METALLICA

 

 

 

 

 

Θυμάμαι το 1993, όταν είχα δει τους Metallica στο γήπεδο της Ν. Σμύρνης με support τους εξαιρετικούς The Cult και τους – εκτός κλίματος, αλλά αξία του Ελληνικού Rock της εποχής – «δικούς» μας Λευκή Συμφωνία, δεν είχα καταλάβει τι με είχε χτυπήσει…

Ένα ασταμάτητο, σχεδόν τρίωρο πάρτι, με τη μπάντα να τα δίνει όλα κι εμάς σε ένα ατελείωτο head-banging (ναι, είχα μαλλιά τότε…). Μακράν η καλύτερη εμφάνιση Heavy Metal συγκροτήματος έως τότε, αλλά και μέχρι τις μέρες μας στη χώρα μας κατά την ταπεινή μου άποψη, μαζί με την παρθενική των έτερων Τιτάνων Iron Maiden στη Ν. Φιλαδέλφεια…

 

Τα χρόνια πέρασαν, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στο Ηνωμένο Βασίλειο και να βγάζω τα όποια συναυλιακά μου «άχτια» όποτε μπορώ εδώ (έχω μέχρι και λίστα με «100 μπάντες που πρέπει να δω/ ξαναδώ ζωντανά πριν τα κακαρώσω», αν και πιο πιθανό είναι να «φύγουν» πρώτα οι μπάντες και μετά εγώ). Άλλωστε οι ευκαιρίες είναι πάρα πολλές, κι αν έχει κανείς διάθεση και χρήμα να «επενδύσει» στα live, έχει ένα πολύ μεγάλο εύρος επιλογών τόσο το χειμώνα στις αρένες όσο και το «καλοκαίρι» (χμ…) στα φεστιβάλ.

Όταν οι Metallica κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό και για μένα ήδη κλασικό “Hardwire…” ήξερα ότι ο καιρός να τους ξαναδώ πλησίαζε, κι έτσι μόλις ανακοινώθηκε η ευρωπαϊκή περιοδεία μπήκα στο Ticket Factory, κι έκλεισα από προπώληση (προτού δηλαδή κυκλοφορήσουν για το «ευρύ κοινό) τα εισιτήρια για την “Genting Arena” που βρίσκεται στο αεροδρόμιο του Birmingham – ένα φανταστικό, υπερσύγχρονο venue χωρητικότητας 15,700 θεατών με εύκολη πρόσβαση τόσο από και προς το Birmingham, όσο και από και προς το Coventry όπου και μένω.

Με τα πολλά οι μέρες πέρασαν, κι έτσι στις 30 Οκτωβρίου του 17 συναντήθηκα με τον φίλο μου τον Andrew (με Punk/ Metal παρελθόν στα νιάτα του, τώρα κι αυτός ακούει μουσική στα κλεφτά στο αυτοκίνητο όταν πηγαίνει στη δουλειά κι αναπολεί τα χρόνια της Δόξας…) και φύγαμε από το Coventry με το τρένο για το αεροδρόμιο του Birmingham, κι έπειτα από ένα πολύ σύντομο (10λεπτο) ταξίδι με το τρένο, κι άλλα 10 λεπτά περπάτημα προς την αρένα, φτάσαμε στον προορισμό μας…

