[2-March-1948 ~ 14-June-1995]

 

 

Καθάριος, γήινος, ζεστός, όσο ψηλά κι αν πήγε. Δεν ήταν ακριβώς το πρότυπο του Rock star. Είναι ο Ιρλανδός τραγουδιστής και κιθαρίστας ο οποίος έπαιζε με την παλιά Fender Stratocaster ή με την Telecaster του, φορώντας ξεβαμμένα jeans και απλά, καθημερινά t-shirts. Δεν το ενδιέφερε πραγματικά η επιτυχία, αλλά έκανε μουσική μόνο μέσα από την καρδία και κυκλοφορούσε ένα δίσκο μόνο όταν ένιωθε ότι ήθελε να το κάνει, αυτή είναι η απλότητα την οποία εκτίμησε το κοινό σ’ αυτόν. Η προσφορά του Rory Gallagher στο Hard Rock εντοπίστηκε από την πρώτη κιόλας ημέρα, με μια φθαρμένη αλλά ζεστή Fender Stratocaster και έναν δυνατό ενισχυτή, δούλεψε τέλεια τον σκληρό ήχο με την κιθάρα του.

Ο Rory Gallagher δεν είναι ακριβώς το πρότυπο του Rock Star, είναι ο Ιρλανδός τραγουδιστής και κιθαρίστας ο oποίος έπαιζε με την παλιά Fender Stratocaster ή με την Telecaster του, φορώντας ξεβαμμένα τζιν και απλά, καθημερινά μπλουζάκια ή καρό πουκάμισα. Κλασικός Hard Rock κιθαρίστας, σεμνός, μετρημένος, ήρεμος, αντί-star, έκανε τον κόσμο να τον αγαπήσει όσο λίγους και δεν υπάρχει σαβαρός άνθρωπος (πιστέυω), που να ασχολείτε με την Rock μουσική και να μην λυπήθηκε για τον θανατό του.

Το κήρυγμα του ήταν μουσική γεμάτη Βlues Rock, με πάνω από είκοσι χρόνια δισκογραφίας κυκλοφόρησε ένα μεγάλο κατάλογο από albums. Οι Rolling Stones κάποτε έδειξαν ενδιαφέρον για την πρόσληψη του στο σχήμα σαν αντικαταστατή του Mick Taylor, αυτό έγινε το 1974, ο Rory όμως αρνήθηκε την πρόταση να εισχωρήσει στους Rolling Stones, καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική.

Ο Rory υπήρξε το αγνότερο παιδί του Hard Rock. Άφησε τη ψυχή του εκτεθειμένη, όπως το γυμνό ξύλο που πρόβαλλε μέσα από την ξεφλουδισμένη του κιθάρα, την πιο πιστή του σύντροφο, σε όλη του τη ζωή. Ήρθε για να ξασπρίσει τις άγονες σκέψεις όλων αυτών που ήθελαν τους δωδεκάμετρους λυγμούς αποκλειστικό προνόμιο των μαύρων της Αμερικής. Ο Rory έδωσε στο κοινό του την ευχαρίστηση, του να γευτεί αυθόρμητο και αληθινό Blues/ Hard Rock, με κύριο χαρακτηριστικό τη δυναμική και πρωτοποριακή κιθαριστική του δουλειά.

Έφυγε με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας μονάχα το πιοτό να τον νικήσει. Ο μεγάλος αυτός Ιρλανδός, μαζί με τους Gary Moore (RIP) και Phil Lynnot (RIP), είναι ότι καλύτερο έχει εξάγει η προσφιλής αυτή χώρα στον κόσμο της σκληρής Rock μουσικής, ή αλλιώς η αγία τριάδα της πατρίδας τους.

Έδωσε στο κοινό του την ευχαρίστηση, του να γευτεί ένα αυθόρμητο και αληθινό Blues Rock, Hard Rock δίσκο, με κύριο χαρακτηριστικό τη δυναμική και πρωτοποριακή κιθαριστική του δουλειά. Δεν τον ενδιέφερε πραγματικά η εμπορική επιτυχία, αλλά έκανε μουσική, μόνο μέσα από την καρδία του και κυκλοφορούσε ένα δίσκο μόνο όταν ένιωθε ότι κάτι ήθελε να πει μουσικά. Και αυτή είναι η απλότητα την όποια εκτίμησε το κοινό σ’ αυτόν.

