Πολλά είναι εκείνα τα Rock συγκροτήματα που πρέπει ίσως να περιμένουν αρκετά χρόνια έως και δεκαετίες (κάποιες φορές), μέχρι να δουν το μουσικό τους άστρο, ν’ ανατέλλει ή τουλάχιστον να καταφέρουν να κάνουν μια επιτυχία.

Οι Aphrodite’s Child,  ωστόσο δεν ανήκουν με τίποτα σε αυτήν την παραπάνω κατηγορία. Το group που κατάφερε (πρώτο απ’ όλα), να κάνει την Ελλάδα γνωστή σε όλο το κόσμο, χρειάστηκε μόλις τέσσερα χρόνια και τελικά αυτά αποδείχτηκαν υπέρ αρκετά, ώστε ακόμη και σήμερα το μουσικό Rock κοινό να τους θυμάται…

Οι Aphrodite’s Child την μουσική που έπαιξαν ήταν κάτι ανάμεσα σε Progressive Rock, σε Psychedelic Rock, σε Baroque Rock, σε Art Rock, σε Rock/ Heavy Rock, σε Heavy Psych και Rock Opera.

 

Οι Aphrodite's Child ιδρύθηκαν το 1967 από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου (πλήκτρα), Ντέμη Ρούσσο (τραγούδι, μπάσο και κιθάρα), Λουκά Σιδερά (τύμπανα) και Αργύρη Κουλούρη (κιθάρα).

Ο Παπαθανασίου και ο Ρούσσος είχαν ήδη επιτυχία στην Ελλάδα παίζοντας παλιότερα στους Forminx και στους Idols αντίστοιχα. Ο Ντέμης μετά τους ldols, έφυγε για να πάει στους Minis όπου και συναντήθηκε με το Λουκά Σιδερά, ο οποίος επίσης προερχόταν από ένα άλλο συγκρότημα, τους Stormies. Ο Σιδεράς, συμμαθητής και παιδικός φίλος του Παπαθανασίου, ήταν ο άνθρωπος-κλειδί για τη δημιουργία των Aphrodite’s Child, μια και ήταν εκείνος που έφερε σε επαφή τους Βαγγέλη και Ντέμη. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα λίγων μηνών ώστε ο Παπαθανασίου να μεταδώσει στους άλλους δύο την αποφασιστικότητα του για το επόμενο βήμα, οι τρεις μουσικοί άρχισαν εντατικές πρόβες για κάτι πιο μεγάλο που γεννιόταν, με τη συνοδεία και ενός τέταρτου μέλους του κιθαρίστα Αργύρη Κουλούρη, επίσης πρώην μέλος των Minis. Το group έκανε την πρώτη του studio ηχογράφηση, ως ορχήστρα Βαγγέλη Παπαθανασίου, παίζοντας τέσσερα τραγούδια στο album του Γιώργου Ρωμανού το “In Concert Αnd Ιn Studio” στα 1968.

 

 

Το όνομα Aphrodite’s Child, πρωτοεμφανίζεται στην Γαλλική πρωτεύουσα το 1968, είναι η χρονιά που ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Ντέμης Ρούσος και ο Λουκάς Σιδεράς, αποφασίζουν ν’ αφήσουν την χώρα μας λόγω τις Χούντας και να πάνε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Βαγγέλης προφανώς συνέλαβε την ιδέα να πάνε μόνιμα στο Λονδίνο, μιας και το περιβάλλον εκεί θα ήταν πιο δημιουργικό για το ακόμα άγνωστο συγκρότημα. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη γιατί ο Κουλούρης έμεινε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, οι υπόλοιποι ξεκίνησαν και καθ' οδόν για το Λονδίνο έκαναν μια στάση στο Παρίσι, από τη μία επειδή δεν είχαν τις κατάλληλες άδειες εργασίας, απ' την άλλη λόγω των απεργιών που συνδέονταν με τις εκδηλώσεις του Μάη του 1968. Τελικά το ταξίδι για την Αγγλική πρωτεύουσα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς το μουσικό trio δεν μπόρεσε να πάρει άδεια από τις βρετανικές αρχές και μοιραία κόλλησε στην Γαλλία. (Κάτι τέτοιο αντίστοιχα θα συμβεί και λίγα χρόνια αργότερα και στους Socrates, όπου στη Γαλλική πρωτεύουσα συναντούν και συνεργάζονται με τον Παπαθανασίου).

Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων δεν θα απογοητεύσει καθόλου το σχήμα, καθώς οι Aphrodite’s Child υπογράφουν αμέσως δισκογραφικό συμβόλαιο με την Mercury Records το 1968. Έτσι έμειναν στο Παρίσι, όπου εκεί ηχογράφησαν το πρώτο τους single “Rain And Tears”, το οποίο θα γίνει μεγάλη επιτυχία στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες. έτσι λοιπόν, για πρώτη φορά “Ελληνικό Rock” θα ακουστεί στον υπόλοιπο κόσμο… Μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο το τραγούδι γίνετε μεγάλη επιτυχία και ακούγεται συνεχώς σε όλες τις διαδηλώσεις και πορείες των εργατών και των φοιτητών, ενώ και στα charts ανεβαίνει με γρήγορους ρυθμούς και φτάνει να γίνει χρυσό. Με αυτό το τραγούδι το συγκρότημα έγινε αυθημερόν γνωστότατο σε όλη την Γαλλία.

 

Η αρχή έχει γίνει και μετά από λίγους μήνες έρχεται και η κυκλοφορία του πρώτου τους ολοκληρωμένου δίσκου, με τον τίτλο “End Of The World” (Φεβρουάριος 1968). Δύο ακόμη τραγούδια από το album το ομώνυμο “End Of The World” και το “Valley Sadness” γίνονται hit. Ο δίσκος χαρακτηρίστηκε από τραγούδια που θύμισαν κάτι από Kinks, αλλά και συγκροτήματα του πρώιμου Progressive Pop/ Rock όπως οι Moody Blues, οι Procol Harum. Ο ήχος βέβαια, ακολουθεί την Pop αισθητική της εποχής, αλλά τα οργιώδη, γεμάτα τεχνάσματα πλήκτρα του Βαγγέλη και τα ανατολίτικα μοτίβα στη φωνή του Ντέμη έδιναν το ξεχωριστό χρώμα στο ήχο, την ώρα που οι κιθάρες κρατιούνταν πίσω, μιας και δεν ήταν το δυνατό σημείο τους. Έτσι λοιπόν, με αυτό το album κάνουν ένα πολύ καλό όνομα στο εξωτερικό, μακριά από τα σύνορα της χώρας μας.

Οι πόρτες ανοίγουν για το συγκρότημα το οποίο εκτός από την Γαλλία αρχίζει να δίνει συναυλίες και σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία. Η επιτυχία που γνωρίζουν αποδεδείχθηκε το καλύτερο διαβατήριο τους, τελικά για τον πρωταρχικό τους σκοπό που ήταν η Γηραιά Αλβιόνα. Αυτό που δεν κατάφεραν πριν από ένα χρόνο το πέτυχαν στα 1969, αφού πηγαίνουν τελικά σε λονδρέζικο studio ηχογραφήσεων, για να ηχογραφήσουν το δεύτερο album τους, το “It's Five o'Clock” (Δεκέμβριος 1969). Το πρώιμο Progressive Pop/ Rock πάλι, τύπου όπως Yes, ή King Crimson κάνει την εμφάνιση του, όπως ήταν και η Pop αισθητική του πρώτου LP. Η πορεία του ανάλογη του ντεμπούτου δίσκου τους Νο.1 στα Γαλλικά charts, ενώ μπαίνει μέσα στην πρώτη 10άδα σε πολλές χώρες (Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία) και η πρώτη Ευρωπαϊκή περιοδεία των Aphrodite’s Child είναι γεγονός.

Όμως τα πρώτα σημάδια (κούρασης), για το σύντομο μέλλον του συγκροτήματος αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αποφασίζει να μην ακολουθείσει το συγκρότημα στα live τους σε Ισπανία και Ιταλία. Έτσι μένει στην Γαλλική πρωτεύουσα όπου αρχίζει να δουλεύει μόνος του το νέο υλικό των Aphrodite’s Child, αλλά και τον πρώτο του προσωπικό δισκο. Την ίδια ώρα οι Ντέμης Ρούσος και Λουκάς Σιδεράς, έχουν προσλάβει τον Χάρη Χαλκίτη στα πλήκτρα και συνεχίζουν κανονικά την περιοδεία τους.