Ο κόσμος πολύς (ΦΥΣΙΚΑ ήταν sold out, για τους Metallica μιλάμε!!!), όλα όμως φοβερά οργανωμένα, οπότε ούτε ουρές για να μπούμε, ούτε μεγάλες ουρές στα μπαρ, μόνο στα merchandise stands γινόταν λίγο «της Πόπης», οπότε πήραμε τα μπυρόνια μας και πίναμε χαζεύοντας τα πλήθη και τα διαφορετικά σχέδια στα μπλουζάκια των fans… Κάπως έτσι έφτασε η ώρα του support act, οπότε βουρ για πρώτη επαφή με τους Kvelertak που είναι μια Metal κολεκτίβα «της εποχής μας», με το ένα πόδι στον ακραίο ήχο όπως εκφράζεται από διάφορες μπάντες τύπου Mastodon (των πρώτων albums), Gojira, Meshuggah (στο πιο μελωδικό) κλπ… και το άλλο σε πιο προσιτές φόρμες που προσωπικά θα το ονόμαζα ακραίο Ρunk Μetal… Τα παλληκάρια από το μακρινό Stavager της Νορβηγίας είναι μια πολύ καλή μπάντα, δημοκρατικότατη, όπου ο κάθε μουσικός έχει το δικό του ρόλο, έχουν τρείς (ναι, τρεις!!!) κιθαρίστες κι ο ήχος τους είναι «γεμάτος» κι εξαιρετικά δυναμικός. Ο δε «τραγουδιάρης» σκίζει τη φωνή του με αξιοπρέπεια και τη σκηνή «την πάει» πάνω-κάτω πολλές φορές κατά την εμφάνισή τους… δε μας πτόησε διόλου δε το γεγονός ότι τα τραγούδια τους είναι στα Νορβηγικά, καθώς δύσκολα θα καταλαβαίναμε τους στίχους ακόμα κι αν ήταν στ’ Αγγλικά, λόγω και του μέτριου γενικά ήχου… καμιά φορά όμως, ο τρόπος έκφρασης είναι αρκετός… Για όσους ασχολούνται με τους αξιολογότατους μεταλλάδες της χώρας των Φιόρδ, το set list τους παρατίθεται στο τέλος του άρθρου… εμένα με κέρδισαν πάντως…

 

 

Και περνάμε στο «κυρίως πιάτο» (αλλά κι επιδόρπιο παράλληλα…) της συναυλίας, τους Μέγιστους Metallica. Παρόλα τα προβλήματα που είχαν τόσο ως μπάντα, όσο και προσωπικά ως άτομα κατά τα τελευταία χρόνια, οι Metallica κατάφεραν να επιστρέψουν δυνατότεροι από ποτέ… Μια μικρή ανασκόπηση των τελευταίων πονημάτων τους: Το “Saint Anger” ήταν όπως ο τίτλος του υπονοεί ένα πολύ «θυμωμένο» album, ακαταλαβίστικο για πολλούς, η παραγωγή του ήταν κάτω του μετρίου και σίγουρα όχι αυτό που θα περίμενε κανείς από μια μπάντα που ήταν υπόδειγμα στον συγκεκριμένο τομέα.

Ακολούθησε το “Death Magnetic”, το οποίο αποτέλεσε και την επιστροφή της μπάντας σε πιο thrash μονοπάτια και παραδοσιακό σκληρό ήχο, με το συγκρότημα να δηλώνει: «δείτε πως ακόμα μπορούμε να παίξουμε γρήγορα, είμαστε Metal και το μεγαλύτερο group στον Πλανήτη Γη mother….ers!!!», ομολογουμένως μια πολύ καλή άσκηση ύφους κι απολαυστική δουλειά σε μεγάλο μέρος της…

Κι ήρθε το (η) “Lulu” (προσπερνάμε, χωρίς πολλά-πολλά, απλά να πούμε πως ΑΛΛΟ πράγμα ο Neil Young να χρησιμοποιεί τους Pearl Jam ως μπάντα του, κι ΑΛΛΟ ο Lou Reed (R.I.P.) να χρησιμοποιεί τους Metallica…) που πέρασε και ΔΕΝ ακούμπησε, τόσο καλλιτεχνικά, όσο κι εμπορικά…

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το “Hardwire…” το ερωτεύτηκα και πρέπει να ομολογήσω ότι και να μην ήμουν ήδη οπαδός της μπάντας, αυτό και μόνον το album θα μου αρκούσε για να τους λατρέψω, καθώς το πάντρεμα του παρελθόντος τους με το πρόσφατο παρόν, αλλά και το μέλλον του σκληρού ήχου, είναι απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, είναι μια απολαυστική δουλειά που πράγματι αξίζει το «λιώσιμο» από το επαναλαμβανόμενο παίξιμο σε όλες τις μορφές κυκλοφορίας μουσικής στις μέρες μας…

 

 

Με ένα τόσο καλό album στις αποσκευές τους, οι Metallica έχτισαν το set list της περιοδείας πάνω του, σχεδίασαν τη σκηνή στη μέση του χώρου/ αρένας με τεχνολογικά κολπάκια τύπου Muse κι ήρθαν πιο κοντά στο «λαό» τους που σπεύδει να τους (ξανά) δει γεμίζοντας τα venues… δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι στο Λονδίνο, όπου και έπαιξαν δύο συνεχόμενα shows, έσπασαν το ρεκόρ προσέλευσης στην O2 Arena!!!