Ο Rory Gallagher θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους κιθαρίστες της Hard Rock και Heavy Metal μουσικής, τόσο για τα ζωηρά του solo και τις καινοτόμες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της τραγουδιστικής του ερμηνείας. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες του Rock, του Hard Rock του Heavy Metal αλλά και του Blues Rock τον θεωρούν ως την κύρια επιρροή τους. Ακόμα, θεωρείται μια από τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της Rock μουσικής.

Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς του Hard Rock, Heavy Blues, μέγας δεξιοτέχνης της ηλεκτρικής κιθάρας με πολλούς και πιστούς θαυμαστές και στη χώρα μας, ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους ανεξαρτήτως «μουσκής φυλής» όπου κι αν ανήκαν.

Κατά περίεργο και ειρωνικό τρόπο, πριν από το θάνατo του το 1995, ο Rory Gallagher δεν ήρθε ποτέ κοντά στην απόλυτη απόλαυση της εμπορικής επιτυχίας, ντροπή. Το 1995, η Ευρωπαϊκή περιοδεία του διεκόπη λόγω ασθενείας, λίγο μετά, ο Rory πέθανε στο King's College Hospital του London, από επιπλοκές μετά από μεταμόσχευση ήπατος, ήταν χρόνιος αλκοολικός.

Ο Rory Gallagher (πραγματικό όνομα William Rory Gallagher), γεννήθηκε στο Ballyshannon, County Donegal, (Irerland), στις 2 Μαρτίου του 1948 και πέθανε στο London, (UK) στις 14 Ιουνίου του 1995, σε ηλικία μόλις 47 χρονών. Έζησε στην περιοχή Chelsea, ποτέ δεν παντρεύτηκε και δεν είχε παιδιά.

 

 

Ο Ηλίας Κωστόπουλος επανεκτιμά τη μουσική καριέρα του Rory, ακούγοντας ξανά όλα τα επίσημα solo albums του σε βινύλιο, που κυκλοφόρησε ο Ιρλανδός τραγουδοποιός/κιθαρίστας, μέχρι το θάνατο του…

 

Αυτός ήταν ο πρώτος προσωπικός δίσκος του καλλιτέχνη, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα των Taste λίγους μήνες νωρίτερα. Το ντεμπούτο της προσωπικής του καριέρας ακούγετε απλό, ταπεινό και απέριττο, όσο απέριττο φαντάζει και το εξώφυλλο του. Ηχογραφημένο στο Advision Studio (London) από τον ίδιο τον Gallagher, σκιαγραφεί τις επιθυμίες του Rory που εμφανώς δείχνει να διαχωρίζει τη θέση του από τους Taste και ότι αυτοί εκπροσωπούσαν, έχοντας όμως συγχρόνως κρατήσει την αμεσότητα που ανέκαθεν τον χαρακτήριζε. Ο Gerry McAvoy στην πρώτη του εμφάνιση στο μπάσο, ο Wilgar Campell στα drums και ο Vincent Crane (Atomic Rooster) στα πλήκτρα.

 

Είναι ο διάδοχος του ομώνυμου ντεμπούτου του και ήταν μια προσπάθεια του Rory να δημιουργήσει έναν πιο ζεστό, πιο δεμένο και πιο σκληρό ήχο. Ήταν πάντοτε καλλιτέχνης που ζητούσε μια διαφορετική προσέγγιση στη δουλειά του, ώστε να γίνει πιο ελκυστική και πιο όμορφη. Εδώ ουσιαστικά αρχίζει να αποκτά τον ξεκάθαρο μουσικό της χαρακτήρα η προσωπική του καριέρα. Κάπου άνισος δίσκος στο σύνολο του, όμως ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο τις παγκόσμιας αναγνώρισης του Rory Gallagher. Οι πωλήσεις του παγκοσμίως ωθούν τον καλλιτέχνη σε όλο και πιο μεγάλες παραγωγές ζωντανών εμφανίσεων ανά τον κόσμο. Η παράγωγη του δίσκου ανήκει και πάλι στον ίδιο, ηχογραφημένο στα Tangerine Studios.

 

Το “Live In Europe” είναι το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο album του. Ηχογραφημένο ζωντανά στην Ευρώπη τον Φεβρουάριο κα τον Μάρτιο του 1972, το live αυτό αιχμαλωτίζει για πρώτη φορά την απίστευτη ενεργητικότητα και μουσική ευελιξία του Gallagher επί σκηνής δίχως τους Taste και προσφέρει κάποιες από τις καλύτερες ζωντανές στιγμές στην ιστορία του Hard Rock. Οι εκτελέσεις ισοπεδώνουν τις αντίστοιχες στουντιακές και επαναπροσδιορίζουν την αξία των συνθέσεων αυτών καθαυτών. Το “Bullfrog Blues” επιλέγεται συνειδητά ως το υπέρτατο κλείσιμο της αυλαίας, αφήνοντας μια γεύση αδρεναλίνης στον ακροατή.