 

 

Η δισκογραφική τους εταιρεία η Μercury Records, βλέποντας το 1970 ότι το συγκρότημα πάει να διαλυθεί τους μαζεύει στο Παρίσι και τους ζητάει να κυκλοφορήσουν ένα single και έναν ακόμη full δίσκο. Τελικά η χημεία μεταξύ του Παπαθανασίου και του Ρούσου αποδεικνύεται πολύ δυνατή και ισχυρή. Το single “Spring Summer, Winter And Fall” κτυπάει κορυφή στα περισσότερα Ευρωπαϊκά charts, ενώ στο studio οι Aphrodite’s Child δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, στην ηχογράφηση παίρνει τελικά μέρος και ο κιθαρίστας τους Αργύρης Κουλούρης, που έχει τελειώσει με την στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα.

Όταν, το διάρκειας 78 λεπτών διπλό album “666” κυκλοφόρησε μετά κόπων και βασάνων τον Ιούνιο του 1972, το συγκρότημα είχε ήδη διαλυθεί έχοντας ο καθένας μόνος του προ-ηχογραφήσει τα μέρη του. Με τον καιρό ήρθε η αναγνώριση για αυτή τη μεταφορά της Αποκάλυψης του Ιωάννη, σε όρους Progressive Rock, αποτέλεσμα της συνεργασίας του Βαγγέλη με τον σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη (που έγραψε τους στίχους), σε σημείο που σήμερα να θεωρείται μακράν ως το πιο επιτυχημένο LP του συγκροτήματος, καλλιτεχνικά και εμπορικά.

Μπορεί να χρειάστηκε περισσότερο από έναν χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί η τρίτη δισκογραφική δουλειά τους, αλλά το αποτέλεσμα περνάει στην Ιστορία του Rock.

Δημιουργούν το “666” βασισμένο σε κομμάτια από την αποκάλυψη του Ιωάννη, βέβαια αυτός ο δίσκος αποδείχτηκε πως ήταν και το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος, καθώς μέχρι να βγει στα ράφια των δισκοπωλείων το album, οι Aphrodite’s Child είχαν διαλυθεί οριστικά.

Τόσο ο Ντέμης Ρούσος, όσο και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είχαν ακολουθείσει solo πορείες και προσωπικές καριέρες. Ωστόσο, οι δισκογραφικές δουλειές που άφησαν πίσω τους ως Aphrodite’s Child, με αποκορύφωμα το “666” θεωρούνται κλασικές για την Progressive Rock σκηνή, όχι και άσχημα για ένα σχήμα που έζησε και δημιούργησε μόνο για τέσσερα περίπου χρόνια…

 

Όπως και να έχει, αυτή ήταν η πιο συναρπαστική περιπέτεια Ελληνικού συγκροτήματος στο εξωτερικό και μάλιστα δεν κράτησε παραπάνω από τέσσερα χρόνια. Τελικά ένα συγκρότημα είναι σαν ένα ζευγάρι και ακόμη χειρότερα, γιατί υπάρχουν περισσότεροι από δύο ενδιαφερόμενοι, όταν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στη νοοτροπία και στους στόχους, αναπόφευκτα ακολουθεί ο χωρισμός. Άλλωστε, οι μετέπειτα καριέρες τους το απέδειξαν, δεν είχαν τους ίδιους κοινούς στόχους.

Μετά την διάλυση του σχήματος τα μέλη των Aphrodite’s Child, τράβηξαν ο καθένας την δική του προσωπική καριέρα, άλλοτε επιτυχημένη και άλλοτε όχι και τόσο. Οι πιο επιτυχημένοι πάντως, ήταν οι Ρούσος και Παπαθανασίου, όπου έμειναν στην Γαλλία και ακολούθησαν αρκετά επιτυχημένη διεθνή solo καριέρα.

O Ντέμης Ρούσος, γνώρισε πολλές επιτυχίες κατά τη διάρκεια της προσωπικής του σταδιοδρομίας, ιδίως στη δεκαετία του 1970. Πούλησε παγκοσμίως πάνω από 70 εκατομμύρια δίσκους. Δυστυχώς, πέθανε στις 25 Ιανουαρίου του 2015.

