο πνεύμα θα αναρωτιόταν. Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι που έφτιαξαν όλα αυτά τα πράγματα; Από που και πως ήρθαν εδώ, τόσες χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα τους; Πως κατόρθωσαν να μεγαλουργήσουν δουλεύοντας τίμια και το κυριότερο, πολλοί απ' αυτούς δεν είχαν καν την πολυτέλεια να φέρουν αποσκευές με τα υπάρχοντά τους, αλλά όπως αποδεικνύεται την κυριότερη αποσκευή την είχαν καλά φυλαγμένη στην ζεστή καρδιά τους.

Είχαν μέσα τους την ΜΑΝΑ Ελλάδα και αυτό φαίνεται με το έργο που εχουν προσφέρει σε δύσκολους καιρούς , φαίνεται καθαρά τώρα βλέποντας την εκκλησία μας και όχι μόνο!Μπράβο σ'αυτούς που δούλεψαν για να βρούμε εμείς μια εκκλησία και μια κοινότητα οργανωμένη!!! .Δεν θέλω να σας κουράσω με μεγάλα λόγια και με μνείες για αυτούς τους ανθρώπους, αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι το λιγότερο που με διακατέχει εμένα προσωπικά είναι, ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ,ΣΕΒΑΣΜΟΣ και ΔΕΟΣ ,και μαζί με μένα θέλω να πιστεύω οτι κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος κάπως έτσι θα αισθάνεται!

Τώρα θα ήθελα να ξεκινήσω μια αναδρομή ,θα ήθελα να ταξιδέψουμε μαζι πίσω στον χρόνο ,να φέρουμε αυτούς τους ανθρώπους κοντά μας και να φτιάξουμε εικόνες από τις αφηγήσεις που είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου προσφέρουν οι συγγενείς τους.Η ιστορία μας ξεκινάει κάπως έτσι! Εναν αιώνα και κάτι χρόνια πίσω, γύρω στα 1860 η Μάνα πατρίδα Ελλάδα μας έβγαινε σιγά-σιγά από τον Τούρκικο ζυγό, που για τετρακόσια τόσα χρόνια ήταν υπόδουλη.

Η ανασυγκρότηση της χώρας είχε αρχίσει ,ο λαός ήταν ελεύθερος αλλά ζούσε κάτω από το όριο της φτώχιας, οι λίγες σκόρπιες πλούσιες οικογένειες δεν μπορούσαν να αποροφήσουν τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας για δουλειές. Τα λίγα χρήματα που έπαιρνε το κράτος απο άλλα συμμαχικά κράτη ήταν αδύνατο έως ακατόρθωτο να εντάξει όλον τον κόσμο σε δημόσιες δουλειές ,και έτσι ο λαός απο μόνος του άρχισε σιγά-σιγά και δειλά να ψάχνει για δουλειά. Οι μεγαλύτεροι ασχολήθηκαν με την γη, ή ό,τι άλλο εύρισκαν <<και ας μην ξεχνάμε ότι αυτήν την εποχή το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας ήταν πολύτεκνες οικογένειες >> και μόλις τα παιδιά γινόντουσαν 10 χρονών έπρεπε να δουλέψουν για να ζήσουν και να βοηθήσουν τις οικογένειές τους .΄

Ετσι τα μικρά αυτά παιδιά αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα!!! ΄Ηδη από τότε είχε ξεκινήσει η μετανάστευση χωρίς να το καταλάβουν! Πρώτα στην περιφέρια της Ελλάδας, σαν ψυχογιοί, (παιδιά για θελήματα) κοντά σε ξένες οικογένειες, η δε αμοιβή τους ήταν το φαγητό της μέρας και μια γωνιά να κοιμηθούν, και στο τέλος του χρόνου στην καλύτερη περίπτωση θα έπερναν 50 οκάδες σιτάρι για να στείλουν στις οικογένειές τους !!! Πολλοί φεύγανε με τα μικροκάραβα για τα γειτονικά κράτη βοηθώντας στο εμπόριο που ειχε ξεκινήσει να έρχεται και στην Ελλάδα. Με τα ταξίδια που κάνανε αρχίσανε να λένε διάφορες ιστορίες για τα ταξίδια τους στις μακρινές θάλασσες και τα διάφορα λιμάνια που πιάνανε, και σιγά -σιγά ξεκίνησε το όνειρο.

