ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ
Ν.Θεοδώρου - «Ελα να σε κεράσω»
- Λεπτομέρειες
- Sotiris - 01 Νοέμβριος 2008
Ο τραγουδοποιός Ν.Θεοδώρου ξεδιπλώνει το ταλέντο του και σε αυτόν τον τομέα τίτλος του βιβλίου «Ελα να σε κεράσω» και υπότιτλος "Λόγια που ήθελαν να γίνουν τραγούδια"
Ο τραγουδοποιός Ν.Θεοδώρου ξεδιπλώνει το ταλέντο του και σε αυτόν τον τομέα τίτλος του βιβλίου «Ελα να σε κεράσω» και υπότιτλος "Λόγια που ήθελαν να γίνουν τραγούδια"
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
"Τι κάνεις εκεί μωρέ;"
Τίποτα δε φαίνεται.
Τίποτα δε ξεχωρίζει.
Ούτε καν το φεγγάρι.
Κόκκινα
σύννεφα το κρύψανε καλά.
Μπροστά μου μόνο ένας κήπος κι ο μισός είναι
σκεπασμένος
με μια προχειροφτιαγμένη από παλιά ελενίτ, σκεπή.
Κι αυτά
σπασμένα και τρύπια. Μπαλωμένα σε κάποια σημεία τους
από την παράδοξη αλμύρα
των καιρών.
Τα κοιτούσα επίμονα και περίεργα.
Κι Εκείνος με είδε και μου
είπε:
- Τι κάνεις εκεί μωρέ;
Ένας φοίνικας που είχαν φυτέψει παλιά,
μεγάλωσε και τον
κλάδεψαν. Τον κατάντησαν να μοιάζει σαν
αποτεφρωμένος
άνθρωπος με λίγα μαλλιά στην κεφαλή του.
Oι τριανταφυλλιές
που υπήρχαν εκεί, σταμάτησαν να βγάζουν
αυτά τα όμορφα και κόκκινα
τριαντάφυλλα.
Τα νυχτολούλουδα πλέον μυρίζουν θάνατο κι αυτό το άρωμα
της
λεβάντας έχει μείνει μόνο μες στη θύμησή μου.
Τα μόνα ζωντανά πράγματα
κι ανέγγιχτα από την φθορά του
χρόνου είναι, αυτός ο βασιλικός Υάκινθος και η
Δάφνες που
στολίζουν με υπερηφάνεια και ομορφιά την Ιστορία.
Και κάθονται
καμαρωτά, όπως τους αξίζει, για καιρούς πολλούς
κάτω από αυτή την ευλογημένη
από τον Δημιουργό ελιά που από
μόνη της στραγγίζει τους καρπούς της και τα
ποτίζει με άρωμα
και λάδι.
Και ήρθαν μελωδίες να μου σφραγίσουν
τ’αυτιά.
Κι Εκείνος μου είπε:
- Τι κάνεις εκεί μωρέ;
Κάποτε υπήρχαν
πέτρες τριγύρω μου.
Πολλές πέτρες.
Μεγάλες, τεράστιες πέτρες.
Πελώρια
βράχια που έφτιαχναν από μόνα τους τις πολεμίστρες.
Που έφτιαχναν από μόνα
τους ακόμα και την θέση που θα καθίσεις
για να σημαδεύεις καλά. Ακόμα και τη
γούρνα που έβαζες τον
αγκώνα σου μέσα για να είναι καλό το σημάδι.
Βράχια
που είχαν σκαλίσει επάνω τους τα μέλη των ιερατείων,
μυστικά και
γρίφους.
Βράχια, που επάνω τους η δεύτερη δυναστεία των θεών
έκανε
δοξασίες για τους “ταπεινούς δικτάτορες” διαδόχους τους.
Που επάνω
τους έγινε η μοιρασιά. Εκεί που ο Ποσειδώνας πήρε
την μερίδα του και με το
ίδιο χώμα έφτιαξε το δικό του νησί.
Αυτό που δεν κατάφερε να το σώσει από την
κατάρα των
ανήλιαστων φυλακών.
Κι όλα αυτά που πήγαν;
Γιατί τα
πήραν; Γιατί τα γκρέμισαν;
Που πήγαν οι μεγάλες όμορφες αυτές πέτρες που οι
ίδιες είχαν
διαλέξει αυτό το μέρος για να φτιάξουν το καινούργιο μας
κάστρο;
Το κάστρο που θα φρουρούσε την Αγάπη και την Oμόνοια στο
Όνομά
Του; Eκεί που θα φιλάγαμε τις περγαμηνές και τα
σκαλιστά σχέδια των
Παπύρων;
Κι Εκείνος μου είπε:
-Τι κάνεις εκεί μωρέ;
Τι κοιτάς; ΤΙ
ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ; Τι λησμονείς και τι θυμάσαι;
Τι κάνεις; Πες μου;
Δεν πρέπει
να φύγεις από εκεί. Μην τα κοιτάς κι αναρωτιέσαι.
Θύμωσε. Πρέπει επιτέλους να
θυμώσεις.
Τι κάνεις εκεί μωρέ;
Ξύπνα.
Πάρε το δοξάρι. Πάρε κι αυτή τη
λύρα.
Kάτσε φρουρός ανίκητος και παίξε μου πολεμικούς χορούς.
Μην αφήσεις
να σου πάρουν το αίμα των πατέρων σου.
Προστάτεψε αυτό που θέλουν να σε
κάνουν να ξεχάσεις.
Δεν πρέπει να ξεχάσεις.
ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ
ΜΩΡΕ;
ΞΥΠΝΑΑΑΑΑ!!!
