ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ

 

 

 

Τα Ροκ Ημερολόγια θα μπορούσαν να εκληφθούν ως ένας τόμος «προφορικής ιστορίας» και συλλογή φωτογραφικών τεκμηρίων, που παρέχει στον σημερινό αναγνώστη σημαντικές πληροφορίες για τις νεανικές υποκουλτούρες στην Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του '80. Φρικιά, μεταλλάδες, χούλιγκανς, πανκιά, ντισκόβιοι-καρεκλάδες, νιουγουεηβάδες.
Διαβάζοντας το βιβλίο, θα ανακαλύψουμε πάμπολλα στοιχεία για τις αργκό της εποχής, πολύ πιο βαθιά από τις κοινοτοπίες που αναπαρήγαγαν οι φτηνές βιντεοταινίες των 80’s… «Τσινάρια, λεχάρια, σαβαθιανοί και σκορπιονάδες, μουσική τρόμπα, λαϊκοί (Έλληνες)».

Θα μπορέσουμε να χαρτογραφήσουμε επακριβώς τα στέκια και τους χώρους συνεύρεσης της εποχής… “Σοφίτα”, “Άρης”, “Αρετούσα”, “Mad”, “Dragonfly”, “Cult”. Θα μπορέσουμε να ακούσουμε τις υπόκωφες σκέψεις της εφηβείας, σκέψεις που ίσως να έχουν πλέον ξεχάσει ακόμα κι εκείνοι που τότε τις έκαναν.
Και κάπου εδώ βρίσκεται το κλειδί για την ανάγνωση από όσους δεν ενδιαφέρονται για ερωτήματα κοινωνιολογικά, ούτε ιστορικά, ούτε ακαδημαϊκά. Για μια μερίδα των σημερινών αναγνωστών, (όσων η ηλικία είναι κοντά στα πενήντα), η λέξη κλειδί είναι νοσταλγία. Όχι ως αναψηλάφηση των εφηβικών εμπειριών (σαν να κοιτάμε τις παλιές φωτογραφίες και να χαμογελάμε μελαγχολικά χαϊδεύοντας το φαλακρό μας κεφάλι), αλλά ως δικαιωτική αφετηρία.

Ως αφορμή για την αφήγηση μιας βιογραφίας που αξίζει να αφηγηθούμε. Για τους νεότερους, εκείνους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, η λέξη κλειδί είναι μύθος και οι μύθοι αποτελούσαν ανέκαθεν πρόσφορο υλικό για να στερεοποιηθεί η αυτοεικόνα των ανθρώπων, να συγκροτηθεί ένα είδος αυτογνωσίας.
Γιατί τα Ροκ Ημερολόγια του Γιώργου Τουρκοβασίλη, είναι ένα αντι-αρχείο που διασώζει όχι μόνο όσα η επίσημη δημοσιογραφική και ιστοριογραφική καταγραφή αδυνατούσε να αποτυπώσει αλλά και σε επίπεδο ενήλικων πλέον υποκειμένων, όσα είχαν συχνά άτσαλα παρατοποθετηθεί στη μνήμη.

Ας δούμε όμως, τέσσερις «ροκ» μαρτυρίες από τούτο το βιβλίο…

 

 

1). «Γίνεται δικτατορία. Ήταν σαν να έχεις ανάψει με το ζόρι μια καλή φωτιά και να έρθει ο άλλος να σου ρίξει έναν κουβά νερό. Γιεγιέδες, νεανικά συγκροτήματα και πειρατικοί σταθμοί γίνανε φύλλο και φτερό. Η αστυνομία κουρεύει τους μακρυμάλληδες και ψαλιδίζει τις μίνι φούστες, για να παραλείψουμε τους εξόριστους και να πούμε μόνο τα φαιδρά… Όσα συγκροτήματα θέλουν να βγουν στην τηλεόραση, πρέπει να είναι κουρεμένοι, το ίδιο και οι αθλητές. Στους αγώνες βλέπεις τους ξένους ποδοσφαιριστές με μαλλιά και χαϊμαλιά σα χίπηδες και τους Έλληνες, σα φαντάρους…». (Γιώργος Τ.)

 

 

2). «Πολλά παιδιά θέλουν να ντυθούν μοντέρνα αλλά ντύνονται βλάχικα γιατί μπερδεύουν τα διάφορα στυλ… Για παράδειγμα, αυτός εκεί που κάθεται μόνος, πρώτον φοράει χαλασμένα spor παπούτσια, δεύτερον φοράει μπλουζάκι με τη στάμπα Sex Pistols, πράγμα που είναι γενικά κακόγουστο γιατί υποβιβάζει το συγκρότημα. Ο άλλος εκεί έχει σωστό ντύσιμο, μαύρο δέρμα. Υπάρχει φυσικά και μουσική μπλιτζ, νεορομαντική και φασιστική. Ο τύπος είναι ομοφυλόφιλος, δεν έχω πάει μαζί του αλλά το ξέρω. Ο κύριος που χορεύει στην πίστα, ο πενηντάρης, ο χοντρός, είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα, ντυμένος σαν ένας κοινός Αθηναίος στη Σταδίου, αλλά μπράβο του που φοράει κονκάρδα των Crass… Ο άλλος εκεί φοράει παπούτσια του μποξ που δεν πάνε καθόλου με το ντύσιμο του… αλλά δες αυτή την κοπέλα… Δεν είναι υπέροχη και στο ντύσιμο και σε όλα της; Θα ήθελα να την πλησιάσω… μπορεί να γίνει τίποτα στην τουαλέτα… μια φορά είχαμε πάρει μία, τρεις» (Μάρκος, θαμώνας του “Mad Club”).

 

 

3). «Οι κοπέλες είναι η αφορμή που τα περισσότερα αγόρια γίνονται ντισκάδες… Αν πας στο σπίτι ενός ντισκά, θα βρεις πολλούς δίσκους Heavy Metal γιατί κατά βάθος αυτό του αρέσει αλλά αναγκάζεται να συχνάζει στις Disco γιατί εκεί πηγαίνουν το 80% των κοριτσιών… Σε ντισκοτέκ Heavy Metal, άντε να βρεις γκόμενα αφού είναι λίγες κι όλες πιασμένες. Στις ντίσκο πέφτει άγριο καμάκι. Εδώ πάνε μεγάλοι για να βρουν γκόμενα, αγόρια γίνονται νταβάδες στα κορίτσια τους, είναι μπουρδέλο εκεί μέσα, διακινούνται τα πιο πολλά ναρκωτικά. Και η αστυνομία πάει και κάνει ντου και μπλόκα στα στέκια των φρικιών…» (Κώστας, 17 χρονών).

 

 

4). «…Τα συζητούσα όλα αυτά με ένα παιδί που γνώρισα στην Ίο. Σε μια φάση μου λέει… “Αν μπορούσαμε να καταστρέψουμε τη Rock μουσική, θα φτιάχναμε έναν καλύτερο κόσμο γιατί δεν θα προβληματιζόμασταν… εγώ, βλέπεις πώς είμαι… αν κάνω παιδιά με τη γυναίκα μου θα τα κάνω φοβερά συντηρητικά, δηλαδή δεν θέλω να νιώθουν αυτά που νιώθω εγώ τώρα. Αρκετά βασανίστηκα…". Απ' ότι κατάλαβα, είχε πάει κι αυτός στην Ίο για τον ίδιο λόγο, για να κάτσει να σκεφτεί τι θα κάνει, αν θ' αλλάξει…». (Νίκος, 18 χρονών).

 

Tweet