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, είναι πια μουσικός διεθνούς φήμης, γνωστός διεθνώς ως Vangelis. Έχει επηρεάσει την ανάπτυξη διαφορετικών μουσικών ειδών, ενώ θεωρείται πρωτεργάτης του ηλεκτρονικού ήχου. Είναι βραβευμένος με Oscar για την μουσική στην ταινία “Streets Of Fire”, επίσης έχει επενδύσει μουσικά, πλήθος κινηματογραφικών ταινιών όπως… “Blade Runner”, “1492: Conquest In Paradise”, “Alexander”, “El Creco” κλπ. Το 1997 σκηνοθέτησε την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου, που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας. Το έργο του “Μυθωδία” επελέγη από τη NASA ως η επίσημη μουσική για την αποστολή της “2001 Οδύσσεια Στον Άρη”. Ενώ, δημιούργησε την επίσημη μουσική για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου το 2002 στις χώρες Κορέα και Ιαπωνία.

Ο Σιδεράς, κάνει κάποια solo albums, ενώ συμμετάσχει και στα σχήματα Eros, Diesel και Ypsilon. Τέλος, ο Κουλούρης έκανε κάποια solo albums, ενώ έπαιξε στους Humanity, Inter-Groupie Psychotherapeutic Elastic Band και στους Magic Power.

 

 

Η μουσική ιστορία έχει δείξει ότι τα περισσότερα Rock group φτάνουν στην διάλυση μετά από μια σειρά αποτυχημένων δίσκων. Οι Aphrodite’s Child δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία καθώς όλες οι δισκογραφικές δουλειές τους ήταν μοναδικές (πολλά τραγούδια τους βρέθηκαν στο top.10 Ευρωπαϊκών charts). Από έμπνευση ξεχείλιζαν και δεν έμειναν μαζί τόσα πολλά χρόνια (μόλις 4), για να πουν ότι βαρέθηκαν κι όμως αποφάσισαν να το διαλύσουν και μάλιστα αμέσως μετά που είχαν ηχογραφήσει το κορυφαίο album “666”. Στηριζόμενοι στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, το πιο… περίεργο από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπου δημιούργησαν μεγαλειώδες και σκοτεινές συνθέσεις.

 

 

End Of The World (February 1968)

Οι περισσότεροι Rock οπαδοί συνήθως λένε ότι το “666” είναι ένα από τα αγαπημένα τους όλων των εποχών, αλλά και αυτό το “End Of The World” είναι αγαπημένο. Έχει μια αίσθηση Psychedelic Rock από τα album των 60’s και νομίζω ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά εδώ. Τα πιο ξεχωριστά τραγούδια είναι σίγουρα τα “End Of The World” και “Rain And Tears” τα οποία έκαναν ένα τεράστιο χτύπημα στην Ευρώπη, τα φωνητικά του Ντέμη είναι κατάλληλα για το περιεχόμενο των τραγουδιών, ο Βαγγέλης είναι υπέροχος κάθε φορά λάμπει με τα πλήκτρα του και ο Λουκάς είναι πολύ καλός στο να παραδώσει τα δυνατά κτυπήματα πίσω από τα τύμπανα πολύ καλές στιγμές. Αξιόλογα είναι και τα εξής τραγούδια… “Mister Thomas”, “Day Of The Fool” και “The Shepherd And The Moon”.

SIDE I: “End Of The World, “Don't Try To Catch A River”, “Mister Thomas”, “Rain & Tears”, “The Grass Is No Green”.

SIDE II: “Valley Of Sadness”, “You Always Stand In My Way”, “The Shepherd And The Moon”, “Day Of The Fool”.

 

It’s Five ο’Clock (December 1969)

Πρώτη φορά που άκουσα αυτό το σχήμα ήταν όταν πήρα μια κόπια του “666”, για μερικά χρόνια και μόνο άκουγα μόνο αυτό, μία βαθύτερη περιέργεια με οδήγησε να τους δώσω περισσότερη προσοχή. Μετά από αρκετές ακροάσεις του “It’s Five o'Clock” μου έδειξε ότι ο Ντέμης είναι ίσως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες (και όχι μόνο) τραγουδιστές, με πείθει ότι τα φωνητικά του είναι δεξιοτεχνικά και με αρκετό πάθος. Αυτό το album ήταν μια σταθερή προσπάθεια για να προχωρήσουν μουσικά σε περισσότερο πιο Rock θέματα. Τα καλύτερα τραγούδια για μένα είναι (εκτός από το ομότιτλο του δίσκου), για κάποιο ειδικό λόγο και τα εξής… “Annabella”, “Marie Jolie”, “Let Me Love, Let Me Live” και “Funky Mary”.

SIDE I: “It's Five o'Clock”, “Wake Up”, “Take Your Time”, “Annabella”, “Let Me Love, Let Me Live”.