Μετά από το κλασικό “Far West” anthem “The Ecstasy Of Gold” του Τεράστιου Ennio Morricone, συνοδευόμενο από το αντίστοιχο video, η τετράδα όρμησε στη σκηνή με το “Hardwired”, που ανοίγει πολύ δυναμικά και το ομώνυμο album… και το πάρτι ξεκίνησε… Συνέχεια με το “Atlas, Rise!” και ξεφεύγω τελείως με ασταμάτητο head-banging ή «σπάσιμο των αλάτων της ευρύτερης του σβέρκου περιοχής», όπως ονομάζεται επιστημονικά… Να αναφέρω εδώ ότι είχαμε θέσεις, ήμασταν δηλαδή στις εξέδρες (είμαστε και κάποιας ηλικίας πια φίλοι μου… και τα καρδιακά/ εγκεφαλικά «θερίζουν»…), όμως από το πρώτο κιόλας λεπτό που η τετράδα από τη Bay Area «έσκασε μύτη», ΟΛΟΙ σηκώθηκαν – κι έτσι έμεινε η κατάσταση μέχρι και το encore!!! Και ΠΩΣ άλλωστε να κάτσει κάποιος κάτω, όταν παίζουν οι θεοί τον ΥΜΝΟ “Seek And Destroy” στη συνέχεια, ακολουθούμενο από το “The Shortest Straw” το οποίο και έπαιξαν για πρώτη φορά μετά από το 2013… και μετά “Welcome Home (Sanitarium)” που ήταν κι ένα mini αφιέρωμα/ φόρος τιμής στον αδικοχαμένο Cliff Burton, τον οποίο και βλέπαμε στις οθόνες που κρέμονταν πάνω από τη σκηνή, παιγμένο με σεβασμό και με εξαιρετικό τρόπο από τον Trujillo…

Ακόμα ένα πολύ καλό κομμάτι από το νέο album “(Now That We’re Dead)”, που αποτέλεσε κι ένα από τα highlights της βραδιάς, με τέσσερα διαφορετικά «κουτιά» να εμφανίζονται στη σκηνή και γύρω από τα drums σχηματίζοντας ένα νοητό τετράγωνο, με τους Metallica να αφήνουν στην άκρη τα επί μέρους όργανά τους, και να παίζουν όλοι μαζί ένα πολύ όμορφο «κρουστό» μέρος - σίγουρα πρωτότυπο και για μένα υπέροχο!!! Η συνέχεια αντίστοιχη, με “Dream No More”, “For Whom The Bell Tolls” (τρελή πώρωση και ΑΝΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ!!!), επιστροφή στο νέο δίσκο με “Halo On Fire” που είναι κι ένα από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας για μένα και μετά οι Hammett & Trujillo τους οποίους ο Hetfield παρουσίασε στον κόσμο πρώτα, συστήνοντάς τους ως δύο «φίλους του», έπαιξαν το “War Pigs” των Μεγάλων Παλαιών του Metal και τοπικής (Birmingham) καταγωγής, των Black Sabbath, MONO με τα όργανά τους (μπάσο & κιθάρα…), κι εμάς, σχεδόν 16.000 κόσμο, να τραγουδάμε τους στίχους σα να μην υπάρχει αύριο… Και σα να μην αρκούσαν όλα αυτά, συνέχισαν με το “Am I evil?”, στέλνοντάς μας αδιάβαστους γι ακόμα μια φορά, γέμισαν το ντεπόζιτό τους με “Fuel” κι έπεσαν στη φωτιά ως “Moth Into A Flame”…