΄Ελεγαν οτι υπάρχει μία πλούσια χώρα στην άλλη μεριά της γης που είναι σαν την γη της επαγγελίας, οτι υπάρχει πολλή δουλειά για όλους και οτι μπορούν να κάνουν τόσα λεφτά που οχι μόνο θα προκόψουν αλλά θα στείλουν και χρήματα στους δύστυχους γονείς να παντρέψουν τις αδύναμες και φτωχές αδερφές τους .Τα πρώτα βήματα τα έκαναν οι ποιό τολμηροί. Τότε οι μάνες άρχισαν να μαραζώνουν και η θλίψη του αποχωρισμού άρχισε να φωλιάζει στις Μητρικές καρδιές .

Το μόνο τους παρήγορο ήτανε το μεγαλείο της ελπίδας, και οι ιστορίες που ακούγανε απο τούς ταξιδέμενους και έμοιαζαν με γλυκά παραμύθια. Εγώ δέν θα αναφερθώ σε άλλα μέρη της γης για τον απλούστερο λόγο αν αρχίζαμε και μιλάγαμε για όλους τους Ελληνες μετανάστες δεν θα μας χώραγε η μεγάλη βιβλιοθήκη της Αιγύπτου, εγώ θα μιλήσω για αυτά τα Μεγαλεία ψυχής, τους ΄Ελληνες του Ράλυ. Σήμερα θα αναφερθούμε για κάποιον Ελληνα, ίσως έναν από τούς πρώτους ¨Ελληνες που ήρθε στο Ράλυ, γεννημένος στην Τρίπολη της Πελοπονήσου το 1881 με την αλλαγή του χρόνου, λες και η μοίρα έδειξε το σημάδι της, οπως άλλαζε ο χρόνος έτσι θα άλλαζε και η ζωή αυτού του παιδιού!! 31 Δεκεμβρίου είδε το φώς της ζωής ο Κωνσταντίνος Ρούσος παιδί και αυτός πολύτεκνης οικογένειας (17 αδέλφια). Η φτώχια και η ανέχεια αναγκάζει το μικρό Κων/νο Ρούσο, σαν γίνεται 10 χρονών, να πάρει τη ζωή στην πλάτη του, φεύγοντας για Αθήνα δουλεύοντας σε μπακάλικο και στέλνοντας χρήματα στην οικογένειά του .

΄Οταν γίνεται 24 χρονών παίρνει την μεγάλη απόφαση να ξενιτευτεί και να έρθει στην Αμερική καί συγκεκριμένα στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνιας. Εκεί συναντάει κάποιους συγχωριανούς του που του βρήκανε δουλειά βάφοντας παπούτσια, και βοηθούσε τους χωριανούς του στο καπελάδικο που είχαν. Αυτό του έκανε καλό, γιατί σε ένα χρόνο είχε μάθει την δουλειά στο καπελάδικο και έτσι αποφάσισε να έρθει στό Ράλυ για να δοκιμάσει την τύχη του.