 

Ύστερα από κάθε επιτυχημένη περιοδεία, κατά την διάρκεια της οποίας συλλαμβάνονται τα πρώτα ξεπετάγματα που γεννούν τις νέες συνθέσεις, συνήθως ακολουθεί ένα αξιόλογο album. Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, ηχογραφούσε το album αμέσως μετά από συναυλίες, ώστε να μπορέσει να αιχμαλωτίσει την ενέργεια και την ένταση της ζωντανής ηχογράφησης σε ένα studio album, φτιάχνοντας έτσι ένα αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα. Το “Blueprint” είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό. Η σύνθεση του group έχει αλλάξει, στη θέση του Wilgar έχει έρθει πίσω από τα τύμπανα ο Rod de’Ath, ο Lou Martin συνοδεύει στα πλήκτρα, αλλά και κάποιες φορές και στην ρυθμική κιθάρα. Κορυφαία στιγμή του δίσκου το “Seven Son Of A Seventh Son”, ενώ το “Walk On Hot Coals” ανοίγει μοναδικά την αυλαία.

 

Οι φανατικοί οπαδοί του Ιρλανδού κιθαρίστα θεωρούν το “Tattoo”, ως ένα από τα κορυφαία albums της solo καριέρας του και όχι άδικα. Ηχογράφησε στα studio της Polydor Records ένα κατά κύριο λόγο Blues Hard Rock δίσκο, ενώ η παραγωγή ανήκει και πάλι στον Rory. Το κουαρτέτο ακούγεται πιο δεμένο από ποτέ, το τραγούδι που ανοίγει τον δισκο “Tattoo’d Lady” και η ακολουθία προσδίδει ένα εντελώς γιορτάστηκε ύφος. Το “Cradle Rock” αποτελεί όμως μια από τις πιο σκληρές στιγμές στην καριέρα του Rory Gallagher. Η δεύτερη πλευρά του βινυλίου περιέχει το “A Million Miles Away”, όπου έκτοτε θα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του play-list σε κάθε συναυλία του προσωπικού σχήματος του Rory.

 

Ο Rory σε ένα κλασικό live album, ένα καταπληκτικό, ζωντανά ηχογραφημένο LP. Εργάστηκε με μαγεία σε όλη την ηχογράφηση του album με σφιχτό δεμένο ήχο και με την υποστήριξη των μουσικών του, μας παρέχουν μια άκρως ενεργητική συλλογή τραγουδιών. Άνοιγμα του δίσκου με το 7-λέπτο “Cradle Rock”, ακολουθεί το “I Wonder Who” και το “Tattoo'd Lady”, ο Rory τραγουδάει με μια blues χροιά. Το ισχυρό set-list περιλαμβάνει μοναδικές εκτελέσεις τραγουδιών όπως το “Too Much Alcohol” και τα δυναμικά “Walk On Hot Coals” και “Who's That Coming”, το οποία διαθέτουν μια επιδέξια slide κιθάρα. Ένα φανταστικό διπλό live album, τα live μπορούν να σας φέρουν κρυμμένους θησαυρούς ή το ταλέντο του καλλιτέχνη που δεν παρουσιάζετε στα εκάστοτε studio albums. Καθιστώντας σαφές, ότι ο καλλιτέχνης σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τα live albums προκειμένου να δημιουργήσει τη μαγεία του. Το ξέρω ότι ο Rory δεν ήταν καθόλου αδέξιος και στα studio LP του, αλλά κυριολεκτικά εδώ λάμπει όταν εκτελεί ζωντανά τα τραγούδια του, φέρνοντας στο προσκήνιο μια εντελώς νέα όψη της μουσικής του. Πραγματικά μαγεύει το κοινό με το ταλέντο του, αφού διαθέτει εκτεταμένη solo κιθάρα. Ένα από τα κορυφαία live albums όλων των εποχών, όλες οι εκτελέσεις σφύζουν από παλμό και έχουν παρατεταμένη διάρκεια, που αφήνει χώρο στον ασυγκράτητο κιθαρίστα να εκφραστεί ελεύθερα. Παραδόξως το μοναδικό album χωρίς φωτογραφία του στο εξώφυλλο, ενώ ήταν και το τελευταίο με την Polydor Records.