SIDE II: “Funky Mary”, “Good Time So Fine”, “Marie Jolie”, “Such A Funny Night”.

 

666 (June 1972)

Αναμφίβολα ότι έμαθα γι’ αυτούς το έμαθα αρχικά από αυτό το βινύλιο, αυτος ο δίσκος είναι τελείως αποκομμένος από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες τους και για το γεγονός αυτό ίσως να ευθύνεται η σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα σύνθεση του από τον Παπαθανασίου. Πρώτο αξιοσημείωτο το εξώφυλλο, που είναι σχεδιασμένο από έναν από τους καλύτερους Έλληνες εικαστικούς του Αιώνα που έφυγε, τον Γιάννη Τσαρούχη. Ένα τεράστιο 666 τοποθετημένο σ’ ένα δεσπόζων κατακόκκινο φόντο, σήμερα αυτό μπορεί να μην φαντάζει και τόσο ακραίο, αλλά σκεφτείτε ότι ήταν μόλις 1972. Όμως πέρα από το ιδιαίτερο εξώφυλλο και οι στίχοι από τον Κώστα Φέρρη, είναι ιδιαίτεροι.

Δεν είναι μυστικό ότι το “666” είναι ένα ευρέως επαινετικό album στο Progressive Rock, πιστεύω ότι είναι ένα από τα καλύτερα Prog album της δεκαετίας του '70 και είναι ένα πολύ αξιόλογο κόσμημα για την δισκοθήκη σας. Στον δίσκο αυτό η μουσικη μονο ως Progressive μπορεί να εκθλιφθεί, αφού συμβαδίζει κάπως με τις ανάλογες κυκλοφορίες της εποχής. Έτσι λοιπόν, οι Aphrodite’s Child ήταν το πρώτο Ελληνικό σχήμα που καταπιάστηκε με κάποιο θρησκευτικό θέμα και για να μιλήσουμε πιο ξεκάθαρα με Χριστιανικό θέμα. Θεωρείται από πολλούς ότι είναι το καλύτερο δισκογραφικό έργο του group, δεν έχουν άδικο είναι απλά ένα καταπληκτικό album. Το αξιοσημείωτο εδώ, πέρα από τις υπόλοιπες ιδιομορφίες, είναι και η γενικότερη δεισιδαιμονία που καλλιεργήθηκε για τον εν λόγω δίσκο, καθώς συνοδεύτηκε από υπερβολικά σχόλια σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Επίσης δεν έλειψαν σχόλια του τύπου ότι κατά τοις ηχογραφήσεις διοργανώθηκαν αποτρόπαια σεξουαλικά  όργια.

Αν και είναι διαφορετικό σε μουσικό είδος από τα προηγούμενα δύο, εξακολουθεί και καταφέρνει να ακούγεται σαν Aphrodite’s Child. Έχει πολλά φανταστικά τραγούδια όπως το “Aegian Sea”, “Seven Bowls”, “Babylon” και το “The Four Horsemen”. Η ερμηνεία της γνωστής ηθοποιού Ειρήνης Παπά, στο τραγούδι, “∞/ Infinity” είναι ακραία, πάντως στην πραγματικότητα η Ειρήνη τραγουδά εκστασιακά και ερμηνεύει το τραγούδι ως Αρχαία Ελληνίδα μαινάδα, μέσα από εκστασιακές κραυγές σε βαθμό παραφροσύνης, και ο νοών νοείτω.

Είναι ένα κλασσικό album για την Rock σκηνή του Progressive και είναι στην κορυφή με τα πρώτα και καλύτερα Ρrogressive album όλων των εποχών.

SIDE I: “The System”, “Babylon”, “Loud, Loud, Loud”, “The Four Horsemen”, “The Lamb”, “The Seventh Seal”.

SIDE II: “Aegian Sea”, “Seven Bowls”, “The Wakening Beast”, “Lament”, “The Marching Beast”, “The Battle Of The Locusts”, “Do It”, “Tribulation”, “The Beast”, “Ofis”.

SIDE III: “Seven Trumpets”, “Altamont”, “The Wedding Of The Lamb”, “The Capture Of The Beast”, “∞”, “Hic Et Nunc”.

SIDE IV: “All The Seats Were Occupied”, “Break”.

 

 

Κείμενο: Ηλίας Κωστόπουλος.

Tweet