Εδώ που ήρθε, βρήκε κάποιο κουρείο και συνεργάστηκε ,η δουλειά του πλέον ήταν να βάφει παπούτσια και να φτιάχνει καπέλα (επιτέλους μετά από τόσα χρόνια δούλευε για τον εαυτό του!!! ). Φαίνεται η τύχη άρχισε να του χαμογελάει γιατί σε λιγο καιρό είχε την δυνατότητα να φύγει πλέον απο το κουρείο και να πάει παραδίπλα και να ανοίξει εντελώς μόνος του δικό του μαγαζί.Το 1911 καταφέρνει και φέρνει τον αδερφό του Νίκο απο την Ελλάδα και σε λίγο καιρό γίνανε συνέταιροι!!! Το 1914 θα συναντήσουμε το μεγαλείο της ψυχής του ΕΛΛΗΝΑ, εδώ θα δούμε γιατί αυτό το ΄Εθνος δέν πρόκειται να χαθεί ποτέ, μαθαίνοντας ο Κων/νος ότι η πατρίδα του μπαίνει σε πόλεμο,ξεχνάει τους κόπους τόσον χρόνων βλέποντας ότι η γενέτειρά του κινδυνεύει, προβάλει τα στήθη με κίνδυνο της ζωής του φεύγει από την Αμερική και πάει να καταταγεί (εθελοντικά ) στον Ελληνικό Στρατό!!! Κάθετε 2 ολόκληρα χρόνια .

Εκεί στα τέλη του 1916 και αφού είχε πλέον εκπληρώσει το καθήκον του προς την πατρίδα γνωρίζει και παντρεύεται την γυναίκα του Αικατερίνη, το γένος Φουρναράκη, μεγαλωμένη στην Κόρινθο της Πελοπονήσου όπου την φέρνει στην Αμερική. Μαζί αποκτούν 5 παιδιά, 3 κορίτσια και 2 αγόρια, την Χριστίνα, την Μαρία, τον Ιωάννη, την Πηνελόπη και τον Νικόλαο. Η ζωή κυλούσε σχεδόν ήρεμα για τις λιγοστές οικογένιες που υπήρχαν στην περιοχή του Ράλυ, αν εξαιρέσουμε ότι υπήρχαν οι ρατσιστικές οργανώσεις και έβλεπαν τους ΕΛΛΗΝΕΣ σαν ανθρώπους ενός κατώτερου Θεού! Τους κυνηγούσαν από τις δουλειές τους, δεν τους άφηναν να χτίσουν τα σπίτια τους σε περιοχές που ήθελαν. Μάλλον ήθελαν να φτιάξουν μία κοινωνία σε γκέτο για να έχουν να δείξουν και να αποδείξουν οτι αυτοί ειναι ανώτερα όντα και οι άλλοι υποδιέστεροι, (για όλα αυτά που σας λέω δεν έχω μόνο ενδείξεις και αποδείξεις. Εκτός απο την πατρίδα που έλειπε και φυσικά δεν μπορούσαν να την αναπληρώσουν ,ήτανε το ότι δεν υπήρχε εκκλησία σε αυτή την μικρή κοινότητα. Κατά καιρούς παίρναγε κάποιος παπάς ,γάμοι και βαπτίσια γινόντουσαν στά σπίτια τους !!!