 

Κάπως παραγνωρισμένο το συγκεκριμένο LP στην Ελλάδα… ίσως η άβολη θέση του ανάμεσα στο “Irish Tour ’74” και στο “Calling Card” μπορεί να εξηγήσει κάπως το γεγονός αυτό. Με μια δεύτερη πλευρά βινυλίου κάπως ανώτερη από την πρώτη, με συνθέσεις όπως το “All Around Man” και το “Out On The Western Plain”, όπου η ατμόσφαιρα εναλλάσσεται με τον ρυθμό και με το “Cross Me Off Your Lust” από την πρώτη πλευρά να θυμίζει αρκετά τις αντίστοιχες επιθετικές συνθέσεις του Alvin Lee. Τούτο το album που ηχογραφήθηκε στα Wessex Studios σε παραγωγή Rory Gallagher, απαιτεί την πραγματική θέση που του αξίζει, ήταν επίσης το πρώτο album του Gallagher με την Chrysalis Records.

 

Κυκλοφόρησε με συμπαραγωγό τον Roger Glover (Deep Purple), ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα Musicland Studios (Munich) και γνώρισε ευρεία αποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς και συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες (αν όχι, τη μεγαλύτερη), δισκογραφικές δουλειές του. Δίσκος χιλιο-ακουσμένος, διεθνής, χιλιο-τραγουδισμένος, τα βινύλια της εποχής (αυθεντικές κόπιες του ’76), έχουν λιώσει από τη χρήση. Το βινύλιο γεμάτο γρατζουνιές που σημάδεψαν στιγμές ανείπωτης ευχαρίστησης. Το “Do You Read Me” έγινε για τους επιδόξους drummers όλου του κόσμου της εποχής… το πρώτο βασικό μάθημα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το “Moonchild” ήταν απαραίτητο για κάθε party που ήθελε να χαρακτηριστεί επιτυχημένο. Το “Secret Agent” σιγοντάρει με μια πιο boogie τεχνική, όσο για το ομώνυμο τραγούδι “Calling Card” τα λόγια είναι απλά περιττά.

 

Για τους οπαδούς του Gallagher, αυτό το LP είναι τι πιο σπάνιο, αφού δεν βρίσκετε εύκολα σε βινύλιο. Κυκλοφόρησε το 1979 και φανερώνει μια ροπή του καλλιτέχνη σε έναν πιο σκληρό ήχο, σε αντίθεση με τους folk πειραματισμούς που εμφανίστηκαν σε προηγούμενες δουλειές του. Το “Overnight Bug” ξεχωρίζει αμέσως από την πρώτη πλευρά του βινυλίου που είναι κατά την γνώμη μου αισθητά κατώτερη. Ενώ το “Shadow Play” που ανοίγει την δεύτερη πλευρά είναι ο βασικός υπαίτιος της επιτυχίας του “Photo-Finish”, παρότι το “Fuel To The Fire” που κλείνει τον δίσκο, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε ποιότητα και δυναμική. Ηχογραφήθηκε στα Dierks Studios, σε συμπαραγωγή των Gallagher και Alan O'Duffy.

 

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του επέστρεψε στα Dierks Studios, με σκοπό να ηχογραφήσει το τέταρτο album του στην Chrysalis Records. Ο Gallagher ήταν κατά εκείνη την περίοδο (1979) στην οποία το ηλίθιο punk μεσουρανούσε στη Βρετανία, από τους λίγους Hard Rock μουσικούς που γνώριζαν επιτυχία. Το Ελληνικό κοινό αγάπησε το τραγούδι “Philby” αρκετά. Το “Top Priority” είναι ένα κορυφαίο album του Rory, με τον Ted McKenna να αντικαθιστά τον Rod στα τύμπανα, τραγούδια σαν τα... “Philby”, “Follow Me”, “Wayward Child”, “Bad Penny” και όλα αυτά μαζί με την καλύτερη παραγωγή που είχαμε ακούσει έως τότε από τον Ιρλανδό κιθαρίστα/ τραγουδιστή.