Οι ταχύτητες έπεσαν με το βαρύτατο “Sad But True” κι ακολούθησε το “One”, μετά από και παράλληλα με τις «εκρήξεις» και το video που το συνοδεύει πάντα… δυστυχώς, λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος και τη στιγμή που η κομματάρα γίνεται πιο γρήγορη, ο ήχος σταμάτησε, κι έτσι είχαμε ένα σχεδόν πεντάλεπτο διάλειμμα μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη, η μπάντα να ξαναβγεί και να συνεχίσει το κομμάτι ακριβώς εκεί που είχε διακοπεί… Τελευταίο κομμάτι του κανονικού show το ΤΕΡΑΣΤΙΟ “Master Of Puppets” σε μια καταπληκτική εκτέλεση κι αφού μας καληνύχτισαν προσωρινά, έφτασε η ώρα του encore… Ακόμα ένα τρομερό κομμάτι από το νέο album “(Spit Out The Bone)”, μετά βγήκαν οι αναπτήρες “(Nothing Else Matters…)” και κλείσιμο με “Enter Sandman” μέσα σε παραλήρημα…

 

 

Σχεδόν δυόμισι ώρες μετά λοιπόν, έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού και του γυρισμού στο σπίτι… με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη όλων, καθώς οι Metallica: «Έσπειραν» καθόλη τη διάρκεια του show, όλοι ανεξαιρέτως, αν και κατά τη γνώμη μου ο Lars έδωσε ρέστα κι έκλεισε πολλά στόματα με το παίξιμό του που ήταν απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι ΕΔΩ, ζουν το ΣΗΜΕΡΑ της Μεταλλικής Μουσικής κι οδηγούν το τρένο προς το αύριο, σεβόμενοι το Παρελθόν.

Έχουν ξεπεράσει τα όποια προβλήματα είχαν ως μπάντα και άτομα με τον καλύτερο τρόπο, με τη Μουσική να είναι το «φάρμακο» και ο Εξορκιστής των Δαιμόνων τους. Επέλεξαν την «έκθεση» στο κοινό, με τη σκηνή να είναι στη μέση της αρένας, οπότε οι μουσικοί δε μπορούσαν να «κρυφτούν», μπορούσαμε να δούμε και την τελευταία λεπτομέρεια… παραταύτα, έδειχναν χαρούμενοι, πωρωμένοι και φανερά ικανοποιημένοι από την ανταπόκρισή μας…

Το show, παρότι κατά στιγμές εντυπωσιακό, ΔΕΝ έκλεψε την παράσταση, καθώς η μπάντα «πήρε κεφάλια» με την εμφάνισή της, οπότε πέρασε σε δευτερεύον ρόλο το οπτικό μέρος με τις οθόνες που συνόδευαν με εικόνες τα κομμάτια, τις φωτιές και τις εκρήξεις…

Εν κατακλείδι, ήταν μια φοβερή εμφάνιση μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη, φίλοι που ήταν στο Manchester μου είπαν κι αυτοί τα καλύτερα λόγια για το gig εκεί, οπότε μπόρεσα να διασταυρώσω γνώμες με τη δική μου, μπορώ να πω ότι αν μου δινόταν η ευκαιρία να τους ξαναδώ την επόμενη κιόλας ημέρα θα πήγαινα με κλειστά μάτια (κι ανοιχτά αυτιά…).

 

METALLICA set list

Hardwired Atlas,

Rise!

Seek Αnd Destroy

The Shortest Straw

Welcome Home… (Sanitarium)

Now That We’re Dead

Dream No More

For Whom The Bell Tolls

Halo On Fire

War Pigs

Am I Evil?

Fuel

Moth Into A Flame

One

Master Of puppets

Spit Out The Bone

Nothing Else Matters

Enter Sandman

 

 

KLEVERTAK set list

Apenbaring

Bruane Brenn

Mjod

1985

Berserkr

Evik Vandrar

Ulvetid

Blodtorst

Manelyst

Kvelertak

 

 

Tweet