Το 1927 καταφέρανε με πολύ κόπο και στερήσεις να φέρουν κάποιον παπά ,τον πατέρα Βασιλειάδη, βρήκανε κάποιο κτίριο στό Σάλσμπερι Στρητ στόν 2ο όροφο και εκει στεγάσανε την πρώτη Ελληνορθόδοξη εκκλησία!!! Το 1929 οι γιοί του Κων/ου Ρούσου φεύγουν για την Ελλάδα και πάνε σε ιδιωτικό σχολείο ( το όνειρο του πατέρα ήταν να σπουδάσουν και να μείνουν στην πατρίδα) << εδώ βλέπουμε άλλο τα όνειρα και άλλο τι σου επιφυλάσει η ζωή>>. Εκεί έμειναν μέχρι το 1932.΄Ηταν η χρονιά που καταστράφηκε οικονομικά σχεδόν όλος ο κόσμος που ζούσε στήν Αμερικη, έτσι τα παιδιά αναγκάστηκαν να γυρίσουν κοντά στην οικογένεια να βοηθήσουν για να μαζεψουν τα συντρίμια της καταστροφής. Πάλι θα αναφερθώ στο πείσμα και στο Ελληνικό δαιμόνιο, γιατί όσοι ΄Ελληνες καταστράφηκαν όχι μόνο ορθοπόδισαν αλλά έφτιαξαν την διπλή περιουσία απο ό,τι είχαν πριν την καταστροφή. Για παράδειγμα ο Κων/νος Ρούσος άνοιξε και στεγνοκαθαριστήριο παράλληλα με το καπελάδικο!!! ΄Εκτοτε η εκκλησία έφυγε και πήγε στο Μπλάντ Στρητ, πάλι στον 2ο όροφο (γιατί από κάτω υπήρχε ορνιθοτροφείο) και εκει στήσανε την άλλη εκκλησία. Το 1958, ο τότε Α.Χ.Ε.Π.Α με τον Νικόλαο Ρούσο μπροστά και την Φιλόπτωχο κάνανε εράνους και μαζέψανε τα πρώτα χρήματα.Το 1960 φεύγει απο την ζωή ο Κων/νος Ρούσος και μετά από 2 εβδομάδες τον ακολουθάει στο μακρυνό ταξείδι και ο αδερφός του Νικόλαος (μαζί στη ξενητιά, μαζί στην ζωή, μαζί στις δουλειές, και τώρα μαζί και στον θάνατο)

Το 19.. με τον πατέρα Σκυπετάρη αγοράσανε το σπιτι και το γκρεμίσανε και με τον παπά αρχηγό και εργολάβο!!! Εφτιαξαν επιτέλους την ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ Εκκλησία στό Πέρσον Στρητ. Εκεί μείνανε μέχρι το 1975 που ενας άλλος (ΜΕΓΑΛΟΣ ευεργέτης της ο κοινότητάς μας ο κύριος Γεώργιος Βάλλας έδωσε την ΓΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!!) και αρχίσανε να φτιάχνουνε το κτίριο. Εκεί σ' αυτό το απλό κτίριο λειτουργούσαν σαν εκκλησία μέχρι το 1981 ,έκτοτε απο εράνους και προσφορές και με πολύ αγώνα και τον νέο παπά τον πατέρα Πετρίδη ξεκινήσανε την κανονική εκλησία .Σάν έρχεται το 1985 στα 97 της χρόνια πεθαίνει και η γυναίκα του Κων/νου Ρούσου κα Αικατερίνη. ΄Οπως καταλαβαίνετε οι βάσεις της κοινότητας είχαν μπεί πριν απο πάρα πολλά χρόνια με τους πρωτεργάτες και πρώτους ¨Ελληνες. Αυτοί οι άνθρωποι, που έφτιαξαν όλα αυτά τα πράγματα γύρω απο την κοινότητα και την εκκλησία μας, μερίμνησαν να αφήσουν πίσω τους άξιους συνεχιστές ώστε να μην χαθεί το μεγάλο έργο που ειχαν επιτελέσει .

Εγώ απο την μεριά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εξαίρετο κύριο Νικόλαο Ρούσο, γιατι μου έκανε την τιμή να μου δώσει πολύτιμες πληροφορίες και να με κάνει για μια ακόμη φορά να νοιώσω περήφανος που είμαι Ελληνας. Θα δούμε οτι το Ελληνικό στοιχείο όσα προβληματα και να συναντίσει στην προσωπική του ζωή όταν πρόκειται για την θρησκεία και την διατήρηση του Ελληνισμού τότε συσπυρώνεται για να επιτελέσει τον σκοπό του.Επίσης θα ήθελα να τους αφιερώσω ένα ποίημα απο την προσωπική μου ποιητική συλλογή σαν ύστατο φόρο τιμής .

Κείμενο Γεώργιος Παπανικολάου

Σύνταξη Κοραλί Γιαβρίμη