 

Με δυναμικές εκτελέσεις σε ύμνους του Hard Rockin’ Blues όπως τα “Wayward Child”, “Moonchild”, “Follow Me”, “Shadow Play” και ηχογραφημένο ζωντανά στο οκτάμηνο μεταξύ Νοέμβριου του 1979 και Ιούλιου του 1980, το “Stage Struck” συμπληρώνει για τελευταία δυστυχώς φορά δισκογραφικά (όσον αφορά τα live albums), την εικόνα του Rory Gallagher επί σκηνή. Μια μεταμόρφωση που οδηγεί τον ίδιο τον δημιουργό στο τραγούδι “Skin’ Kicker” να είναι η κορυφαία στιγμή του δίσκου, live αποκτά την τραχύτητα που του αρμόζει σαν τραγούδι, η ζωντανή εκτέλεση αυτή είναι πιο ενστικτώδης και πιο πρωτόγονη θα έλεγα. Ένα άγριο ζωντανό album που περιέχει τα καλύτερα τραγούδια του Gallagher.

 

Ο Brendan O’Neil έρχεται να αντικαταστήσει τον McKenna, δίνοντας μια πιο απλοποιημένη μορφή στο rhythm section, παρατηρούμε μια στροφή στην περίοδο πριν το “Calling Card”. . Αλλά και ο ίδιος ο δίσκος όμως διαφοροποιείται φανερά από τις σκληρές, επιθετικές συνθέσεις των τριών προηγούμενων δίσκων. Επιστροφή σε μια πιο Country-Folk αισθητική, με μπόλικη slide και bottleneck κιθάρα και με το ομώνυμο “Jinx” να ξεχωρίζει αισθητά. Αυτό ήταν και το τελευταίο του LP στην Chrysalis Records, ηχογραφημένο ξανά στα γνωστά Dierks Studios, σε παραγωγή από τον ίδιο τον Gallagher.

 

Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος του μετά από πέντε χρόνια, διάστημα κατά το οποίο περιόδευε συνεχώς ανά τον κόσμο με το προσωπικό του σχήμα, ενώ ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες οι οποίοι έδωσαν συναυλίες σε κομμουνιστικές χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Αυτή ήταν όμως και η πρώτη του κυκλοφορία μέσω της δικής του δισκογραφικής εταιρείας (Capo Records), την οποία δημιούργησε θέλοντας να έχει ο ίδιος τον έλεγχο των ηχογραφήσεων και των κυκλοφοριών του. Ένα καλοστημένο, φρέσκο album ηλεκτρικού Blues, με παρούσες και κάποιες Folk επιρροές (ως συνήθως άλλωστε). Ένα νέο ξεκίνημα, που παρότι ήταν πολλά υποσχόμενο, δεν είχε τη συνέχεια που όλοι ευχόμασταν, λόγω των προβλημάτων υγείας που ταλαιπωρούσαν τον κουρασμένο κιθαρίστα. Ηχογραφημένο στα The Point, Olympic, West Three, Music Works και Redan Studios, σε παραγωγή πάντα από τον ίδιο τον Gallagher.

 

Ηχογραφημένο στα Maison Rouge, Redan Recorders, Music Station και Audio One, σε παραγωγή πάλι από τον ίδιο τον Gallagher, κυκλοφόρησε τρία χρόνια μετά το προηγούμενο album του. Αυτό το album περιελάμβανε κατά το μεγαλύτερο μέρος του, καθαρά Blues τραγούδια. Στα 1990 αποδείχτηκε ότι κανείς δεν είχε ξεχάσει τον βιρτουόζο κιθαρίστα, σε μια χρονιά που το Blues έλαμψε με την παρουσία του, ο καινούργιος δίσκος του Gallagher έγινε δεκτός από τους παλιούς και νέους φίλους του, με ενθουσιώδη υποδοχή. Με τα “Walking Wounded”, “Alexis”, “Empire State Express” και “Middle Name” να ξεχωρίζουν. Η μοίρα το ήθελε όμως να είναι το τελευταίο του LP, κόντρα σε όλους εμάς που πιστέψαμε σε μια αξιόλογη συνέχεια που διαγραφόταν τότε στον ορίζοντα…

 

 

 

Μια μοναδική, φιγούρα της Rock μουσικής ήταν ο αείμνηστος Rory που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, περιοδεύοντας συνέχεια, (στις 12-9-1981 πέρασε και από τη χώρα μας, για μια άκρος επεισοδιακή συναυλία στο γήπεδο της AEK). Τα γεγονότα στην πρωτεύουσα οδήγησαν σε σκέψεις ακύρωσης της δεύτερης παράστασης στη Θεσσαλονίκη, όμως κάτι τέτοιο αποφεύχθηκε και τα πράγματα κύλησαν πολύ πιο ήρεμα απ’ ότι στην Αθήνα. H συναυλία της Αθήνας κυκλοφόρησε κάποτε και ως bootleg audio-tape στην αγορά, με τον τίτλο "Live Ιn Athens".

 

 

 

 

Tweet